Πολλοί διάσημοι, και φέτος, σκηνοθέτες περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα του 66ου κινηματογραφικού Φεστιβάλ της Βενετίας (2-12 Σεπτεμβρίου), που ανήγγειλε χθες ο διευθυντής της Μόστρα Μάρκο Μίλερ σε συνέντευξη Τύπου.
Στο διαγωνιστικό της Μόστρα, η νέα αυτοβιογραφική ταινία του Τζιουζέπε Τορνατόρε «Μπαάρια», κινηματογραφικό «έπος» για τις τρεις γενιές μιας οικογένειας
Ανάμεσά τους και οι σκηνοθέτες Ζακ Ριβέτ, Ολιβερ Στόουν, Τζιουζέπε Τορνατόρε, Μάικλ Μουρ, Φατίχ Ακίν, Πατρίς Σερό, Βέρνερ Χέρτσοκ, Τζορτζ Ρομέρο, Στίβεν Σόντερμπεργκ, Τζο Ντάντε, Εϊμπελ Φεράρα και άλλοι, με ενδιαφέρουσες, απ' ό,τι προαναγγέλλεται, ταινίες. Δυστυχώς, απουσιάζει άλλη μια χρονιά η Ελλάδα.
Η επίσημη έναρξη της Μόστρα του κινηματογράφου θα γίνει έπειτα από δύο δεκαετίες με ιταλική ταινία, την εντός συναγωνισμού «Μπαάρια» του Τζιουζέπε Τορνατόρε. Πρόκειται για μια αυτοβιογραφική ταινία -ο τίτλος αναφέρεται στο χωριό της Σικελίας όπου γεννήθηκε ο σκηνοθέτης- είδος έπους που καλύπτει τρεις γενιές μιας οικογένειας, και στην οποία πρωταγωνιστούν οι Μόνικα Μπελούτσι, Αντζελα Μολίνο και Ραούλ Μπόβα.
Είκοσι τρεις συνολικά ταινίες διαγωνίζονται φέτος για το Χρυσό Λιοντάρι και τα άλλα βραβεία του φεστιβάλ, που θα απονείμει επιτροπή με πρόεδρο τον Κινέζο σκηνοθέτη Ανγκ Λι και μέλη τη Γαλλίδα ηθοποιό Σαντρίν Μπονέρ, την Ιταλίδα σκηνοθέτρια Λιλιάνα Καβάνι,τον Αμερικανό σκηνοθέτη Τζο Ντάντε, τον Ιταλό τραγουδιστή, συγγραφέα και σκηνοθέτη Λουτσιάνο Λιγκάμπουε και τον Ινδό σκηνοθέτη Ανουράγκ Κασίαμπ. Συνολικά, στο διαγωνιστικό πρόγραμμα θα προβληθούν τέσσερις ιταλικές ταινίες, ανάμεσά τους και: «Ο λευκός χώρος» της Φραντσέσκα Κομεντσίνι, δράμα με τη Μαργκερίτα Μπούι, και «Το μεγάλο όνειρο» του Μικέλε Πλασίντο, με τον Ρικάρντο Σκαμάρτσιο (πρωταγωνιστή της ταινίας του Γαβρά «Ο Παράδεισος στη Δύση»).
Διασκευή του μελλοντολογικού μυθιστορήματος του Κόρμακ ΜακΚάρθι «Ο δρόμος» είναι η ομώνυμη ταινία του Τζον Χίλκοουτ, με τη Σαρλίζ Θέρον και τον Βίγκο Μόρτενσεν
Η Αμερική έχει και φέτος, όπως συνήθως, τη μερίδα του λέοντος, με πέντε συνολικά ταινίες. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον προσελκύει το νέο ντοκιμαντέρ του Μάικλ Μουρ, «Καπιταλισμός: μια ερωτική ιστορία». Στο υπόλοιπο πρόγραμμα και «Ο δρόμος» του Τζον Χίλκοουτ, θρίλερ επιστημονικής φαντασίας, διασκευή του ομώνυμου συγκλονιστικού, μελλοντολογικού μυθιστορήματος του Κόρμακ ΜακΚάρθι, με τη Σαρλίζ Θέρον και τον Βίγκο Μόρτενσεν, «Η ζωή σε περίοδο πολέμου» του Τοντ Σόλοντζ, γύρω από τις προσπάθειες μιας οικογένειας για αγάπη και συγχώρεση σε περίοδο πολέμου, η ταινία τρόμου «Η επιβίωση των νεκρών» του Τζορτζ Ρομέρο, μια ακόμη προσθήκη στη σειρά των ταινιών με ζόμπι του διάσημου σκηνοθέτη, και «Bad Lieutenant: Port of Call New Orleans» του Βέρνερ Χέρτζογκ, αστυνομικό θρίλερ, με τους Νίκολας Κέιτζ, Βαλ Κίλμερ και Εύα Μέντες.
Αξίζει ακόμη ν' αναφέρω την ταινία «Soul Kitchen», κωμωδία που γύρισε στη Γερμανία ο γνωστός, βραβευμένος Τούρκος σκηνοθέτης Φατίχ Ακίν, τον «Διωγμό» του Πατρίς Σερό, με τη Σαρλότ Γκενσμπούργκ, καθώς και τη γαλλική «36 vues du Pic Saint Loup» του Ζακ Ριβέτ, βιογραφία του Ρεϊμόν Ρουσέλ, με τους Σέρτζιο Καστελίτο και Τζέιν Μπέρκιν.
Ο Ολιβερ Στόουν παρουσιάζεται φέτος εκτός συναγωνισμού με το ντοκιμαντέρ «Νότια των συνόρων», πορτρέτο του πρόεδρου της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες. Εκτός συναγωνισμού προβάλλονται και οι ταινίες «Ο πληροφοριοδότης» του Στίβεν Σόντερμπεργκ, χιουμοριστικό γκανγκστερικό θρίλερ με τους Ματ Ντέιμον και Μέλανι Λίνσκι και «Η τρύπα» του Τζο Ντάντε, θρίλερ με τον Κρις Μασόλια. Οπως πάντα, αναμένεται αρκετοί από τους πρωταγωνιστές των ταινιών, μαζί με τους σκηνοθέτες τους, να ταξιδέψουν στο Λίντο για να παρουσιάσουν τις ταινίες τους. *
Friday, July 31, 2009
Σικελική πρεμιέρα στο Λίντο
Ανακοινώθηκαν οι 23 διαγωνιζόμενες ταινίες στο Φεστιβάλ Βενετίας
Το Φεστιβάλ Βενετίας θα ξεκινήσει στις 2 Σεπτεμβρίου και θα διαρκέσει δέκα ημέρες
ΑΠΕ
Γνωστοποιήθηκαν οι 23 ταινίες που θα διαγωνιστούν το Σεπτέμβριο για το βραβείο του Χρυσού Λεόντα του 66ου Φεστιβάλ Βενετίας. Αρκετή Ευρώπη και Απω Ανατολή, κάπως μικρότερη η συμμετοχή ΗΠΑ και Μέσης Ανατολής στην ιταλική γιορτή του κινηματογράφου το 2009.Από τις ιταλικές συμμετοχές ξεχωρίζει ο Τζιουζέπε Τορνατόρε με τη «Baaria», και ανάμεσα στις συνολικά έντεκα ευρωπαϊκές συμμετοχές (οι περισσότερες από τις οποίες προέρχονται τη Γαλλία), βρίσκεται και ο Φατίχ Ακίν από τη Γερμανία με το «Soul Kitchen».
Οι ΗΠΑ έχουν μεν μικρότερη συμμετοχή, αλλά δεν υπολείπονται σε λάμψη: συμμετέχει το «Bad Lieutenant» του Βέρνερ Χέρτσογκ, το «Survival of the Dead» του Τζον Ρομέρο, αλλά και το «Capitalism: A Love Story» του Μάικλ Μουρ.
Από το Χονγκ Κονγκ, ο Γιονφάν θα παρουσιάσει τον «Πρίγκηπα των Δακρύων», ενώ από τη Σρι Λάνκα ο Βιμούχτι Τζαγιασουντάρα θα έρθει στη Βενετία με το «Ανάμεσα σε Δύο Κόσμους».
Από το Ισραήλ, ο Σαμουήλ Μαοζ θα συμμετέχει με το «Λίβανο», και ο Αχμέντ Μαέρ από την Αίγυπτο θα παρουσίασει τον «Ταξιδιώτη».
Το φεστιβάλ θα ξεκινήσει στις 2 Σεπτεμβρίου και θα διαρκέσει δέκα ημέρες. [Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από Associated Press]
Unidentified actors stage a demonstration ...
Copyright © 2009 Associated Press - Tutti i diritti riservati.
AP - Ieri - 16.53Unidentified actors stage a demonstration as the organizers of the Venice Film hold a press conference, in Rome, Thursday, July 30, 2009. The organizers said the world economic crisis is weighing on the Venice Film Festival - both in the lineup and budget cuts to the 66th edition. Organizers on Thursday announced the 24 films vying for the Golden Lion at this year's film festival, which runs from Sept. 2-12. U.S. entries top the list with six, followed by four each for Italy and France. The presentation was delayed by protests against cuts in government funding to the arts, who held placards saying ' Death In Venice' and 'We don't want handouts'. Biennale director Paolo Baratta said the film festival was helped by sponsors and should end the year even. (AP Photo/Pier Paolo Cito)
Thursday, July 30, 2009
Ο θρίαμβος του τρελοκομείου!
Του Δημήτρη Δανίκα, ΤΑ ΝΕΑ: Πέμπτη 30 Ιουλίου 2009
Και μετά μου λέτε εσείς για τις αλυσίδες που κουβαλάει κάθε σοβαρός σκηνοθέτης της χολιγουντιανής σκηνής. Ακόμα και μέσα στα κάτεργα εργασίας μπορείς το ταλέντο, την άποψη και την προσωπική σου δημιουργία να αναδείξεις. Φανταστείτε, μισό αιώνα πίσω από εμάς των απόλυτων ανθρώπινων δικαιωμάτων, ο Μπίλι Ουάιλντερ έφερε τα πάνω του Αmerican dream εντελώς κάτω!
«Μερικοί το προτιμούν καυτό», λοιπόν («Some like it hot»). Αθάνατο, αρυτίδωτο, σαρωτικό, αιρετικό, ανατρεπτικό και ολότελα απολαυστικό. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό, Και μη σας περνάει από το μυαλό πως κάνω αναπαραγωγή εντυπώσεων από την πρώτη προβολή όταν ήμουνα μωρό. Το ξανάδα σε φρέσκια κόπια, το ευχαριστήθηκα και καρφώθηκα. Ζωντανό και εντελώς σπαρταριστό. Μasterpiece χωρίς κανέναν ενδοιασμό!
