Monday, May 14, 2018

Pascal Laugier: «Το κουκλόσπιτο του τρόμου» // Κριτική κινηματογράφου

Pascal Laugier: «Το κουκλόσπιτο του τρόμου» // Κριτική κινηματογράφου

Γράφει ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΦΡΑΓΚΟΥΛΗΣ
  • ΤΟ ΚΟΥΚΛΟΣΠΙΤΟ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ
  • INCIDENT IN A GHOST LAND/GHOSTLAND
  • Στις 10/5/2018 στις κινηματογραφικές αίθουσες.
ΣΥΝΟΨΗ
Ο Γάλλος σκηνοθέτης, Pascal Laugier («Martyrs») βάζει τη σφραγίδα του, ένα ακόμα αποτύπωμά του, στις ταινίες τρόμου, με αυτή την αγγλόφωνη ταινία, όπου παίζει η Mylene Farmer. Εδώ μία διάσημη συγγραφέας μυθιστορημάτων τρόμου θα ζήσει την απόλυτη κόλαση που θα νομίζει κανείς ότι αυτή η ίδια την έχει σχεδιάσει.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ
Αν σκέφτεσαι ότι είναι ασφαλές να μετακομίσεις σε ένα απομονωμένο αγροτόσπιτο, γεμάτο από παλιά πράγματα, κούκλες εποχής, νεκρά ζωύφια στις ταπετσαρίες, τότε είσαι έτοιμος να μπεις μέσα στον κόσμο του «Κουκλόσπιτου του τρόμου» («Ghostland»), την αγγλόφωνη ταινία του Γάλλου σκηνοθέτη Pascal Laugier, του εθισμένου στις ταινίες τρόμου, ο οποίος μας σερβίρει ένα τρομαχτικό πιάτο για όλα τα γούστα.
Σε όσες ταινίες έχει κάνει το τρομακτικό στοιχείο, λίγο ή πολύ, ελλοχεύει στο σενάριο, από το «Tête de citrouille», μικρού μήκους του 1993, μέχρι το «Μάρτυρες» (2008). Όλο και περισσότερο τα στοιχεία του τρόμου στοχεύουν στον ηδονισμό, μέσα από αφηγηματικά επίπεδα που σου δημιουργούν δυσαρέσκεια. Οι γυναίκες δοκιμάζονται, με αληθοφάνεια ή με φαντασιακό τρόπο, πλήττονται και είναι το υποκείμενο της βίας κάποιων ψυχοπαθών. Αυτό που δεν είναι κατανοητό, έχει να κάνει με τις υπερβολές του σκηνοθέτη σε αυτή τη γαλλοκαναδική παραγωγή, οι οποίες αποσκοπούν να κάνουν πιο ενδιαφέρον αυτό το τρομακτικό αφήγημα. Χρειάζονται, άραγε, αφού ήδη αισθανόμαστε, νοητικά και συναισθηματικά, αυτές τις τρομακτικές καταστάσεις που μένουν μέσα στο μυαλό μας; Προς τι κάτι το επιπλέον;
Ακολουθώντας τα βήματα του Alexandre Aja, στο «High tension», του David Moreau και του Xavier Palud, στο «Them», αλλά και του Alexandre Bustillo, στο «Inside», ο Laugier δουλεύει τη σεναριακή γραφή που έχει να κάνει με τη δράση στον εσωτερικό χώρο, με πολλά στοιχεία σφαγής, ακολουθώντας την Μπεθ και τη Βέρα, οι οποίες ακολουθούν τη μητέρα τους, την Πολίν, στο παράξενο ταξίδι της. Στο ρόλο της Πολίν η ποπ σταρ Mylene Farmer μας αποζημιώνει, στην ο οποία ο σκηνοθέτης έχει αφιερώσει μία ταινία του.

Τα νέα για τους πρόσφατους θανάτους στην περιοχή και για τις ενοχλήσεις σε αυτή τη γειτονιά δεν ανησυχούν τη μητέρα και τις δύο κόρες. Δε θα πάρει πολύ χρόνο που αυτό το κακό θα χτυπήσει την πόρτα τους. Η σκηνή στη σκάλα είναι πολύ ατμοσφαιρική. Η θυσία της μάνας στην κουζίνα θα αναγκάσει τα δύο κορίτσια να κρυφτούν στο υπόγειο. Ένας διανοητικά καθυστερημένος και μία περιθωριακή γυναίκα θεωρούν ότι θα είναι τα θύματά τους σε μία σκληρή και ανατριχιαστική τιμωρία.
Εδώ όμως θα πρέπει να σταματήσουμε και να αναρωτηθούμε. Μήπως είναι ένας εφιάλτης; Τι θα πιστέψουμε όταν η Μπεθ ξυπνά από τον ύπνο της και ουρλιάζει; Έχει γίνει μητέρα και είναι, επίσης, μία πετυχημένη συγγραφέας, η οποία γράφει σκηνές, όπως αυτές που βλέπουμε στην ταινία. Θα δεχτεί ένα τηλέφωνο από την αδελφή της, τη Βέρα, η οποία θα την καλέσει να επιστρέψει στο σπίτι τους, στο αγρόκτημα, εκεί που ζει με τη μητέρα τους, για να βιώσει ξανά την πηγή του τραύματός της.
Κάτι παρόμοιο έχουμε και στην αγορά, όπου ο Laugier πηδά ανάμεσα στο παρελθόν και στο παρόν, στο όνειρο και στην πραγματικότητα, για να λειτουργεί στο θεατή η έκπληξη. Η δομή δημιουργεί μία αληθοφανή αφήγηση, όπως στην «Last year at Amitville», μία τελετή από σκληρές σκηνές, τις οποίες ο σκηνοθέτης τις βάζει τη μία δίπλα στην άλλη.
Όπως στους «Μάρτυρες», αυτή η ταινία έχει την εμμονή με την ιδέα της οδύνης της γυναίκας. Σε αυτή την περίπτωση, ο Laugier βάζει στην Μπεθ και στη Βέρα ένα παιδοφιλικό σαδισμό, τα ρούχα τους που μοιάζουν με αυτά από τις κούκλες, να μυρίζουν το ερωτισμό τους, να χτυπιόνται στο πάτωμα. Είναι μία διαδικασία που πονάει, η ένταση φτάνει στο ανώτατο βαθμό της, σου σφίγγει το στομάχι. Ο σκηνοθέτης προσπαθεί να εκλογικεύσει αυτή την ένταση που δεν έχει σταματημό, θα μπορούσαμε να πούμε δεν έχει προηγούμενο σε ανάλογες ιστορίες της εποχής μας. Αυτό που καταφέρνει να κάνει είναι να διπλασιάζει, βήμα προς βήμα, προσθέτει μικρές και ουσιαστικές λεπτομέρειες, για να μας δείξει ανάγλυφα τη βία.
Είναι η δεύτερη ταινία του που είναι αγγλόφωνη, η πρώτη ήταν το «The tall men», αλλά εδώ οι διάλογοι δεν έχουν τόσο ενδιαφέρον. Ο θάνατος είναι σχεδιασμένος με τον πιο ανάγλυφο τρόπο. Οι φανατικοί της Farmer θα δουν το ποπ είδωλό τους, της μουσικής, να εμφανίζεται με ένα διαφορετικό και τραχύ τρόπο και θα την απολαύσουν. Μία ταινία που θα κουράσει σχετικά το θεατή.
Περισσότερες πληροφορίες για τους συντελεστές και τα τεχνικά χαρακτηριστικά: διαβάστε εδώ.
Posted by at

No comments:

Post a Comment

Subscribe to: Post Comments (Atom)