Ο Ιλιτς Ραµίρεζ Σάντσεζ, λοιπόν. Ο επονοµαζόµενος Carlos. Ο επί δεκαετίες ασύλληπτος επαναστάτης - τροµοκράτης. Μια χρυσοπληρωµένη, κοσµοπολίτικη, µπον βιβάντ αρσενική µαϊµού - επαναστάτης και µαϊµού - ανιδιοτελής τροµοκράτης. Που για «ανεξήγητους» λόγους σουλατσάριζε σκοτώνοντας µπροστά στα µάτια όλων των µυστικών υπηρεσιών. Μπας και ήταν ένας βολικός λαγός; Ο γάλλος σκηνοθέτης Ολιβιέ Ασαγιάς και ο Νταν Φρανκ που µαζί υπογράφουν τοσενάριο της οµότιτλης («Carlos») ιστορίας ισχυρίζονται µέσα απ’ αυτό το τρίωρο υλικό ότι είναι κάτοχοι της αλήθειας. Κάτι σαν θεοί δηλαδή. Ο θεατής, ανίσχυρος µπροστά σ’ αυτό το ποταµιαίο «ντοκουµέντο» σηκώνει τα χέρια ψηλά. Αφού το λένε οι ειδικοί, τότε αυτή η ιστορία είναι αληθινή.
Κινηµατογραφική οφθαλµαπάτη. Πρώτο, γιατί δεν πρόκειται για αυθεντικό ντοκουµέντο αλλά για µυθιστορηµατική αναπαράσταση. ∆εύτερον, γιατί όπως τότε που ο Κάρλος ανεµπόδιστος δρούσε κάτω από µια περίεργη ασυλία κρατική, έτσι και τώρα από τη φυλακή. Οπως τότε, δηλαδή, πλαστογραφούσε τον επαναστάτη, έτσι και τώρα µπορεί να ευθυγραµµίζει την δική του µαρτυρία µε εκείνη της κυρίαρχης πολιτικής που προέκυψε µετά το τέλος του Ψυχρού Πολέµου.
Και τρίτον, µε απλά λόγια, θα είµαι τουλάχιστον ηλίθιος αν πίστευα κάποιον που επί δύο και πλέον δεκαετίες στήριξε την πορεία του σ’ ένα µεγάλο, καλοστηµένο ψέµα. Τουτέστιν, όπως µαϊµού - επαναστάτης ο Κάρλος, µαϊµού - ντοκουµέντο και η ταινία.
Πάµε τώρα στα περιστατικά. Από το 1973 µέχρι το 1994 που συλλαµβάνεται στο Χαρτούµ. Το πρώτο περιστατικό λαµβάνει χώρα στις 30 ∆εκεµβρίου 1973. Οταν στο Λονδίνο επιχειρεί να δολοφονήσει τον διευθυντή των πολυκαταστηµάτων Marks and Spencer και αντιπρόεδρο της Αµερικανικής Οµοσπονδίας Σιωνιστών. Γιατί ο Κάρλος υποτίθεται ότι είναι µέλος του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Τι δουλειά έχει ένας τύπος από το Καράκας της Βενεζουέλας της Ν. Αµερικής µε το Ισραήλ και την Παλαιστίνη, είναι µια ιστορία που ο σκηνοθέτης προφανώς την περιφρονεί και δεν µας την εξηγεί. Να το καταπιώ; Πριτς!
Εναν χρόνο αργότερα και αφού στο µεταξύ µεσολαβούν µπόλικες τροµοκρατικές ενέργειες, παρέαµε µια οµάδα οπλισµένων (µαϊµούδων) επαναστατών µπουκάρει στα κεντρικάγραφεία του ΟΠΕΚ στη Βιέννη και µπαγλαρώνει όλα, µα όλα τα µεγάλα κεφάλια που καθορίζουν τη ροή και την τιµή του µαύρου χρυσού. ∆ηλαδή τους υπουργούς Πετρελαίου όλων των (πετρελαϊκών) αραβικών, αφρικανικών και νοτιοαµερικανικών χωρών. Ετσι, µε το καληµέρα. Αν είναι δυνατόν. Γιατί; Πληρώθηκε, λέει, ώστε µε την οµηρεία των υπουργών να συµφωνηθεί µια καλύτερη για το πετρέλαιο τιµή. Μπορεί.
