Αθήνα - Βερολίνο μέσω... σινεμά

ΓΙΟΥΛΗ ΕΠΤΑΚΟΙΛΗ, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 30.07.2015

 

Το πρώτο φεστιβάλ θα πραγματοποιηθεί μεταξύ 21 και 24 Ιανουαρίου στον κινηματογράφο Babylon στο κέντρο του Βερολίνου.

Ο παραγωγικός διάλογος μεταξύ της Ελλάδας και της Γερμανίας, δύο χωρών που οι εξελίξεις των τελευταίων χρόνων όξυναν τις μεταξύ τους σχέσεις, είναι ο στόχος του Ελληνικού Κινηματογραφικού Φεστιβάλ Hellas Filmbox Berlin, το οποίο ιδρύθηκε την άνοιξη του 2015 και χθες το μεσημέρι παρουσιάστηκε επίσημα στην ιστορική αίθουσα Βενιζέλου στο υπουργείο Εξωτερικών, παρουσία του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά και του αναπληρωτή υπουργού Πολιτισμού Νίκου Ξυδάκη.

Νέες ταινίες: Διαζύγια, μπερδέματα και εγκλήματα σε αμπαλάζ κωμωδίας

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΟΥΡΑΣ, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 30.07.2015

Οσοι δάκρυσαν από συγκίνηση στο «Κράμερ εναντίον Κράμερ» –διάσημο οικογενειακό δράμα του Χόλιγουντ στα τέλη της δεκαετίας του ‘70– θα κλάψουν από γέλια στο «Με τον μπαμπά ή τη μαμά;» (***). Γαλλική κωμωδία του πρωτοεμφανιζόμενου Μαρτέν Μπουρμπουλόν, με ραχοκοκαλιά της το καλογραμμένο σενάριο των Αλεξάντρ ντε Λα Πατελιέ και Ματιέ Ντελαπόρτ.

Δυο μοντέρνοι σύζυγοι, που δεν απολαμβάνουν πια μαζί το σεξ και σχεδιάζουν επί μήνες το... χάπι εντ του τέλειου γάμου τους, γίνονται θανάσιμοι εχθροί εν ριπή οφθαλμού. Λίγο πριν από το «τέλειο διαζύγιό» τους, που το αποφάσισαν πολιτισμένα, προάγονται επαγγελματικά. Καταστροφή! Τα τρία παιδιά τους, που φαντάζουν εμπόδιο για τις αναβαθμισμένες καριέρες τους, θα γίνουν μπαλάκι του πινγκ πονγκ στο άγριο ματς που αρχίζει μεταξύ τους.

Οι ταινίες της εβδομάδας: Ο «Αριστερόχειρας» και οι άλλοι

Ζουμπουλάκης Γιάννης

• Μια ταινία πυγμαχίας με έναν δυναμικό Τζέικ Τζίλενχααλ κεντρίζει το ενδιαφέρον

ΤΟ ΒΗΜΑ: 23/07/2015

 

Ο Τζέικ Τζίλενχααλ σε μια δυναμική ερμηνεία στον «Αριστερόχειρα»

 

Βαθμολογία: 5: εξαιρετική, 4: πολύ καλή, 3: καλή, 2: ενδιαφέρουσα, 1: μέτρια, 0: απαράδεκτη, _: χωρίς άποψη

Hope, που σημαίνει ελπίδα, είναι το επώνυμο του κεντρικού ήρωα στον «Αριστερόχειρα» («Southpaw», ΗΠΑ, 2015), ενός ανθρώπου που για να σταθεί και πάλι στα πόδια του μόνο ελπίδα χρειάζεται. Πρωταθλητής στη χώρα του την Αμερική στην κατηγορία ελαφρών βαρέων βαρών, ο Μπίλι Χόουπ, τον οποίο υποδύεται σε ακόμη μία δυνατή στιγμή του ο Τζέικ Τζίλενχααλ, θα δει τον κόσμο του να καταρρέει όταν η γυναίκα του (Ρέιτσελ Μακ Ανταμς) δολοφονείται από μπράβους του ανθρώπου που επιμένει να τον προκαλεί. Πλήρως εξαρτημένος από την παρουσία της καθώς ήταν, και με ένα παιδί που τον χρειάζεται (και κινδυνεύει να το χάσει από το κράτος), ο Μπίλι νιώθει μηδενικό. Η προσπάθειά του να επανέλθει για να πάρει το αίμα του πίσω μέσα στο ρινγκ θα γίνει ο παλμός της ταινίας και σε αυτό βασικό ρόλο θα παίξει ο έμπειρος προπονητής (Φόρεστ Γουίτακερ), στον οποίο ο Μπίλι Χόουπ απευθύνεται.

