Ο Wong Kar-wai συζητά με τους
Michel Ciment, Adrien Gompeaud καιHubert Niogret
Το biopic είναι ένα είδος μορφοποιημένο, με ποιο τρόπο έχετε διηγηθεί, μέσα από αυτό την ιστορία της ταινίας «Thegrandmaster»;
Την ονομάσαμε «The grandmaster», κατόπιν «The grandmasters», στον πληθυντικό, και κατόπιν επανήλθαμε στο «The grandmaster». Αυτό έχει να κάνει με την προσέγγισή μας. Στην αρχή θέλαμε να διηγηθούμε την ιστορία του Ιπ Μαν, κατόπιν σκεφτήκαμε ότι το θέμα ξεπερνούσε ένα μοναδικό πρόσωπο και θα μπορούσε να είναι η ιστορία των πολεμικών τεχνών και των δασκάλων τους στις πρώτες μέρες της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας. Επανήλθαμε στον Ιπ Μαν επειδή καταλάβαμε ότι το να διηγηθούμε την ιστορία του, ήταν σα να αφηγούμαστε μια πνευματική κατάσταση. Ποια ήταν η ποιότητά του; Ποιος είχε επιλεχθεί για τον τίτλο του Grand Maitre;
Μία από τις μάχες, κάτω απ’τη βροχή.
Δεν έχετε κρατήσει παρά κάποια κομμάτια της ζωής του, χωρίς να αναφέρετε ότι συμμετείχε στον εθνικό στρατό, κατόπιν έγινε αρχηγός της αστυνομίας, ούτε ότι ήταν ένας μανιώδης καπνιστής του οπίου, κάτι που θα μπορούσε να θεωρηθεί σα μια αντίθεση για ένα δάσκαλο των πολεμικών τεχνών. Δείχνετε την Γκονγκ Ερ να καπνίζει όπιο, αλλά όχι αυτόν.
Στην πραγματικότητα είχα τραβήξει μια σκηνή που κάπνιζε όπιο. Ξεκίνησε να μαθαίνει πολεμικές τέχνες στα πέντε του χρόνια. Κατά τη διάρκεια της μαθητείας του κάπνιζε επειδή, εκείνη την εποχή στην Κίνα, το όπιο ήταν όπως το τσιγάρο σήμερα, ιδίως σε αυτούς που είχαν λεφτά. Στον οικογενειακό κύκλο, οι πιο νέοι μάθαιναν πολεμικές τέχνες, ακολουθούσαν πολύχρονες σπουδές, άρα ήταν φορτικοί. Ο δάσκαλός του ήταν 70 χρόνων, όταν άρχισε. Οι περίοδοι της προπόνησης ήταν μεγάλες. Μερικές φορές κάπνιζαν. Δεν ήθελα να το αποφύγω, αλλά όταν το έτρεξα στο μοντάζ, σκέφτηκα ότι δεν ήταν πολύ σημαντικό.
Δε συμμετείχε ποτέ στον εθνικό στρατό. Γεννημένος από πλούσια οικογένεια, κατά τη διάρκεια της ιαπωνικής κατοχής, δούλευε σε ένα κλειστό σπίτι. Εκείνη την εποχή, η επαρχία της Γκουανγκντόνγκ επέβαλε φόρους και δούλευε για να τους πληρώνει. Ήταν επίσης αξιωματούχος στην προστασία, ήταν αξιοσέβαστος και υπήρχαν πολλές περιπτώσεις κλοπών στην πόλη, έτσι στο τέλος της κατοχής του είχαν ζητήσει να γίνει επιθεωρητής της αστυνομίας. Αλλά στην πραγματικότητα δε δούλεψε ποτέ: κανόνιζε τη ζωή του ήρεμα, χωρίς έννοιες. Στην ταινία, ο μοναδικός επιθεωρητής της Γκουανγκντόνγκ δεν ήταν ένας από αυτούς, ήταν μέλος της πρώτης γενιάς της αστυνομίας που πίστευε ότι ο φασισμός θα μπορούσε να σώσει τη χώρα από τον πόλεμο. Τους έλεγαν τα Μπλε Πουκάμισα, σε αναλογία με τα Μαύρα Πουκάμισα, στην Ιταλία.
