ΤΟΛΣΤΟΪ, ΑΝΤΟΝΙ ΧΟΠΚΙΝΣ ΚΑΙ ΜΕΡΙΛ ΣΤΡΙΠ...

Τον Λέοντα Τολστόι ετοιμάζεται να ενσαρκώσει ο Άντονι Χόπκινς, σε μια φιλόδοξη αγγλογερμανική παραγωγή που τοποθετεί στο πλευρό του τη Μέριλ Στριπ. Μια ταινία βασισμένη στη βιογραφία «Τελευταίος σταθμός» («Τhe last station»), του μεγάλου Ρώσου συγγραφέα.

Η Στριπ θα ερμηνεύσει τη σύζυγο του Τολστόι, Σόνια, μια δυναμική γυναίκα που είχε μεγάλη επιρροή στην τελική συγγραφή του «Πόλεμος και ειρήνη». Η ιστορία του Τολστόι και της συντρόφου του έμοιαζε αρχικά βγαλμένη από ρομαντικό παραμύθι, αλλά είχε άσχημη εξέλιξη καθώς εκείνος ανέπτυξε μνημειώδη απέχθεια για εκείνη.

Από το 1998 ως σήμερα, ο Χόπκινς έχει εκφράσει άλλες τρεις φορές την επιθυμία του να αποχωρήσει πιστεύοντας ότι ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής του έχει «σπαταληθεί» στις ταινίες. Παρ όλα αυτά, τον περασμένο μήνα, επανήλθε στο θέμα της υποτιθέμενης συνταξιοδότησής του, λέγοντας πως «αρχίζω να σκέφτομαι ότι το να κάθομαι σε ένα τροχόσπιτο στη μέση ενός αγρού, δεν είναι ο καλύτερος τρόπος για να περάσω τον καιρό μου». Δήλωση που δείχνει πως θα συνεχίσει να εργάζεται στον κινηματογράφο και αφ ότου υποδυθεί τον Τολστόι.

Ως προς τα γυρίσματα της ταινίας, οι απόγονοι του συγγραφέα έχουν δώσει ήδη τις ευλογίες τους και την άδειά τους για να ανοίξουν στην παραγωγή οι πόρτες της Γιάσναγια Πολιάνα, της κατοικίας του βόρεια της Μόσχας. Ο ίδιος γεννήθηκε εκεί το 1828. Μετά τον γάμο του με τη Σοφία (Σόνια) Μπερς το 1862, επέστρεψε στο πατρικό του για να παραμείνει για άλλα 48 χρόνια.

ΠΟΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ;

Όσο και να κατηγορούμε (για διαφόρους λόγους δεν είναι της στιγμής να εξηγήσω) την κινηματογραφική βιομηχανία του Χόλιγουντ, έχω την εντύπωση ότι μερικές φορές βγάζει τα σπασμένα με τις ευαισθησίες της! Τη μια ασχολείται με την ιστορία (ας αφήσω τις κριτικές λεπτομέρειες), την άλλη έχει οικολογικές ανησυχίες κ.λπ.

Διάβαζα στην Καθημερινή ότι κουρασμένη από την κακομεταχείριση, η Γη έχει θυμώσει με το ανθρώπινο είδος. Και το χειρότερο, έχει ξεσηκωθεί για να πάρει εκδίκηση. Μια ιστορία βασισμένη σ' αυτήν τη γενική ιδέα θα παρακολουθήσουν οι θεατές όταν θα βγει στις αίθουσες την επόμενη χρονιά η ταινία του Μ. Νάιτ Σιάμαλαν «The Happening». Το φιλμ, που η συμφωνία για την παραγωγή του υπογράφηκε πρόσφατα από την 20th Century Fox, φαντάζεται έναν πλανήτη που έχει αρχίσει να φέρεται σαν τον Τράβις Μπικλ, τον ήρωα του «Ταξιτζή».

Το «Happening» δεν θα είναι η μόνη ταινία που εστιάζει σ' αυτό το νέο είδος σύγκρουσης, όπου το πραγματικό θύμα είναι το περιβάλλον και, ασχέτως των σεναριακών παραλλαγών, ο εχθρός είμαστε όλοι εμείς. Ξεκινώντας δυναμικά από αυτό το καλοκαίρι, ταινίες τόσο διαφορετικές όσο η «The Simpsons Movie», οι Transformers», ένα ριμέικ του «Creature From the Black Lagoon» και το φιλμ του Τζέιμς Κάμερον «The Avatar», επικεντρώνουν σε περιβαλλοντικά θέματα...

ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ: Οι Έλληνες κινηματογραφιστές τι είδους ανησυχίες έχουν;

ΙΝΔΟΚΙΝΑ

Στην Ινδοκίνα του Μεσοπολέμου, μας μεταφέρει η μεγαλειώδης εξωτική περιπέτεια του Ρεζίς Βαρνιέ «Ινδοκίνα», γεμάτη πάθη, δολοπλοκίες και ανατροπές. Η Κατρίν Ντενέβ φωτίζει με τη γοητευτική παρουσία της μια ρομαντική ιστορία αγάπης, που μετατρέπεται σε στρόβιλο εξεγέρσεων, ρήξεων και προδοσιών. Η Ελιάν Ντεβρίς είναι μια πλούσια γαιοκτήμονας, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ινδοκίνα. Ζει με την υιοθετημένη έφηβη κόρη της, Καμίγ. Η εμφάνιση ενός νεαρού Γάλλου αξιωματικού θα διαταράξει τις σχέσεις μάνας και κόρης, καθώς θα τον ερωτευτούν και οι δύο. Ο τακτοποιημένος κόσμος της Ελιάν θα καταρρεύσει κάτω από τη σκιά αυτής της προσωπικής τραγωδίας, αλλά και από τη θύελλα των εξελίξεων και της εξέγερσης που δυναμώνει και απειλεί ό,τι ήταν μέχρι τότε δεδομένο. Παίζουν: Κατρίν Ντενέβ, Βενσάν Περέζ, Λιν Νταν Φαν, Ζαν Γιαν, Ντομινίκ Μπλαν (Δευτέρα, ΝΕΤ, 24.00).

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΥΟΡΚΗΣ

Μια πόλη και τρεις διαφορετικές ιστορίες, σκηνοθετημένες από ισάριθμους μεγάλους σκηνοθέτες, ξετυλίγονται στην ταινία «Ιστορίες της Νέας Υόρκης» (διάρκεια 124΄, παραγωγή 1989).

Ιστορίες, που δεν έχουν συγγένεια μεταξύ τους. Στην πρώτη, στα «Μαθήματα ζωής», ο Μάρτιν Σκορτσέζε «ζωγραφίζει» με δεξιοτεχνία τη ζωή των καλλιτεχνών στη Νέα Υόρκη, μέσα από τη σχέση ενός διάσημου μεσήλικα ζωγράφου με τη νεαρή μαθητευόμενη φιλενάδα του. Στη δεύτερη, που έχει τίτλο «Η ζωή χωρίς τη Ζόις», ο Φράνσις Φορντ Κόπολα [Francis Ford Coppola] αφηγείται την ιστορία μιας 12χρονης κοπέλας, η οποία καταβάλλει προσπάθειες να συμφιλιώσει τους γονείς της. Στην τρίτη ιστορία, στον «Ερειπωμένο Οιδίποδα», ο Γούντι Αλεν [Woody Allen] φτιάχνει μια απολαυστική κωμωδία, γύρω από τις δυσάρεστες επιπτώσεις που έχει η καταπιεστική συμπεριφορά μιας μητέρας στο δικηγόρο γιο της. Παίζουν: Νικ Νόλτε, Ροζάνα Αρκέτ, Τζιανκάρλο Τζιανίνι, Τάλια Σάιρ, Γούντι Αλεν και Μία Φάροου (Τετάρτη, 23/5, ΕΤ-1, 20.30).

ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Ο Βιμ Βέντερς σκηνοθετεί τη βραβευμένη ποιητική αλληγορία «Τα φτερά του έρωτα» (διάρκεια 128΄, παραγωγή 1987). Το σενάριο είναι του Wim Wenders και του Peter Handke. Στους δρόμους ενός ταλαιπωρημένου μεταπολεμικού Βερολίνου, τριγυρίζουν ευγενικοί άγγελοι ντυμένοι με καμπαρντίνες. Αόρατοι από τους ανθρώπους, προσπαθούν να βοηθήσουν και να ανακουφίσουν κάθε μοναχική και βασανισμένη ψυχή που συναντούν. Ενας από αυτούς, κουρασμένος από την αιώνια ύπαρξή του, εύχεται να γίνει θνητός, προκειμένου να μπορεί να απολαύσει τις εμπειρίες και τις χαρές της καθημερινής ζωής. Συναντά την ακροβάτισσα ενός τσίρκου και βλέποντας μέσα από εκείνη την ενσάρκωση όλων του των επιθυμιών την ερωτεύεται...

O πρωτότυπος γερμανικός τίτλος της ταινίας είναι «O ουρανός πάνω από το Βερολίνο» [Der Himmel όber Berlin], καθώς γεννήθηκε από την επιθυμία του Βέντερς να κάνει «μια ταινία στο και για το Βερολίνο», όχι όμως με θέμα το Βερολίνο. Παίζουν: Μπρούνο Γκαντς [Bruno Ganz], Σόλβεϊ Ντομαρτίν [Solveig Dommartin], Oττο Σάντερ [Otto Sander], Πίτερ Φολκ [Peter Falk] (Κυριακή, 20/5, ΕΤ-1, 20.40). [ΛΕΖΑΝΤΕΣ: Πάνω ο Μπρούνο Γκαντς και, κάτω, αριστερά, στη φωτογραφία ο Βιμ Βέντερς με την Solveig Dommartin (Marion).

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΜΙΑΣ ΣΧΕΣΗΣ

[Ο σκηνοθέτης Νιλ Τζόρνταν]

Αν έχεις κοιμηθεί καμιά ωρίτσα το μεσημέρι, τότε ίσως μπορέσεις να δεις την ταινία της Columbia Pictures, «Το τέλος μιας σχέσης» (διάρκεια 110΄, παραγωγή 1999), σε σκηνοθεσία (και σενάριο) του Νιλ Τζόρνταν [Neil Jordan]. Πρόκειται για μια δυνατή και πνευματώδη ιστορία αγάπης, προδοσίας και ερωτικής ζήλιας.

Μια βροχερή νύχτα στο Λονδίνο του 1946, ο συγγραφέας Μορίς Μπέντριξ συναντά τυχαία τον Χένρι Μάιλς, σύζυγο της πρώην ερωμένης του, Σάρα, η οποία είχε διακόψει απότομα και χωρίς καμία εξήγηση την ερωτική τους σχέση δυο χρόνια νωρίτερα. Η εμμονή του Μπέντριξ για τη Σάρα ξαναγεννιέται. Παράλληλα, όμως, δεν μπορεί να ξεπεράσει τη ζήλια που νιώθει και αναθέτει σε ένα ντετέκτιβ την παρακολούθησή της. Καθώς η έρευνα προχωρά, ο Μπέντριξ ξαναζεί τις γεμάτες πάθος αναμνήσεις της σχέσης τους. Στα χέρια του φτάνει το ημερολόγιο της Σάρα και διαβάζει όσα αναφέρονται στη σχέση τους, με τη δική της όμως εκδοχή...

Παίζουν: Ρέιφ Φάινς [Ralph Fiennes], Τζούλιαν Μουρ [Julianne Moore], Στίβεν Ρέι [Stephen Rea], Ιαν Χαρτ [Ian Hart], Τζέισον Αϊζακς [Jason Isaacs], κ.ά. (Τρίτη, 22/5, MEGA, 01.30).

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ... ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΣ;

Άρχισε χθες το «4ο Φεστιβάλ Πρωτοποριακού και Γυναικείου Κινηματογράφου» που οργάνωσε η Ταινιοθήκη της Ελλάδος (έως την Τετάρτη 23 Μαΐου στο Τριανόν, Κοδριγκτώνος 21 & Πατησίων 101). Το αφιέρωμα θα φιλοξενήσει και τις σκηνοθέτιδες που θα προλογίσουν τις ταινίες τους. Τιμώμενο πρόσωπο φέτος είναι η Σκωτσέζα κινηματογραφίστρια Μάργκαρετ Τάιτ [Margaret Tait] (1918-1999). Διαποτισμένες από την ποιητική της ιδιοσυγκρασία, οι ταινίες της έχουν χαρακτηριστεί φιλμική ποίηση. Το έργο της -σε αποκατεστημένες κόπιες- θα παρουσιάσει η Γερμανίδα Ούτε Αουράντ [Ute Aurand].

Από ελληνικής πλευράς είναι η Αντουανέττα Αγγελίδη, η πειραματική γραφή της οποίας ήταν έντονη ήδη από την πρώτη της ταινία «Εμμονες ιδέες: παραλλαγές στο ίδιο θέμα» (1977). Η Γερμανίδα Ούλα Στόεκλ [Ula Stöckl] συμμετέχει με διπλή ιδιότητα, και ως σκηνοθέτης αλλά και ως καθηγήτρια πανεπιστημίου. Τα τελευταία 20 χρόνια διδάσκει σκηνοθεσία και κινηματογράφο με έμφαση στις Σπουδές Φύλου σε πολλά πανεπιστήμια.

Η Ελληνίδα Λίλα Κουρκουλάκου συμμετέχει με την ταινία της «Το νησί της σιωπής», μια μελέτη στη ζωή των λεπρών της Σπιναλόγκα. Ενώ η πρώτη μεταδικτατορική γενιά αντιπροσωπεύεται από τις πρόωρα χαμένες Τώνια Μαρκετάκη και Φρίντα Λιάππα.

Το χώρο της μυθοπλασίας εκπροσωπούν η Κατερίνα Ευαγγελάκου με τις «Ωρες κοινής ησυχίας» (2006), η Κλεώνη Φλέσσα με το «Πάμε για ένα ούζο;» (2002), η Αγγελική Αντωνίου με τη «Δονούσα» (1992), η Στέλλα Θεοδωράκη με το «Παρά λίγο, παρά πόντο, παρά τρίχα» (2002) και η Μάρσα Μακρή με το «Στεγνό καθάρισμα» (2005).

Άλλες κινηματογραφίστριες που συμμετέχουν είναι οι: Αλίντα Δημητρίου, «Σπάτα το Στιφάδο του Αγίου Πέτρου» (1978), Μαρία Χατζημιχάλη-Παπαλιού, «Φιλάνθρωπος Ειρήνη» (2006, Γκαίη Αγγελή, «Γεράσιμος Στέρης» (2003). Τη νεότερη γενιά στο ντοκιμαντέρ εκπροσωπεί η Εύα Στεφανή, «Γράμματα από το Αλμπατρος» (1994-Αθήναι, 1995), η Καλλιόπη Λεγάκη «Ηλίας Πετρόπουλος» (1994-5) και «Η Ελλάδα μέσα από τον φακό της Βούλας Παπαΐωάννου» (2006).

Επιπλέον: Η Μαρία Κομηνού (η οποία πλέον συνδημιουργεί ταινίες με τους φοιτητές της του τμήματος Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας του Πανεπιστημίου Αθηνών), «Καβάλα-Νοέμβρης '74» (1974), η ιστορικός τέχνης και καθηγήτρια Πέπη Ρηγοπούλου, «Κανείς δεν ρωτάει για την ψυχή μου» (2005) και η καθηγήτρια και ηθοποιός Μυρτώ Ρήγου, «Πορτρέτο της Ρούλας Πατεράκη» (2003). Στο αφιέρωμα παρεμβάλλονται οι Ιταλίδες Λιλιάνα Καβάνι, «Πέρα απ' το καλό και το κακό» (1977), Λίνα Βερτμίλερ, «Ιστορία έρωτα και αναρχίας» (1973) και η Γαλλίδα Ανιές Βαρντά, της οποίας η ταινία «Cleo de 5 aa 7» (1961) αποτέλεσε σταθμό της γαλλικής nouvelle-vague.

ΑΔΙΑΦΟΡΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ... ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ!

Με τίτλο "Αποδράσεις και ερωτικά τρίγωνα" παρουσιάζει τις ταινίες της εβδομάδας ο Νίνος Φένεκ Μικελίδης (Ελευθεροτυπία). Μια τολμηρή απόδραση στη διάρκεια της στρατιωτικής χούντας στην Αργεντινή είναι το θέμα της ταινίας «Το χρονικό μιας απόδρασης» του Ισραελ Αντριάν Καετάνο. Ενώ ακολουθεί μια ταινία από τη Νότιο Κορέα, «Daisy», του Αντριου Λάου, γύρω από ένα ερωτικό τρίγωνο. Ακόμη, στο πρόγραμμα, το ψυχολογικό θρίλερ «Είμαι η άλλη γυναίκα» της Γερμανίδας Μαργκαρέτε φον Τρότα, η ταινία τρόμου «Το οτοστόπ του τρόμου» του Ντέιβ Μάιερς και η προπαγανδιστική για τον πόλεμο του Ιράκ ταινία «Οι σημαδεμένοι» του Εργουιν Γουίνκλερ.

Το χρονικό μιας απόδρασης [Cronica de una fuga]. Αργεντινή, 2006. Σκηνοθεσία: Ισραελ Αντριάν Καετάνο. Σενάριο: Ισραελ Αντριάν Καετάνο, Εστεμπάν Στούντεντ, Τζούλιαν Λογιόλα, από βιβλίο του Κλαούντιο Ταμπουρίνι. 104 λεπτά. Κινηματογραφική μεταφορά μιας αληθινής, συγκλονιστικής ιστορίας, γύρω από τη δραπέτευση μιας ομάδας πολιτικών κρατουμένων, με φόντο τα φρικτά εγκλήματα των στρατιωτικών στη διάρκεια της δικτατορίας στην Αργεντινή.

Daisy Νότιος Κορέα, 2006. Σκηνοθεσία: Αντριου Λάου. Σενάριο: Τζέι Γουνγκ Κβακ. Ηθοποιοί: Τζουν Τζιγιούν, Τζουνγκ Ουσούνγκ, Λι Σούνγκε, Ντέιβιντ Σιανγκ. 110 λεπτά. Δράση και μελό συνδυάζονται με δεξιοτεχνία στην ταινία του Νοτιοκορεάτη Αντριου Λάου, γύρω από τη σύγκρουση ανάμεσα σ' έναν πράκτορα της Ιντερπόλ κι έναν αδίστακτο δολοφόνο, που είναι ερωτευμένοι με την ίδια γυναίκα.

Είμαι η άλλη γυναίκα [Ich Bin Die Andere]. Γερμανία, 2006. Σκηνοθεσία: Μαργκαρέτε φον Τρότα. Σενάριο: Πέτερ Μαερτεσχάιμερ, Πέα Φρέλιχ, από μυθ. του Μαερτεσχάιμερ. Ηθοποιοί: Κάτια Ράιμαν, Αουγκούστ Ντιλ, Αρμίν Μούλερ-Σταλ, Μπάρμπαρα Αουερ. 104 λεπτά. Ενας πολιτικός μηχανικός μπλέκει με μια γυναίκα που ζει διπλή ζωή, σ' ένα μέτριο ψυχολογικό θρίλερ με στοιχεία που θυμίζουν τον Χίτσκοκ.

Το οτοστόπ του τρόμου [The Hitcher]. ΗΠΑ, 2007. Σκηνοθεσία: Ντέιβ Μάιερς. Σενάριο: Τζέικ Γουέιντ Γουόλ, Ερίκ Μπερντ, βασισμένο στο σενάριο του Ερίκ Ρεντ της προηγούμενης ταινίας. Ηθοποιοί: Σον Μπιν, Σοφία Μπους, Ζάκαρι Νάιτον, Μπιλ ΜακΝτόνα. 84 λεπτά. Ενα νεαρό ζευγάρι δέχεται σε οτοστόπ έναν άγνωστο άντρα, που στην πραγματικότητα είναι ψυχοπαθής, σε μια πολύ μέτρια ταινία τρόμου, ριμέικ ενός «καλτ μούβι».

Οι σημαδεμένοι [Home of the Brave]. ΗΠΑ, 2006. Σκηνοθεσία: Εργουιν Γουίνκλερ. Σενάριο: Μαρκ Φρίντμαν. Ηθοποιοί: Σάμιουελ Τζάκσον, Τζέσικα Μπιλ, Κριστίνα Ρίτσι, Κέρτις Τζάκσον, Βικτόρια Ρόουελ. 101 λεπτά. Η επανένταξη των Αμερικανών φαντάρων από το Ιράκ σε μια πονηρή, με πατριωτικά μηνύματα και μέτρια σκηνοθεσία ταινία.

ΑΛΒΑΝΙΚΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Να μια ευκαιρία να γνωρίσουμε και κάποιες άλλες πλευρές των άσπονδων φίλων και γειτόνων Αλβανών. Ένα κινηματογραφικό αφιέρωμα γίνεται στην Αθήνα και αφορά αποκλειστικά αλβανόφωνες ταινίες (αλβανικές αλλά και από το Κόσοβο) και έχει καλλιτεχνικό διευθυντή έναν Αλβανό συμπολίτη μας, που έχει διακριθεί στη Δράμα με το μικρού μήκους «Υγραέριο». Ο ίδιος έχει ιδρύσει και το «Στέκι Πολιτισμού Αλβανών Μεταναστών», το οποίο οργανώνει τις «Ημέρες Αλβανόφωνου Κινηματογράφου» (24-30 Μαΐου στό «Τριανόν») σε συνεργασία με το Ελληνικό και το Αλβανικό Κέντρο Κινηματογράφου. Το αφιέρωμα φιλοδοξεί να κάνει την πρώτη ουσιαστική παρουσίαση του αλβανικού κινηματογράφου στην Ελλάδα. Κύριο χαρακτηριστικό του, ότι αντιμετωπίζει τον αλβανικό κινηματογράφο σαν ένα ενιαίο σώμα, προβάλλοντας ταινίες που καλύπτουν τόσο την κομμουνιστική περίοδο όσο και την εποχή μετά το 1990.

Υπάρχουν 21 ταινίες των τελευταίων χρόνων, 4 μικρού και 11 μεγάλου μήκους, 2 ντοκιμαντέρ και 6 κινουμένων σχεδίων. Ανάμεσά τους και δύο από το Κόσοβο: το «Κόσοβο» της Μπουρμπούκε Μπερίσα και ο «Κουκούμι» του Ι. Κιόσια. Αρκετές από τις υπόλοιπες έχουν διαγωνιστεί και βραβευτεί σε διεθνή φεστιβάλ, όπως το «Νύχτα χωρίς φεγγάρι» του Α. Μιναρόλη και το «Τίρανα, έτος μηδέν» του Φατμίρ Κότσι, που πήρε Χρυσό Αλέξανδρο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης του 2001 και βρήκε διανομή στη Γαλλία (όχι, πάντως, στην Ελλάδα!)

Θα παιχτεί ακόμα η νέα ταινία του Μπουγιάρ Αλιμάνι «Η πυξίδα», αλλά και τα κινούμενα σχέδια «Η μεταμόρφωση» του συμπολίτη μας Αρμάντο Νταούντι, που ώς τώρα τον ξέραμε μόνο ως ηθοποιό από το «Μιρουπάφσιμ» των Γιώργου Κόρα - Χρήστου Βούπουρα. Η ταινία αυτή, μαζί με τον «Ομηρο» του Κωνσταντίνου Γιάνναρη, ελληνικές προοδευτικές ματιές πάνω στην κατάσταση των Αλβανών μεταναστών στη χώρα μας, θα προβληθούν στο αφιέρωμα.