Από εκεί και πέρα η ταινία καταναλώνεται σεµια διαρκή εναλλαγή πάνω στο ίδιο µοτίβο. Ο Κάρλος ως άνθρωπος άλλοτε του Σαντάµ Χουσεΐν, άλλοτε της Υεµένης, της Συρίας, της ΕΣΣ∆ και φυσικά της Ανατολικής Γερµανίας.
Να εκπαιδεύεται κάπου στην Αφρική. Να συνεργάζεταιµε ελάχιστα µέλη των Γερµανικών Επαναστατικών Πυρήνων. Να σουλατσάρει ελεύθερος στις περισσότερες µεγάλες πρωτεύουσες της Ευρώπης καθώς στο Α. Βερολίνο, τηΒουδαπέστηκαι το Βουκουρέστι. Να την πέφτει σε διάφορες γοητευτικές και νεαρές γκόµενες που είχαν πάρει τα όπλα. Να µην ξεχνάµε και το κρεβάτι δηλαδή. Να καταπίνει τόνους αλκοόλ. Να αποταµιεύει δεκά δές εκατοµµύρια δολάρια. Και να κοιµάται σε σουίτες πέντε καιάνω αστέρων. Περίφηµα. Οσυνδυασµόςτου «γκέι» επαναστάτη. Με µυαλό κοµµουνιστικό και µε καλοπέραση και στοµάχι αρχικαπιταλιστικό!
Το τρίωρο κινηµατογραφικό υλικό είναι το απόσταγµα από την οµότιτλη τηλεοπτική σειρά, τριών επεισοδίων, διάρκειας 330 λεπτών. Πρώτα για την τηλεόραση ύστερα για το σινεµά. Η αναπαράσταση των περιστατικών, επιδέξια σκηνοθετηµένη. Ο Ασαγιάς αναδεικνύεται σε ισότιµο των Αµερικανών µάστορα καταιγιστικών σκηνών. Οι ερµηνείες πειστικές, ο πρωταγωνιστής Εντγκαρ Ραµίρεζ κοµµένος και ραµµένος στο κοστουµάκι ενός Κάρλος που περίπου µοιάζει µε τη «σατανιστική» εκδοχή του ΤσεΓκεβάρα. Το µοντάζ µερυθµούς συρραπτικής µηχανής. Με απλά λόγια, µια άρτια παραγωγή.
Οµως δύο ενστάσεις γι’ αυτή την πολυδιαφηµιζόµενη ιστορία. Η πρώτη, πολιτική. Εντάξει η Ρωσία του Αντρόποφ, η Ανατολική Γερµανία του Χόνεκεν και όλοι οι άραβες και αφρικανοί σατανάδες. Συνεργάστηκαν και βολεύτηκαν µε τον Κάρλος. Αλλά όχι και να χάψω ότι η Μοσάντ και η CIA ήταν αµέτοχες απ’ αυτή τη δολοφονική µανία και την ανελέητη συνωµοσία. Political correct η Καρλοµανία.
Η δεύτερη κινηµατογραφική. Από το πρώτο µέχρι το τελευταίο λεπτό η ίδια εναλλαγή σκηνών. Πρώτα η συνάντηση του Κάρλος µε κάποιο αφεντικό. Υστερα η εκπαίδευση. Στη συνέχεια κάποια γκόµενα. Στο τέλος µπαµ µπουµ και κάτω.
Ξέρετε κάτι; Πολύ βολική η σύλληψή του µετά το τέλος του Ψυχρού Πολέµου. Τι σύµπτωση κι αυτή!
