Tuesday, June 30, 2009

Κινηματογράφος και Φιλοσοφία

Στα σημεία τού -συχνά απαξιωμένου- διαλόγου ανάμεσα στον κινηματογράφο και τη φιλοσοφία αφιερώνει τις κεντρικές του σελίδες το τελευταίο τεύχος του περιοδικού cogito. Προτείνοντας μια διαφορετική σειρά στην ανάγνωση των κειμένων, θα εκκινούσαμε από το νέο παράδειγμα που έφερε το Δόγμα 95 στα κινηματογραφικά πράγματα, όπως αυτό περιγράφεται στο σχετικό κείμενο της Ελευθερίας Αστρινάκη.

Η πίστη στην ειλικρίνεια του κινηματογραφικού μέσου και στην απουσία οποιουδήποτε τεχνάσματος που δεν ανήκει στην «παλέτα» του εν λόγω συλλογικού εγχειρήματος, επιλογές που εκφράζονταν από μια σειρά κανόνων, μας φέρνει στο νου τις πρωτοπορίες των αρχών του 20ού αιώνα. Όπως κάθε μία από αυτές, έτσι και το Δόγμα 95 όφειλε να δώσει απαντήσεις σε ό,τι προηγήθηκε. Η γενεαλογία, οι (αντιπαρα)θέσεις και τελικά η εγκατάλειψη τού σχετικά συγκαιρινού μας Δόγματος από τους ίδιους τους εμπνευστές του, είναι δυνατόν να μας αποκαλύψουν τις προσλαμβάνουσες και τα διακυβεύματα μιας συζήτησης που άρχεται στις αρχές του περασμένου αιώνα.

Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, τα κείμενα των Bazin και Cavell που φιλοξενούνται στο περιοδικό αποκτούν εναργέστερο νόημα για τον σημερινό αναγνώστη, αλλά και για τον φίλο του κινηματογράφου. Το αφιέρωμα συμπληρώνεται από την αναψηλάφηση της σχέσης μορφής και περιεχομένου στον κινηματογράφο από την Μελένια Αρούχ, την εξαντλητικά αναλυτική προσέγγιση τού -ούτως ή άλλως- λαβυρινθώδους κόσμου του Woody Allen από τον Στέλιο Βιρβιδάκη, μιαν αποτύπωση από τον Κωστή Κωβαίο των σίγουρα γνώριμων αλλαγών που επισυμβαίνουν στους σύγχρονους τρόπους κινηματογράφησης και θέασης των έργων, την πρωτότυπη ανάγνωση των συμπαραδηλώσεων στις ταινίες τρόμου από την Κατερίνα Βιρβιδάκη και, τέλος, από τις συνεντεύξεις του σκηνοθέτη Σωτήρη Γκορίτσα και του διευθυντή του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου Γιώργου Παπαλιού.

Κώστας Χριστόπουλος, Η ΑΥΓΗ: 28/06/2009

Οικολογία με κοινωνικό παρονομαστή στο Ecofilms

Μια ακόμη πετυχημένη διοργάνωση του Ecofilms Ρόδου ολοκληρώνεται σήμερα το βράδυ, με την προβολή των βραβευμένων ταινιών (προηγήθηκε χθες στον θερινό κινηματογράφο «Ρόδον» η απονομή των βραβείων). Σταχυολογούμε εδώ εντυπώσεις και στιγμιότυπα από ταινίες που ξεχώρισαν:

Στο εξαιρετικά διαφωτιστικό αμερικανικό ντοκιμαντέρ «Βασιλιάς καλαμπόκι» του Ααρών Γουλφ, παρουσιάζεται η ιστορική διαδρομή της κουλτούρας του «φτηνού φαγητού»: Σε μια χώρα που ξεχειλίζει από σιρόπι καλαμποκιού και απροσδιόριστο κρέας φαστ φουντ, η ταινία διερευνά το πώς κυριάρχησε ένα μοντέλο βιομηχανίας που ανταμείβει την χαμηλής ποιότητας παραγωγή και την κατανάλωση ανθυγιεινών τροφών. Η εξήγηση είναι, λένε οι δημιουργοί της ταινίας, ότι φτάσαμε ως εδώ όχι λόγω βρώμικων συμφωνιών ή «σατανικών» ιδεών, αλλά ακολουθώντας μια καλή ιδέα μέχρι την εξάντλησή της και τελικά τη διαστρέβλωσή της: Όντως, για μια γενιά πολιτικών και νομοθετών που μεγάλωσε στην οικονομική ύφεση των δεκαετιών του ’20 και του ’30 η ιδέα του φτηνού και άφθονου φαγητού, μόνο θετικό αντίκρισμα είχε...

