Νέες ταινίες: Μαύρη κωμωδία σε κάτασπρο φόντο και Στρίντμπεργκ χωρίς ψυχή

 

Το σκηνικό και οι καταστάσεις στο «Με σειρά εξαφάνισης» θυμίζουν το «Fargo» 

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΟΥΡΑΣ, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 2/4/2015
 Οι πρεμιέρες σημειώνουν ρεκόρ (μετρήσαμε 10!), ελάχιστες όμως αξίζουν αληθινά την προσοχή μας. Η καλύτερη, «Με σειρά εξαφάνισης» (***), που δίνει γεύση στο νηστήσιμο μενού της κινηματογραφικής μας εβδομάδας, έρχεται από τη Νορβηγία. Πρόκειται για ιστορία εκδίκησης εμποτισμένη με μαύρο χιούμορ. Κάποιες στιγμές είναι ολοφάνερο πως ο δημιουργός της, Χανς Πέτερ Μόλαντ, εμπνέεται από το «Fargo» των αδελφών Κοέν.



Η βία, ενίοτε ακραία, συνταιριασμένη με τη βλακεία δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα.
Ο Νιλς Ντίκμαν (Στέλαν Σκάρσγκαρντ), που μόλις κέρδισε τον τίτλο του Πολίτη της Χρονιάς χάρη στον επαγγελματισμό του και τον ηθικά ακέραιο χαρακτήρα του, κρατάει τους δρόμους ανοικτούς με το γιγάντιο εκχιονιστικό του. Ο φιλήσυχος Ντίκμαν θα γίνει αδίστακτος εκδικητής, όταν η νορβηγική μαφία των ναρκωτικών θα δολοφονήσει κατά λάθος τον γιο του. Μια δεύτερη γκάφα των μαφιόζων, όλοι τους είναι πανύβλακες, θα πυροδοτήσει πόλεμο ανάμεσα σε Νορβηγούς και Σέρβους μαφιόζους.

Στο «Δεσποινίς Τζούλια» (**) η Λιβ Ούλμαν μεταφέρει στην οθόνη το κλασικό έργο του Στρίντμπεργκ, τοποθετώντας το στην Ιρλανδία του 1860. Η προσέγγιση της πάλης των τάξεων και των φύλων είναι καθαρά περιγραφική, ενώ η χημεία ανάμεσα στην Τζέσικα Τσαστέιν και τον Κόλιν Φάρελ αποτυχημένη. «Φωνάζουν», αντί να ερμηνεύουν εσωτερικά τους ρόλους τους.

Το «Τίποτα δεν τελειώνει, κύριε Κόλινς» (**) του Νταν Φόγκελμαν βασίζεται σε αληθινή ιστορία. Το 1971 ένας ανερχόμενος τραγουδοποιός έδωσε μια συνέντευξη μιλώντας για τον φόβο της αλλοτρίωσης λόγω δόξας. Χρόνια μετά, έχοντας φήμη και πλούτη, έμαθε πως ο Τζον Λένον του είχε στείλει ένα συμβουλευτικό γράμμα. Με τον Αλ Πατσίνο.
Το «Annie» (**), που προβάλλεται και μεταγλωττισμένο, είναι ριμέικ του μιούζικαλ του Τζον Χιούστον από τον Γουίλ Γκλουκ. Η μικρή Κουαβενζανέι Γουόλις («Τα μυθικά πλάσματα του Νότου») είναι το μοναδικό πλεονέκτημά του. Ενα ορφανό κορίτσι βοηθάει έναν ζάπλουτο (Τζέιμι Φοξ) υποψήφιο δήμαρχο της Νέας Υόρκης να ανακαλύψει τις αληθινές αξίες της ζωής.
Η «ΠΑΝ-δή-ΜΙΑ» (*), ελληνική σάτιρα με γκροτέσκ διάθεση, αδικεί τις προθέσεις του Δημήτρη Πιατά (σκηνοθέτης αλλά και πρωταγωνιστής δίπλα στον Θεοδόση Πελεγρίνη). Μια κατάθεση ψυχής, κραυγή για τον πνιγμό της αθωότητας στο ψέμα, χάνεται λόγω της αδυναμίας του να χειριστεί το κινηματογραφικό μέσο. Στο δεύτερο μέρος, όταν η δράση περιορίζεται στο «θέατρο», καθαρίζει κάπως το τοπίο. Εκεί ελέγχει καλύτερα το χάος.
Το animation «Επιτέλους φτάσαμε σπίτι» (** 1/2) του Τιμ Τζόνσον απευθύνεται κυρίως σε μικρά παιδιά.