«Carlos»
Τρίωρος ποταµός Ψευδοντοκουµέντο Εξαιρετική κινηµατογράφηση Βαρετή επανάληψη
Βαθµοί=5 (µόνο το µισό)
- Οταν ο Τσίκο γνώρισε τη Ρίτα
Το ροµαντικό Ποτέµκιν των Αµερικανών το λένε «Οταν ο Χάρι γνώρισε τη Σάλι». Γνωστό. Των ισπανόφωνων ακόµα πιο καρδιακό, σαρκικό και µελοδραµατικό. Το λένε «Τσίκο και Ρίτα» και είναι Animation ισπανικό. Ο,τι πιο απολαυστικό κυκλοφορεί στις αθηναϊκές οθόνες αυτόν τον δύσκολο καιρό.
Σας το ‘χω πει δεκάδες φορές. Μην προσπερνάτε, µην υποτιµάτετα κινούµενα σχέδια. Μερικάεξ αυτών δύο φορές ανώτερα από τα αντίστοιχα των ζωντανών ηθοποιών. Ενα το κρατούµενο αυτό.
Με δεύτερο τον ανελέητο µουσικό οργασµό. Οπου ο κουβανέζικος ρυθµός συνουσιάζεται µέχρι τελικής πτώσεως µετην αµερικανική τζαζ. Αποτέλεσµα; Οπως λέµε Be Bop (βασικό µουσικό ρεύµα του ‘50 και του ‘60µε κορυφαίους εκ προσώπους µερικούς από τους καλύτερους αυτοσχεδιαστές από συστάσεως τζαζ) έτσι και Cu Bop. ∆εν ξέρω εσείς,αλλά εγώσπεύδω να το εξασφαλίσω στην αυθεντική του εκδοχή σε µορφή CD. Τοτρίτο τα σκίτσα...Λάγνα. Σεχρώµα σοκολατί όπως η λαχταριστή επιδερµίδα της Ρίτας. Σοκολάτα µε κατακόκκινα, φλογισµένα χείλη. Και τέταρτο η ιστορία. Χωρίς µπόλικο ψαχνό. Σχεδόν µονότονη. Αλλά µε καρδιά µαρουλιού, ατµόσφαιρα µεταπολεµική, ύφος νουάρ και κάπου στο βάθος η «Καζαµπλάνκα». Ολα µαζί.
Από τους νεαρούς καιχαρισµατικούς Ισπανούς Τόνο Εράντο και Χαβιέ Μαρισκάλ. Κάπου έβαλετο χεράκι του και ο Φερνάντο Τρουέµπα. Το στόρι, ένα ατελείωτο φλας µπακ. Οπου γέρος, αποτραβηγµένος και αδιόρθωτος πιανίστας µε το όνοµα Τσίκο επιστρέφει 47 χρόνια πριν, τότε που το 1948 στην Αβάνα έπεσε πάνω σε µια κορµάρα και σ’ ένα ξεροκέφαλο θηλυκό µε το όνοµα Ρίτα. Αυτό ήταν. Απόεκεί κι ύστεραµια διαρκής επανάληψη της ίδιας ιστορίας. Μαζί δεν κάνουµε και χώρια δεν µπορούµε. Τη µια στιγµή µαζί, την άλλη «δεν σε ξέρω και µην τολµήσεις να µου ξαναµιλήσεις». Η Ρίτα σκαρφαλώνει ένα ένα τα σκαλιά µέχρι το ρετιρέ του Χόλιγουντ. Ο Τσίκο αδιόρθωτος στακαταγώγια της τζαζ. Εκείνη συµβιβάζεται και ανεβαίνει. Εκείνοςασυµβίβαστος κατεβαίνει. Οµως, όπως στα παραµύθια, έτσι κιεδώ. Love NeverDies. Γι’ αυτό το αγαπώ!