Ο «Πολίτης Κέιν» νίκησε τον «Νονό!»

• Το αριστούργημα του Ορσον Γουέλς καλύτερη αμερικανική ταινία σύμφωνα με δημοσκόπιση του ΒΒC

Ο «Πολίτης Κέιν» του Όρσον Ουέλς ανακηρύχτηκε η καλύτερη αμερικανική ταινία σύμφωνα με τα αποτελέσματα μιας δημοσκόπησης που διεξήγαγε το BBC και στην οποία συμμετείχαν κριτικοί κινηματογράφου από όλο τον κόσμο.

H ιστοσελίδα του πολιτισμού του BBC ζήτησε από 62 κριτικούς από όλο τον κόσμο, συγκεκριμένα από την Μεγάλη Βρετανία, τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Νότια Αμερική, την Αυστραλία, την ηπειρωτική Ευρώπη, την Ινδία, την Μέση Ανατολή να υποβάλλουν μια λίστα με τις δέκα ταινίες που θεωρούσαν ως τις καλύτερες του αμερικανικού κινηματογράφου..

Καθηλωτικό νουάρ με πλούσιο παρασκήνιο

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΟΥΡΑΣ, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 25/07/2015

Η Μπάρμπαρα Στάνγουικ με κακόγουστη ξανθιά περούκα (κατ’ απαίτηση του Μπίλι Γουάιλντερ) και ο Φρεντ ΜακΜάρεϊ στη «Διπλή ταυτότητα».

Η ασπρόμαυρη «Διπλή ταυτότητα» του Μπίλι Γουάιλντερ, σπάνιο διαμάντι του κλασικού Χόλιγουντ, κάνει πιο πλούσιες τις νύχτες στους θερινούς κινηματογράφους. Επανεκδόσεις σαν και αυτή μάς δίνουν την ευκαιρία να ξαναδούμε στον φυσικό τους χώρο ταινίες που βαθαίνουν τη σχέση μας με το σινεμά.
Η «Διπλή ταυτότητα» (διπλή αποζημίωση κατά το πρωτότυπο «Double Indemnity») ανήκει στα κορυφαία φιλμ νουάρ από συστάσεως Χόλιγουντ. Αναφέρεται στην καταστροφική σχέση ενός ασφαλιστή του Λος Αντζελες (Φρεντ ΜακΜάρεϊ) με τη σύζυγο ενός πελάτη του (Μπάρμπαρα Στάνγουικ). Οι παράνομοι εραστές σκηνοθέτησαν τον φόνο του συζύγου με απώτερο σκοπό τη διπλή αποζημίωση της ασφαλιστικής εταιρείας. Η άπιστη σύζυγος, όμως, απεδείχθη μοιραία για όλους.

ΜΑΘΙΟΥ ΓΟΥΟΡΚΟΥΣ Pride

Το 1984-85, πάνω από 160.000 Βρετανοί ανθρακωρύχοι βρίσκονταν σε απεργία για 51 βδομάδες, προασπίζοντας δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας. Η πολύμηνη απεργία τέλειωσε άδοξα, λόγω των κυβερνητικών εκβιασμών, της εξαγοράς και της οικονομικής εξαθλίωσης των απεργών και των οικογενειών τους. Η επιστροφή των ανθρακωρύχων συνοδεύτηκε με πανωλεθρία, κύμα απολύσεων και κυβερνητικά αντίποινα κάθε είδους. Διάφορα τμήματα της βρετανικής κοινωνίας στάθηκαν αλληλέγγυα στους απεργούς. Μεταξύ των πολλών και η κοινότητα των ομοφυλοφίλων - εκείνη την εποχή στόχος των αρχών αλλά και μεγάλου μέρους του πληθυσμού. Σ' αυτό το ιστορικό πλαίσιο - που στιγματίζεται κι από την εμφάνιση του θανατηφόρου τέρατος του AIDS - τοποθετεί την ταινία του ο Γουόρκους, σκηνοθέτης με προέλευση θεατρική, που με φόντο ένα οξύτατο κοινωνικό δράμα, πλέκει μια ιστορία με μορφή κωμωδίας και χάπι εντ και εστιάζει στη συνάντηση - σύγκρουση μιας ομάδας νεαρών γκέι από το Λονδίνο που συλλέγουν χρήματα για τους απεργούς με τους τραχείς και αφιλόξενους επαρχιώτες της εργατικής περιοχής. Βέβαια αναμενόμενο ότι μετά τις αρχικές δυσκολίες, λόγω προκαταλήψεων κυρίως, γκρεμίζονται όλα τα εμπόδια μεταξύ τους. Μάλιστα, όταν οι γκέι θα χρειαστούν την αλληλεγγύη των ανθρακωρύχων, αυτοί θα είναι εκεί...