Οι Ιταλοί Σύλβια Λούτσι και Λούκα Μπελίνο ταξίδεψαν στη Βενεζουέλα του Τσάβες και το αποτέλεσμα του ταξιδιού τους είναι το φιλμ «Απειλή», που προσπαθεί να ερμηνεύσει τι είδους «απειλή» συνιστά για τον σκληρό πυρήνα της Δύσης η μπολιβαριανή επανάσταση που εξελίσσεται εκεί. Δίνοντας βήμα σε αρκετούς αντιπάλους του Τσάβες, η ταινία προσπαθεί να κρατήσει κάποιες ισορροπίες, χωρίς να το επιτυγχάνει πάντοτε. Οι προσπάθειες της κυβέρνησης Τσάβες να καταπολεμήσει τον αναλφαβητισμό και την πείνα, η δημιουργία ενός δημόσιου συστήματος υγείας και η ανάπτυξη μιας οικονομίας βασισμένης στους συνεταιρισμούς είναι μερικά από τα επιτεύγματα που «πιστώνει» η ταινία στην εποχή Τσάβες. Από την άλλη πλευρά, όμως, οι Ιταλοί κινηματογραφιστές ανιχνεύουν τα κοινωνικά ρήγματα, τη βία της καθημερινότητας, τον διχασμό της κοινωνίας…

Ο Χιλιανός Esteban Larrain στην ταινία «Η Αλίκη στη χώρα» αναπαριστά την εκπληκτική ιστορία μιας νεαρής Λατινοαμερικάνας ιθαγενούς που στα τέλη του 2004 περπάτησε 180 χιλιόμετρα από τη Σονικέρα, το χωριό της στα νότια της Βολιβίας, μέχρι την τουριστική πόλη Σαν Πέντρο ντε Ατακάμα, στη βόρεια Χιλή, γιατί εκεί μπορούσε να δουλέψει. Βασισμένη στα πραγματικά περιστατικά, και με την νεαρή Κέτσουα που έκανε όντως αυτό το ταξίδι να το επαναλαμβάνει μπροστά στην κάμερα, η ταινία ενορχηστρώνει τη σιωπή, τα τοπία και τη μουσική, που ορίζουν τον εσωτερικό κόσμο της Αλίκης, καθώς αυτή περνάει στην ενηλικίωση.

Στην καναδέζικη παραγωγή «Εθισμένοι στο πλαστικό», του Ιαν Κόναχερ, καυτηριάζεται με χιούμορ η υπερβολική χρήση του πλαστικού. «Η προσωπική συνειδητοποίηση του προβλήματος, η προσωπική αντίδραση», είπε ο σκηνοθέτης, που βρέθηκε στη Ρόδο, «είναι σημαντική για να αρχίσει να αλλάζει η συμπεριφορά μας».

«Μax Bill, το όραμα του δασκάλου», λέγεται η ταινία του Ελβετού Εριχ Σμιντ, που σκιαγραφεί το πορτρέτο του πρωτοπόρου καλλιτέχνη, γλύπτη, αρχιτέκτονα και τυπογράφου Μαξ Μπιλ, στρατευμένου αντιφασίστα και μέλους της περίφημης σχολής του Μπαουχάους. «Η τέχνη για μένα έχει πολιτικό πρόσωπο», μας είπε ο Εριχ Σμιντ, «και αυτό με ενδιέφερε στον Μαξ Μπιλ. Η καλλιτεχνική του δράση ήταν αναπόσπαστη από την πολιτική του σκέψη, γι’ αυτό και άσκησε καταλυτική επίδραση σε γενιές καλλιτεχνών».