«Τσίκο και Ρίτα»
Ερως ανίκατε µάχαν Animation µε καρδιά από «Καζαµπλάνκα» Και άπαικτο Soundtrack
Βαθµοί=7 (Latin Love Story)
- Από το Βελιγράδι στον µπαµπούλα
«Εδώ κιεκεί» (Tamo I Ovde) του Ντάρκο Λονγκούλοφ. Οπου αποτυχηµένος Αµερικανόςαναλαµβάνει έναντιπέντε χιλιάδων δολαρίων να καταφθάσει στο Βελιγράδι, να παντρευτεί µια κάποια Ιβάνα ώστε εκείνη µε την πράσινη κάρτα ναπέσει στην αγκαλιάτου αγαπηµένου της Μπράνκο πουζει στη Νέα Υόρκη. Οµως ερωτεύεται την Ολγα, τη µητέρα του Ντάρκο (Μιριάνα Καράνοβιτς) και ανακαλύπτει ότι το Βελιγράδι βαδίζει µε την καρδιά ενώ η Αµερική µόνο µε το χρήµα. Τρυφερό, όµωςµικροµεσαίοκαι µονόχορδο.
Βαθµοί=5 «HOP» Μεταγλωττισµένο Animation µε έναν πανέξυπνο λαγό από τοΝησί του Πάσχα που υπογείως καταλήγει στο Χόλιγουντ και γίνεται κολλητός σε έναν εικοσάχρονο αραχτό, γόνο καλής οικογένειας. Ο πασχαλινός µποναµάς για µωρά. Και ούτε.
Βαθµοί=Νηπιαγωγείο «Scream 4» του Γουές Κρέιβεν. Ο Ghostface killer δέκα χρόνια µετά το «Scream 3». Ο πασίγνωστος µπαµπούλας τωνMultiplex.
Βαθµοί=Ακόµα δεν το βαρεθήκατε;- Θρίαµβος της καλπάζουσας φαντασίας
Τα ‘χασα. Σε µια τόση δα ταινιούλα µόλις 75 λεπτών, δύο Γάλλοι (Στεφάν Οµπιέρ, Βενσάν Πατάρ) χαστουκίζουν και βυθίζουν τον Τιτανικό του animation µε το πασίγνωστο όνοµα «Toy Story».
Madames et Messieurs, η «Πανικούπολη» (Panique Au Village) είναι εδώ!
Σαν να ζωντανεύεις ασήµαντα παιχνιδάκια και µε τη φαντασία σου να αναµειγνύεις µια αγελάδα µε έναν αστακό, το καταπράσινο λιβάδι µε τη λάβα στο κέντρο της γης, τον καουµπόη µε τον Ινδιάνο και να βάζεις ένα άλογο να χορεύει ταγκό µε µια φοράδα. Ολα µαζί σ’ ένα χάος οργανωµένο µέχρι την τελευταία λεπτοµέρεια, ώστε να καταλήγει σε µια υπέροχη σουρεαλιστική αρµονία. Γιατί το άλογο συνοµιλεί µε την αγαπηµένη του µε κινητό. Γιατί ένα κύµα που σκάει µέσα από µια λιµνούλα προκαλεί τσουνάµι τροµερό. Και γιατί αγελάδες, γουρουνάκια, προβατάκια, πιράνχας, ξιφίες και ό,τι άλλο κυκλοφορεί πάνω και κάτω από τη γη και κολυµπάει, όλα µαζί στήνουν ένα όργιο µοναδικό. Ολα, µα όλα, είναι εντελώς πρωτότυπα. Από τη «ζωγραφική», που αναµειγνύει το πριµιτίφ µε τον εξπρεσιονισµό, µέχρι το σκηνικό. Σας το είπα. Και για το «Τσίκο και Ρίτα» και για το «Rango» και για το «Rio». Το όνοµα της ξέφρενης ψυχαγωγίας είναι ένα και µοναδικό: Αnimation. Και για τον µεγάλο και για τον µικρό!
«Πανικούπολη»
Οργιο φαντασίας Πάρτι σουρεαλιστικό
Βαθµοί= 7 (ακόµα κάθεστε;)
- Χαραµισµένα νιάτα και σκηνοθεσία
Συµβιβασµένος σκηνοθέτης. Συµβιβασµένη σκηνοθεσία.
Οµως «Ασυµβίβαστη γενιά» (NEDS) η ταινία του Πίτερ Μάλαν (Mullan). Πώς γίνεται αυτό;Α, συνηθισµένα τα βουνάαπ’ τα χιόνια. Ηθελε να γίνει ΚενΛόουτς στη θέση του Κεν Λόουτς.Την πάτησε µεγαλοπρεπώς!
