ΑΝΤΟΝΙ ΑΣΚΟΥΙΘ και ΛΕΣΛΙ ΧΑΟΥΑΡΝΤ. Πυγμαλίων

Το ανάλαφρο κατηγορητήριο του Τζορτζ Μπέρναρ Σο στην κοινωνική συμπεριφορά της βρετανικής ανώτερης τάξης της εποχής του χρησιμοποιεί ως ορμητήριο τη γλώσσα και τη χρήση της, στοιχεία που επιπλέον συνιστούν τη βάση της σάτιράς του περί κοινωνικής κινητικότητας. Μέσα από το κλασικό μοτίβο του Πυγμαλίωνα αναδύεται πληθώρα θεμάτων: Δομή της κοινωνίας, των κοινωνικών τάξεων, της κοινωνικής ανισότητας, των κοινωνικών σημασιών της γλώσσας, της κοινωνικής μεταμόρφωσης κλπ., ενώ ο «Πυγμαλίων» ως έργο λειτουργεί αφηγηματικά σαν γέφυρα στο χρόνο. Η σχέση «Πυγμαλίωνα και "κατασκευάσματός" του» έχει εμφανιστεί με πολλές μορφές, έχουν μάλιστα υπάρξει και διαφορετικές εκδοχές τέλους, όχι και τόσο χάπι εντ...

Συνεχής εξισορρόπηση έξυπνου διαλόγου, κωμωδίας και δράματος χαρακτηρίζει το πρώτο έργο του Τζορτζ Μπέρναρ Σο που βγαίνει στη μεγάλη οθόνη, εισάγοντας τον «κλασικό» ρόλο της Ελάιζα Ντουλίτλ, που αργότερα θα μετεξελιχτεί στο επιτυχέστατο χολιγουντιανό μιούζικαλ «Ωραία μου κυρία» (1964) σε σκηνοθεσία Τζορτζ Κιούκορ. Αυτή η βερσιόν του '38, πολύ κοντά στην οπτική του συγγραφέα για το θέμα, συγκεντρώνει ουσιαστικά προτερήματα: Γοητεία, εξυπνάδα, ευφυΐα και γευστική σκανταλιά. Ο Σο έγραψε το σενάριο και ο Σο επέλεξε την άγνωστη Γουέντι Χίλερ για το χαρακτήρα της Ελάιζα. Τέλος, καθοριστικότατη η παρουσία του Λέσλι Χόουαρντ, από τους σημαντικότερους ρομαντικούς εραστές της γενιάς του, που τον επόμενο χρόνο θα τον καλέσει το Χόλιγουντ να πρωταγωνιστήσει στο «Οσα παίρνει ο άνεμος» (1939) του Βίκτορ Φλέμινγκ.

Ο γοητευτικά εκκεντρικός καθηγητής φωνητικής Χίγκινς στοιχηματίζει ότι μπορεί να μετατρέψει το φλύαρο χαμίνι Ελάιζα Ντουλίτλ σε «κυρία». Η Ελάιζα όντως μεταμορφώνεται. Η όλη όμως διαδικασία έχει συνέπειες και στον καθηγητή, μια που τον υποχρεώνει να αποδεχτεί ότι ο κόσμος των συναισθημάτων είναι εξίσου σημαντικός με εκείνον του μυαλού. («Αλκυονίς»).
Με τους: Λέσλι Χάουαρντ, Γουέντι Χίλερ κ.ά.
Παραγωγή: «Pygmalion», Μ. Βρετανία (1938).
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 7/5/2015