Πολύ ενδιαφέρουσα ήταν επίσης η παρουσία της Ρούγια Αρζού Κοκσάλ από την Τουρκία με την ταινία «Η ακτή»: Το φιλμ ανιχνεύει τις καταστροφές που υπέστη μια μεγάλη περιοχή στη Μαύρη Θάλασσα από τη δημιουργία ενός μεγάλου αυτοκινητόδρομου. Ξαφνικά οι κάτοικοι παραθαλάσσιων περιοχών βρέθηκαν να ζουν χωρίς επαφή με τη θάλασσα, ενώ η ζωή τους μέχρι τότε ήταν συνυφασμένη με αυτήν.

«Οι κάτοικοι, φτωχοί άνθρωποι στην πλειονότητά τους, κατάλαβαν όμως ότι είναι δημοκρατικό τους δικαίωμα να φέρνουν αντίρρηση σε μια κυβερνητική απόφαση που τραυματίζει το περιβάλλον και τη ζωή τους». Η ταινία, όπως είπε η δημιουργός της, «είχε μεγάλη επιτυχία στην Τουρκία, κάτι που δεν το περίμενα. Σε κάποιο φεστιβάλ ένας υπουργός παρενέβη και άσκησε λογοκρισία στην ταινία μου. Τον μήνυσα και αυτή τη στιγμή εκκρεμεί η απόφαση του δικαστηρίου». Ευτυχώς, οι δικοί μας υπουργοί δεν κινδυνεύουν από τέτοιου είδους μηνύσεις… Το «θεσμικό πλαίσιο» τους προστατεύει…

  • Τερζής Κ., Η ΑΥΓΗ: 28/06/2009

Όταν οι "κακοί" πάνε στον Παράδεισο...

Κηδεύτηκε χθες, στο νεκροταφείο του Ωρωπού, ο πιο συμπαθής "κακός" του Ελληνικού σινεμά, ο Σπύρος Καλογήρου, που 40;φησε την τελευταία του πνοή το Σάββατο, σε ηλικία 87 ετών. Ο δημοφιλής ηθοποιός νοσηλευόταν από την Πρωτομαγιά στο Τζάνειο νοσοκομείο.

Ο Σπύρος Καλογήρου γεννήθηκε το 1922 στην Κυψέλη και στην πολύχρονη θεατρική του καριέρα, που ξεκίνησε το 1955, με τη συμμετοχή του στον θίασο του Ν. Χατζίσκου και τον Ερωτόκριτο, πέρασε από όλα τα είδη του θεάτρου, από το κλασικό και το σύγχρονο ρεπερτόριο έως την επιθεώρηση.

Η θεατρική του σταδιοδρομία παίρνει μια καθοριστική στροφή με την ένταξή του στο "Θέατρο Τέχνης" του Καρόλου Κουν, το 1960, με το οποίο συμμετείχε σε ιστορικές παραστάσεις (όπως οι Όρνιθες, οι Πέρσες κ.λπ.) στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Από τους τελευταίους ρόλους του στη σκηνή που σημείωσε μεγάλη επιτυχία ήταν αυτός του Λουκά στο έργο του Γιώργου Διαλεγμένου Λόγω φάτσας που σκηνοθέτησε ο Αντώνης Αντύπας στο Απλό Θέατρο την περίοδο 1993-1995.

Αν στο θέατρο ο Σπ. Καλογήρου υπήρξε ηθοποιός με πλατιά ερμηνευτική γκάμα, στον κινηματογράφο, ήδη από τα πρώτα του βήματα, το 1955, με τον Αγαπητικό της βοσκοπούλας του Ντίμη Δαδήρα, ειδικεύτηκε στο ρόλο του "κακού", χάρη στη χαρακτηριστική τρεμάμενη φωνή και το σκληρό παρουσιαστικό του. Ακολούθησαν περίπου 55 ταινίες (αλλά και βιντεοταινίες, την εποχή της κρίσης του ελληνικού σινεμά).