Το βλέμμα…
Δεν είχατε σκεφτεί να γυρίσετε αυτή την ταινία όταν κάνατε το «Happy together», στην Αργεντινή;
Και ναι και όχι. Μια μέρα, ενώ είχαμε γυρίσματα σε ένα σταθμό και που περίμενα να τοποθετηθεί η κάμερα, βρέθηκα σε ένα περίπτερο με εφημερίδες. Υπήρχαν όλα αυτά τα περιοδικά με εξώφυλλα τους Ronald Reagan, James Dean, Mao Zedong και Bruce Lee. Ήταν κάπως απρόσμενο, να βρίσκομαι εκεί, σε ένα είδος έκθεσης αρχείων της ιστορίας, με αυτές τις εικόνες. Όταν επέστρεψα στο Χονγκ Κονγκ, είδα λήψεις ντοκουμέντων του Ιπ Μαν, τραβηγμένες τρεις μέρες πριν το θάνατό του. Ήταν εκδηλώσεις των wing chun. Ήταν 70 χρόνων, λεπτός σα μια μπαγκέτα. Ήταν με την πυτζάμα του στο λίβινγκρούμ του. Βλέπουμε μια γάτα, μωρό. Αλλά αυτός ήταν αφοσιωμένος σε κάποιους από τους 108 συμμετέχοντες των wing chun. Ακριβώς πριν το τέλος, σταματά. Δεν ξέρουμε γιατί. Ο εικονολήπτης δε μας δείχνει το πρόσωπό του. Αλλά καταλαβαίνετε ότι ήταν μια τρομερή στιγμή. Ήταν πολύ αδύναμος; Είχε ξεχάσει το κίνημα; Η αναγνώριση αυτών των 108 φιγούρων ήταν η απόδειξη της πραγματογνωμοσύνης του. Όταν ακόμα δίδασκε, οι μαθητές, όπως ο Bruce Lee, έρχονταν να το δουν για να τους κάνει μια επίδειξη, δίνοντας χρήματα. Αλλά αυτός αρνιόταν, χωρίς πολλά λόγια, αν έπρεπε να το κάνει, θα το έκανε για τους σπουδαστές του. Ήταν έτσι, μέχρι το τέλος της ζωής του. Αυτό είναι το νόημα της εικόνας: η υπευθυνότητα να μεταβιβάζει στην επόμενη γενιά αυτό που του κληρονόμησαν οι πρόγονοί του.
Είχε γίνει εν μέρει διάσημος ένας Grand Maitre εξαιτίας του BruceLee;
Όχι, ήταν ήδη πολύ διάσημος όταν ο Bruce Lee έγινε μαθητής του, αλλά ήταν ακόμα πιο διάσημος εξαιτίας της φήμης του Lee. Η κυριότερη συνεισφορά του ήταν η μετατροπή του wing chun, που ήταν μια ενασχόληση μιας ελίτ, σε μια πολεμική τέχνη που ανήκε σε όλους.
Ο Bruce Lee δεν ήταν για ένα μικρό χρονικό διάστημα μαθητής του, επειδή ο Ιπ Μαν ήταν ήδη ηλικιωμένος;
Για τρία χρόνια, αλλά είχε στην πραγματικότητα επηρεαστεί από αυτόν. Πολλές ιδέες του Ιπ Μαν βρίσκονται στην πρακτική του.
Στην ταινία σας υπάρχει επίσης η διαφορά μεταξύ του Βορρά και του Νότου: οι πολεμικές τέχνες, η μουσική, η όπερα…
Η πολιτική κατάσταση της εποχής είναι η μετάβαση από τη μοναρχία στη δημοκρατία. Ο Νότος ήταν πιο φιλελεύθερος όταν ο Βορράς ήταν πιο συντηρητικός. Οι πολεμικές τέχνες του Βορρά πάντα θεωρούνταν ανώτερες επειδή είχαν καταγωγή από το παλάτι, από την εξουσία, από τη μοναρχία. Οι πολεμικές τέχνες του Νότου ήταν ιδωμένες ως πιο πρωτόγονες. Πάντα λοιπόν υπήρχαν αυτές του Βορρά εναντίον εκείνων του Νότου. Επίσης η ταινία είναι αφιερωμένη στους Shaw Brothers και σε ταινίες του Tsui Hark.