Η επίσημη έναρξη του φεστιβάλ θα γίνει με την ταινία «Ο πατέρας και ο νονός» του γνωστότερου Αλβανού σκηνοθέτη, Διμίτερ Αναγνώστη, που είναι σήμερα 70 χρόνων. Ενώ θα έρθει από τα Τίρανα ο Αμπαζ Χότζα για ένα master class με θέμα «Ο αλβανικός κινηματογράφος - χθες, σήμερα, αύριο».

*Για πληροφορίες: Στέκι Πολιτισμού Αλβανών Μεταναστών. Τηλ.: 6932595215, email@hotmail.com, stekialb@yahoo.gr

ΛΥΘΗΚΑΝ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟ ΓΡΑΦΟΥ

Τα ρεπορτάζ από την πραγματοποίηση του Κινηματογραφικού Συνέδριου (11 και 12 Μαΐου) στις τρεις συνεδριακές αίθουσες του Μεγάρου (Διεθνές Συνεδριακό Κέντρο Αθηνών), μου θύμισαν ανάλογα ρεπορτάζ την εποχή που ήταν υπουργός Πολιτισμού ο Ευάγγελος Βενιζέλος και ανάλογες συσκέψεις είχαν γίνει στη Θεσσαλονίκη για τη θνησιγενή και νεφελώδη "Επικράτεια Πολιισμού" (είχα πάρει κι εγώ μέρος και ξέρω από πρώτο χέρι...). Κι ακόμα παλιότερα όταν στη διάρκεια της δικτατορίας διάφοροι επιφανείς (ας μην αναφέρω ονόματα και σεναχωρηθούμε καλοκαιριάτικα) έδωσαν τα φώτα τους με υψιπετείς προτάσεις για τον κινηματογράφο...

Φέτος, λοιπόν, τι έγινε; Το ρεπορτάζ αναφέρει: ο Κώστας Γαβράς, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος και ο Ροβήρος Μανθούλης αφιέρωσαν πολλές ώρες στην κατάθεση προτάσεων και τη συζήτηση με νέους σπουδαστές και ομότεχνούς τους. Οι Γιώργος Αρβανίτης, Νίκος Κούνδουρος, Νίκος Καβουκίδης, Τάσος Ψαρράς, Πένυ Παναγιωτοπούλου, Τάσος Μπουλμέτης και Πέτρος Μάρκαρης προήδρευσαν σε θεματικές και άκουσαν παρεμβάσεις. Τα βασικότερα θέματα που απασχόλησαν τους συνέδρους ήταν τα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας και η ανάγκη αλλαγής του τρόπου ψηφοφορίας, η αλλαγή πολιτικής των περιφερειακών φεστιβάλ και η ενίσχυση της παραγωγής και διανομής των ελληνικών ταινιών.

Τα πορίσματα του συνεδρίου θα είναι έτοιμα σε μικρό χρονικό διάστημα και θα παραδοθούν δημοσίως στον υπουργό Πολιτισμού, συνοδευόμενα και από το χρονοδιάγραμμα υλοποίησής τους. Με σχετικό ψήφισμα η κινηματογραφική κοινότητα αποφάσισε να μη δεχτεί την ψήφιση νόμου για την αδειοδότηση των ιδιωτικών τηλεοπτικών καναλιών εάν δεν επιλυθεί το χρέος και το ζήτημα της εφαρμογής του νόμου για την απόδοση του 1,5%.

ΚΙ Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΟΣΧΟΒΑΚΗΣ ΔΙΑΒΗΚΕ ΤΟΝ ΡΟΥΒΙΚΩΝΑ...

Έγραψε ο Νίνος Φένεκ Μικελίδης στην Ελευθεροτυπία για το πέρασμα στην άλλη όχθη του Αντώνη Μοσχοβάκη, που υπήρξε μια εξέχουσα προσωπικότητα στο χώρο της κινηματογραφικής κριτικής.

Ο Αντώνης γεννήθηκε την 1η Ιουλίου 1923. Αριστερών πάντα ιδεών, στην περίοδο 1948-1952 βρέθηκε εξόριστος στον Αη Στράτη και στη Μακρόνησο. Ξεκίνησε την καριέρα του ως βοηθός σκηνοθέτης σε διάφορες ταινίες («Η Δούκισσα της Πλακεντίας», «Ραντεβού στην Κέρκυρα», κ.ά.), γράφοντας παράλληλα κριτικά άρθρα στο περιοδικό «Επιθεώρηση Τέχνης». Στον ημερήσιο Τύπο εμφανίστηκε στη δεκαετία του '60, στις εφημερίδες «Ωρα», «Ανεξάρτητος Τύπος», «Νίκη» και «Εμπρός» πριν καταλήξει στην «Αυγή», όπου συνέχισε να γράφει, με εφτάχρονη διακοπή στην περίοδο της δικτατορίας (όπου βρέθηκε στη Γαλλία και αποφάσισε να παραμείνει εκεί μέχρι τη μεταπολίτευση). Με την επιστροφή του στην Ελλάδα, παράλληλα με τις κριτικές που συνέχισε να γράφει στην «Αυγή», ανέλαβε, με την έκδοση της «Ελευθεροτυπίας» το 1975, τη στήλη της κινηματογραφικής κριτικής με τον Μικελίδη και τον Τώνη Τσιρμπίνο, ως τη συνταξιοδότησή του το 1984.

Ο Μοσχοβάκης ασχολήθηκε και με μεταφράσεις, έργων βασικά της γαλλικής λογοτεχνίας (Μπαλζάκ, Φλομπέρ, Ντιντρό, Σεντ Εξιπερί). Στις σημαντικές μεταφράσεις του είναι και εκείνη της Ιστορίας του Παγκόσμιου Κινηματογράφου του Ζορζ Σαντούλ - αργότερα συνεργαστήκαμε μαζί σε μια πιο ενημερωμένη έκδοσή της. Επιλογή των κινηματογραφικών κριτικών του («Σινεπιλογή», 1958-1982) εξέδωσε το 1994 η Πανελλήνια Ενωση Κριτικών Κινηματογράφου - της οποίας υπήρξε από τα ιδρυτικά μέλη. Το 2003, το 16ο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου της «Ελευθεροτυπίας» τον τίμησε με το Ειδικό Βραβείο για την προσφορά του στον χώρο της κινηματογραφικής κριτικής.

60 ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΝΝΕΣ...

Τα μαθαίνετε από τις εφημερίδες τα νέα για το φεστιβάλ Καννών που φέτος συμπληρώνει εξήντα χρόνια ζωής. Ένας θεσμός που πέρασε μπόρες, είχε σκαμπανεβάσματα, αλλά είναι... θεσμός! Παραθέτω τις ταινίες που θα προβληθούν... Μην ψάξετε για ελληνική συμμετοχή. Αφού λείπει ο Θόδωρος Αγγελόπουλος! Δυστυχώς δεν υπάρχει άλλος Έλληνας σκηνοθέτης που να είναι σε θέση να συναγωνιστεί τους αλλοεθνείς. Μόνο για εσωτερική κατανάλωση είναι...

