Σκέψεις
της σημαντικής δημιουργού που «έφυγε» πριν από λίγες μέρες από τη ζωή,
όπως τις κατέγραψε ο «Ρ» σε συνέντευξη που του παραχώρησε
«Η ζωή στους βράχους»
 |
Οταν
πεθαίνει ένας σημαντικός κινηματογραφιστής συνήθως ο Τύπος τον
«αποχαιρετά» με τη φράση «απώλεια για τον κινηματογράφο». Οταν όμως, ο
σημαντικός σκηνοθέτης που πέθανε έχει πάρει σαφή και ξεκάθαρα ταξική
θέση με το έργο του, τότε, η απώλεια για την τάξη την οποία
υπερασπίστηκε είναι σαφώς μεγαλύτερη και βαθύτερη. Από αυτήν την άποψη, ο
ξαφνικός θάνατος της Αλίντας Δημητρίου την περασμένη Τρίτη αποτελεί
καταρχήν μια μεγάλη απώλεια για την εργατική τάξη και το λαό και βύθισε
στη θλίψη τους αγωνιζόμενους ανθρώπους. Αυτή η απώλεια μάλιστα λαμβάνει
ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις σήμερα, που η επίθεση ενάντια στους όρους
ύπαρξης και τη συνείδηση των καταπιεσμένων ξεπερνά κάθε προηγούμενο.Διότι
το σινεμά της Αλίντας Δημητρίου «απάντησε», συνειδητά, σε δύο ανάγκες:
Για αλήθεια και για γνώση. Αντικειμενικά, δηλαδή, «απάντησε» στη
διαχρονική και ατέρμονη ανάγκη του λαϊκού κινήματος να διευρύνει το
γνωσιολογικό του απόθεμα με όρους θεωρητικού - ιδεολογικού «εξοπλισμού»
στην αντιπαράθεσή του με τις πλουσιοπάροχα χρηματοδοτούμενες «δεξαμενές
σκέψης» των αστών που «ανθούν» στον ακαδημαϊκό - ερευνητικό τομέα. Αυτό
όμως που το κάνει μοναδικό είναι ότι αυτήν την «απάντηση» η Αλίντα την
έδωσε χωρίς ίχνος ακαδημαϊσμού, στείρας ρητορείας και διδακτικισμού ή
διανοουμενίστικου ελιτισμού. Την έδωσε μέσα από ένα έργο που ξεχειλίζει
από αγάπη και σεβασμό για τον αγωνιζόμενο άνθρωπο, από πίστη στην τελική
νίκη ενάντια στην ταξική εκμετάλλευση, από συνέπεια και ανεπιτήδευτη
ειλικρίνεια που δεν επιτρέπει σε κανέναν να «ερμηνεύσει» τους στόχους ή
τις προθέσεις του. «Εκείνο που με ενδιαφέρει είναι οι απλοί άνθρωποι,
που στρατεύθηκαν, τα έδωσαν όλα και στο τέλος δεν ζήτησαν τίποτα. Οι
"ανώνυμοι". Αυτούς εκτιμώ. Και όταν θέλω να δώσω περισσότερη έμφαση, λέω
οι "ξυπόλυτοι"», έλεγε χαρακτηριστικά σε συνέντευξή της στο
«Ριζοσπάστη» το 2009.