Ο σκηνοθέτης, δεύτερος από δεξιά, με τους ηθοποιούς του.
Αναμιγνύεται τη μανδαρινή με τα καντόνα. Σε ποια γλώσσα ήταν γραμμένο το σενάριο;
Και στις δύο. Είχα ευεργετηθεί από τη συνεργασία δύο συγγραφέων. Ο ένας ειδικός στις πολεμικές τέχνες, στον πολιτισμό του Βορρά και της μανδαρινής. Ο άλλος είναι ειδικός στα καντόνα. Εγώ ο ίδιος μιλώ και τις δύο γλώσσες. Όταν ήμουν παιδί μου μιλούσαν και στις δύο γλώσσες.
Από το 2008 μέχρι το 2012 τέσσερις ταινίες γυρίστηκαν για τον Ιπ Μαν: δύο του Wilson Yip, μία του Herman Yau κα η δικιά σας. Γιατί αυτό το ενδιαφέρον;
Κανένας δεν είχε εκδηλώσει ενδιαφέρον να κάνει μια ταινία για αυτόν πριν να το ανακοινώσω! Και είναι πολύ πιο γρήγοροι από εμένα! Υπάρχει τώρα ακόμα μία σε 3D και άλλη μία που θα αφορά στο τέλος της ζωής του, όπου παίζει ο Anthony Wong. Και θα υπάρχουν και άλλες.
Υπάρχουν δύο εκδοχές: μια κινέζικη, 130΄, και μια διεθνή, 115΄, αυτή που είδαμε. Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στις δύο;
Για εμένα είναι η ίδια ταινία. Η μόνη διαφορά είναι ότι καλυτέρευσα, απλοποίησα για να κάνω την ταινία πιο εύληπτη στο διεθνές κοινό. Για παράδειγμα, στη διεθνή εκδοχή ο Ιπ Μαν αυτοσυστήνετε: «Είμαστε από το Φοσάν, ο πατέρας μου διευθύνει την οικογενειακή επιχείρηση», στην κινέζικη εκδοχή η ατάκα είναι: «Ο πατέρας μου λέγεται Ιπ Κόι-ντο, έχουμε μια επιχείρηση στην τάδε οδό». Η ονομασία του δρόμου δε σημαίνει τίποτε για το διεθνές κοινό.
Δεν υπήρχαν σκηνές κομμένες;
Στη διεθνή εκδοχή υπάρχει μια σκηνή από τις κομμένες, αλλά επίσης μια συμπληρωματική σκηνή, απούσα από την κινέζικη εκδοχή.
Ποια ήταν τα στάδια των γυρισμάτων κατά τη διάρκεια των τεσσάρων χρόνων; Γιατί διήρκεσαν τόσο πολύ τα γυρίσματα;
Έπρεπε να εκπαιδεύσουμε τους ηθοποιούς. Ο Chang Chen έκανε δεκαοχτώ μήνες και ο Tony Leung Chiu-wai ένα χρόνο. Επιπλέον, υπήρχαν ατυχήματα: ο Tony Leung έσπασε το μπράτσο του. Ακόμη πολλά γεγονότα σαν αυτό. Όλα αυτά μας ανάγκασαν να ολοκληρώσουμε τα γυρίσματα τόσο αργά, έπρεπε να τα κάνουμε όλα εμείς οι ίδιοι, συμπεριλαμβανομένης της χορογραφίας των μαχών. Η μάχη ανάμεσα στην Γκονγκ Ερ (Zhan Ziyi) και το Μα Σαν (Zhang Jin) μας πήρε δύο μήνες, σε ένα μικρό σταθμό του Βορρά. Η πρώτη σκηνή της ταινίας με τον Tony Leung Chiu-wai μας πήρε ένα μήνα κάτω από τη βροχή.
Η σκηνή, στο πορνείο, στο κλειστό σπίτι.
Νοσταλγείτε την εποχή που οι ηθοποιοί ήταν καλοί μαχητές των πολεμικών τεχνών ;
Μπορεί να είναι καλοί στις πολεμικές τέχνες, αλλά αυτό δε θέλει να πει ότι ήταν καλοί ηθοποιοί. Προτιμώ το αντίθετο, να έχω κατ’αρχήν καλούς ηθοποιούς.