22 ταινίες στο διαγωνιστικό
• «Μy blueberry nights» του Γουόνγκ Καρ-Βάι ΗΠΑ - (Κίνα) (ταινία έναρξης)
• «Στην άκρη της ζωής» του Φατίχ Ακίν (Γερμανία)
• «Μια παλιά ερωμένη» της Κατρίν Μπρεγιά (Γαλλία)
• «Νο country for old men» των Τζόελ και Ιθαν Κοέν (ΗΠΑ)
• «Ζodiac» του Ντέιβιντ Φίντσερ (ΗΠΑ)
• «Ερωτικά τραγούδια» του Κριστόφ Ονορέ (Γαλλία)
• «Η νύχτα μιας ανήκει» του Τζέιμς Γκρέι (ΗΠΑ)
• «Μogari no mori» της Ναόμι Καβάσε (Ιαπωνία)
• «Ανάσα» του Κιμ Κι - Ντουκ (Ν. Κορέα)
• «Υποσχέσου» του Εμίρ Κουστουρίτσα (Βοσνία)
• «Κρυφή ηλιαχτίδα» του Λι Τσανγκ - Ντονγκ (Ν. Κορέα)
• «4 μήνες, 3 εβδομάδες και 2 ημέρες» του Κρίστιαν Μουγκίου (Ρουμανία)
• «Τehilim» του Ραφαέλ Νατζαρί (Γαλλία)
• «Ησυχη νύχτα» του Κάρλος Ρεϊγάδας (Μεξικό)
• «Περσέπολις» των Μαριάν Σατράπι και Βενσάν Παρονό (Ιράν - Γαλλία)
• «Το σκάφανδρο και η πεταλούδα» του Τζούλιαν Σνάμπελ (Γαλλία)
• «Εισαγωγές - εξαγωγές» του Ούλριχ Σέιντλ (Αυστρία)
• «Αλεξάνδρα» του Αλεξάντρ Σοκούροφ (Ρωσία)
• «Death proof» του Κουέντιν Ταραντίνο (ΗΠΑ)
• «Ο άνθρωπος από το Λονδίνο» του Μπέλα Ταρ (Ουγγαρία)
• «Ρaranoid park» του Γκας Βαν Σαντ (ΗΠΑ)
• «Η εξορία» του Αντρέι Ζβιάγκιντσερ (Ρωσία)

Οι εκτός συναγωνισμού
• «Sicko» του Μάικλ Μουρ (ΗΠΑ)
• «Η συμμορία των 13» του Στίβεν Σόντερμπεγκ (ΗΠΑ)
• «Μια δυνατή καρδιά» του Μάικλ Γουιντερμπότομ (Βρετανία)
• «Go go tales» του ΑΆμπελ Φεράρα (ΗΠΑ)
• «U2 3D» των Κάθριν Οουενς και Μαρκ Πέλινγκτον (ΗΠΑ - Ιρλανδία)
• «Η 11η ώρα» των Λέιλα Κόνερς Πίτερσεν και Νάντια Κόνερς (ΗΠΑ)
• «Ο πόλεμος» των Λιν Νόβικ και Κεν Μπερνς (ΗΠΑ)
• «Το χρονικό μιας Κινέζας» του Γουάνγκ Μονγκ (Κίνα)
• «Βoarding gate» του Ολιβιέ Ασαγιάς (Γαλλία)
• «Επιστροφή στη Νορμανδία» του Νικολά Φιλιμπέρ (Γαλλία)
• «Η εποχή του σκότους» του Ντενί Αρκάν (Καναδάς) (ταινία λήξης)

ΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΟΣ Ο ΛΑΡΣ ΦΟΝ ΤΡΙΕΡ

Την ασθένεια της εποχής μπορεί να την έχει ο καθένας... Δεν υπάρχει ευαίσθητη ψυχή που να μην την έχει! Πού να την καταλάβεις όταν έρχεται! Δεν ειδοποιεί... Τσακ, σου δίνει μιά κι αρχίζουν τα χάπια, και η ζωή παίρνει άλλη τροπή. Εντάξει, λένε ότι θεραπεύεται, αλλά κι ο "καταθλιπτικός" πρέπει να το θέλει...

Έτσι, λοιπόν, μια σοβαρή κατάθλιψη έχει κάνει το Δανό σκηνοθέτη Λαρς φον Τρίερ να μην μπορεί να εργαστεί και απειλεί την καριέρα του, δήλωσε ο ίδιος στην εφημερίδα Politiken. «Μου φαίνεται περίεργο γιατί πάντα είχα ταυτόχρονα τουλάχιστον τρία σχέδια στο μυαλό μου. Αλλά τώρα έχω ένα απόλυτο κενό», είπε ο διάσημος σκηνοθέτης.

Ο φον Τρίερ, σύμφωνα με την εφημερίδα, νοσηλεύτηκε σε ειδική κλινική της Κοπεγχάγης την περίοδο των Χριστουγέννων και ακόμα δεν είναι σίγουρο αν θα καταφέρει να ολοκληρώσει το επόμενο έργο του, μια ταινία τρόμου με τίτλο «Αντίχριστος», η παραγωγή της οποίας θα άρχιζε μέσα στη χρονιά αυτή.

«Υποθέτω πως η επόμενη ταινία μου θα είναι ο ''Αντίχριστος''. Όμως αυτή τη στιγμή δεν ξέρω. Μετά την κατρακύλα μου νοιώθω σαν μια άδεια κόλλα χαρτί», είπε χαρακτηριστικά ο σκηνοθέτης πολλών σπουδαίων ταινιών, όπως «Dogville», «Δαμάζοντας τα Κύματα» και «Χορεύοντας στο Σκοτάδι» που τιμήθηκε με το Χρυσό Φοίνικα στο φεστιβάλ των Καννών.
[www.kathimerini.gr με πληροφορίες από το ΑΠΕ-ΜΠΕ]

"ΠΕΝΤΕ ΒΡΑΔΙΑ" ΤΟΥ ΝΙΚΙΤΑ ΜΙΧΑΛΚΟΦ

Ο Νικίτα Μιχάλκοφ [Nikita Mikhalkov] (εδώ πρωταγωνιστής στην ταινία The Councillor of State) υπογράφει τη σκηνοθεσία της ταινίας «Πέντε βράδια». Η δράση εκτυλίσσεται στη Μόσχα, γύρω στο 1960, κατά τη διάρκεια πέντε βραδιών. Ο Ιλίν αφήνει τη νεαρή ερωμένη του Ζάια και επισκέπτεται την Ταμάρα, η οποία του νοίκιαζε ένα δωμάτιο δεκαπέντε χρόνια πριν. Είναι πια και οι δυο σε μέση ηλικία, κουρασμένοι από τη ζωή. Η Ταμάρα, εργοδηγός σ' ένα εργοστάσιο, ζει με τον νεαρό ανιψιό της Σλάβα, ο οποίος της επιβάλλει την παρουσία της φιλεναδίτσας του Κάτιας. Ο Ιλίν δηλώνει πως είναι μηχανικός σε χημική βιομηχανία. Ο Ιλίν και η Ταμάρα συγκρατούν δύσκολα τη συγκίνησή τους. Το δεύτερο βράδυ ο Ιλίν οργανώνει ένα γιορτινό δείπνο, που η Ταμάρα χαλάει απότομα. Ενα παλιό τραγούδι τους φέρνει πάλι κοντά. Το τρίτο βράδυ ο Ιλίν αποφασίζει να εγκαταλείψει τη δουλιά του και ρωτάει την Ταμάρα αν θα τον ακολουθήσει... Παίζουν: Λουντμίλα Γκουρτσένκο, Στανισλάς Λιούμπτσιν, Βαλεντίνα Τελίσκινα (Παρασκευή 18 Μαϊου, ΕΤ-1, 24.00).

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΣΚΥΛΙΑ

Ο Σαμ Πέκινπα [Sam Peckinpah] σκηνοθετεί τη δραματική περιπέτεια «Αδέσποτα σκυλιά». Ενας Αμερικανός μαθηματικός, ο Ντέιβιντ Σάμνερ και η όμορφη Βρετανίδα γυναίκα του Εϊμι, εγκαταλείπουν τις Ηνωμένες Πολιτείες, την εποχή του πολέμου του Βιετνάμ, σε αναζήτηση μιας ήσυχης ζωής. Θα εγκατασταθούν σε ένα γραφικό χωριό της αγγλικής Κορνουάλης, στο σπίτι του πατέρα της Εϊμι, με σκοπό να βρουν την ηρεμία και τη γαλήνη. Οι ελπίδες τους, όμως, θα διαψευστούν με τον πιο άγριο τρόπο. O Ντέιβιντ προσλαμβάνει ντόπιους εργάτες για να επιδιορθώσουν τον αχυρώνα της αγροικίας. Κάποια στιγμή οι άντρες αρχίζουν να παρενοχλούν το ζευγάρι, αλλά ο Ντέιβιντ δεν κάνει τίποτα για να τους σταματήσει. Η ενόχληση συνεχίζεται και εντείνεται, με τον Ντέιβιντ να την αγνοεί παθητικά. Οταν η κατάσταση ξεφεύγει πέρα από κάθε όριο, ο Ντέιβιντ θα αντεπιτεθεί με εξίσου εκρηκτική βία, με κάθε τρόπο και με κάθε μέσο. Παίζουν: Ντάστιν Χόφμαν [Dustin Hoffman], Σούζαν Τζορτζ [Susan George].(Δευτέρα 14 Μαϊου, ΝΕΤ, 00.15).