Τρία τα μεγιστοτεράστια και αξεπέραστα πλεονεκτήματα αυτού του αχόρταγου τρελοκομείου. Το πρώτο είναι η σκηνοθεσία. Κουρδισμένη σαν ωρολογιακή βόμβα με μια ρυθμολογία που μετατρέπει την ανάσα σου σε slow motion ακινησία. Το δεύτερο είναι το καστ, με καλύτερο όλων τον Τζακ Λέμον. Όμως πριμαντόνα ανελέητης, κατάξανθης και μέχρι λιποθυμίας ομορφιάς είναι η Μέριλν Μονρό. Θεέ μου, τι χυμός! Ακόμα και η πιο ασήμαντη λέξη που κατρακυλάει από τα χείλη της μοιάζει με υποσχετική για ένα αδιανόητο κολαστήριο ηδονής. Τέτοιο πράγμα δεν ξανάγινε! Το τρίτο και καλύτερο είναι το story, Γραμμένο από τον Ι. Α. L. Diamond και τον Μπίλι Ουάιλντερ. Τότε 53 ετών στα μπουτέλια του δηλαδή. Εννιά χρόνια μετά το αλησμόνητο «Η λεωφόρος της Δύσεως» (μέσα στα top δέκα φιλμ νουάρ όλων των εποχών). Και έναν χρόνο πριν από την «Γκαρσονιέρα». Το story ο απόλυτος οδηγός της ταχείας αμαξοστοιχίας κάθε ογκόλιθου του Χόλιγουντ. Στοιχειώδες. Άνευ παραμυθίας γιοκ ταινία. Με μια κολοσσιαία διαφορά από τη συντριπτική πλειονότητα των σημερινών ποπ κορν. Όταν λέμε story δεν εννοούμε μια ευθύγραμμη περιπετειούλα με αρχή, μέση, τέλος. Πλάνη δυσθεώρητη και παραπλανητική. Εννοούμε, όπως στην περίπτωση του Μπίλι Ουάιλντερ και του μόνιμου συνεργάτη του Ι. Α. L. Diamond, μια ψιλοβελονιά αόρατη και μοναδική. Δηλαδή το επιφαινόμενο- αυτό που λαμβάνει χώρα μπροστά στα μάτια μας- διασταυρώνεται με ένα δεύτερο επίπεδο, συνήθως σχόλιο που ροκανίζει πεποιθήσεις και δοξασίες, και έτσι από την εκρηκτική συνάντηση των δύο να προκύπτει μια τρίτη επίσης αόρατη διάσταση που ανατρέπει το σύμπαν. Με απλά λόγια στήνεις μια ιστορία που εξωτερικά φαίνεται απλή. Στη συνέχεια τη δυναμιτίζεις και στο τέλος από το χάος δημιουργείς αρμονία. Πώς γίνεται αυτό; Μα όπως στο «Some like it hot».
Δύο μεροκαματιάρηδες μουσικοί της πιάτσας και του καμπαρέ, στη δύσκολη χρονιά του οικονομικού κραχ στο Σικάγο του 1929, μένουν αδέκαροι και χωρίς δουλειά. Δύο οι εχθροί. Έχει σημασία αυτό. Γιατί ενώ εξωτερικά όλα μοιάζουν αυθαίρετα και τρελά, στο βάθος καταλήγουν εξηγήσιμα, λογικά και αναπτύσσονται εντελώς επαγωγικά. Ο πρώτος εχθρός είναι το σύστημα το οικονομικό. Φτώχεια, ανέχεια, ανεργία, πανικός. Ο δεύτερος, οι γκάνγκστερ και η μαφία. Αμφότεροι είναι εχθροί για το δίδυμο των αυτοκόλλητων συνεργατών. Δύο μουσικοί ο Τζέρι (Τζακ Λέμον, τότε 35) και ο Τζο (Τόνι Κέρτις, 34 ετών). Ο Τζέρι του κόντρα μπάσου. Κι αυτό έχει συμβολική σημασία. Όργανο τεράστιο με χορδές, με μπάσα «φωνή» αλλά με καμπύλες θηλυκές. Τα έγχορδα- ως γνωστόν- είναι προτιμήσεως κυρίως των γυναικών μουσικών. Ο Τζέρι δηλαδή παίζει ένα όργανο που εξωτερικά μοιάζει με γίγαντα αρσενικό, αλλά στην κόψη του είναι θηλυκό. Κρατήστε το αυτό. Αντιθέτως, ο Τζο είναι του σαξοφώνου. Των πνευστών. «Φωνάζει» ενίοτε σαν γυναικείο ουρλιαχτό, αλλά το μήκος και η κοψιά του παραπέμπουν σε σύμβολο φαλλικό. Με έναν λόγο αρσενικοθήλυκα τα όργανα των δύο μουσικών. Δηλαδή η μουσική και τα όργανα προαναγγέλλουν τη συνέχεια και το ψητό αυτής της ανεκδιήγητης ιστορίας. Ακόμα καλύτερα. Οι σφαίρες και ο θάνατος είναι εμπνεύσεως και προέλευσης κράτους και παρακράτους. Η Μουσική που εξημερώνει τα ήθη είναι το σήμα κατατεθέν του έρωτα, των μεταμορφώσεων και του πάθους.
Επειδή εντελώς τυχαία- και η τύχη παίζει ρόλο γιατί κι αυτή είναι μέρος της Λογικής- πέφτουν πάνω σε μια γκανγκστερική σφαγή, κάτι σαν νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου. Και επειδή η μαφία του Σπατς Κολόμπο (Τζορτζ Ραφτ) τους καταδιώκει για να τους σκοτώσει, αναγκάζονται να μεταλλαχθούν σε τραβεστί και να καταλήξουν σε γυναικεία ορχήστρα με προορισμό τη ζεστή και απομακρυσμένη Φλόριντα. Έτσι η κακοτυχία ισοφαρίζεται από την καλοτυχία. Κι έτσι εξ ανάγκης και όχι βίτσιου, η μετάλλαξη του φύλου. Αυτό είναι το εμφανές δεδομένο. Υπάρχει και κάτι άλλο. Εξωτερικά η αναγκαστική μετάλλαξη του φύλου μοιάζει με αναρχία και η συνέχεια που εκ της μετάλλαξης προκαλείται καταλήγει σε χάος. Κι όμως. Η αναρχία είναι ενδογενής αρρώστια του συστήματος και όχι βίτσιο των φουκαράδων. Αναρχία η συνύπαρξη του Κράτους με το οργανωμένο, εγκληματικό, παρακράτος. Από συνήθεια εκλαμβάνουμε αυτήν τη συνύπαρξη ως κάτι το φυσικό. Στην πραγματικότητα εντελώς παράλογο και τρελό. Έτσι το σύστημα σπρώχνει στην απελπισία τους δύο μουσικούς να μεταλλαχθούν για να επιβιώσουν. Δηλαδή ο δικός τους παραλογισμός εντελώς εξηγήσιμος και σωστός.
Από εδώ και εμπρός αρχίζει ένα παιχνίδι τρελό. Τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται ότι είναι. Ο Τζέρι μεταμορφώνεται σε Δάφνη και ο Τζο σε Ζόζεφιν. Γυναίκες οι Άντρες και Άντρες οι Γυναίκες. Ποιος είναι ποιος. Ταυτόχρονα η Σούγκαρ Κέιν Κοβάλτζικ (Μέριλιν Μονρό στα 33 τότε και τρία χρόνια αργότερα, δηλαδή το 1962, βρίσκεται νεκρή από ναρκωτικά, λένε, αλλά οι υποψίες για δολοφονία πλανώνται άνωθεν της οικογένειας Κέννεντυ), που ψάχνει στη Φλόριντα κάποιον διοπτροφόρο ζάμπλουτο για να εξασφαλίσει τα... γεράματά της, πέφτει πάνω στον Τόνι Κέρτις που στο μεταξύ ενδεδυμένος με μπλέιζερ ως κληρονόμος της πετρελαϊκής Shell τη φλερτάρει για να τη ρίξει στο κρεβάτι. Δεύτερη λοιπόν οφθαλμαπάτη. Ο εκατομμυριού- χος είναι μπατίρης. Δεν τελειώσαμε. Τρίτη ανατροπή και οφθαλμαπάτη ο ακαριαίος έρωτας και η πρόταση γάμου ενός γερομπισμπίκη εκατομμυριούχου με το όνομα Όσγκουντ Φίλντινγκ ΙΙΙ (Τζόε Μπράουν) προς τον Τζέρι/ Δάφνη. Ο διάλογος που λαμβάνει χώρα στην τελευταία σκηνή αυτής της ανεπανάληπτης μυθοπλασίας έχει γράψει με χρυσά γράμματα σελίδες Ιστορίας: «Μα δεν μ΄ αρέσει το νυφικό της μαμάς σου» (λέει η Δάφνη). «Θα σου πάρω άλλο». «Μα καπνίζω». «Δεν πειράζει», απαντάει ο ερωτοχτυπημένος Όσγκουντ. «Δεν μπορώ να κάνω παιδιά». «Θα υιοθετήσουμε». Και τότε απελπισμένος ο Τζακ Λέμον, βγάζει τη γυναικεία περούκα και ορμάει: «Επιτέλους, είμαι άντρας». Και ο Όσγκουντ απαντάει: «Νobody is perfect» (Κανείς δεν είναι τέλειος).
Τι σημαίνει αυτό το perfect; Απλό. Όλα άνω- κάτω. Όπως στη ζωή. Το απρόβλεπτο είναι αναπόσπαστο μέρος του προβλέψιμου. Όπως το σουρεαλιστικό είναι της Λογικής. Έτσι η Ζόζεφιν / Τζο ασπάζεται φλογερά τη Σούγκαρ Κέιν. Ως εκ τούτου λανθάνουσα λεσβιακή σχέση. Αμφοτέρων των μερών. Έτσι ο Τζέρι/ Δάφνη αρχίζει να φλερτάρει με την ιδέα ενός γάμου με τον ζάμπλουτο Όσγκουντ Φίλντινγκ. Ως εκ τούτου λανθάνουσα ομοφυλοφιλική σχέση. «Μα είσαι boy remember?», λέει ο Τόνι Κέρτις στον μεταλλαγμένο Τζακ Λέμον. «Ναι», απαντάει, «αλλά έτσι θα εξασφαλίσω διατροφή και μια πλούσια ζωή». Έτσι ο ζάμπλουτος γερομπισμπίκης Όσγκουντ Φίλντινγκ ο τρίτος παρακαλώ ερωτεύεται- χωρίς να το πάρει χαμπάρι- μια τραβεστί με το όνομα Δάφνη. Μπας και κατά βάθος ξέρει και η ιδέα του αρέσει να πέσει στο κρεβάτι με έναν άντρα που παριστάνει τη γυναίκα; Το κερασάκι σ΄ αυτό το χάος, η συμβίωση των πάντων με τους πάντες. Των μουσικών με τους γκάνγκστερ, των γκάνγκστερ με την Αστυνομία, των πλούσιων με τους αδέκαρους μουσικούς. Εν ολίγοις κανείς και τίποτα το κανονικό, το φυσικό και το κοινωνικά ορθό. Κι όμως την ίδια στιγμή, όλοι και όλα ενσωματωμένα στον ίδιο κοινωνικό κορμό. Ε μη μου πείτε. Μόνο ο Σαίξπηρ αν ζούσε το 1959, μόνο αυτός ίσως να υπέγραφε κάτι τόσο προχωρημένο, τόσο αναρχικό και παράλληλα τόσο από το σύστημα αποδεκτό. Θρίαμβος μοναδικός!
- «Μερικοί το προτιμούν καυτό»
Αγέραστο, αρυτίδωτο, αυριανό
Όλοι και όλα άνω - κάτω
Ο θρίαμβος της ανατροπής
Το τέλος και η αρχή του σουρεαλισμού και της Λογικής
Μέριλιν Μονρό, ο ορισμός του θεϊκού χυμούΒΑΘΜΟΙ=10 (με τόνο)
- Το λίφτινγκ των σαραντάρηδων
Μετά το hot- very hot- του Μπίλι Ουάιλντερ του 1959, τραβήξτε γραμμή. Άπασες οι υπόλοιπες- έξι παρακαλώ- ταινίες μονοδιάστατες, μετριοαδιάφορες και μερικές ασήμαντες. Παράδειγμα, «Οι κρυφές ζωές της κυρίας Λι» («Τhe Ρrivate Lives of Ρippa Lee») της Ρεμπέκα Μίλερ. Συμβίας του Ντάνιελ Ντέι Λιούις, εκ του οποίου αντλεί γνωριμίες και δύναμη προκειμένου να διάγει καριέρα σκηνοθέτη χαρισάμενη. Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες του σκληρού ανταγωνισμού, της Αμερικής δηλαδή. Τι τρέχει με την κυρία Πίπα Λι; Ό,τι ακριβώς με τη Ρεμπέκα Μίλερ: οι ρυτίδες. Πρόβλημα η ηλικία της. Φοβερή πρωτοτυπία. Τοιουτοτρόπως συνεργάζεται με μερικές διάσημες σαραντάρες- μεταξύ των οποίων και η σαρανταφεύγα Τζούλιαν Μουρ των σαράντα εννιά πατημένων παρακαλώ - και σκαρώνει μια ιστορία καθυστερημένης απελευθέρωσης γυναικών. Όπου η Ρόμπιν Ράιτ Πεν (δηλαδή η Πίπα Λι) του 1966, παντρεμένη με λαμπερό εκδότη και πλούσιο ανήρ, τον Άλαν Άρκιν του 1934, δηλαδή εβδομήντα και πέντε παρακαλώ, ξετυλίγει το προσωπικό της κουβάρι από το παρελθόν. Μέχρι και λεσβιακό με την Τζούλιαν Μουρ η Πίπα η καλή. Και επειδή ο αθεόφοβος ο γερομπισμπίκης ο σύζυγος την πέφτει σε μια καλή της φίλη, έτσι κι αυτή αρχίζει να φλερτάρει μ΄ ένα αθώο παλικάρι, έναν ψιλικατζή, τον Κιάνου Ριβς (ο Ριβς είναι σαράντα πέντε, η Ράιτ Πεν σαράντα τρία όμως η Φύση αδικεί τη γυναικεία ηλικία, γιατί επί της οθόνης μοιάζει σαν η μαμά με τον μεγάλο της γιο).