Θυµάστε το «Sweet Sixteen» (Γλυκά δεκάξι) του 2002; Οχι;Λάθος. Μεγάλο και ασυγχώρητο. Η επιτοµή µιας φράσηςπου περικλείεται από δύο αγγλόφωνες λέξεις:
Wasted Youth. Χαραµισµένα νιάτα. Ο τίτλος της ελληνικής ιστορίας που σκηνοθέτησε ο Αργύρης Παπαδηµητρόπουλος. Εκεί λοιπόν ο Κεν Λόουτς εξιστορεί µε κοφτές φράσεις και µε σκηνές που στάζουν λιτότητα και περιεκτικότητα, τη διαδροµή ενός χαρισµατικού πιτσιρικά. Ταγµένου για τα καλύτερα και τα πιο τολµηρά. Ενός κάποιου µε το όνοµα Λίαµ πουκατέληξε λιλιπούτειος νονός στη διακίνηση ναρκωτικών. Η τελευταία, µελαγχολική κουβέντα της αδελφήςτου τα λέει όλα: What a waste. Τι χαράµι! Ο ΠίτελΜάλαν (γεννηµένοςτο 1959 στη Σκωτία) πρώτα ηθοποιός πολλών ταινιών, από το «Riff Raff» και «Το όνοµά µου είναι Τζο» του Κεν Λόουτς µέχρι την υπερπαραγωγή «Braveheart»του Μελ Γκίµπσον.Υστερα από το 1998 στο τιµόνι της σκηνοθεσίας. Πρώτα µε τα «Ορφανά», στη συνέχεια µε την πολυβραβευµένη «Οι κόρες της ντροπής» (The Magdalene Sisters)και τώρα µε το «NEDS», την «Ασυµβίβαστη γενιά». Οπου στη Γλασκώβη των ’70s, ένας ευτραφής σχεδόν αντικοινωνικός δεκατριάχρονος από αλκοολικό πατέρα και από µάνα που αδιαµαρτύρητα δέχεται το υβρεολόγιο του άντρα της,«χοντρή τσουλάρα», και µε τον µεγάλο του αδελφό, αρχηγό συµµοριών, αναδεικνύεται σε αριστούχο µαθητή. Ο σπασίκλας της τάξης του. Μόνος εναντίον όλων των δυσµενών συνθηκών ο µικρός Τζον. Μέχρις εδώ όλα καλώς. Το πρώτο ηµίχρονο τελειώνει καλύτερα από ευπρεπώς. Η οµάδα να ρίχνει µια γκολάρα. Από τη σκηνοθεσία και την ιστορία µέχρι την αναπαράσταση της εποχής και τις ερµηνείες, να λειτουργούν όλα δροµολογηµένα όπως τα ξέρουµε από τον αγγλικό κοινωνικό ρεαλισµό. Με το που αρχίζει το δεύτερο ηµίχρονο, όλα τούµπα.Ο Τζον πιάνει τα µαχαίριακαι παρατάει τα µαθήµατα. Από αριστούχος στο σχολείο, αριστούχος στις συµµορίες και τα µαχαιρώµατα. Why? Επειδή η οικογένεια, η γειτονιά και οι συµµορίες τον κάνουν εγκληµατία. Κλισέ. ∆εν τελειώσαµε. Επακολουθεί παράταση. Ο Τζον συνέρχεται, επανέρχεται στα θρανία αλλά επανακάµπτει ακόµα πιο λυσσασµένα στη βία. Κάτι σαναντίγραφο του «Ταξιτζή» και του «Ράµπο». Why? Μα, επειδή η βία και ο πόλεµος συµµοριών πουλάει στα πιτσιρίκια. Ως εκ τούτου, όχι Wasted Youth αλλά Wastedσκηνοθεσία. Κρίµα!
«Ασυµβίβαστη γενιά»
Το πρώτο ηµίχρονο σχεδόν εξαιρετικό Το δεύτερο κλισέ σχολικών συµµοριών
Βαθµοί=5 (µόνο το µισό)
No comments:
Post a Comment