Για κάποιους όμως θα μείνει αξέχαστος για τη συγκινητική του ερμηνεία στη μικρού μήκους ταινία του Παντελή Βούλγαρη Τζίμης ο τίγρης, που το 1966 του χάρισε μία τιμητική διάκριση στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ενώ και το 1971 τιμήθηκε με τον Αργυρό Απόλλωνα για το ρόλο του στην ταινία Κατάχρηση εξουσίας. Τελευταία του εμφάνιση στη μεγάλη οθόνη ήταν στην ταινία του Νίκου Περάκη Η Λίζα και οι άλλοι.

Ο Σπ. Καλογήρου ήταν παντρεμένος με την επίσης ηθοποιό Ευαγγελία Σαμιωτάκη, με την οποία είχε ένα γιο.

  • Κακουριώτης Σ., Η ΑΥΓΗ: 30/06/2009

Monday, June 29, 2009

Αποχαιρετισμός στον «κακό» του ελληνικού σινεμά

ΑΠΩΛΕΙΑ. Στον κινηματογράφο έκανε καριέρα με ρόλους «κακού» και αδίστακτου απατεώνα, ληστή και βιαστή. Παίζοντας σε κωμωδίες, προσέφερε γέλιο σε ρόλους άξεστους, με χοντροκομμένους τρόπους. Ο Σπύρος Καλογήρου, ωστόσο, που κηδεύτηκε χθες, έπειτα από τον θάνατό του σε ηλικία 87 ετών, ήταν οτιδήποτε άλλο εκτός από τους χαρακτήρες που έπαιζε στην οθόνη.

Οπως λένε όλοι όσοι τον γνώριζαν και από την εικόνα που έδινε ο ίδιος όταν μιλούσε, ο Καλογήρου ήταν από τους ευγενέστερους ανθρώπους του ελληνικού σινεμά, που ξεχώριζε για την ευαισθησία, την ευσυγκινησία και για τα καλά του αισθήματα. Πολύ συχνά και ειδικά όταν μιλούσε για συναδέλφους του που έφυγαν, ή για τη σχέση του με τη σύντροφο της ζωής του, την επίσης ηθοποιό Ευαγγελία Σαμιωτάκη, δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του.

Ο Σπύρος Καλογήρου πέθανε το απόγευμα του Σαββάτου στο Τζάνειο νοσοκομείο, όπου νοσηλευόταν τους τελευταίους δύο μήνες, έπειτα από σοβαρά προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε τα τελευταία δύο χρόνια. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1922 και σπούδασε στη δραματική σχολή του Ελληνικού Ωδείου. Αρχισε να παίζει στο θέατρο το 1955 με έναν ρόλο, σε παραστάσεις του «Ερωτόκριτου» και του «Αμλετ», που ανέβασε ο θίασος του Νίκου Χατζίσκου και την ίδια χρονιά έπαιξε τον πρώτο του κινηματογραφικό ρόλο στον «Αγαπητικό της βοσκοπούλας». Συνολικά, έπαιξε σε περισσότερες από 65 ταινίες, ενώ δύο από τις ταινίες στις οποίες διακρίθηκε για την ερμηνεία του ήταν ο «Τζίμης, ο τίγρης» του 1966 και η «Κατάχρησις εξουσίας» του 1971. Ιδιαίτερα αξιομνημόνευτοι όμως είναι και οι ρόλοι του στη «Λόλα» και τη «Στεφανία στο αναμορφωτήριο», καθώς και στις ταινίες «Μανταλένα», «Η Μαρία της σιωπής», «Υπολοχαγός Νατάσα», «Ο αστερισμός της παρθένου».

Λιγότερο γνωστή στον πολύ κόσμο, αλλά περισσότερο ίσως σημαντική ήταν η πορεία του στο θέατρο. Από την αρχή της καριέρας του, ο Σπύρος Καλογήρου συνεργάστηκε με τους θιάσους Κατράκη, Μυράτ και Λεμού και έπαιξε σε παραστάσεις του Δημήτρη Ροντήρη, ενώ στη συνέχεια εντάχθηκε στο δυναμικό του Θεάτρου Τέχνης. Αργότερα συνεργάστηκε με τον Αλέξη Σολομό, την Ελλη Λαμπέτη και την κ. Κατερίνα, ενώ στη συνέχεια δημιούργησε θίασο με την Ευαγγελία Σαμιωτάκη. Οι τελευταίες του θεατρικές εμφανίσεις ήταν δίπλα στον Θύμιο Καρακατσάνη και τη Μιμή Ντενίση.