Έτσι, με τούτα και με τα άλλα, πάει άφαντη και αδιάβαστη η Μόνικα Μπελούτσι η γυναικάρα. Διότι- λέεικάπου στο παρελθόν, ο Άρκιν ήταν παντρεμένος με την Μπελούτσι η οποία στη συνέχεια και με ανταγωνίστρια τη Ρόμπιν Ράιτ Πεν, έδωσε μία και πήδηξε από το μπαλκόνι. Μα είναι ποτέ δυνατόν. Ν΄ αφήνει την Μπελούτσι για μια Πίπα; Κι όμως. Όταν είσαι Ρεμπέκα Μίλερ όλα μπορεί να συμβούν. Ακόμα και η Πίπα με το ζόρι να φάει μια Μπελούτσι!
- «Οι κρυφές ζωές της κυρίας Λι»
Ρόμπιν Ράιτ Πεν «τρώει» Μπελούτσι
Το λίφτινγκ των σαραντάρηδωνΒΑΘΜΟΙ=4 (πλαστική χειρουργική)
- Καλή αρχή, αλλά...
«Εκείνη τη μέρα» («1 journee») από το Βέλγιο του χαρισματικού Τζέικομπ Μπέργκερ από Μ. Βρετανία. Χαρισματικός ως σκηνοθέτης. Μόνο. Γιατί ως σεναριογράφος από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα.
Το εξηγώ για να μην παρεξηγηθώ. Μέχρι την πρώτη μισή ώρα στο πανί σουλατσάρει επιδέξια η αγωνία. Από εκεί και ύστερα αρχίζει η οικογενειακή συνηθισμένη ιστορία. Ο σύζυγος ξενοκοιμάται κατ΄ εξακολούθηση, η σύζυγος τον τσακώνει χωρίς να φανερωθεί και στη συνέχεια τρελαίνεται, εγκαταλείπει το παιδί στο σχολείο και τότε η ερωμένη καταφθάνει περιμαζεύει το παιδί και η αγωνία μετατίθεται ως εξής. Άραγε η μάνα θα την κοπανήσει προς Λος Άντζελες μεριά και ο σύζυγος θα τα φτιάξει οριστικά με την ερωμένη ή θα επιστρέψει και όλα καλά με την οικογένεια και το παιδί; Άχου, δεν με νοιάζει!
Το πρόβλημα που κουβαλάει στις πλάτες του ο Μπέργκερ είναι το γνωστό εκατοντάδων σοβαρών σκηνοθετών. Καλές προθέσεις, επιδέξιες σκηνοθεσίες, άνθρακας ο θησαυρός. Χωρίς υποστήριξη ουσιαστική, μόνο με το κλίμα και την ατμόσφαιρα δεν γίνεται προκοπή. Και για να τελειώνω χωρίς να αδικώ κανέναν συντελεστή. Ο Μπέργκερ είναι αρμόδιος να υπογράψει θρίλερ. Αισθησιακή γυναικάρα η Νοεμί Κοσέρ που υποδύεται την ερωμένη (η σεξουαλική σκηνή όπου ο πρωταγωνιστής Μπρούνο Τοντεσκίνι έχει κολλήσει στην όπισθεν πλευρά της Κοσέρ προκαλεί ιδρώτα στους τοίχους). Εξαιρετική και η διαχείριση της σιωπής. Από εκεί και πέρα άνθρακας ο θησαυρός. Ως ιστορία και ολοκληρωμένη, με προσωπικότητα ταινία!
- «Εκείνη τη μέρα»
Στην αρχή θρίλερ
Στη συνέχεια οικογενειακή τρέλα
Καλό κλίμα, άνθρακας η ιστορίαΒΑΘΜΟΙ=5 (keep trying)Με δυο λόγια: Γοητευτικός παραγωγός ραδιοφωνικής εκπομπής εξαπατά τη γυναίκα του, την ερωμένη του και τον εαυτό του. Έτσι μπερδεμένος, τρελαμένος και διχασμένος τη στιγμή που με το αυτοκίνητο τρέχει «κάτι» ζωντανό παρασύρει, το εγκαταλείπει και φεύγει. Άραγε είναι άνθρωπος ή τετράποδο; Αυτή είναι μόνο η αρχή. Η γυναίκα του- εκείνη την ημέρα, μετά το ατύχημα- τον τσακώνει και αποφασίζει να τον εγκαταλείψει προς Αμερική. Ο ίδιος από τις ενοχές του αναγκάζεται σ΄ έναν αστυνομικό να εξομολογηθεί. Και τη στιγμή που συμβαίνουν όλα αυτά και πατέρας με μητέρα τα ΄χουν παίξει κανονικά, ο μικρός τους γιος εις μάτην περιμένει κάποιος από τους γονείς του να εμφανιστεί και από το σχολείο στο σπίτι να μεταφερθεί. Και από το πουθενά η ερωμένη του μπαμπά είναι ο άνθρωπος που συμπεριφέρεται με λογική και ευαισθησία!
- Ουδείς, ουδεμία, ουδέν
«Είμαι περίεργη κίτρινη» (Jag ar nyfiken- en film i gult) του Σουηδού Βίλγκοτ Σιόμαν και του 1969. Θρυλική ιστορία. Λόγω τολμηρής θεματολογίας και σεξουαλικής ελευθερίας, λογοκρίθηκε και ταλαιπωρήθηκε σε πολλές χώρες της Οικουμένης, με πρώτη και καλύτερη τις ΗΠΑ. Οι συνταγματάρχες του Παπαδόπουλου της επιφύλαξαν ιδιαίτερη μεταχείριση και παραλίγο που λέει ο λόγος να τη στείλουν φυλακή. Μια εικοσάχρονη Λένα συλλέγει εμπειρίες και από την άλλη συνεργείο κινηματογραφιστών αυτοσχεδιάζει. Η Ιδεολογία παρέα με την αισθητική πρωτοπορία. Για την εποχή της φυσικά. Σήμερα ούτε κίτρινη, ούτε περίεργη, Απλώς ξεπερασμένη.
ΒΑΘΜΟΙ=5 (μόνο για Ταινιοθήκη)«Ο Άλλος» (Τhe Οther Μan). Δράμα με ψήγματα θρίλερ από τον Ρίτσαρντ Έιρε και καστ από Λίαμ Νίσον (ο κερατωμένος σύζυγος), Αντόνιο Μπαντέρας (ο Λατίνος εραστής) και Λόρα Λίνεϊ, η οποία την τελευταία στιγμή αντικατέστησε την άτυχη Μιράντα Ρίτσαρντσον (η σύζυγος). Κι εδώ όπως και στο «Εκείνη τη μέρα» το στόρι μπλόφα χωρίς ουσία. Στην αρχή θρίλερ, στη συνέχεια συνηθισμένη ιστορία απιστίας. Όπου η σύζυγος και σχεδιάστρια γυναικείων παπουτσιών εξαφανίζεται από προσώπου γης, οπότε ο σύζυγος, ένας πετυχημένος επιχειρηματίας και σχεδιαστής λογισμικών, τα παίρνει στο κρανίο, καταφθάνει στο Μιλάνο (λόγω fashion) και ψάχνει τον λεγάμενο που του άρπαξε τη γυναίκα μέσα από τα χέρια. Αποφασισμένος για όλα ακόμα και για φόνο. Έτσι καταλήγει σε παραδοσιακό cafe και έτσι αφού πρώτα εντοπίσει τον άθλιο εραστή αρχίζει να παίζει κάθε μέρα μαζί του μια παρτίδα σκάκι. Ε και; Έλα ντε!
«Τransporter 3». Αction movie με παραγωγό τον Γάλλο Λικ Μπεσόν, σκηνοθέτη τον Ολιβιέ Μπεγκατόν και πρωταγωνιστή τον Τζέισον Στέιθαμ. Δράση θέλετε; ρωτάει ο Μπεσόν. Ορίστε λοιπόν. Τοιουτοτρόπως εισβάλλει στο αμερικανικό Βox office. Κατά τ΄ άλλα, μπαμ μπουμ και κάτω!
ΒΑΘΜΟΙ=3 (ο σύζυγος, η σύζυγος και ο εραστής)
ΒΑΘΜΟΙ= ΜULΤΙΡLΕΧ
- Χασμουρητά Τριφό
«Δύο Αγγλίδες στην Ευρώπη» (Les deux anglaises et le continent) του Φρανσουά Τριφό και του 1971 με Ζαν Πιερ Λεό, Κίκα Μάρκαμ και Στέισι Τέντετερ. Το στόρι της μιας γραμμής. Γάλλος κριτικής τέχνης διχασμένος ανάμεσα σε δύο Βρετανίδες της Ουαλίας. Τελικά αποφασίζει να παντρευτεί τη μία εξ αυτών με αποτέλεσμα το μπέρδεμα να συνεχιστεί στο Παρίσι. Να πω τη γνώμη μου; Ίσως η πιο βαρετή ταινία του μακαρίτη Τριφό.
ΒΑΘΜΟΙ=5 (μόνο για Ταινιοθήκη)
Ευτυχώς υπάρχουν και επανεκδόσεις
Εννιά οι ταινίες που προβάλλονται αυτή τη βδομάδα, με τέσσερις (και καλύτερες) από αυτές επανεκδόσεις: «Μερικοί το προτιμούν καυτό» του Μπίλι Γουάιλντερ, «Ο ειρηνοποιός» του Γούντι Αλεν, «Δυο Αγγλίδες στην Ευρώπη» του Φρανσουά Τριφό και «Είμαι περίεργη: κίτρινη» του Βίλγκοτ Σγιόμαν. Ενώ ακολουθούν το πολιτικό ντοκιμαντέρ «The Good Fight» και οι ταινίες μυθοπλασίας: «Οι κρυφές ζωές της Πίπα Λι» της Ρεμπέκα Μίλερ, «Ο άλλος» του Ρίτσαρντ Εϊρ, «Εκείνη τη μέρα» του Ζακόμπ Μπερζέ και «Transporter 3» του Ολιβιέ Μεγκατόν
The Good Fight
ΗΠΑ, 1984. Σκηνοθεσία-σενάριο-παραγωγή: Νόελ Μπάκνερ, Μαίρη Ντορ, Σαμ Σιλς. Συναρπαστικό ντοκιμαντέρ γύρω από τη δράση της «Ταξιαρχίας Αβραάμ Λίνκολν» στη διάρκεια του ισπανικού εμφύλιου πολέμου. ****
«The Good Fight» του Νόελ Μπάκνερ
«Ηταν μια στιγμή όπου μπορούσαν να τους σταματήσουν, αλλά έχασαν την ευκαιρία», αναφέρει σε μια στιγμή του ντοκιμαντέρ αυτού ένας Αμερικανός παλαίμαχος αγωνιστής της «Ταξιαρχίας Αβραάμ Λίνκολν», μιλώντας για την ευκαιρία που έχασαν οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί της να σταματήσουν την επέλαση των φασιστών, τόσο του Φράνκο όσο και των στρατιών της χιτλερικής Γερμανίας και της μουσολινικής Ιταλίας, που βοηθούσαν με όπλα και βομβαρδισμούς το φασιστικό στρατό του Ισπανού δικτάτορα.