Κάποιο μέρος των γυρισμάτων έγιναν στη Φοσάν, στην πόλη του Ιπ Μαν;
Η Φοσάν είναι σήμερα πολύ μοντέρνα. Κάναμε τα γυρίσματα σε μια εκπληκτική πόλη, εντελώς μιας άλλης εποχής, την Τάιπινγκ. Έχει μια ομορφιά απαράλλαχτη. Είναι μια πόλη που ανήκει σε αυτούς που θα ήθελαν πραγματικά να ζήσουν σε αυτή: αφού έχουν δημιουργήσει και δουλέψει στη γειτονική πόλη, επιστρέφουν μετά σε αυτή, μέχρι το θάνατό τους. Η κυβέρνηση δεν μπόρεσε να αλλάξει αυτή την ομορφιά. Όλα είναι ανέπαφα.
Η μοναδική στιγμή που βλέπουμε τον Ιπ Μαν με κοστούμι, είναι όταν ποζάρει σε ένα φωτογράφο. Υπάρχουν άλλες εικόνες που έχουν τη βάση τους σε φωτογραφίες…
Οι φωτογραφίες είναι η συνέπεια της περιέργειάς μου. Κάνοντας την έρευνα, κατάλαβα ότι οι Κινέζοι δεν ήταν πολύ καλοί για να φυλάξουν φωτογραφικά ντοκουμέντα. Όταν ετοιμάζετε μια ταινία σαν αυτή, για να βρείτε την ουσία του θέματος, δεν μπορείτε να περιοριστείτε σε κείμενα, έχετε ανάγκη επίσης οπτικά ντοκουμέντα. Πρέπει να πάτε να τα βρείτε στην Ιαπωνία, στια «Chinatown» στο εξωτερικό, αλλά δε θα βρείτε τίποτε στο Χονγκ Κονγκ ή στην Κίνα. Θα πρέπει να έχετε πρόσβαση σε ιδιωτικές συλλογές. Στην ταινία, οι κινηματογραφημένες φωτογραφίες θέλουν να πουν κάτι, είναι τα σημεία στίξης. Ξέρω ότι ο Ιπ Μαν είχε αρνηθεί να ποζάρει για φωτογραφίες όταν ήρθε στο Χονγκ Κονγκ. Δεν υπάρχουν παρά δύο από αυτόν, με τους μαθητές του, ενδεδυμένος με κοστούμι δανεισμένο από έναν από αυτούς. Πιστεύω ότι αυτή η στιγμή είναι ένα νέο ξεκίνημα για αυτόν: αλλά πρέπει να μείνουμε πιστοί σε αυτό που είναι, σε αυτό που ήταν. Μετά, δεν άλλαξε.
http://www.youtube.com/watch?v=m98WBWEvFvQ (το τρέιλερ)
Στην ταινία, φαίνεται ωστόσο ότι υπάρχουν πολλές φωτογραφίες από αυτές τις λέσχες πολεμικών τεχνών, πολυάριθμες στο Χονγκ Κονγκ.
Είναι η μοναδική στιγμή που τράβαγαν φωτογραφίες, αν όχι θα είχα βρει και άλλες. Ο Ιπ Μαν αρνιόταν, φαίνεται, επειδή ήταν μια στιγμή που υπέφερε. Δεν ήθελε να ξαναζήσει αυτές τις εποχές, να τις επαναλάβει.
Η φωνή off είναι πάντα πολύ σημαντική στις ταινίες σας. Υπάρχει συχνά στα φιλμ νουάρ, τα αμερικάνικα θρίλερ όπου ερευνούμε το παρελθόν ενός ανθρώπου, όπως εδώ.
Πιστεύω ότι είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να δομήσουμε κάποιες χρονικές περιόδους. Η πρώτη υπάρχει στην αρχή, όταν εξηγεί από πού έρχεται. Η δεύτερη στη στιγμή της γιαπωνέζικης κατοχής. Η τελευταία μονταρίστηκε στο τέλος, όταν μιλά για την παιδική του ηλικία, για τη φιλοσοφία του. Υπάρχει ακόμα η φωνή off του προσώπου που ενσαρκώνεται από τη Zhang Ziyi.