VideoDance2007

Το 7o διεθνές φεστιβάλ ταινιών χορού και άλλων πειραμάτων θα πραγματοποιθεί στην Αθήνα (18-25 Mαΐου 2007) και στη Θεσσαλονίκη (18-24 Mαΐου 2007)

Ταινίες από όλο τον κόσμο, φιλοξενούμενοι καλλιτέχνες και σχήματα από διάφορες χώρες θα φέρουν κοντά σας ιδέες, projects, παραστάσεις και κάθε είδους πειράματα.

To VideoDance ξεκίνησε το 2000 ως διεθνές φεστιβάλ ταινιών χορού. Πραγματοποιώντας την 7η έκδοσή του, το VideoDance είναι σήμερα ένα φεστιβάλ με θέμα το πείραμα της κίνησης και της κινούμενης εικόνας στον τομέα του φιλμ, των live media και των video-εγκαταστάσεων.

Tο VideoDance είναι ένα φεστιβάλ που παρουσιάζει τις τελευταίες εξελίξεις στον πειραματισμό με την κίνηση και την κινούμενη εικόνα, ή αλλιώς στο σταυροδρόμι των οπτικών και εικαστικών μέσων, του διευρυμένου κινηματογράφου και των παραστατικών τεχνών. Στο βασικό κορμό των προβολών ταινίες από όλο τον κόσμο παρουσιάζονται σε θεματικά προγράμματα. Mη αφηγηματικές ταινίες ή ταινίες χωρίς γραμμική αφήγηση προβάλλονται μαζί ή σε αντιπαραβολή με ταινίες που χρησιμοποιούν ως πρώτη ύλη το χορό.

Όσον αφορά τον προγραμματισμό ταινιών χορού το VideoDance επικεντρώνεται στην ιδιαίτερη σχέση της κίνησης με την κινούμενη εικόνα, τόσο όταν παράγεται από μια χορογραφία που έχει σχεδιαστεί για να γίνει ταινία, όσο και όταν παράγεται από το βλέμμα του κινηματογραφιστή.

Σε ειδικές προβολές παρουσιάζεται αρχειακό υλικό πάνω στην ιστορία του πειράματος της κίνησης και του κινηματογράφου όπως αυτή έχει αποτυπωθεί στο φιλμ καθ' όλη τη διάρκεια του εικοστού αιώνα. Aφιερώματα όπως αυτό στο έργο της Maya Deren (2003), της Shirley Clarke (2004) και του Ed Emshwiller (2005) φέρνουν το ελληνικό κοινό σε επαφή με τις πρώτες απόπειρες του ανεξάρτητου πειραματικού κινηματογράφου στη μη αφηγηματική γραφή.

Στη βραδινή ζώνη των live media εκδηλώσεων περιλαμβάνονται βίντεο-περφόρμανς, περφόρμανς, αυτοσχεδιασμός με ήχο ή με ηλεκτρονική μουσική και κινούμενη εικόνα και άλλα πειράματα με τα κινηματογραφικά μέσα ή με τις παραστατικές τέχνες.

Tαυτόχρονα εκτίθενται βιντεοεγκαταστάσεις σε θεματικές εκθέσεις που σχετίζονται με τις ενότητες του προγράμματος των ταινιών.

Και άλλες λεπτομέρειες...

* Tο VideoDance ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2000 για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Iδρύθηκε από τη Xριστιάνα Γαλανοπούλου, η οποία έχει και την καλλιτεχνική του ευθύνη.
* Oργανώνεται από το Φεστιβάλ Kινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
* Δεν είναι διαγωνιστικό, αλλά ενισχύει και προωθεί την παραγωγή ταινιών χορού στην Eλλάδα μέσω του project|exchange.
* Συνεργάζεται με ένα δίκτυο άλλων φεστιβάλ, αρχείων και οργανισμών χορού σε πολλές χώρες. Είναι μέλος του Media and Dance festivals network (www.media-dance.com)
* Περισσότερες από 500 ταινίες από όλο τον κόσμο έχουν προβληθεί τα προηγούμενα έξι χρόνια με εξαιρετική επιτυχία σε Aθήνα και Θεσσαλονίκη.
* Περισσότερα από 50 projects, παραστάσεις και εγκαταστάσεις έχουν παρουσιαστεί στο φεστιβάλ τα τέσσερα τελευταία χρόνια.
* Οι - συνήθως βιομηχανικοί - χώροι που χρησιμοποιεί έχουν διαμορφωθεί ειδικά για το VideoDance από νέους Έλληνες αρχιτέκτονες και designers.

Άλλες λεπττομέρειες και στο site του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Στον κόσμο της λάμψης και των πειραματισμών

Ένας σταρ της ποπ μουσικής προσπαθεί να γίνει και κινηματογραφικό είδωλο. Είναι κάτι που έχει επιχειρηθεί πολλές φορές στο παρελθόν, ίσως όχι όμως στην Ελλάδα με τον τρόπο που ο Σάκης Ρουβάς προσπαθεί να δοκιμαστεί, με το κινηματογραφικό του ντεμπούτο στο «Alter ego» (που κατακλύζει αυτή την εβδομάδα τις κινηματογραφικές αίθουσες). Στόχος της ταινίας, έστω και προσχηματικός, είναι να σχολιάσει τον κόσμο της λάμψης και της ματαιοδοξίας. Το κάνει όμως με έναν τρόπο που αποτελεί συνδυασμό διαφήμισης και βιντεοκλίπ και με ηθικά διδάγματα σε λουστραρισμένη εκδοχή. (Μαρία Κατσουνάκη "Πολυτελής παραγωγή εντελώς Alter και διόλου ego". Σκηνοθεσία: Νικόλας Δημητρόπουλος. Πρωταγωνιστούν: Σ. Ρουβάς, Ντ. Παπαδημητρίου, Δ. Σκιάδη, Κ. Καλλιβρετάκης, Αλ. Λογοθέτης, Δημ. Κουρούμπαλης, Λ. Μαλκότσης).

Σε εντελώς διαφορετικό κλίμα, το «Inland Empire» του Ντέιβιντ Λιντς μπορεί να δοκιμάσει την υπομονή ακόμη και των φανατικών οπαδών του με την τρίωρη διάρκεια και τους πειραματισμούς με την ψηφιακή κάμερα και τις ακροβασίες του σεναρίου. Είναι όμως ταυτόχρονα γοητευτικό και διαθέτει μια θαυμάσια ερμηνεία από τη Λόρα Ντερν. Γοητευτική σπαζοκεφαλιά. (Παναγιώτης Παναγόπουλος "Δράμα μυστηρίου". Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Λιντς
Πρωταγωνιστούν: Λόρα Ντερν, Τζάστιν Θερού, Τζέρεμι Αϊρονς, Χάρι Ντιν Στάντον, Γκρέις Ζαμπρίσκι).

Από τις άλλες ταινίες, ενδιαφέρον έχουν οι «Δολοφόνοι για μοναχικές καρδιές» με τη Σάλμα Χάγιεκ και τον Τζον Τραβόλτα. Η κριτική των ταινιών στην Καθημερινή, 10/5/2007).

Ένα περίεργο συνέδριο...

Στις 11 Μαϊου άρχισε το συνέδριο για τον κινηματογράφο στο Μέγαρο Μουσικής και ολοκληρώθηκε σήμερα (12 Μαϊου).