Το εξαιρετικό αυτό ντοκιμαντέρ, που γύρισαν το 1984 οι Μπάκνερ, Ντορ και Σιλς, καταγράφει τη δράση, μέχρι και τη χρονιά που γυρίστηκε η ταινία, των περίπου 3.000 Αμερικανών αγωνιστών που προσχώρησαν στην «Ταξιαρχία Αβραάμ Λίνκολν, για να πολεμήσουν στο πλευρό του Δημοκρατικού Στρατού, στη διάρκεια του ισπανικού εμφυλίου, ενάντια στο φασισμό.
Με προσεγμένο μοντάζ κι ένα σωστά ενορχηστρωμένο ρυθμό, η ταινία παρουσιάζει, μέσα από τις αφηγήσεις επιζησάντων βετεράνων της Ταξιαρχίας, τη δράση τους στην Ισπανία, χρησιμοποιώντας επίκαιρα (πολλά από αυτά σπάνια) και ντοκιμαντέρ της τότε εποχής αλλά και άλλο υλικό, από φωτογραφίες μέχρι αποσπάσματα από παλιές ταινίες (όπως το κλασικό ντοκιμαντέρ «Η καρδιά της Ισπανίας» του Λίο Χούργουιτς). Εκτός όμως από τα επίκαιρα, συγκινητικές είναι συχνά οι αναφορές των 70χρονων-80χρονων αυτών αγωνιστών, αντρών και γυναικών, που και σήμερα μιλάνε με την ίδια πίστη και τό ίδιο πάθος για το δίκαιο αγώνα τους, που συνεχίζουν, όπως δείχνει στο τελευταίο μέρος της η ταινία, με την ίδια αφοσίωση, αντιδρώντας και διαδηλώνοντας τις απόψεις τους ενάντια σε πολέμους όπως της Κορέας και του Βιετνάμ αλλά και στην αμερικανική υποστήριξη σε δικτατορικά καθεστώτα, όπως εκείνο του Σαν Σαλβαδόρ.
Μερικοί το προτιμούν καυτό
Some Like it Hot. ΗΠΑ, 1959. Σκηνοθεσία: Μπίλι Γουάιλντερ. Σενάριο: Ρόμπερτ Θέρεν, Μάικλ Λόγκαν. Ηθοποιοί: Μέριλιν Μονρόε, Τζακ Λέμον, Τόνι Κέρτις, Τζορτζ Ραφτ, Τζο Μπράουν. 121' Αριστουργηματική κωμωδία, από τις καλύτερες που μας έδωσε το Χόλιγουντ, με το τρίο Μονρόε-Λέμον-Κέρτις στις καλύτερες στιγμές τους. *****
«Μερικοί το προτιμούν καυτό» του Μπίλι Γουάιλντερ
«Κανένας δεν είναι τέλειος», λέει ο παλαίμαχος κωμικός Τζο Μπράουν, αγκαλιάζοντας τον ντυμένο τραβεστί Τζακ Λέμον, στο φινάλε της κωμωδίας του Μπίλι Γουάιλντερ. Ατάκα αξέχαστη, που ποτέ δεν αγγίζει τη χυδαιότητα, κι αυτό χάρη στο άρτιο, με ωραίους χαρακτήρες και διανθισμένο με χιούμορ σενάριο, που ο Γουάιλντερ («Η λεωφόρος της δύσεως», «Η γκαρσονιέρα») σκηνοθετεί με φαντασία, μπρίο και αστείρευτη έμπνευση. Απολαυστικό το δίδυμο Λέμον-Κέρτις, στους ρόλους δυο ανεργών μουσικών, την περίοδο του γκανγκστερισμού και της μεγάλης οικονομικής κρίσης, που για να δουλέψουν αναγκάζονται να μεταμφιεστούν σε γυναίκες. Πολλές οι αξέχαστες, απολαυστικές σκηνές, ανάμεσά τους εκείνη με τους δύο τους να γίνονται μάρτυρες της σφαγής του Αγίου Βαλεντίνου από τον Αλ Καπόνε, ή εκείνη με τον τραβεστί Λέμον να προσπαθεί να κοιμηθεί στο ίδιο βαγόνι του τρένου με την αθώα τραγουδίστρια που παίζει η Μονρόε.
Δυο Αγγλίδες στην Ευρώπη
Les deux Anglaises et le continent. Γαλλία, 1971. Σκηνοθεσία: Φρανσουά Τριφό. Σενάριο: Ανρί-Πιερ Ροσέ, Φρ. Τριφό. Ηθοποιοί: Ζαν-Πιερ Λεό, Κίκα Μάρκαμ, Στέισι Τέντετερ, Σίλβια Μάριοτ. 130' Τη θλιμμένη ιστορία ενός ρομαντικού, ανεκπλήρωτου, ερωτικού τριγώνου, με φόντο την Ευρώπη στις αρχές του 20ού αιώνα, βασισμένη σε βιβλίο του συν-σεναριογράφου Ανρί-Πιερ Ροσέ (συγγραφέα του «Ζιλ και Τζιμ») αφηγείται η ταινία που σκηνοθέτησε με ευαισθησία και ποιητική διάθεση ο Φρανσουά Τριφό, από τους στυλοβάτες της γαλλικής νουβέλ βαγκ. ****
«Δύο Αγγλίδες στην Ευρώπη» του Φρανσουά Τριφό
Με την κάμερα να εστιάζεται στη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στο νεαρό Γάλλο Κλοντ (Λεό) και δυο νεαρές Αγγλίδες αδερφές, την Αν (Μάρκαμ) και τη Μίριελ (Τέντετερ). Σχέση που αναπτύσσεται σε έρωτα, με τους δισταγμούς και τις απιστίες που ακολουθούν, με τον Κλοντ να αγωνίζεται να ισορροπήσει ανάμεσα στα δυο κορίτσια, χωρίς όμως να το καταφέρνει. Μια όμορφη, λυρική ταινία, σε επανέκδοση.
Ο ειρηνοποιός
Love and Death. ΗΠΑ, 1975. Σκηνοθεσία-σενάριο: Γούντι Αλεν. Ηθοποιοί: Γούντι Αλεν, Νταϊάν Κίτον, Δέσπω Διαμαντίδου. 85' Για μια ακόμη φορά, ο Γούντι Αλέν αποδιεκνύει την εκπληκτική δεξιοτεχνία με την οποία καταφέρνει να εντάσσει περίπλοκα θέματα (ακόμη κι αυτό του θανάτου) στη θεματική του. ****
Εδώ έχουμε να κάνουμε με το κλασικό Βιβλίο «Πόλεμος και Ειρήνη» του Τολστόι. Με την ιστορία να ακολουθεί τη λογική (ή το παράλογο, αν προτιμάτε) του κωμικού δημιουργού της. Εδώ, ο Μπόρις του Γούντι είναι ένας προβληματικός, φοβιτσιάρης τύπος, που αναγκάζεται να καταταγεί στο στρατό του Ναπολέοντα όταν ο τελευταίος εισβάλλει στη Ρωσία. Αθελά του θα μετατραπεί σε ήρωα όταν συλλαμβάνει Γάλλους στρατηγούς, αλλά εμπλέκεται στο σχέδιο της γυναίκας του (Κίτον) να δολοφονήσει τον Ναπολέοντα και βρίσκεται αντιμέτωπος μ' ένα Θάνατο που μοιάζει να βγήκε από την «Εβδομη Σφραγίδα» του Μπέργκμαν. Τα απολαυστικά γκαγκ (λεκτικά και οπτικά) αφθονούν, σε μια ευπρόσδεκτη κωμωδία που αντιμετωπίζει σοβαρά θέματα με χιουμοριστικό πάντα τρόπο. Βλέπεται και ξαναβλέπεται με την ίδια πάντα απόλαυση!
Είμαι περίεργη: κίτρινη
Ι Am Curious - Yellow. Σουηδία, 1967. Σκηνοθεσία-σενάριο: Βίλγκοτ Σγιόμαν. Ηθοποιοί: Λένα Νίμαν, Μπόργιε Αλστεντ, Βίλγκοτ Σγιόμαν. 107' Το γυμνό και η σεξουαλικότητα στην περίοδο της «σεξουαλικής απελευθέρωσης» σ' ένα τολμηρό για την εποχή του δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ -σε επανέκδοση. ***
«Είμαι περίεργη: κίτρινη» του Βίλγκοτ Σγιόμαν
Στο επίκεντρο μια 22ρονη Σουηδή, σπουδάστρια θεατρικής σχολής, που προσπαθεί να μάθει, μέσα από διάφορες συνεντεύξεις, όλα τα σχετικά με τη χώρα της και η οποία εμπλέκεται σε μια τολμηρή ερωτική σχέση μ' έναν μεγαλύτερό της άντρα.
Κλούνεϊ και Ντέιμον πρωταγωνιστούν στο Φεστιβάλ Βενετίας
Ο Τζορτζ Κλούνεϊ, ο Ματ Ντέιμον, αλλά και ο... Μπαζ Λαϊτγίαρ από το Toy Story, «σαλπάρουν» για τη Βενετία το Φθινόπωρο για την μεγάλη γιορτή του κινηματογράφου.
Οι διοργανωτές του Φεστιβάλ Βενετίας, ανακοίνωσαν έναν μακροσκελέστατο κατάλογο με ταινίες και ονόματα που έχει στόχο τη μεγαλύτερη δυνατή προβολή της διοργάνωσης.
Ονόματα όπως οι Γιουάν Μακ Γκρέγκορ, Κέβιν Σπέισι, Βίγκο Μορτενσεν, Σαρλίζ Θερόν, Τζάρεντ Λίτο και Νταϊάν Κρούγκερ αναμένεται να κάνουν την εμφάνισή τους, στο φεστιβάλ της πανέμορφης ιταλικής πόλης.
Το 66ο Φεστιβάλ Βενετίας ανοίγει την αυλαία στις 2 Σεπτεμβρίου με δύο μεγάλες, πολύ-αναμενόμενες πρεμιέρες: Το "Men Who Stare At Goats", με πρωταγωνιστή τον Τζορτζ Κλούνεϊ και το "Informant!", με τον Ματ Ντέιμον.
Το Men Who Stare at Goats (Οι άντρες που κοιτούν τις κατσίκες), είναι κωμωδία για έναν δημοσιογράφο που πηγαίνοντας στον πόλεμο του Ιράκ, συναντά έναν Αμερικανό στρατιώτη (Κλούνεϊ) πώς ο στρατός των ΗΠΑ χρησιμοποιεί παραφυσικές τεχνικές στον πόλεμο. Μαζί του παίζουν οι Τζεφ Μπρίτζες, Γιουάν Μακ Γκρέγκορ, Κέβιν Σπέισι και Στέφαν Ρουτ.
Ο πρωταγωνιστής Ματ Ντέιμον συνεργάζεται με τον σκηνοθέτη Στίβεν Σόντερμπεργκ στην κωμωδία – θρίλερ “The Informant!”
Πολλές από τις ταινίες που αναμενόταν να εμφανιστούν στη Βενετία, δεν περιλήφθηκαν στη σημερινή λίστα. Η ταινία του Μάρτιν Σκορσέζε "Shutter Island", με τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο που ήταν μία από αυτές, φαίνεται ότι θα κάνει πρεμιέρα στο Φεστιβάλ του Τορόντο.