Η προσωπικότητα του Γκονγκ Ερ ανασύρει το παρελθόν. Αυτό που είναι ενδιαφέρον, είναι ότι αναμιγνύετε το μανιερισμό, τη δομημένη φόρμα επειδή είστε φορμαλιστής, και το ρομαντισμό. Ενώ οι φορμαλιστές συχνά δεν είναι…
Αλλά ο κόσμος των πολεμικών τεχνών είναι αυστηρά δομημένος και θα μπορούσαν αυτοί να είναι ρομαντικοί. Ο τρόπος που λειτουργούν είναι πολύ φορμαλιστικός: αν ένα πρόσωπο απευθύνεται σε ένα άλλο πιο νέο παρά αυτό, το άλλο πρέπει να τον κοιτάει με ένα συγκεκριμένο τρόπο, γιατί είναι πιο παλιό από αυτόν. Όταν η Γκονγκ Ερ πηγαίνει στο Μα Σαν απροσδόκητα, αυτή του ζητά να φύγει επειδή το σέβεται όντας πιο μεγάλος από αυτήν. Υπάρχουν κάποιοι κώδικες στους οποίους υπακούουν πάντα.
Τελικά, καταλήγουν σε μια ιστορία αγάπης, ενώ, κατά τα λοιπά, υπάρχουν στην ταινία περισσότερο οι πολεμικές τέχνες ή η πολιτική.
Δεν πιστεύω ότι είναι μια ιστορία αγάπης, αλλά μια σχέση δομημένη στο θαυμασμό, όπως σε δύο καλούς παίκτες σκακιού. Και όταν συναντιούνται, είναι οι μόνοι που θυμούνται τη νεανική τους ηλικία.
http://www.youtube.com/watch?v=UWKb7KglXZk (παρουσίαση της ταινίας)
Είχατε προβλήματα με τη λογοκρισία της εξουσίας για να δεχτούν ότι ο κεντρικός χαρακτήρας ήταν ένας εθνικιστής, πολιτικά από την κακή πλευρά;
Δεν είναι προφανές στην ταινία, κατά συνέπεια δεν είχα προβλήματα. Είναι στο άρρητο.
Πως συναντήσατε το διευθυντή σας φωτογραφίας, Philippe leSourd;
Κάναμε μαζί αρκετές διαφημιστικές ταινίες. Είναι κάτι παράξενο, πολύ σοβαρό το να δουλέψουμε σε μια ταινία μεγάλου μήκους. Είναι ένας Γάλλος που ζει στη Νέα Υόρκη, περιζήτητος στις διαφημιστικές ταινίες. Εάν έκανε ταινία μεγάλου μήκους θα ήθελε να είναι σίγουρος ότι αληθινά θα το ήθελε. Είναι ένας φανατικός που θέλει κάθε λεπτομέρεια να είναι απόλυτα ελεγχόμενη. Του είπα: «Θέλω να γυρίσω μια ταινία με πολεμικές τέχνες. Θέλεις να την κάνουμε.».
Από τον ένα διευθυντή φωτογραφίας στον άλλο. Κατευθύνεται τη φωτογραφία…
Ο τρόπος που βλέπει τα πράγματα είναι διαφορετικός από αυτόν του Christopher Doyle: είναι πολύ αυστηρός και αυτό λειτούργησε σε αυτή την ταινία. Επιλέγω. Κάθε οπτική γωνία είναι επιλογή του σκηνοθέτη: αυτή που θέλετε να δείτε και αυτή που δε θέλετε να δείτε. Αλλά η προσέγγιση, η τεχνική εργασία, για να φτάσουμε στην ταινία, είναι η συνεισφορά του διευθυντή φωτογραφίας.
Προσδιορίζετε τον τόνο, τα χρώματα. Για παράδειγμα, η πρώτη μάχη κάτω από τη βροχή δίνει μια κατεύθυνση για τα χρώματα σε ψυχρούς τόνους…
Α! Εάν θα μπορούσε να υπήρχε μια ζεστή βροχή! Πραγματικά, το να επιλέξουμε να την κάνουμε κάτω από τη βροχή μας δίνει κάτι το πολύ διαφορετικό. Σα να γυρνάμε στο Βορά με χιόνι. Νομίζω ότι ο Philippe le Sourd το αισθάνθηκε πολύ καλά και απόδωσε ποιητικότητα σε αυτό: είναι μια πολύ καλή εργασία.