  • Παναγιωτης Παναγοπουλος, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 30/6/2009

Saturday, June 27, 2009

Τραγούδια που έγιναν ταινίες ή το αντίθετο

Κινηματογράφος και μουσική είχαν πάντα μία αμφίδρομη σχέση. Και τα δύο μέρη ενέπνεαν ιδέες στους δημιουργούς κι έτσι είχαμε ταινίες που τουλάχιστον ο τίτλος τους ήταν βασισμένος σε κάποιο γνωστό τραγούδι και αντίστοιχα, τραγούδια που οι συνθέτες τους πήραν την αρχική ιδέα από τον τίτλο ή τους ήρωες κάποιας ταινίας.

Αρκετοί καλλιτέχνες και συγκροτήματα έχουν χρησιμοποιήσει για τα άλμπουμ τους τίτλους γνωστών κινηματογραφικών ταινιών. Αλλα συγκροτήματα πήραν το όνομά τους από κάποια ταινία, όπως π.χ. οι Black Sabbath από την ομώνυμη ταινία τρόμου του 1964, που είχε για πρωταγωνιστή τον Boris Karloff, αλλά αυτό από μόνο του χρειάζεται ξεχωριστή αναφορά.

Οι σχέσεις αυτές είναι αμέτρητες, γι' αυτό οι αναφορές θα περιοριστούν μόνο σε τραγούδια και άλμπουμ που έχουν κάποια ιδιαιτερότητα και ξεχώρισαν για διάφορες αιτίες.

Το Singin' In The Rain, που πρωτακούστηκε στην ταινία Hollywood Revue Of 1929, που ήταν η πρώτη ομιλούσα ταινία για τη MGM, το τραγουδούσε ο Cliff Edwards. Το 1952 θα χαρίσει τον τίτλο σε ένα από τα πιο αγαπημένα μιούζικαλ όλων των εποχών, με πρωταγωνιστή τον Gene Kelly.

Οι Queen ήταν ένα συγκρότημα με καλές σχέσεις με τον κινηματογράφο. Το άλμπουμ τους Α Night At The Opera (1975) έχει δανεισθεί τον τίτλο του από την ομώνυμη ταινία του 1935 και το Α Day At The Races (1976) είναι κι αυτό, όπως και το προηγούμενο, πετυχημένη ταινία των Marx Brothers, από το 1937.

Το αριστούργημα του 1929 Der Blaue Engel (Γαλάζιος Αγγελος), που έκανε τη Marlene Dietrich διεθνή σταρ, αρκετά χρόνια αργότερα, το 1960, ενέπνευσε, σαν Θλιμμένος Αγγελος όμως σ'αυτή την περίπτωση, το Blue Angel στον Roy Orbison, του οποίου και άλλα τραγούδια έχουν σχέση με τον κινηματογράφο, όπως το Running Scared, που χρησιμοποιήθηκε ως τίτλος στην ταινία του 1986 με πρωταγωνιστές τους Gregory Hines και Billy Crystal. Το Only The Lonely είναι μία ακόμη μεγάλη επιτυχία του, που ακούγεται στην ομώνυμη ταινία του 1991, με πρωταγωνιστές τους John Candy, Ally Sheedy και James Belushi. Το In Dreams του 1999, που έχει για σκηνοθέτη τον Neil Jordan, και πρωταγωνιστούν οι Annette Bening, Robert Downey Jr. και ο Aidan Quinn, βασίζεται βέβαια στο ομώνυμο τραγούδι του Orbison, το οποίο παίζει καθοριστικό ρόλο και στο Blue Velvet του David Lynch, που με τη σειρά του είναι εμπνευσμένο από το τραγούδι του Tony Bennett, το οποίο, όμως, είχε ακούσει ο σκηνοθέτης στη μεταγενέστερη ερμηνεία με τον Bobby Vinton. Τέλος, όσον αφορά τον Roy Orbison, το Oh Pretty Woman οδήγησε στο Pretty Woman του 1990, με τους Julia Roberts και Richard Gere.