Στο πρόγραμμα περιλαμβάνονται επίσης οι 3-D εκδόσεις των "Toy Story" και "Toy Story 2", το "Bad Lieutenant", με τον Νίκολας Κέιτζ, το "Capitalism: A Love Story" του Μάικλ Μουρ, το "Road" με τους Βίγκο Μορτενσεν και Σαρλίζ Θερόν και το "Mr. Nobody", με τους Τζάρεντ Λίτο και Νταϊάν Κρούγκερ. [enet.gr, 17:25 Πέμπτη 30 Ιουλίου 2009]
Οι ταινίες της εβδομάδας. Συζυγικές απιστίες απ΄ όλα τα μέρη του κόσμου
Ενδιαφέρουσες οι δύο από τις πέντε νέες ταινίες, την παράσταση όμως κλέβει το αγέραστο «Μερικοί το προτιμούν καυτό»
Περίπλοκο στη δομή του αλλά με μεγάλο ενδιαφέρον σε ό,τι πρεσβεύει και στον τρόπο με τον οποίο το εκφράζει, το δραματικό φιλμ «Εκείνη τη μέρα» («1 journ e», 2008, Γαλλία/Ελβετία) αναμειγνύει με στυλ το οικογενειακό δράμα, το θρίλερ και αμυδρά το στοιχείο του φαντασιακού, αφήνοντας στο τέλος μια γλυκιά αίσθηση αισιοδοξίας. Ολα ξεκινούν μια βροχερή νύχτα. Σε μια ελβετική πόλη, ένας επιτυχημένος παραγωγός του ραδιοφώνου, παντρεμένος και πατέρας ενός μικρού αγοριού, χτυπάει κάτι με το αμάξι του έχοντας μόλις φύγει από το σπίτι του παράνομου δεσμού του. Το θύμα του ατυχήματος είναι άφαντο και από εκείνη τη στιγμή το δράμα ξεδιπλώνεται αργά και μεθοδικά.
Ο Τζέικομπ Μπέργκερ, ελβετός σκηνοθέτης, γνωστός κυρίως από τους χώρους του ντοκυμαντέρ και της τηλεόρασης, χειρίζεται αθόρυβα αλλά επιβλητικά το θέμα του και χωρίς να βιάζει καταστάσεις μάς επιτρέπει να σκεφτούμε τις δικές μας λύσεις των αινιγμάτων, να καταλήξουμε στα δικά μας συμπεράσματα, να δώσουμε ακόμη και το δικό μας φινάλε. Ιδιαίτερα αποτελεσματική αποδεικνύεται η μέθοδος αφήγησης: το φιλμ είναι μοιρασμένο σε τρία κεφάλαια που ξεκινούν από το ίδιο χρονικό σημείο αλλά το καθένα εστιάζει σε ένα από τα βασικά πρόσωπα της ιστορίας: τον σύζυγο ( Μπρούνο Τοντεσκίνι ), τη σύζυγο ( Νατάσα Ρενιέ ) και το παιδί τους ( Λουίς Ντισόλ ). Το μόνο τέταρτο πρόσωπο που υπάρχει σε όλες τις «ματιές» είναι ο καταλύτης, η ερωμένη ( Νοεμί Κοσέρ ).
* Βασισμένο στο διήγημα του Μπέρνχαρντ Σλινκ, του γερμανού συγγραφέα του «Διαβάζοντας στη Χάνα», ο «Αλλος» («Τhe other man», 2009, Αγγλία/ΗΠΑ) του Ρίτσαρντ Εϊρ, εξετάζει την ιδιότυπη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στον σύζυγο και στον εραστή μιας γυναίκας που άφησε το σπίτι της (αντιστοίχως οι Λίαμ Νίσον, Αντόνιο Μπαντέρας και Λόρα Λίνεϊ ). Η εμμονή του συζύγου να ανακαλύψει τα ίχνη του εραστή μετατρέπει το πρώτο (και πιο αξιόλογο) μέρος της ταινίας σε ανορθόδοξο «ντετέκτιβ στόρι» με το φόντο μοιρασμένο ανάμεσα στη μελαγχολική βρετανική επαρχία και στο κοσμοπολίτικο Μιλάνο. Ερευνα για την ανεύρεση του άγνωστου αποστολέα των ερωτικών e-mail, προσπάθεια για το σπάσιμο του κωδικού στο laptop της συζύγου όπου διατηρούνται κάποια προσωπικά της αρχεία, αργότερα η παρακολούθηση. Το φιλμ αλλάζει ύφος από τη στιγμή που πραγματοποιείται η επαφή των δύο ανδρών. Ο σύζυγος, έχοντας διατηρήσει την ταυτότητά του μυστική προς τον εραστή, δεν ξέρει πώς να χειριστεί την κατάσταση. Η αμηχανία του αντανακλάται και στον χειρισμό του σκηνοθέτη, ο οποίος δυσκολεύεται να βρει διαδρόμους για την ομαλή συνέχιση ενός έργου που στο κάτω κάτω στηρίζεται σε ολιγοσέλιδο διήγημα (στην Ελλάδα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κριτική). Σε γενικές γραμμές πάντως το σύνολο δεν απογοητεύει.
* Αντιθέτως, η τελευταία ταινία της Ρεμπέκα Μίλερ «Οι κρυφές ζωές της κυρίας Λι» («Τhe private lives of Ρippa Lee», 2009, ΗΠΑ), που επίσης αναφέρεται στο πολύκροτο ζήτημα της ασφάλειας του έγγαμου βίου και είναι επίσης βασισμένη σε βιβλίο (το μυθιστόρημα της σκηνοθέτιδος), δεν προσφέρει άξιο λόγου υλικό. Περιστρέφεται φλύαρα γύρω από τις φαντασιώσεις μιας καλοβαλμένης και φαινομενικώς καλοπαντρεμένης σαρανταπεντάρας ( Ρόμπιν ΡάιτΠεν ) που βρίσκεται σε φάση απολογισμού ζωής, ανάμεσα σε έναν μεγαλύτερό της σύζυγο που την απατά ( Αλαν Αρκιν ) και σε έναν νεότερό της ( Κιάνου Ριβς ) τον οποίο δεν είναι βέβαιη ότι θέλει.
Αξεπέραστος Γουάιλντερ, ξεχασμένος Τρυφό και το φιλμ-ταμπού
Η έννοια της μοναδικότητας ήταν ταυτισμένη με το ονοματεπώνυμο Μπίλι Γουάιλντερ, του σκηνοθέτη της κλασικής κωμωδίας «Μερικοί το προτιμούν καυτό» («Some like it hot», ΗΠΑ, 1959) στην οποία η Μέριλιν Μονρόε πετυχαίνει την πιο φίνα ερμηνεία της ανάμεσα στον Τζακ Λέμον και στον Τόνι Κέρτις: μοναδικό χιούμορ, πνεύμα και βλέμμα. Ηταν το βλέμμα του ευφυούς Ευρωπαίου που ήξερε ότι η Αμερική στην οποία είχε μετοικίσει (κυνηγημένος από τη χιτλερική μανία) δεν ήταν μόνο η αγγελική χώρα της αφθονίας και των ονείρων, αλλά και ένας τόπος διεφθαρμένος, φθονερός και σκληρός. Ολα αυτά τα στοιχεία συμπυκνώνονται τέλεια στο «Μερικοί το προτιμούν καυτό» που, με φόντο την περίοδο της ποτοαπαγόρευσης, παρακολουθεί την προσπάθεια δύο μουσικών (Κέρτις- Λέμον) να ξεφύγουν από τους γκάνγκστερ μεταμφιεσμένοι σε γυναίκες (μια τολμηρότατη για εκείνη την εποχή ιδέα, καθώς οι δύο πρωταγωνιστές θυμίζουν τραβεστί). Εξι υποψηφιότητες για Οσκαρ, αλλά μόνο ένα βραβείο, στην κατηγορία των κοστουμιών ασπρόμαυρης ταινίας ( Ορι Κέλι ).
Στον «Ειρηνοποιό» («Love and death», 1975, ΗΠΑ) ο Γούντι Αλεν βρίσκεται ακόμη στην αμιγώς κωμική περίοδο της καριέρας του και σχολιάζει με σαρκασμό το «Πόλεμος και Ειρήνη» του Λέοντος Τολστόι. Φιλοσοφεί περί έρωτος, σεξ και θανάτου, κλείνει το μάτι στον αγαπημένο του Ινγκμαρ Μπέργκμαν (η σκηνή με τον Χάροντα παραπέμπει ευθέως στον «Εβδομη σφραγίδα») και ποτίζει την ταινία με διάφορα σουρεαλιστικά στοιχεία που, ακόμη και σήμερα, μπορούν να προκαλέσουν γέλια. Στο πλευρό του κωμικού η τότε μούσα του Νταϊάν Κίτον, ενώ κάπου εμφανίζεται και η Δέσπω Διαμαντίδου.
Με τις «Δύο Αγγλίδες στην Ευρώπη» («Les deux Αnglaises et le Continent», Γαλλία, 1971) ο Φρανσουά Τρυφό επανήλθε στο μοτίβο του ερωτικού τρίο του «Ζυλ και Ζιμ» (1962), όπου δύο άνδρες πολιορκούσαν την ίδια γυναίκα. Οι «Δύο Αγγλίδες» άλλωστε είναι επίσης στηριγμένες σε μυθιστόρημα του Ανρί Πιερ Ροσέ, συγγραφέα του «Ζυλ και Ζιμ». Εδώ ο άνδρας είναι ένας και οι γυναίκες δύο. Στα παράλια της Ουαλλίας, αρχές του 20ού αιώνα, ένας Γάλλος ( Ζαν Πιερ Λεό ) ερωτεύεται δύο αγγλίδες αδελφές ( Κίκα Μάρκαμ, Στέισι Τέντετερ ) και δεν μπορεί να επιλέξει ποια από τις δύο προτιμά. Ενας Τρυφό ρομαντικός και ταυτοχρόνως σκληρός. Πίσω από τα πανέμορφα πλάνα και την «εξωτική» φωτογραφία του κορυφαίου Νέστορ Αλμεντρος , η ταινία μοιάζει με ανοιχτή πληγή καταδικασμένη να μην κλείσει ποτέ.
Στο «Είμαι περίεργη: Κίτρινη» («Ι am curious: Υellow», 1967, Σουηδία) του Βίκτορ Σιέμαν, μια σουηδέζα ηθοποιός ( Λένα Νίμαν ) αναζητεί τη χρυσή τομή της ελευθερίας/ ανελευθερίας των συμπατριωτών της, μέσω μιας τεράστιας «δημοσιογραφικής» έρευνας με θέμα τη σεξουαλική ταυτότητα των Σουηδών του 1966. Πρώτο μέρος ενός δίπτυχου (μαζί με το «Είμαι περίεργη: Μπλε») πάνω στην «ένοχη συνείδηση της Σοσιαλδημοκρατίας», σκηνοθετημένο από έναν εκκεντρικό Σουηδό που εμπνεύστηκε από τα χρώματα της σημαίας της χώρας του. Ταινία-σοκ στην εποχή της, κατηγορήθηκε ως πορνογραφική και σε πολλές χώρες απαγορεύθηκε. Σήμερα βλέπεται απλώς με... περιέργεια.
- ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ
- «Τransporter 3» (2009, Γαλλία) του Ολιβιέ Μεγκατόν. Τρίτη περιπέτεια του γνωστού μεταφορέα ( Τζέισον Στέιθαμ ), ο οποίος επιστρέφει στην ενεργό δράση και ερωτεύεται μια κουκλάρα από την Ουκρανία που λέγεται Νατάλια Ρουντάκοβα - ο μόνος λόγος για τον οποίο αξίζει να το δει κανείς.
- «Τhe good fight». Ντοκυμαντέρ αμερικανικής παραγωγής 1984 σε σκηνοθεσία Νόελ Μπούκνερ, Μαίρη Ντορ, Σαμ Στιλς με θέμα τους Αμερικανούς που πολέμησαν στον ισπανικό εμφύλιο.
Αναζητήσεις και παράδοση στις επιθυμίες άνευ όρων
- Του Παναγιωτη Παναγοπουλου, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 30/07/2009
Οι κρυφές ζωές της κυρίας Λι**ΔΡΑΜΑ. Σκηνοθεσία: Ρεμπέκα Μίλερ. Ερμηνείες: Ρόμπιν Ράιτ Πεν, Αλαν Αρκιν, Κιάνου Ριβς, Γουαϊνόνα Ράιντερ, Μόνικα Μπελούτσι, Μαρία Μπέλο
ΚΡΙΤΙΚΗ. Χαρακτηριστικό δείγμα φιλοδοξίας και καλών προθέσεων που δεν ολοκληρώνονται είναι οι «Κρυφές ζωές της κυρίας Λι», που έγραψε και σκηνοθέτησε η Ρεμπέκα Μίλερ. Μυθιστόρημα στην αρχική της μορφή, η ιστορία της Πίπα Λι είναι η ιστορία μιας γυναίκας που αναζητεί τον εαυτό της αφού πρώτα έχει παραδοθεί στις επιθυμίες των άλλων.
