Στάνλεϊ Τούτσι: «Αναζητούμε πνευματώδεις Αμερικανούς»

Ο πιο διάσημος ρολίστας του Χόλιγουντ, Στάνλεϊ Τούτσι, μιλάει στο ΒΗmagazino για τον ρόλο του στην τελευταία ταινία του Ρόμπερτ Ρέντφορντ «Ο κανόνας της σιωπής», για την έντυπη δημοσιογραφία, για την κρίση του κινηματογράφου και για το φιλόδοξο σχέδιό του, ένα ντοκυμαντέρ για τον καρκίνο..

• Ζουμπουλάκης Γιάννης 

Βραχύσωμος, με γυαλιά, χωρίς μαλλιά και μονίμως αγχωμένος. Δεν είναι η συνηθισμένη χολιγουντιανή εικόνα. Αλλά ο Στάνλεϊ Τούτσι δεν είναι συνηθισμένος τύπος. Ο πιο διάσημος ρολίστας του Χόλιγουντ έχει πλάκα, αλλά δεν κάνει καθόλου πλάκα την ώρα που λέει πως «πρέπει να δουλεύω διαρκώς, έχω τρία παιδιά και οι καιροί είναι δύσκολοι».

 Η αλήθεια είναι ότι από δουλειά δεν έχει πρόβλημα. Είναι ο τέλειος δευτεραγωνιστής, ένα χρησιμότατο εργαλείο και πολύπλευρο ταλέντο με ισάξιες ικανότητες στην κωμωδία και στο δράμα. Εχει παίξει τα πάντα και στα πάντα. Από μινιμαλιστικές ταινίες δωματίου όπως το «Blind Date» που σκηνοθέτησε ο ίδιος (είναι η ταινία για την οποία αισθάνεται περισσότερο υπερήφανος) μέχρι παιδικές περιπέτειες όπως «Ο Τζακ και η φασολιά». Ο Στάνλεϊ Τούτσι είναι ένα πρόσωπο που έχουμε δει σε δεκάδες ταινίες να στέκεται υπέροχα δίπλα σε μεγάλους σταρ και πολλές φορές να κλέβει την παράσταση, όπως έκανε με τη Μέριλ Στριπ («Ο διάβολος φοράει Prada», «Τζούλια και Τζούλι») ή με τον Τομ Χανκς («Ο δρόμος της απώλειας», «The Terminal»).

Θυμάμαι ότι είχα λυθεί στα γέλια όταν τον είδα σε ρόλο ατζαμή δολοφόνου ονόματι Μουέρτε στην ξεχασμένη κωμωδία «Πυρετός στη Νέα Ορλεάνη» και είχα μείνει άναυδος όταν πολλά χρόνια αργότερα τον είδα στον ρόλο ενός αρρωστημένου δολοφόνου παιδιών στο «The Lovely Βones» («Παραδεισένια οστά») του Πίτερ Τζάκσον, που οδήγησε τον Τούτσι για πρώτη και τελευταία φορά μέχρι σήμερα στις υποψηφιότητες των Οσκαρ (β΄ ρόλου).

• Το σκεπτόμενο κοινό

Αυτόν τον καιρό εμφανίζεται στο φιλμ «Ο κανόνας της σιωπής», την τελευταία ταινία του Ρόμπερτ Ρέντφορντ που ήδη προβάλλεται με επιτυχία στις ελληνικές αίθουσες. Οπως η Σούζαν Σαράντον, ο Νικ Νόλτε, ο Ρίτσαρντ Τζένκινς, ο Σαμ Ελιοτ, ο Μπρένταν Γκλίζον και η Τζούλι Κρίστι, έτσι και ο Τούτσι κάνει μια μικρή, αλλά χαρακτηριστική εμφάνιση στην ταινία, τα θεμέλια της οποίας βρίσκονται σε ένα σχετικά άγνωστο κομμάτι της αμερικανικής Ιστορίας: την αντικυβερνητική οργάνωση The Weather Underground που έδρασε κατά της κυβέρνησης Ρίτσαρντ Νίξον στις αρχές της δεκαετίας του 1970. 

«Είναι μια περιπέτεια για σκεπτόμενο κοινό» είναι η άποψη του Στάνλεϊ Τούτσι για τον «Κανόνα της σιωπής». «Καταπιάνεται με κοινωνικά θέματα, με την πολιτική και έχει συναίσθημα. Δεν είναι η ταινία που απευθύνεται σε κάποιον που δεν ξέρει τι είναι ο Πάπας. Κάθε χώρα έχει τους αδαείς της, δεν είναι φαινόμενο μόνο της Αμερικής όπως πολύς κόσμος θέλει να πιστεύει. Αλλά κάθε χώρα έχει επίσης το δικό της μερτικό από ανθρώπους σκεπτόμενους και πνευματώδεις. Σ’ αυτούς απευθυνόμαστε».

• Ο άνθρωπος του χαρτιού

Στον «Κανόνα της σιωπής» ο 53χρονος ηθοποιός και ενίοτε σκηνοθέτης υποδύεται τον διευθυντή της εφημερίδας όπου εργάζεται ένας δαιμόνιος και ενοχλητικός νεαρός ρεπόρτερ (Σία Λε Μπεφ), ο οποίος βγάζει στη δημοσιότητα την αληθινή ταυτότητα του κεντρικού ήρωα της ιστορίας (Ρέντφορντ) που είναι πρώην μέλος των Weather Underground. 