Υπάρχουν πολλά ντοκιμαντερίστικα στοιχεία για τα κλειστά σπίτια. Αυτό σας επηρέασε;
Όχι, γιατί βρήκα ότι πάντα τα κλειστά σπίτια αυτής της εποχής ήταν πιο σοφιστικέ από αυτό που οι άνθρωποι βλέπουν σε αυτά: έμοιαζαν περισσότερο με τα κλαμπ. Στην προσέγγισή μου, δεν ήθελα να υιοθετήσω την αντρική ματιά, αλλά τη γυναικεία. Σε όλες τις ταινίες, οι γυναίκες στα κλειστά σπίτια δείχνονται σαν αντικείμενα του πόθου. Ήθελα να το αντιστρέψω και να δείξω τις γυναίκες που έχουν μια άποψη για τους άντρες. Έχουν δει πολλούς! Λοιπόν, οι παρόντες είναι αντικείμενα της κρίσης τους. Ένας από τους λόγους για τους οποίους έβαλα όπερα στο κλειστό σπίτι είναι επειδή είναι ένας τόπος αποστολής. Είναι αποπροσανατολισμένες, είναι άβουλες στον έρωτα.
Πως εξελίχθηκε η σύνθεση της μουσικής;
Το ουσιαστικό της μουσικής είναι το έργο του γιαπωνέζου συνθέτη μου, Shigeru Umebayashi, υπάρχει επίσης ένα κομμάτι ενός Γάλλου συνθέτη (σ.σ. Nathaniel Mechaly). Κάποια έρχονται από άλλες ταινίες, όπως στο τέλος του «Ήταν κάποτε στην Αμερική». Υπάρχει επιπλέον ένα τμήμα του Umebayashi, για μια από τις προηγούμενες ταινίες του, και ένα άλλο που έχει συντεθεί από τον Bruno Coulais, τα κρουστά έχουν γίνει από έναν Ταϊλανδό. Όλα αυτά ηχογραφήθηκαν στην Πράγα, στο Πεκίνο και στην Μπανγκόγκ.
Τι σημαίνει η μάχη του γλυκού του Γκονγκ Μπαοζέν;
Αυτό έρχεται από διάφορες ιδέες. Είναι μια μάχη που αφορά στη διαδοχή. Ο πατέρας προσπαθεί να βρει κάποιον που θα μπορέσει να ξαναπάρει τον πυρσό. Ο Ιπ Μαν είναι καλός μαχητής, αλλά έχει ακόμα πολλά να μάθει. Δεν είναι, στην κυριολεξία, μια μάχη, αλλά ένας πνευματικός ανταγωνισμός. Κατά συνέπεια, προσελήφθη ένας πρωταθλητής του Βορρά, διότι εκείνη την εποχή υπήρχε ο ανταγωνισμός Βορρά-Νότου. Θα μπορούσε να συνθλίψει το γλυκό; Είναι πράγματα που συνέβαιναν στην πραγματικότητα εκείνη την εποχή.
Η ήττα δεν ξεχωρίζει ξεκάθαρα από τη νίκη, όπως στη μάχη με την Γκονγκ Ερ.
Στις πολεμικές τέχνες κάθε τι έχει σχέση με την ακρίβεια. Όταν δουλεύαμε με τους χορογράφους, μας έλεγαν: «Ένας καλός μαχητής πολεμικών τεχνών δε χτυπά δύο φορές. Μία αρκεί.». Αλλά αυτό είναι πολύ σύντομο για μια ταινία, δεν μπορείτε να κάνετε μάχη με ένα μόνο χτύπημα.
Ο χαρακτήρας του Ραζόρ φαίνεται πολύ μικρός. Δεν ήταν πιο εκτενής πριν το μοντάζ;
Μια παλιότερη εκδοχή εξελισσόταν στην Ταϊπέι, ο Ραζόρ είχε τη δική του ιστορία, εμπνευσμένη από έναν περίφημο μαχητή του baji, ένα είδος από τις πολεμικές τέχνες. Οι Puyi, Jiang Jieshi (Tchang Kai-chek), Mao Zedong ήταν από την ίδια σχολή baji και της έδωσαν τη φήμη της. Αυτά τα πρόσωπα ολοκληρώνονταν στην Ταϊβάν, αφού είχαν υπηρετήσει τους εθνικιστές της Κ.Μ.Τ.