Η Ρεμπέκα Μίλερ δείχνει ότι αγαπάει τους (αρκετούς) χαρακτήρες της ιστορίας και κυρίως την κυρία Λι, την οποία ερμηνεύει με ευγένεια και εσωτερικότητα (αλλά και με μια ευδιάκριτη απορία) η Ρόμπιν Ράιτ Πεν. Ωστόσο, ως σκηνοθέτης η Μίλερ δεν δείχνει να μπορεί να συντονίσει τα διαφορετικά χαρακτηριστικά της ιστορίας, που περιλαμβάνουν τις παιδικές αναμνήσεις, τη νεανική έξαλλη αναζήτηση και τη φάση της ωριμότητας, που συνδυάζεται με την αίσθηση του μετέωρου. Το καλό καστ, πάντως, κάνει ό,τι μπορεί και αυτό προσφέρει πολλά στην παρακολούθηση της ταινίας.
The good fight**
Το ντοκιμαντέρ που γύρισαν το 1984 οι Νόελ Μπάκνερ, Μαίρη Ντορφ και Σαμ Σιλς, παρουσιάζει την ιστορία της ταξιαρχίας «Αβραάμ Λίνκολν» με 2.800 Αμερικανούς στρατιώτες που πολέμησαν στον Ισπανικό Εμφύλιο. Για τους λάτρεις της Ιστορίας.
Transporter 3**
Φτωχό συγγενή του Τζέιμς Μποντ έχουν αποκαλέσει τη σειρά περιπετειών «Transporter». Η αλήθεια όμως είναι ότι με τον περιορισμένο της προϋπολογισμό και με τις δυνατότητες που έχει η παραγωγή, οι ταινίες της σειράς καταφέρνουν να προσφέρουν δράση στο κοινό που δεν απαιτεί να δει πολλά περισσότερα. Με τον βασιλιά των b-movies Τζέισον Στέιθαμ.
Ο άλλος*
Δραματικό θρίλερ σκηνοθετημένο από τον Ρίτσαρντ Εϊρ και βασισμένο σε μια ιστορία του Μπέρνχαρντ Σλινκ. Ομως τα ονόματα συγγραφέα και σκηνοθέτη, όπως και τα ονόματα των πρωταγωνιστών, Αντόνιο Μπαντέρας, Λίαμ Νίσον και Λόρα Λίνεϊ, δεν είναι αρκετά για να σώσουν μια ταινία γεμάτη από πληκτικά κλισέ σε αυτή την ιστορία μοιχείας και εκδίκησης.
Εκείνη τη μέρα
Ιστορία απιστίας και σε αυτή την ταινία του Τζέικομπ Μπέργκερ, που παρουσιάζει τις επιπτώσεις που έχει η απιστία του στη ζωή της άμεσης οικογένειας και των άλλων γύρω του. Με τους Μπρούνο Τοντεσκίνι και Νατάσα Ρενιέ
Η σφαγή του Αγίου Βαλεντίνου
- Οι επανεκδόσεις της εβδομάδας και η Μέριλιν στον καλύτερο ρόλο της καριέρας της
- Του Δημητρη Mπουρα, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Πέμπτη, 30 Iουλίου 2009
Μερικοί το προτιμούν καυτό *****ΚΩΜΩΔΙΑ. Σκηνοθεσία: Μπίλι Γουάιλντερ. Ερμηνεία: Μέριλιν Μονρόε, Τζακ Λέμον, Τόνι Κέρτις, Τζορτζ Ραφτ, Πατ Ο’ Μπράιαν.
Οι επανεκδόσεις, με πρώτη και καλύτερη αυτήν της εμβληματικής κωμωδίας του Μπίλι Γουάιλντερ «Μερικοί το προτιμούν καυτό», συνθέτουν ένα πρόγραμμα σχεδόν για όλα τα γούστα, δίνοντας ρυθμό και δημιουργώντας ατμόσφαιρα στα θερινά σινεμά της πόλης.
Το ασπρόμαυρο «Μερικοί το προτιμούν καυτό» είναι διαμάντι του κλασικού Χόλιγουντ. Μια υποδειγματική κωμωδία, με τη Μέριλιν Μονρόε στην κορυφαία ίσως στιγμή της καριέρας της. Το σαρκαστικό στα όρια του κυνισμού χιούμορ του Βιεννέζου Γουάιλντερ λειτούργησε ως καταλύτης σε ένα μίγμα σκρούμπολ και παρωδίας γκανγκστερικών ταινιών. Το 1929 τη μέρα του Αγίου Βαλεντίνου δυο άνεργοι μουσικοί της τζαζ, ο σαξοφωνίστας Τζο και ο κοντραμπασίστας Τζέρι, γίνονται μάρτυρες σε ένα πολύνεκρο ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ αντιμαχόμενων φατριών της μαφίας του Σικάγου. (Το μακελειό συνέβη στην πραγματικότητα. Σχεδιάστηκε από τον Καπόνε, έλαβε χώρα σε ένα γκαράζ και έμεινε στα αστυνομικά χρονικά ως η «Σφαγή του Αγίου Βαλεντίνου»). Στη συνέχεια, για να γλιτώσουν από τα πρωτοπαλίκαρα του Καπόνε (Σπατς ονομάζεται στην ταινία) που εξαφανίζουν ίχνη και μάρτυρες του εγκλήματος μεταμφιέζονται σε γυναίκες και βρίσκουν δουλειά σε μια γυναικεία ορχήστρα που ετοιμάζεται να εγκαταλείψει το ψυχρό Σικάγο για περιοδεία στη μακρινή καυτή Φλόριντα. Τα προβλήματα τώρα για την Τζόζεφιν (ο πρώην Τζο) και τη Δάφνη (ο πρώην Τζέρι) είναι διαφορετικά και ποικίλα, καθώς διάφοροι τύποι τους καλοβλέπουν. Θα γίνουν, όμως, εκρηκτικά όταν θα ερωτευθούν και οι δύο την ίδια γυναίκα: την τραγουδίστρια της ορχήστρας, την ξανθιά Σούγκαρ Κέιν (Μέριλιν Μονρόε) που την πατάει διαρκώς με τους σαξοφωνίστες.
Το σενάριο των Γουάιλντερ και Ι. Α. Λ. Ντάιαμοντ είναι γεμάτο ανατροπές και οι διάλογοι κοφτοί και πνευματώδεις. Οι αναφορές στη σεξουαλικότητα και στα φύλα είναι υπόδειγμα σαρκασμού των πουριτανικών ηθών αλλά και των sex symbols που έπλαθε το Χόλιγουντ εκείνη την εποχή. (Η ατάκα της Δάφνης / Λέμον «κανείς δεν είναι τέλειος» με την οποία κλείνει η ταινία έχει μείνει στην Ιστορία).
Επίσης...
«Είμαι περίεργη: Κίτρινη» (**½). Μια σπάνια σουηδική ταινία του 1967, που απευθύνεται αποκλειστικά σε σινεφίλ συστήνοντας στο σημερινό κοινό τον σκηνοθέτη Βίλγκοτ Σιέμαν. (Φίλος και βοηθός του Μπέργκμαν και εκφραστής μιας πρωτοπορίας που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως σουηδικό νέο κύμα).
Η «Κίτρινη» και η «Μπλε» ταινία, που ακολούθησαν το 1968, συνθέτουν ένα δίπτυχο που μοιάζει περισσότερο με ντοκιμαντέρ παρά με μυθοπλασία γύρω από την «ένοχη συνείδηση της σοσιαλδημοκρατίας», σύμφωνα με τον Σιέμαν. Είναι σαφές ότι ο ανατρεπτικός Σιέμαν αναζητεί την ταυτότητα της Σουηδίας των χρόνων του οικονομικού θαύματος πίσω από τα χρώματα της σουηδικής σημαίας. Οι απόψεις των συμπατριωτών του για τις κοινωνικές τάξεις, για την Ισπανία του Φράνκο (που αποτελούσε πόλο τουριστικής έλξης για τους Σουηδούς), για το Βιετνάμ, για τη σεξουαλική απελευθέρωση και τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία είναι οι άξονες της ταινίας. Το γυμνό και οι ερωτικές σκηνές της προκάλεσαν αντιδράσεις. Σε πολλές χώρες η λογοκρισία την χαρακτήρισε πορνογραφική και απογόρευσε την προβολή της. Με την Λένα Νίμαν.
«Ο ειρηνοποιός» (***) Το «Πόλεμος και Ειρήνη», κατά τον πρωτότυπο τίτλο, του Γούντι Αλεν με τον ίδιο και την Νταϊάν Κίτον στους βασικούς ρόλους. Στα χρόνια της εισβολής του Ναπολέντα στην τσαρική Ρωσία ένας δειλός άνθρωπάκος γίνεται κατά λάθος ήρωας...
«Δυο Αγγλίδες στην Ευρώπη» (***). Δράμα εποχής του Φρανσουά Τριφό γυρισμένο το 1970. Βασίζεται σε ένα μυθιστόρημα του Ανρί Πιερ Ροσέ και είνα μια σπουδή πάνω στην καταπιεσμένη σεξουαλικότητα.
Monday, July 27, 2009
Ζακ Γαλυφιανάκης: H μεγάλη ελπίδα της αμερικανικής κωμωδίας
O Ζακ Γαλυφιανάκης μεγάλωσε στις ΗΠΑ με πολύ γέλιο και πολύ κλάμα σε μια μεγάλη ελληνική οικογένεια. Ακόμα και σήμερα αντλεί ιδέες από τα βιώματά του στη φάρμα της Νότιας Καρολίνας. Ιδέες που τον έχουν μετατρέψει σε καλτ φιγούρα της αμερικανικής κωμικής σκηνής με φανατικούς θαυμαστές. Τον συναντήσαμε στη Νέα Υόρκη λίγες μέρες πριν από την πρεμιέρα της νέας του ταινίας που, σύμφωνα με τους κριτικούς, θα απογειώσει την καριέρα του.
Με περίμενε στο λόμπι του ξενοδοχείου «Αλγκόκουιν», δύο τετράγωνα μακριά από το Bryant Park του Μανχάταν. Καθόταν σε ένα στρογγυλό καφέ τραπέζι και στον τοίχο δεξιά του είχε ένα ρολόι με εκρεμμές. Ήταν 2:15 το μεσημέρι. Στο γειτονικό diner οι Αμερικανοί έτρωγαν ακόμα πρωινό, αβγά με μπέικον και τηγανίτες. Στο χέρι του Ζακ Γαλυφιανάκη, όμως, ίδρωνε ένα ποτήρι ουίσκι. Στρέιτ, με ένα λεπτό μαύρο καλαμάκι για να χτυπάει καλύτερα.
Κοκκινωπά γένια έκρυβαν το ένα τρίτο του προσώπου του και με τα δάχτυλά του ανακάτευε τα πυκνά μαλλιά του. Ήταν δύσκολο να διαβάσω τις σκέψεις του. Τα μάτια του άλλαζαν διαθέσεις όσο γρήγορα αλλάζει και ο καιρός στις ανατολικές ακτές της Αμερικής. Το βλέμμα του, μια σοβαρό –σχεδόν επιθετικό–, μια περιπαικτικό και μια γλυκό, με άφηνε αμήχανο και μπερδεμένο. Στην κουβέντα πάνω έμοιαζε έτοιμος να εκραγεί. Πρώτα κοκκίνιζαν τα μάγουλά του και μετά το μέτωπο. Σαν ηφαίστειο. Στο τέλος όμως έσκαγε ένα χαμόγελο.