«Είμαι ένας παραδοσιακός άνθρωπος, μου αρέσει το χαρτί» απαντά ο Τούτσι όταν τον ρωτώ αν ο ίδιος εξακολουθεί να διαβάζει εφημερίδα. «Εύχομαι το χαρτί να μην εξαφανιστεί ποτέ. Λατρεύω τα βιβλία και ενδεχομένως αυτή η αγάπη μου να οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο ότι η σύζυγός μου είναι λογοτεχνική ατζέντισσα. Μου αρέσει βέβαια να διαβάζω σενάρια στο κομπιούτερ και θεωρώ ότι το iPad είναι μια εφεύρεση που έχει βοηθήσει πολύ κόσμο στη δουλειά μου. Είναι πολύ βολικό να έχεις τρία-τέσσερα σενάρια μπροστά σου και να τα διαβάζεις. Οταν όμως θέλω να διαβάσω ένα βιβλίο, θέλω να είναι πραγματικό βιβλίο».

Το ίδιο συμβαίνει και όταν ο Τούτσι γράφει – κάτι που κάνει αυτή την εποχή. Γράφει ένα βιβλίο μαγειρικής και ενώ το κομπιούτερ τον εξυπηρετεί στο γράψιμο «υπάρχουν κάποια πράγματα που πρέπει να τα γράφω πρώτα με το στυλό στο χαρτί».

Επίσης, ο Τούτσι κρατάει ημερολόγιο. Οχι κάτι προσωπικό, αλλά σημειώσεις για την υποκριτική και τη σκηνοθεσία, που ενδεχομένως κάποια στιγμή να εκδώσει σε βιβλίο.  

• To κακό μάρκετινγκ

Του αναφέρω τη δήλωση του Ρόμπερτ Ρέντφορντ στη συνέντευξη Τύπου  της ταινίας, ο οποίος είπε ότι αυτή την εποχή δεν υπάρχουν χρήματα στις κινηματογραφικές επιχειρήσεις. «Νομίζω ότι το πρόβλημα είναι ότι είτε υπάρχουν πάρα πολλά χρήματα είτε πάρα πολύ λίγα χρήματα. Δεν υπάρχει μέση κατάσταση. Το τοπίο ήταν διαφορετικό. Είχες τις μεγάλες παραγωγές, τις μεσαίες και τις χαμηλές. Το μεσαίο τείνει να εξαφανιστεί και αυτή τη στιγμή υπάρχει τεράστια απόγνωση». Και τι μπορεί να γίνει για να βρεθεί λύση; «Ειλικρινά δεν ξέρω» απαντά ο Τούτσι. «Μόνο ελπίζω. Νομίζω ότι αυτά πράγματα κάνουν τον κύκλο τους και ότι η κατάσταση κάποια στιγμή θα αλλάξει. Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι από κάποια στιγμή και μετά το μάρκετινγκ των ταινιών έγινε τόσο ακριβό, που ανέτρεψε τις ισορροπίες. Πώς δικαιολογείς το γεγονός ότι τα μισά έξοδα μιας ταινίας κόστους 40, 50 ή 60 εκατομμυρίων δολαρίων αφορούν το μάρκετινγκ; Νομίζω ότι το μοντέλο οικονομίας στον κινηματογράφο δεν λειτουργεί σωστά και αυτό είναι ένα μεγάλο μέρος του προβλήματος». Λύση για τον Τούτσι μπορεί να είναι αυτό που έγινε με την ταινία του «Ο δρόμος του χρήματος» (Margin Call), η οποία διανεμήθηκε ταυτόχρονα στις αίθουσες (σε περιορισμένο κύκλωμα) και στο Internet, κάτι που δεν την εμπόδισε να φτάσει ως τα Οσκαρ.

• Ο πόλεμος κατά του καρκίνου

Πιστεύει επίσης πολύ στη μέθοδο του crowdfunding, η οποία θα τον βοηθήσει να υλοποιήσει ένα σχέδιο που τον απασχολεί εδώ και χρόνια: ένα ντοκυμαντέρ για τον καρκίνο. «Από την εποχή που ο Νίξον, περίπου μισό αιώνα πριν, κήρυξε τον πόλεμο κατά του καρκίνου, έχει σπαταληθεί περίπου ένα τρισεκατομμύριο δολάρια για την αντιμετώπισή του. Αναρωτιέμαι τι πραγματικά έχει γίνει». Ο Τούτσι ακούγεται αφοριστικός και ισοπεδωτικός: «Γιατί οι άνθρωποι εξακολουθούν να πεθαίνουν; Ο πόλεμος έχει χαθεί. Δεν «χάνεται» όπως ακούω συχνά να λένε. Ο καρκίνος νίκησε. Επομένως τι κάνουμε; Σίγουρα δεν μπορούμε να πολεμήσουμε με τα ίδια όπλα γιατί αυτά τα όπλα αποδείχθηκαν αναποτελεσματικά. Εκεί πρέπει να εστιάσουμε. Είναι θέμα κυβέρνησης και φαρμακευτικών εταιρειών. Ολοι λένε ότι πρέπει να το δούμε με μια διαφορετική προοπτική. Η μοναδική προοπτική είναι να μην το δούμε από την πλευρά του κέρδους, αλλά από την ηθική πλευρά. Γιατί ο καρκίνος είναι ένα ζήτημα που μας αφορά όλους». 

*  Η ταινία «Ο κανόνας της σιωπής» προβάλλεται στις αίθουσες σε διανομή Village Roadshow.

** Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 21 Ιουλίου 2013