ΑΝΤΡΕΪ ΤΑΡΚΟΦΣΚΙ Νοσταλγία

Είναι γνωστό ότι ο ποιητής του κινηματογράφου Αντρέι Ταρκόφσκι είναι γιος ποιητή. Οι εικόνες του καταλυτικές γεμάτες φαντάσματα της μνήμης, σκιές συναισθημάτων που εναλλάσσουν το ξαφνικό με την προοπτική. Στη «Νοσταλγία» που ο σκηνοθέτης άρχισε να γυρίζει στην Ιταλία το 1982 σε σενάριο Τονίνο Γκουέρα - συνεργάτη των Φελίνι, Αντονιόνι και Ρόζι - επιστρέφει η ταρκοφσκική ποίηση που μετουσιώνει σε εικόνες τις μνήμες και τα όνειρα. Εικόνες που εδώ μοιάζουν τραβηγμένες έξω από τον κόσμο τους, μοιάζουν μεγεθυμένες από τη συγκίνηση και ταυτόχρονα άπιαστες. Ισως πρόκειται για το πιο μυστηριακό και απρόσιτο φιλμ του Ταρκόφσκι που όμως έγινε μεγάλη επιτυχία στις Κάννες το 1983, μοιράστηκε μάλιστα το βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας με τον Ρομπέρ Μπρεσόν και την ταινία του «Το Χρήμα» (1983). Ο τίτλος «νοσταλγία» αναφέρεται μάλλον στην επιθυμία, στην έλλειψη - σε ευρεία έννοια - του πατρικού π.χ. σπιτιού ή του γενέθλιου τόπου, των παιδικών χρόνων, αυτών που κάποιος αγάπησε κι έχασε... Στην ταινία η αίσθηση αυτής της επιθυμίας είναι τόσο βαλτωμένη σε αδιέξοδα, που κανείς μπορεί να μιλά για άρρωστη κατάσταση, για μελαγχολία...

ΑΛΕΝ ΡΕΝΕ Χιροσίμα αγάπη μου

Ο Αλέν Ρενέ (1922-2014) υπήρξε σημαντική φιγούρα του γαλλικού ντοκιμαντέρ και η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του έγινε το εναρκτήριο σάλπισμα του γαλλικού «νέου κύματος» (κι αυτό γιατί συνέπεσε η έξοδος της ταινίας με το απόγειο του «νέου κύματος»). Ο Ρενέ, όμως, είναι τουλάχιστον κατά μια γενιά γηραιότερος των σκηνοθετών της ομάδας των «Καγιέ ντι σινεμά». Ο Ρενέ θεωρείται πρωτοποριακός καλλιτέχνης, βαθιά επηρεασμένος από τη φιλοσοφία για το χρόνο του Ανρί Μπεργκσόν. Και επειδή η κυριότερη θεματική του Ρενέ στρέφεται γύρω από το χρόνο και την ανθρώπινη μνήμη και τη σχέση μεταξύ μνήμης και πολιτικής, ο ίδιος δημιουργεί δυναμιτίζοντας τα συμβατικά όρια της αφηγηματικής μορφής. Η σχεδόν «προυστική» γοητεία που ο χρόνος και η μνήμη ασκεί στον Ρενέ, τον οδηγεί στη διαμόρφωση αξιόλογων δομικά αφηγηματικών μοντέλων, όπου παρελθόν, παρόν και μέλλον γίνονται αντιληπτά πάνω στο ίδιο επίπεδο χώρου και χρόνου, όπου οι έννοιες αντικειμενικότητας και υποκειμενικότητας δεν καθίστανται ποτέ απολύτως διακριτές.

Πέθανε ο Τζέρι Γουάιντροπ

• Θρυλικός παραγωγός του Χόλιγουντ, προσωπικός φίλος αμερικανών Προέδρων και διάσημων αστέρων
 

Πέθανε την περασμένη Δευτέρα σε ηλικία 77 ετών, από ανακοπή καρδιάς, ο αμερικάνος παραγωγός Τζέρι Γουάιντροπ.  Ο Γουάιντροπ ξεκίνησε την καριέρα του στην μουσική βιομηχανία προωθώντας καλλιτέχνες πριν γίνει παραγωγός στο Χόλιγουντ. Κρυβόταν πίσω από την προώθηση των συναυλιών του Έλβις Πρίσλει και είχε κάνει την παραγωγή σε ταινίες όπως το «Καράτε Κιντ» και «Η Συμμορία των Έντεκα» του 2001. Διετέλεσε, επίσης, πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας United Artists.