Στην ίδια αμηχανία που προκαλεί στο κοινό του με τα αστεία του έχει στηρίξει τη μέχρι τώρα επιτυχία του στην κωμική σκηνή της Αμερικής. O Ελληνοαμερικανός Ζακ Γαλυφιανάκης είναι, σύμφωνα με την εφημερίδα «New York Times», η «νέα μεγάλη ελπίδα της αμερικανικής κωμωδίας». Έχει δημιουργήσει μεγάλη βάση θαυμαστών που τον ακολουθούν πιστά στις live εμφανίσεις του και μοιράζονται τα βιντεάκια του στο YouTube. Η απογείωση της καριέρας του, όμως, αναμένεται να συμβεί με την προβολή της νέας του ταινίας «The hangover», στην οποία υποδύεται έναν γκαφατζή που το ξημέρωμα ενός ξέφρενου μπάτσελορ πάρτι τον βρίσκει ημίγυμνο σε μια σουίτα του Λας Βέγκας. «Τα γυρίσματα ήταν εξαντλητικά», λέει ο Γαλυφιανάκης και ρουφάει μια γουλιά ουίσκι. «Με δέκα και δώδεκα ώρες δουλειάς, πού καιρός για πόρνες!»
- Νεαρός Αï-Βασίλης ή χοντρός Ιησούς;
Ως αυθεντικός κωμικός, ο Γαλυφιανάκης δεν φοβάται να τσαλακώσει την εικόνα του. O αυτοσαρκασμός βρίσκεται στον κορμό των αστείων του. «Ξέρετε γιατί δεν έχω επιτυχία στις γυναίκες;» είχε ρωτήσει το κοινό του μια φορά επί σκηνής. «Γιατί στα μάτια τους μοιάζω με έναν νεαρό Αϊ-Βασίλη ή με έναν χοντρό Ιησού!»
O Γαλυφιανάκης όμως έχει γίνει διάσημος στην Αμερική για τις εκρήξεις του. Αναπάντεχες, αμήχανες, ξεκαρδιστικές. Εκεί που στα live στη μια πλευρά του κοινού κλείνει το μάτι πονηρά και δείχνει γαλήνιος, γυρίζει απότομα στους υπόλοιπους θεατές και ξεσπά. Θυμός, νεύρα και βρισιές στο μικρόφωνο.
«Το να εκρήγνυσαι στη σκηνή είναι τόσο αστείο», λέει ο Γαλυφιανάκης. «Κάνεις τον άλλο να νιώθει άβολα. Ίσως είναι εγωιστικό αυτό, αλλά θέλω το κοινό να νιώσει έτσι. Είναι ενδιαφέρον να βλέπεις τις αντιδράσεις του». O κυκλοθυμικός πατέρας του ήταν για τον Γαλυφιανάκη η καλύτερη έμπνευση. «Ήταν ο πιο γλυκός άνθρωπος, αλλά, όταν θύμωνε, γινόταν χαμός. Για μένα αυτό ήταν αστείο. Όσο πιο πολύ θύμωνε τόσο πιο πολύ γελούσα».
O Γαλυφιανάκης γεννήθηκε στη Νότια Καρολίνα των ΗΠΑ το 1969. O πατέρας του κατάγεται από την Κρήτη και μετανάστευσε στην Αμερική όταν ήταν τριών ετών. «Η γιαγιά μου είχε ήδη δύο αγόρια όταν γεννήθηκε ο πατέρας μου. Γι’ αυτό τον έντυνε σαν κοριτσάκι», λέει. «Στην κοινή φωτογραφία του διαβατηρίου τους, όταν ήρθαν Αμερική, έβλεπες δύο αγοράκια και ένα άσχημο κοριτσάκι. Είχε μαλλιά ως τους αγκώνες. Η γιαγιά μου όμως κατάλαβε πως ό,τι έκανε ήταν λάθος και σταμάτησε να ντύνει τον πατέρα μου έτσι. Η Αμερική τον έκανε άντρα!»
Η οικογένεια είναι για τον Γαλυφιανάκη η μεγαλύτερη πηγή αστείων. Μεγάλωσε σε μια φάρμα στη συντηρητική Νότια Καρολίνα, όπου οι Έλληνες συγγενείς του δεν φοβόντουσαν να γελάσουν, να φωνάξουν, να κλάψουν, να ζήσουν. «Υπήρχε πολύ πάθος και συναίσθημα στην οικογένειά μου», λέει ο 40άρης κωμικός. «Πολύ κλάμα, πολύ γέλιο, πολλές αγκαλιές. Σε σημείο που, όταν με άφηνε ο μπαμπάς μου στο σχολείο, έλεγα: “Αρκετά με τα φιλιά και τις αγκαλιές, μπαμπά! Με κάνεις ρεζίλι!”».
Αφού τελείωσε το λύκειο, σπούδασε Επικοινωνία στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καρολίνας. Και έπειτα κυνήγησε το όνειρό του ανηφορίζοντας στη Νέα Υόρκη. Όσο έκανε μαθήματα υποκριτικής, δούλεψε ως νταντά, καθαριστής και οδηγός σε ένα στριπτιζάδικο. Oι πρώτες εμφανίσεις του στις κωμικές σκηνές της Νέας Υόρκης δεν ήταν πάντα επιτυχημένες. Άκουσε συχνά τα «μπου» του κοινού και ορισμένες φορές εγκατέλειψε τη σκηνή. «Υπάρχουν αστεία που έχουν δουλέψει 45 φορές με άλλο κόσμο, αλλά τυχαίνει μία νύχτα που όλα πάνε στραβά», λέει. «Κανείς δεν γελά. Κανείς δεν συμμετέχει. Και αν δείξεις στο κοινό ότι φοβάσαι, χάθηκες. Αυτό περιμένουν. Θέλουν να σε δουν να υποφέρεις. Θέλουν να σε δουν να τρέχεις».
- Το Χόλιγουντ κι ο Ζακ
Oι κριτικοί κινηματογράφου περιμένουν ότι και ο Γαλυφιανάκης θα γίνει κουλ στην Αμερική με τη νέα του ταινία «The hangover». Πριν καν βγει στους κινηματογράφους, κυκλοφόρησαν φήμες για σίκουελ. Oι αιτήσεις για συνεντεύξεις και οι προσκλήσεις σε πάρτι πέφτουν βροχή. Εντυπωσιασμένος από τα αστεία του Γαλυφιανάκη, ο ράπερ με το υπέρμετρο «εγώ», Kanye West, του ζήτησε να του φτιάξει ένα βιντεοκλίπ για το τραγούδι «Can’t tell me nothing». Και μάλιστα δέχτηκε να αφήσει τον κωμικό ελεύθερο να κάνει ό,τι θέλει. Το αποτέλεσμα τον ενθουσίασε και ο West κάλεσε τον Γαλυφιανάκη στην... αυλή του, σε ένα πριβέ πάρτι στο Λος Άντζελες.
Όμως ο κωμικός με το μούσι πειρατή και την ανέμελη κόμη ακολουθεί άλλο... λαϊφστάιλ. Αποφεύγει τα φλας, δεν πάει στις πρεμιέρες και λέει «όχι» στα κοκτέιλ πάρτι. Πιο πολύ γιατί φοβάται να αντιμετωπίσει το δηλητήριο άλλων κωμικών.
«Με αυτά που γράφουν στις εφημερίδες, ότι είμαι “η νέα ελπίδα της κωμωδίας, ” με περιμένουν όλοι στη γωνία. Η πιέση που νιώθω είναι μεγάλη», λέει. «Oι κωμικοί είναι πολύ ζηλιάρηδες. Δεν αντέχουν την επιτυχία άλλων. Θέλουν να σου επιτεθούν, να σε δουν να αποτυγχάνεις. Όταν βρίσκομαι σε ένα χώρο μαζί τους και ξεκινούν το θάψιμο, εύχομαι να μην ήμουν ποτέ εκεί».
Η πολιτική είναι ίσως ένας από τους λίγους χώρους που έχει γλιτώσει από το χιούμορ του Γαλυφιανάκη. Εκτός από λίγα αστεία για τον πρώην πρόεδρο Τζορτζ Μπους, δεν έχει σατιρίσει άλλους. «Θαυμάζω τους κωμικούς που μπορούν και μιλάνε για την πολιτική. Δεν είναι εύκολο για μένα», λέει. «Και ειδικά τώρα με τον Oμπάμα, τι να πεις; O τύπος είναι τόσο κουλ».
Το τρέιλερ της ταινίας
ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΕΛΛΟΣ, ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ: Παρασκευή 19 Ιουνίου 2009
Βιμ Βέντερς: «Σεβόμαστε υπερβολικά τον θάνατο»
Ο έρωτας και ο θάνατος είναι στο επίκεντρο της νέας ταινίας «Φωτογραφίες στο Παλέρμο» του Βιμ Βέντερς, που την πρωτοείδαμε στο περσινό Φεστιβάλ των Κανών και που αυτές τις μέρες κυκλοφορεί απευθείας σε DVD.
Πρωταγωνιστής στο μεταφυσικό αυτό θρίλερ είναι ο Φιν, ένας διάσημος φωτογράφος (τον ρόλο υποδύεται ο γερμανός τραγουδιστής της πανκ Καμπίνο), που, ενώ τραβάει ψηφιακές φωτογραφίες με μοντέλο μια έγκυο, κατατρύχεται από εφιάλτες της νεκρής μητέρας του κι ενός μυστηριώδους προσώπου, προσωποποίηση Θανάτου (Ντένις Χόπερ) που μοιάζει να βγήκε από την «Εβδομη σφραγίδα» του Μπέργκμαν. Στη συνάντησή μας με τον Βέντερς, ο δημιουργός κλασικών ταινιών όπως «Ο αμερικανός φίλος», «Παρίσι, Τέξας», «Τα φτερά του έρωτα», μας μίλησε για την νέα του δουλειά, για τον θάνατο αλλά και για τον Αντονιόνι και τον Μπέργκμαν, που πέθαναν ενώ ετοίμαζε την ταινία του.
-Πιστεύεις πως οι μεσογειακοί λαοί αντιμετωπίζουν τον θάνατο διαφορετικά από τους βόρειους;
«Ναι, νομίζω ότι αντιλαμβάνονται τον θάνατο καλύτερα, μπορώ να πω τον αποδέχονται. Αντίθετα με τους βόρειους, που δεν μπορούν να τον κατανοήσουν... Στις βόρειες χώρες νιώθουμε υπερβολικό σεβασμό για τον θάνατο».
-Εσύ πώς τον αντιμετωπίζεις;
«Οπως όλοι. Φοβάμαι αλλά και πάλι τον έχω γνωρίσει, τόσο από όσους τον αντιμετώπισαν αλλά και από μια δική μου εμπειρία, που αργότερα τη χρησιμοποίησα και σε ταινία μου, στο "Δέκα λεπτά μεγαλύτερος". Ηταν το 1969 στο Μόναχο. Ημουν 24 χρόνων, φοιτητής, και μόλις είχα γυρίσει από ένα πάρτι.
»Μπήκα στο σπίτι και άρχισα να τρώω ό,τι βρήκα στην κουζίνα, δηλαδή ένα τεράστιο μπολ με γλυκά. Οταν ξαφνικά ήρθε ο ιδιοκτήτης του σπιτιού, είδε το άδειο μπολ και κιτρίνισε. Κάλεσε αμέσως το ασθενοφόρο και έτσι βρέθηκα στο νοσοκομείο, σχεδόν αναίσθητος. Ο σφυγμός μου ήταν 20. Οι γιατροί με κοιτούσαν απελπισμένοι. Στα επόμενα είκοσι λεπτά, όμως, τότε που νόμιζα πως ήταν οι τελευταίες μου στιγμές, άρχισε να με κυριεύει μια γαλήνη. Δεν υπήρχε φόβος, μόνο ειρήνη με τον εαυτό μου. Τελικά, ο διαρκής αυτός φόβος που μας κατατρέχει ίσως να είναι υπερβολικός».
-Με τον έρωτα ξεγελάμε τον θάνατο;
«Το να ξεχνάς τον θάνατο σε βοηθάει να αντιμετωπίζεις τη ζωή πιο ήρεμα, πιο λογικά. Το να απορρίπτεις όμως ολοκληρωτικά τον θάνατο είναι σαν να απορρίπτεις τη θνητή σου φύση».