Οι απόντες φορείς: Πανελλήνια Ομοσπονδία Θεάματος Ακροάματος (που καθιέρωσε και οργάνωσε τα δύο προηγούμενα πραγματικά κινηματογραφικά συνέδρια). Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών. Ένωση Τεχνικών Κινηματογράφου. Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου. Σωματείο Ελλήνων Σκηνοθετών-Παραγωγών Κινηματογράφου. Πανελλήνιος Μουσικός Σύλλογος. Σωματείο μικρού μήκους «μικρό». Σύνδεσμος Ανεξάρτητων Παραγωγών Οπτικοακουστικού Έργου.
Οι εναπομείναντες: Εταιρία Ελλήνων Σκηνοθετών (όχι σύσσωμη). Διανομείς. Μουσικοσυνθέτες-στιχουργοί. Σεναριογράφοι. Αιθουσάρχες. Σύνδεσμος Παραγωγών Κινηματογράφου-Τηλεόρασης-Βίντεο. Οργανισμοί συλλογικής διαχείρισης των πνευματικών δικαιωμάτων και ΠΟΣΠ-ΕΡΤ.
Ξένοι συμμετέχοντες: Εκπρόσωποι εταιρειών και προγραμμάτων της ΕΕ(!). Ευρωπαϊκή Ένωση Σκηνοθετών (FERA). Διεθνής Ένωση Κινηματογραφικών Αρχείων. Μεμονωμένοι σκηνοθέτες και διευθυντές φωτογραφίας...

Σύμφωνα με τον Ριζοσπάστη (12-5-2007) επιβεβαιώνεται η εκτίμηση των απεχόντων σωματείων ότι κεντρικός κυβερνητικός στόχος με τη διοργάνωση του «συνεδρίου» είναι να εγκλωβίσει τους δημιουργούς στην προαποφασισμένη αντιδραστική πολιτική της για τον κινηματογράφο και τον πολιτισμό γενικότερα, πολιτική που ακυρώνει και κάθε καλή πρόθεση μεμονωμένων εισηγητών, οι οποίοι θα αποτελέσουν, αντικειμενικά, ένα καλοστημένο «άλλοθι» της πολιτικής ηγεσίας του ΥΠΠΟ...

Λέτε να είναι έτσι;

Ο Μάικλ Μουρ υπό διωγμό στην... Αμερική!

Πρώτα ήταν ο «Ακήρυχτος Πόλεμος», ακολούθησε το «Φαρενάιτ 9/11», δυο νττοκιμαντέρ στα οποία ο Μάικλ Μουρ δεν δίστασε να κατακεραυνώσει την πολιτική του Μπους, και τώρα το «Sicko». Είναι μια ταινία που έκανε το τρομερό "κακό" παιδί του αμερικανικού κινηματογράφου, με την οποία θέλει να καταδείξει ότι 45 εκατομμύρια άνθρωποι στην πλουσιότερη χώρα του πλανήτη δεν έχουν ιατρική φροντίδα!

Ο Μουρ πήρε δέκα ανθρώπους που είχαν δουλέψει στις ομάδες διάσωσης μετά την κατάρρευση των Δίδυμων Πύργων και υπέφεραν από αναπνευστικά προβλήματα λόγω των τοξικών και τους πήγε στην Κούβα για να υποβληθούν σε θεραπείες. Μάλιστα όχι απλώς τους πήγε, αλλά με τον τρόπο αυτό ήθελε να δείξει ότι το σύστημα Υγείας του Κάστρο είναι καλύτερο από αυτό της Αμερικής!

Πριν από λίγες μέρες λοιπόν, το αμερικανικό υπουργείο Οικονομικών τού έστειλε ένα γράμμα όπου του ανακοίνωνε ότι ερευνούσε την υπόθεσή του γιατί ποτέ δεν του δόθηκε άδεια επίσκεψης στην Κούβα. Ο Μουρ είχε ζητήσει από πέρυσι άδεια δημοσιογράφου. Οι υπεύθυνοι του είχαν απαντήσει τότε ότι είχε περιθώριο 20 εργάσιμων ημερών για να τους στείλει όλες τις λεπτομέρειες για το ταξίδι, δηλαδή ακριβείς ημερομηνίες, το σκοπό της επίσκεψης, το δρομολόγιο που επρόκειτο να κάνει αλλά και τα ονόματα όσων θα τον συνόδευαν. Κάτι που ο σκηνοθέτης, όπως ισχυρίζεται το υπουργείο, δεν έκανε ποτέ.

Ο τολμηρός Μουρ βέβαια έκανε το ταξίδι. Από την αρχή η πράξη του αυτή ενόχλησε. Ο Φρεντ Τόμσον, μάλιστα, γερουσιαστής των Ρεπουμπλικανών, είχε πει: «Δεν περιμένω να πει ο Μουρ την αλήθεια για την Κούβα ή για το σύστημα Υγείας. Έχει φυσικά το δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει, αλλά το ταλέντο του να κατασκευάζει έξυπνες ψευδολογίες το 'χουμε δει καλά». (Περισσότερες λεπτομέρειες στην Ελευθεροτυπία, 11/5/2007)

Αναγνώριση του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης

Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης βρίσκεται ανάμεσα στους δέκα πιο αντιπροσωπευτικούς ευρωπαϊκούς θεσμούς διεθνούς χαρακτήρα που επέλεξε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή για να αναζητήσει τον τρόπο με τον οποίο τα αθλητικά και πολιτιστικά γεγονότα αλληλεπιδρούν με τις τοπικές κοινωνίες μέσα στις οποίες παράγονται με βασικό κριτήριο την αναπτυξιακή τους εμβέλεια.

Τα πορίσματα της πανευρωπαϊκής αυτής έρευνας θα διαμορφώσουν τις οδηγίες που θα συστήσει η Ευρωπαϊκή Eπιτροπή για το νέο πλαίσιο λειτουργίας των αθλητικών και πολιτιστικών θεσμών της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης -η μοναδική κινηματογραφική διοργάνωση και η μοναδική ελληνική συμμετοχή-επελέγη με βάση την αναγνωρισιμότητα και την επιτυχία της διοργάνωσης ανάμεσα σε πολλούς διεθνείς θεσμούς, όπως οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες στο Τορίνο 2006, το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου UEFA 2004 στην Πορτογαλία, το Φεστιβάλ Σάλτσμπουργκ στην Αυστρία, κ.ά.

«Η Επιτροπή φιλοδοξεί να δημιουργήσει ένα αξιόπιστο σύστημα αξιολόγησης των γεγονότων και να συστήσει ένα ευρωπαϊκό δίκτυο με μέλη τους διοργανωτές των πολιτιστικών και αθλητικών γεγονότων για τη μεταφορά τεχνογνωσίας, τη συνεργασία των εξειδικευμένων στελεχών, την υπέρβαση του ανταγωνισμού και την ανάδειξη των συνεργειών μεταξύ των θεσμών», εξήγησε χθες σε συνέντευξη Τύπου η διευθύντρια του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης κ. Δέσποινα Μουζάκη.

«Η αναγνώριση που έρχεται μέσα από την αξιολόγηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ανεβάζει τον πήχη για το Φεστιβάλ, ταυτόχρονα μας κινητοποιεί να εντείνουμε ακόμη περισσότερο τις προσπάθειες και να ενισχύσουμε το ρόλο της διοργάνωσης». (Η Καθημερινή, 10/5/2007)

Το 9ο Διεθνές Πανόραμα Ανεξάρτητων Δημιουργών

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ
ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ

Η οργανωτική επιτροπή του 9ου Διεθνούς Πανοράματος Ανεξάρτητων Δημιουργών – Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Πάτρας ξεκινά τη περίοδο για τη υποβολή των συμμετεχόντων σκηνοθετών, επίσημα, μιας και μέχρι τώρα έχουν δηλώσει συμμετοχή 40 σκηνοθέτες από 22 χώρες, δείγμα ότι και φέτος θα υπάρχει ρεκόρ συμμετοχών. Στο πλαίσιο της διοργάνωσης του προσεχούς Πανοράματος, το οποίο θα διεξαχθεί από τις 22 έως 39 Σεπτεμβρίου του 2007, η Οργανωτική Επιτροπή καλεί κάθε ανεξάρτητο δημιουργό, που ενδιαφέρεται να προβάλλει το έργο του.