Ο Μα Σαν, ο προδότης, ήταν επίσης επιρροή από ένα ιστορικό πρόσωπο;
Όχι, είναι μια δημιουργία της μυθοπλασίας. Έρχεται από το «Maitre de go» του Yasunari Kawabata. Στην αρχή, η ταινία άρχιζε με την τελετή της παραίτησης του παλιού δασκάλου. Προσπαθούσαν να βρουν ένα νέο. Υπήρχαν τέσσερις υποψήφιοι, εκ των οποίων ο Μα Σαν, που αποτυγχάνει, και η Γκονγκ Ερ, που κάνει τα πάντα τέλεια, αλλά είναι γυναίκα. Την ίδια χρονιά όσοι είχαν πρόβλημα με τους γιαπωνέζους έφυγαν για το Χονγκ Κονγκ, όπως ο Ιπ Μαν. Εξασκούσαν την τέχνη τους, στους ίδιους χώρους, ήταν πολύ καλοί μαχητές και ίδρυσαν μια σχολή. Ένας από αυτούς έγινε ο Grand Maitre, ο άλλος παρέμεινε στη σκιά. Αυτή είναι η μοίρα. Είναι αυτό που ο Γκονγκ Μπαοζέν εξηγεί στην Γκονγκ Ερ, στο κλειστό σπίτι: ένας λούζεται από το φως, ο άλλος μένει στη σκιά. Αυτό δεν έχει να κάνει με τον ανταγωνισμό τους.
Στις πολυάριθμες ταινίες του Χονγκ Κονγκ οι μαχητές φτάνουν μέχρι το τέλος. Στη δικιά σας, αφού δείχνουν την υπεροχή τους, σταματούν πριν το τελειωτικό χτύπημα.
Είναι μια φυσική διαφορά. Είναι αυτό που βλέπουμε στην πρώτη μάχη, κάτω από τη βροχή. Ο Ιπ Μαν δεν είναι εκεί για να σκοτώσει. Είναι ένας χώρος για να δείξει την επιδεξιότητά του και για αυτό είναι υπερήφανος. Είναι σχεδόν ένα παιχνίδι για αυτόν. Στο σταθμό, με τη Γκονγκ Ερ, είναι ένα θέμα εκδίκησης και ένα πρόβλημα ζωής και θανάτου. Ο Μα Σαν αγωνίζεται για να επιζήσει. Είναι διαφορετικές προσεγγίσεις.
Γιατί σκεφτήκατε ότι ο Tony Leung Chiu-wai και η Zhang Ziyiέκαναν για αυτούς τους ρόλους;
Δεν είδα κάποιον που θα τους ενσάρκωνε καλύτερα. Στη μικρή οθόνη του μόνιτορ, στα γυρίσματα, ήταν πολύ καλοί. Στη μεγάλη οθόνη μπορείτε να δείτε περισσότερες λεπτομέρειες του ρόλου τους, τα βλέπετε όλα και τι θα μπορούσαν να κάνουν καλύτερα.
Γνωρίζατε τον Tony Leung Chiu-wai από καιρό. Ανακαλύψατε καινούργια πράγματα σε αυτόν;
Όταν ένας ηθοποιός φτάνει σε αυτή τη ηλικία γίνεται «κλασικός». Σήμερα δε βλέπουμε πλέον την ηλικία του, βλέπουμε την κλασικότητά του. Όπως ο Ken Watanabe, στην Ιαπωνία, δεν ασχολούνται πλέον με την ηλικία του. Με αυτή την ταινία ο Tony Leung Chiu-wai έγινε πλέον κλασικός.
Μια λέξη για την προτίμησή σας στον αργό ρυθμό.
Είναι όπως στις πολεμικές τέχνες, όλα γίνονται τόσο γρήγορα: αλλά έχετε ανάγκη να δείτε τη μυθοπλασία της ταινίας.
Μετάφραση από τα αγγλικά: Hubert Niogret
Μετάφραση από τα γαλλικά και επιμέλεια: Γιάννης Φραγκούλης
No comments:
Post a Comment