-Πόσο βοήθησε στην έμπνευση της ταινίας το θέμα της φωτογραφίας;
«Εδώ και πολλά χρόνια ήθελα να γυρίσω ταινία με θέμα τη φωτογραφία. Μου αρέσει κι εμένα η φωτογραφία, είναι, θα έλεγα, η δεύτερη ασχολία μου. Ολοι συνδυάζουν το θέμα της φωτογραφίας με την ταινία "Μπλόου-απ" του Αντονιόνι. Παρ' όλο που, στην εποχή της, η ταινία είχε ένα εξαιρετικό σενάριο, σήμερα αυτό δεν μπορεί να επαναληφθεί.
»Τότε ο φωτογράφος τραβούσε τη φωτογραφία ενός ατυχήματος ή ενός φόνου και μπορούσε να τη μεγεθύνει. Σήμερα όμως, ο συλλογισμός αυτός δεν ισχύει, κανένας δεν μπορεί να αποδείξει ότι αυτό συνέβη, γιατί με την ψηφιακή κάμερα μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις, ν' αλλάξεις τα πάντα. Ακόμη και να τα σβήσεις. Ο,τι ειπώθηκε κι ό,τι γράφτηκε για τη φωτογραφία στον 20ό αιώνα σήμερα είναι απαρχαιωμένα. Διερωτώμαι, μάλιστα, αν κάποιος σαν τον Ρολάν Μπαρτ μπορούσε να φανταστεί πού θα έφτανε σήμερα η φωτογραφία κι αν αυτό θα άλλαζε τη σκέψη του».
-Γιατί τοποθέτησες την ιστορία στο Παλέρμο;
«Γνωρίζω το Παλέρμο από τη δεκαετία του '60. Και τότε ήταν ακόμη μια ερημωμένη πόλη. Είχε τα σημάδια του Β' Παγκόσμιου Πολέμου. Ακόμη και σήμερα τα βλέπεις στην παλιά πόλη. Δεν είχα ακόμη σχηματίσει στο μυαλό μου τον συγκεκριμένο ήρωα ούτε την ιστορία. Περπατούσα στο Παλέρμο και προσπαθούσα να σκεφτώ τι μπορούσε να κάνει εκεί ένας διάσημος φωτογράφος που θα εμφανιζόταν ξαφνικά στην πόλη.
»Απέναντι στο ξενοδοχείο που έμενα ήταν ένα μουσείο. Εκεί ανακάλυψα αυτήν την καταπληκτική τοιχογραφία, με τον θάνατο, που μου ενέπνευσε την ιστορία. Σκέφτηκα πως, αν ήθελα να μιλήσω για τη φωτογραφία, έπρεπε να μιλήσω και για τον θάνατο. Γιατί τα δύο είναι αλληλένδετα. Από την αρχή γνώριζα πως ο φωτογράφος έπρεπε να αντιμετωπίσει τον θάνατο. Η πόλη εμπλούτισε την πλοκή με τη δική της ιστορία».
-Επιλέγοντας ένα μοντέλο που είναι έγκυος θέλησες να κάνεις κάποιο συσχετισμό ανάμεσα στον θάνατο και τη γέννα;
«Ταίριαζε στο παζλ της ταινίας: η αρχή της ζωής που ο Φιν φωτογράφιζε και, από την άλλη, ο θάνατος. Βέβαια, ήταν και το γεγονός ότι συνάντησα τη Μίλα Γιόβοβιτς όταν ήταν 6-7 μηνών έγκυος και είχαμε γίνει φίλοι. Γι' αυτό και μπόρεσα να της ζητήσω να γυρίσουμε μια ταινία στο διάστημα της εγκυμοσύνης της».
Ολη η πόλη πενθούσε
-Ποια ήταν η σχέση σου με τον Αντονιόνι;
«Ανακαλύπτοντας την τοιχογραφία είχα πια καταλήξει πώς θα ήταν η ιστορία μου. Ετσι, πήγα σε μια μικρή πόλη έξω από το Παλέρμο, κοντά στα βουνά, όπου έμεινα σε ένα πανδοχείο και άρχισα το γράψιμο. Εμεινα εκεί δυο βδομάδες, έπινα τον καφέ μου σ' ένα καφενείο και γνωρίστηκα με τους κατοίκους. Μια μέρα, μου έδειξαν την εφημερίδα που έγραφε πως πέθανε ο Ινγκμαρ Μπέργκμαν.
»Η "Εβδομη σφραγίδα" του Μπέργκμαν ήταν η μοναδική αναφορά μου στην παρουσίαση του θανάτου στην ταινία μου. Περάσαμε όλη τη μέρα μιλώντας για τις ταινίες του. Ηταν μια θλιβερή μέρα, γιατί τον γνώριζα και τον αγαπούσα, ήταν και ο πρώτος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου, από τον οποίο πήρα τη σκυτάλη όταν αποχώρησε. Την επόμενη μέρα πήγαινα με το αυτοκίνητό μου και ένας αστυνομικός με σταμάτησε στο σταυροδρόμι. Νόμιζα ότι έτρεχα πολύ, όταν όμως άνοιξα το παράθυρο, έσκυψε μέσα και μου είπε, σχεδόν κλαίγοντας, "πέθανε και ο Μικελάντζελο χτες το βράδυ".
»Μαζευτήκαμε πάλι όλοι εκεί και όλη η πόλη τον πενθούσε. Κι εγώ έφτιαχνα μια ταινία για έναν φωτογράφο που θα μπορούσε να είναι εκείνος από το "Μπλόου-απ" και παρουσίαζα έναν Θάνατο που θα μπορούσε να είναι εκείνος από την "Εβδομη σφραγίδα"»!
-Γιατί αποφάσισες να βάλεις για πρωταγωνιστή έναν σταρ της μουσικής ροκ;
«Η έμπνευση μου ήρθε περισσότερο από τη μουσική παρά από οτιδήποτε άλλο. Η μουσική παίζει πάντα σημαντικό ρόλο στις ταινίες μου. Είχα προσέξει πως αρκετή από τη μουσική ροκ καταπιανόταν με τον θάνατο μ' έναν εντελώς προσωπικό, ριζοσπαστικό τρόπο. Υπήρχε πίσω από την ταινία το ένστικτο του ροκ-εν-ρολ. Ηθελα να έχω την ίδια ελευθερία μ' αυτό. Ηξερα πως ο Καμπίνο δεν ήταν ηθοποιός, αλλά γνωρίζω την παρουσία του στη σκηνή και ξέρω πόσο χαρισματικός είναι».
-Τι σ' έκανε να διαλέξεις τον Ντένις Χόπερ στον ρόλο του Θανάτου;
«Οταν είδα τον σκελετό του θανάτου στην τοιχογραφία, κατάλαβα πως ο θάνατος έπρεπε να έχει ανθρώπινο πρόσωπο. Τότε σκέφτηκα τον Ντένις. Επειδή αυτός ο χαρακτήρας πάνω στο άλογο ακόμη και σήμερα είναι τρομακτικός. Ο Ντένις ήταν για μένα ό,τι καλύτερο. Γιατί, ενώ αρχικά τον θεωρείς τρομακτικό, όταν τον βλέπεις γκρο, αναγνωρίζεις μια καλοσύνη σ' αυτόν.
»Γνωρίζω τον Ντένις εδώ και 30 χρόνια, βλεπόμαστε συχνά και όσο πιο καλά τον γνωρίζω τόσο περισσότερο διερωτώμαι γιατί τον βάζουν σε τρομακτικούς ρόλους. Γι' αυτό σκέφτηκα πως πίσω από το κλισέ που είχε δημιουργήσει θα μπορούσε κανείς ν' ανακαλύψει την ευγενική, καλοσυνάτη πλευρά του. Ο Θάνατος στην ταινία μου έπρεπε να είναι πολύ ευγενικός. Στα γερμανικά η λέξη θάνατος είναι γένους θηλυκού».
-Οχι όμως στα ελληνικά... Πες μου, όμως, παίζεις μουσική;
«Επαιζα σαξόφωνο. Αλλά, όταν ήμουν 21 χρόνων, βρέθηκα μπροστά στη βιτρίνα ενός καταστήματος όπου υπήρχε μια 16άρα κάμερα Bolex με τρεις διαφορετικούς φακούς. Την ήθελα τόσο, αλλά δεν είχα αρκετά χρήματα. Γι' αυτό πήγα το σαξόφωνο στο ενεχυροδανειστήριο και πήρα ακριβώς το ποσό που χρειαζόμουν για ν' αγοράσω την κάμερα. Μπορούσα, στο διάστημα ενός χρόνου, να πάρω πίσω το σαξόφωνο, αλλά δεν είχα χρήματα. Οσα είχα τα χρησιμοποίησα για να γυρίσω μια μικρού μήκους ταινία. Ετσι, έχασα για πάντα το σαξόφωνο κι αυτό ήταν το τέλος της μουσικής μου καριέρας. Αλλά δεν το μετάνιωσα ποτέ». *
Saturday, July 25, 2009
Φεντερίκο Φελίνι «Και το πλοίο φεύγει»
 |
Ο αξιόλογος Φεντερίκο Φελίνι υπογράφει τη σκηνοθεσία της σαρκαστικής ταινίας «Και το πλοίο φεύγει». Η κρουαζιέρα του ποταμόπλοιου «Γκλόρια Ν» στην Αδριατική, τον Ιούλη του 1914, είναι μια νεκρική πομπή, στη διάρκεια της οποίας οι στάχτες μια διάσημης τραγουδίστριας θα σκορπιστούν στο νησί όπου γεννήθηκε, σύμφωνα με την επιθυμία της. Στο κατάστρωμα του πλοίου βρίσκονται οι πιο μεγάλοι θαυμαστές της: τραγουδιστές, μαέστροι, διευθυντές όπερας, φίλοι της μουσικής, όπως επίσης ένας Αυστριακός μέγας δούκας, συνοδευόμενος από μια πριγκίπισσα και την ακολουθία του. Το ταξίδι διεξάγεται κανονικά, ώσπου, όπως λέει ο σχολιαστής, ένας ρεπόρτερ που καλύπτει το γεγονός με ένα κινηματογραφικό συνεργείο, «κατά τη διάρκεια της τρίτης νύχτας, όλα άρχισαν να γίνονται πιο παράξενα»... Παίζουν: Φρέντι Τζόουνς, Μπάρμπαρα Τζέφορντ, Πίτερ Σέλιε, Νόρμα Γουέστ, Ελίζα Μαϊνάρντι, Φιορέντζο Σέρα (Τετάρτη, 29/7, «Βουλή ΤV», 22.30).
Νιλ Λαμπιούτ «Η τέχνη της αποπλάνησης»
 |
Ο Νιλ Λαμπιούτ γράφει και σκηνοθετεί το αισθηματικό δράμα «Η τέχνη της αποπλάνησης». Ο Ανταμ είναι ένας συνεσταλμένος, ανασφαλής και όχι πολύ γοητευτικός φοιτητής. Σε ένα μουσείο, όπου εργάζεται περιοδικά ως φύλακας, γνωρίζει την Εβελιν, μια αντισυμβατική φοιτήτρια των Καλών Τεχνών. Οι δυο τους σύντομα γίνονται ζευγάρι, και ο Ανταμ γνωρίζει την Εβελιν στους φίλους του, Φίλιπ και Τζένι, οι οποίοι είναι επίσης ζευγάρι. Ο Φίλιπ διαπιστώνει ότι, κάτω από την επίδραση της Εβελιν, ο Ανταμ αρχίζει να αλλάζει, τόσο στην εμφάνιση όσο και στον χαρακτήρα: Χάνει κάποια περιττά κιλά, αλλάζει χτένισμα, συμπεριφέρεται με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Αυτό δεν αρέσει στον Φίλιπ, ο οποίος δεν μπορεί να δεχτεί ότι η γυναίκα μπορεί να έχει το πάνω χέρι σε μια σχέση... Μεταφέροντας στην οθόνη ένα δικό του θεατρικό έργο, ο Νιλ Λαμπιούτ διερευνά τη «σκοτεινή» πλευρά των ανθρώπινων σχέσεων... Παίζουν: Πολ Ραντ, Ρέιτσελ Γουάιζ, Κρέτσεν Μολ, Φρεντ Γουέλερ (Κυριακή, 26/7, ΕΤ-1, 00.30).