Υποβολή αιτήσεων έως 15 Ιουλίου 2007
Η συμμετοχή μπορεί να κατατεθεί είτε μέσω της ηλεκτρονικής σελίδας του Πανοράματος www.independent.gr (link ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ) είτε στο fax 2610426779.
Πληροφορίες στο τηλ. 2610426779 ή στο e-mail info@independent.gr.

Προϋποθέσεις συμμετοχής.
α) Ντοκιμαντέρ μέχρι 60΄ λεπτά
β) Οι ταινίες να έχουν πραγματοποιηθεί μέσα στα τελευταία χρόνια (2005-2006)
γ) Η ταινία να είναι η1η ταινία ή 2η του σκηνοθέτη.
δ) Διάρκεια των μεγάλου μήκους μέχρι 90’
ε) Διάρκεια μικρού μήκους μέχρι 25’ λεπτά
ζ) Οι ταινίες προαιρετικά να είναι υποτιτλισμένες στα Αγγλικά
η) Φορμά DVD.
θ) Για animation, video art και πειραματικές ταινίες δεν υπάρχει κανένας περιορισμός διάρκειας.
Θα περιλαμβάνονται οι εξής κατηγορίες: μεγάλου και μικρού μήκους ταινίες, ντοκιμαντέρ, animation, video art, video clip, και από φέτος θα υπάρχει και ξεχωριστή κατηγορία για ταινίες video dance μιας και είναι παρά πολλοί οι σκηνοθέτες που το έχουν ζητήσει.
Να σημειωθεί ότι είναι ξεχωριστά το Ελληνικό και το Διεθνές διαγωνιστικό τμήμα.

Διοργάνωση:
Το "Διεθνές Πανόραμα Ανεξαρτήτων Δημιουργών Φιλμ και Βίντεο" διοργανώνεται από τη Συντακτική Επιτροπή του διαδικτυακού περιοδικού «Cineek Magazine- online περιοδικό εναλλακτικού πολιτισμού» www.cineek.gr.

Έχοντας συμπληρώσει οκτώ συνεχή χρόνια δημιουργικής πορείας το Διεθνές Πανόραμα Ανεξάρτητων Δημιουργών Φιλμ και Βίντεο παραμένει ένα κινηματογραφικό φεστιβάλ χωρίς προκριματική επιτροπή, χωρίς λογοκρισία και έλεγχο, χωρίς "βραβεία κοινού", αλλά διαγωνιστικό, φιλοδοξώντας να αναδειχθεί ένας χείμαρρος από ήχους, ένα μωσαϊκό από εικόνες που να ευνοούν την πολυσυνθετικότητα και τη διαφορετικότητα.

Η αναζήτηση επικοινωνίας ...

[Λεζάντα: Τιμ Στρίτερ, Νταγκ Κουγιέιτ στην ταινία του Γκας Βαν Σαντ «Mala Noche»]

Η αναζήτηση επικοινωνίας σε μια κοινωνία μοναξιάς και άλογης βίας είναι στο επίκεντρο των δύο βασικών ταινιών της νέας αυτής κινηματογραφικής βδομάδας: «Το νεκρό κορίτσι» της Κάρεν Μόνκριφτ και «Mala Noche», πρώτη σκηνοθεσία του Γκας Βαν Σαντ, γυρισμένη πριν από 22 χρόνια και που προβάλλεται για πρώτη φορά. Στο πρόγραμμα και μια διασκευή της όπερας του Μότσαρτ «Ο μαγεμένος αυλός» από τον Κένεθ Μπράνα και το πρώτο μπλοκ-μπάστερ του καλοκαιριού, «Spider-Man 3» του Σαμ Ρέιμι. Ο Νίνος Φένεκ Μικελίδης έχει φροντίσει, από την Ελευθεροτυπία, να μας κάνει την παρουσίαση.

Το σίκουελ του «Spiderman» κυριαρχεί...

Το δεύτερο σίκουελ του «Spiderman» δεσπόζει, λόγω θορύβου και μεγέθους παραγωγής, στη νέα εβδομάδα φιλοδοξώντας να γίνει το πρώτο μπλοκμπάστερ του καλοκαιριού. Σ' αυτή την εμπορική λογική, άλλωστε, περιορίστηκε μια ενδιαφέρουσα σεναριακή ιδέα (ο χάρτινος Σπάιντι ενηλικιώνεται και αντιμετωπίζει τον «άλλο» εαυτό του λίγο πριν κάνει πρόταση γάμου στην αγαπημένη του) προς χάριν των ψηφιακών εφέ, που είναι εντυπωσιακά, και της καταιγιστικής δράσης. Το μενού της εβδομάδας συμπληρώνουν τρεις ακόμη πρεμιέρες. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το «Νεκρό κορίτσι» της Αμερικανίδας Κάρεν Μόνκριφ. Το πτώμα μιας νεαρής γυναίκας, που εντοπίζεται σε μια ερημική περιοχή του Λος Αντζελες, συνδέει πέντε διαφορετικές ιστορίες (με κεντρικά πρόσωπα γυναίκες) τονίζοντας τη νεκρική σιωπή που καλύπτει τον πυρήνα της κοινωνίας, την οικογένεια. Προβάλλονται επίσης, η επανέκδοση του ασπρόμαυρου «Mala Noche», με το οποίο έκανε το ντεμπούτο του το 1985 ο Αμερικανός Γκας Βαν Σαντ και η όπερα του Μότσαρτ «Μαγικός αυλός», κινηματογραφημένη από τον Κ. Μπράνα... (τα υπόλοιπα στις κριτικές των Δημήτρη Μπούρα, Παναγιώτη Παναγόπουλου, στην Καθημερινή, 3/5/2007).

Φεστιβάλ Tribeca: η γιορτή του σινεμά στη Νέα Υόρκη

Για πέμπτη συνεχή χρονιά πραγματοποιείται στη Νέα Υόρκη το Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Τραϊμπέκα (Tribeca Film Festival), το οποίο ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη, καθώς οι πύλες του άνοιξαν στις 25 Απριλίου και θα κλείσουν την Κυριακή 6 Μαΐου. Εμπνευστές του ο Ρόμπερτ ντε Νίρο (στη φωτογραφία) και η κινηματογραφική παραγωγός Τζέιν Ρόζενταλ, οι οποίοι είχαν την ιδέα της δημιουργίας του μετά την 11η Σεπτεμβρίου, οπότε και η ιστορική γειτονιά Τραϊμπέκα (σύντμηση της λέξης «Τρίγωνο κάτω από την οδό Κανάλ», Triangle Below Canal Str.) στο νότιο Μανχάταν, πολύ κοντά στο Κέντρο Παγκοσμίου Εμπορίου, υπέστη μεγάλη καταστροφή, κυρίως οικονομική.

Σκοπός του φεστιβάλ ήταν και παραμένει το να «δοθεί η δυνατότητα στη διεθνή κινηματογραφική κοινότητα και στο κοινό να γευθούν την εμπειρία της δύναμης που έχει το σινεμά, επαναπροσδιορίζοντας παράλληλα την έννοια του κινηματογραφικού φεστιβάλ». Το πρόγραμμά του περιλαμβάνει ταινίες μικρού μήκους και πειραματικό ή ανεξάρτητο αμερικανικό και διεθνές σινεμά αλλά και ντοκιμαντέρ, συχνά με επίκαιρο πολιτικό χαρακτήρα, και blockbusters, όπως το Spiderman III.

Η επιτυχία είναι πολύ μεγάλη και φέτος προβάλλονται περισσότερες από 250 ταινίες κάθε είδους και τύπου σε διάφορες αίθουσες. Δεν είναι μόνο οι ταινίες όμως, αλλά και τα πάνελ που στήνονται, τα μουσικά event, οι προβολές κλασικών ταινιών σε... ντράιβ ιν. Μια γιορτή του σινεμά, και όχι μόνο, στην «πόλη που δεν κοιμάται ποτέ» (Καθημερινή).