Ατίθασο κράμα

Αν νομίζατε ότι η Αννα Μουγκλαλίς, μούσα του Καρλ Λάγκερφελντ, δεν δικαιούται να έχει άποψη, αυταπατάστε. Η ελληνογαλλίδα ηθοποιός πίνει, καπνίζει και δηλώνει ανερυθρίαστα ότι έχει αριστερά φρονήματα. Τι κι αν το σακάκι της είναι Chanel;

• Γιώργος Νάστος, TO BHMA:  26/04/2011, 13:38 | ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ:  26/04/2011, 15:40

Η Αννα Μουγκλαλίς ποζάρει στον φακό του Freddie F.

 Στο μέτωπο έχει ένα μικρό σημαδάκι από ανεμοβλογιά. Στρίβει το τσιγάρο της, πίνει μια γουλιά από τον καφέ της και χαζεύει το εικονίδιο στην οθόνη του κινητού που μοιάζει με παλιό μαγνητόφωνο, μια ρετρό πινελιά σε μια ψηφιακή εποχή. Ετσι είναι και η Αννα Μουγκαλίς, σαν αυτές τις παλιομοδίτικες μπομπίνες που είναι φτιαγμένες από πίξελ, μια γυναίκα από υλικά σύγχρονα που όμως ανήκει σε άλλη εποχή. Οχι λόγω εμφάνισης. Λόγω προσωπικότητας. Δεν την ενδιαφέρει η πολιτική ορθότητα, δεν είναι εκπαιδευμένη να κρατάει τις σωστές αποστάσεις, η φωνή της είναι μπάσα και μελαγχολική.

«Στο σπίτι μου δεν έχω καν σύνδεση με το Internet» λέει. «Τσεκάρω το e-mail μου στο κινητό και εκεί εξαντλείται η σχέση μου με την τεχνολογία. Λατρεύω όμως το iΤunes. Χρησιμοποιώντας το μπορείς να κάνεις χιλιάδες πράγματα με τη μουσική σου, με έχει βολέψει απίστευτα». Η ελληνογαλλίδα ηθοποιός βρέθηκε στην Αθήνα ως προσκεκλημένη του 12ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου. Θα μπορούσε βέβαια να είναι μια ψηλή και αδύνατη φοιτήτρια που βρίσκεται εδώ μέσω Erasmus, ή μάλλον μέσω Socrates, μεταπτυχιακή δηλαδή, ας μην είμαστε τόσο υπερβολικοί. Θα την πρόδιδε μόνο το Chanel σακάκι της. Κάποια που τρέχει στις παραδόσεις δεν θα φορούσε εύκολα αυτό το σακάκι ένα Σάββατο πρωί.

Στην ίδια δεν αρέσουν τα κομπλιμέντα τύπου «είσαι σαν φοιτητριούλα». Θεωρεί ότι δείχνει την ηλικία της, 32 δηλαδή, και δεν την ενοχλεί καθόλου. «Δεν είμαι σίγουρη, ούτως ή άλλως, ότι κάνω τα σωστά πράγματα για να δείχνω πιο νέα. Πίνω πολύ, καπνίζω πολύ. Η φωνή μου είναι σαν εξηντάρας. Μου αρέσει όμως το ότι μεγαλώνω. Συνειδητοποιώ ότι μέσα σε μια ζωή ζούμε πολλές άλλες και κάποια στιγμή τα βρίσκουμε με τον εαυτό μας. Οταν ήμουν έφηβη είχα ξυρίσει το κεφάλι μου επειδή δεν ήθελα να νιώθω το βάρος της ερωτικής πρόκλησης, δεν ήθελα να νιώθω επιθυμητή. Με κοιτούσαν οι άνδρες σαν να ήθελαν να με αποπλανήσουν. Τώρα μπαίνω στο μετρό με την κόρη μου, βλέπω πόσο έχει γλυκάνει το βλέμμα των αγνώστων και χαίρομαι. Επίσης, καταλαβαίνω την εξέλιξη στη δουλειά μου, και αυτό με ικανοποιεί. Δεν μπορώ, ωστόσο, να μην παραδεχτώ πως έχω καταλάβει ότι είμαστε όλοι καταδικασμένοι σε μια υπαρξιακή μοναξιά. Προσπαθώ να το αποδεχτώ. Και δεν νιώθω καθόλου νοσταλγία, ούτε για μια στιγμή δεν σκέφτομαι πως παλιότερα ήταν τα πράγματα καλύτερα».

Κοιτάζει στο μέλλον και είναι έτοιμη για αλλαγές. Θέλει να σκηνοθετήσει μια ταινία. Εχει έτοιμο το σενάριο, το έχει γράψει η ίδια, ψάχνει για χρηματοδότηση. Είναι εμπνευσμένο από έναν ρωσικό μύθο για την αγάπη μιας 16χρονης κοπέλας και ενός βρικόλακα, ενός περιθωριακού τύπου. Τονίζει όμως ότι δεν πρόκειται για κάτι που μοιάζει με το «Twilight», ο δικός της ήρωας, εν αντιθέσει με τον Εντουαρντ Κάλεν, θα τρώει ανθρώπους κανονικότατα, «ίσως θα έπρεπε να τον πούμε κανίβαλο».

Επιμένει πολύ και σε έναν άλλον διαχωρισμό. Οτι δεν έχει σχέση με τον χώρο της μόδας γενικώς, αλλά με τον οίκο Chanel ειδικώς και φυσικά με τον Καρλ Λάγκερφελντ. «Μόλις δήλωσε ο Καρλ ότι με θεωρεί όμορφη, άρχισαν ξαφνικά να με βρίσκουν ωραία και όλοι οι άλλοι» δηλώνει γελώντας. Σε αυτό δεν έχει δίκιο. Από το 2001, όταν συμπρωταγωνίστησε με την Ιζαμπέλ Υπέρ στο «Merci για τη σοκολάτα» του Κλοντ Σαμπρόλ, τα γαλλικά περιοδικά είχαν αρχίσει να γράφουν για την όμορφη ηθοποιό με το παράξενο επώνυμο.