Monday, May 14, 2018

Brad Anderson: «Βηρυτός» // Κριτική κινηματογράφου

Brad Anderson: «Βηρυτός» // Κριτική κινηματογράφου

Γράφει ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΦΡΑΓΚΟΥΛΗΣ
  • ΒΗΡΥΤΟΣ
  • BEIRUT
  • Στις 10/5/2018 στις κινηματογραφικές αίθουσες.
ΣΥΝΟΨΗ
Ένας Αμερικάνος διπλωμάτης, μετά από πολλά χρόνια, επιστρέφει στη Βηρυτό για να βοηθήσει στην απαγωγή ενός πράκτορα της CIA. Μία ιστορία σχεδόν κατασκοπευτική, με κάποιες εντάσεις, γοητευτική όσον αφορά τον κεντρικό της χαρακτήρα που ενσαρκώνει ο πολύ καλός Jon Hamn.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ
Ο Jon Hamn έχει την εικόνα ενός σταρ του κινηματογράφου, ο οποίος παίζει σα να μην είναι τέτοιος, στην ταινία «Βηρυτός» («Beirut»), του Brad Anderson. Είναι σπάνιο για τα στούντιο του Χόλιγουντ να είναι στον κεντρικό ρόλο ηθοποιός όπως ο Hamn που θα αισθανόταν πιο άσχημα σε ένα «Batman», σε αντίθεση με τον Ben Affleck. Τον είχαμε δει να είναι τέλειος στο «Mad Men», όπου παρουσίαζε μία παράξενη φιγούρα ενός παλιού σταρ του Χόλιγουντ, όπως ο John Gavin. Αυτός ο απλός στο παίξιμο του σταρ πρωταγωνιστεί σε αυτή την ταινία.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Hamn είναι ο σπουδαιότερος λόγος να δεις αυτή την ταινία, όπου ενσαρκώνει ένα πρώην Αμερικάνο διπλωμάτη, συνταξιούχο εδώ και μία δεκαετία, ο οποίος εμπλέκεται σε μία περίπλοκη ίντριγκα στη Μέση Ανατολή. Έχουμε έναν μεγαλωμένο υπερήρωα, κοντά στους χαρακτήρες του John Le Carré, που λειτουργεί κάπως σοφά, έχοντας μία πολιτική ιστορία πίσω του και την ωριμότητα στην ψυχή του. Ένα είδος μυστηρίου που μας δίνεται σαν ένα παζλ, μία εικόνα που έχει από πίσω της μία μεγάλη ιστορία, όπου η αποσάρθρωση παρουσιάζεται μέσα από ενδιαφέρουσες καταστάσεις, συμμορίες σκληρών και γλυκών ανθρώπων, μία αντιφατική εικόνα.
Επιστρέφουμε στο 1972, η χρονιά που ο Νίξον είχε επανεκλεγεί Πρόεδρος και όταν έσκασε η ιστορία του Watergate, ο Αμερικάνος διπλωμάτης άφησε την καλή ζωή της Βηρυτού, τον κοσμοπολίτικο τρόπο ζωής. Η καταστροφική βία απειλούσε τη ζωή του, επέστρεψε στις ΗΠΑ, άρχισε να πίνει και περιορίστηκε στο ρόλο ενός μεσολαβητή. Τώρα, επτά χρόνια μέσα στον εμφύλιο πόλεμο του Λιβάνου, θα επιστρέψει στη Βηρυτό για να βοηθήσει στις διαπραγματεύσεις για την απαγωγή ενός πράκτορα της CIA.
Ο σεναριογράφος Tony Gilroy, γνωστός από το «Bourne», αλλά και από το σενάριο και τη σκηνοθεσία του «Michael Clayton», συμπαθεί τα σχετικά έντονα θρίλερ που έχουν κάποια πολιτική χροιά στην ιστορία τους. Η «Beirut» είναι μία αργή ταινία και έχει κάποια συγγένεια με αυτές τις ταινίες που προαναφέραμε. Ο κεντρικός χαρακτήρας της δεν είναι κατάσκοπος, μιλά περισσότερο και λιγότερο μάχεται ή εμπλέκεται σε καυγάδες. Είναι ένας σκοτεινός αλλά δυναμικός χαρακτήρας, που θα τραβήξει το ρόλο του, ικανός να φέρει σε πέρας μία υπόθεση, χωρίς καταστροφικές συνέπειες. Περιορίζεται από την ιστορία του, όπως στο «Bourne», αυτό σημαίνει ότι η αποστολή του δεν είναι να μπει σε κίνδυνο παρά να περάσει μέσα από το πεδίο έντασης με τον πιο εύκολο τρόπο.
Μετά από κάποια αφηγηματικά πισωγυρίσματα, θα πάει στη Βηρυτό και θα εστιάσουμε σε αυτό το χώρο. Θα κάνει μία παράξενη βόλτα στην πόλη, θα δει την αποδόμησή της, θα συναντήσει κάποιους παλιούς φίλους της CIA και του υπουργείου Εξωτερικών. Η απαγωγή έχει γίνει από μία ομάδα τρομοκρατών, θα συνεργαστεί  με μία γοητευτική γυναίκα, η οποία αρέσκεται στον κίνδυνο.
Ο σκηνοθέτης Brad Anderson χειρίζεται καλά τα κυριότερα μέρη της ιστορίας, την υπόθεση και τους διαμεσολαβητές της, τα αυτοκίνητα που χρησιμοποιούν και τις νυχτερινές συζητήσεις. Κάποια από αυτά τα αφηγήματα είναι πολύ οικεία στους Αμερικάνους που γοητεύονται από τις επικίνδυνες καταστάσεις, όπου εμπλέκονται τόσο Αμερικάνοι όσο Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι, δίνουν την εικόνα ενός κόσμου που ποτέ δε γνωρίζει την ευχαρίστηση και την ανθρωπιά. Στο μεγαλύτερο μέρος, οι χαρακτήρες που δεν είναι Ισραηλινοί έχουν υποδεέστερους ρόλους. Είναι σχεδόν ανώνυμοι, γλεντζέδες και τύποι που κυκλοφορούν οπλισμένοι στα σημεία ελέγχου. Μπορούμε εδώ να διακρίνουμε μία απαξίωση στο αραβικό στοιχείο.
Η απουσία της αραβικής γλώσσας κάνει την ταινία επίπεδη, δεν της δίνει μία ικανοποιητική δομή. Ένα μέρος του προβλήματος είναι ότι η ιστορία φεύγει από το πολιτικό πεδίο, παραμένει στη γεωπολιτική αμερικάνικη σκακιέρα, η οποία έχει πρωταγωνιστικό ρόλο, με άλλα λόγια το ενδιαφέρον επιστρέφει στο ίδιο σημείο, παλινδρομεί. Η δουλειά του Hamn είναι εύκολη, όλη η ιστορία βασίζεται πάνω του, ειδικά πάνω στη γοητεία των κινήσεών του και του τρόπου που συμπεριφέρεται. Έτσι όμως η ταινία χάνει μεγάλο μέρος από το ενδιαφέρον της, αποδομείται η πλοκή της, μένει σε ένα ασαφές αφηγηματικό τοπίο.
Περισσότερες πληροφορίες για τους συντελεστές και τα τεχνικά χαρακτηριστικά: διαβάστε εδώ.

Posted by at

No comments:

Post a Comment

Subscribe to: Post Comments (Atom)