Το Walk On The Wild Side από το άλμπουμ Transformer, που κυκλοφόρησε το 1972 ο Lou Reed, είναι εμπνευσμένο από το μυθιστόρημα που έγραψε το 1956 ο Nelson Algren και οδήγησε στην πετυχημένη κινηματογραφική μεταφορά του το 1962, στην ταινία που αναβιώνει τη Νέα Ορλεάνη της δεκαετίας του '30, με πρωταγωνιστές τούς Jane Fonta, Lawrence Harvey και Barbara Stanwyck.

Η Kate Bush με το τραγούδι της Red Shoes, από το ομώνυμο άλμπουμ του 1993, μας θύμισε την πολύ καλή ταινία του 1948 με τον ίδιο τίτλο, που ήταν βασισμένη στο παραμύθι του Hans Christian Andersen.

Ο Scott Walker, ένας άλλος καλλιτέχνης με τάσεις αναζήτησης, έχει γράψει το τραγούδι του Seventh Seal εμπνευσμένος από την ταινία του Ingmar Bergman από το 1956 Det Sjunde Inseglet (Εβδομη Σφραγίδα), που είχε για πρωταγωνιστές τούς Max Von Sydow και Bibi Andersson.

Οι Cornershop, συγκρότημα από το Λονδίνο που είχε ανάμεσα στα μέλη του και μουσικούς με καταγωγή από την Ινδία, το 1998 γνωρίζουν μία μεγάλη επιτυχία με το Brimfull Of Asha, που αναφέρεται στην ινδή τραγουδίστρια Asha Bhosle, της οποίας η φωνή, αν και ποτέ δεν εμφανίστηκε η ίδια στη μεγάλη οθόνη, έχει αντικαταστήσει τη φωνή δεκάδων πρωταγωνιστριών στις παραγωγές του Bollywood.

Από τα πιο γνωστά τραγούδια του Bruce Springsteen στο άλμπουμ του Nebraska είναι το Atlantic City, που κυκλοφόρησε έναν χρόνο μετά την ταινία του 1981 που σκηνοθέτησε ο Loui Malle και είχε για πρωταγωνιστές τούς Burt Lancaster, Susan Sarandon (και οι τρεις υποψήφιοι για το βραβείο Οσκαρ) και Michel Piccoli. Στην ταινία, όπως και στο τραγούδι, περιγράφονται οι επιρροές της Μαφίας στα καζίνα αυτής της πόλης, η οποία βρίσκεται κοντά στο Νιου Τζέρσεϊ, όπου γεννήθηκε ο Bruce. Επίσης το τραγούδι Nebraska περιγράφει την ιστορία μιας σειράς φόνων όπως αναφέρονται και στην ταινία Badlands που σκηνοθέτησε ο Terrence Malick το 1973.

Το 1995, οι Deep Blue Something, από το Dallas του Τέξας, γνώριζαν τη μοναδική τους επιτυχία με το Breakfast At Tiffany's, που έχει σχέση με την ταινία του 1961, η οποία βασίζεται σε ιστορία του Truman Capote και έπαιζαν οι Audrey Hepburn (υποψήφια για Οσκαρ) και George Peppard.

Το συγκρότημα Gorillaz δημιουργήθηκε το 1998 από τον Damon Albarn, που ήταν βασικό μέλος του συγκροτήματος των Blur. Η μεγάλη επιτυχία τους Dirty Harry βασίστηκε στον γνωστό χαρακτήρα Harry Callachan που καθιέρωσε ο Clint Eastwood στη δεκαετία του '70.

Ο Godzilla είναι το γνωστό τέρας που πρωταγωνιστεί σε αρκετές κινηματογραφικές ταινίες· οι Blue Oyster Cult τον έκαναν τραγούδι το 1976 στο άλμπουμ τους Spectres.

Από τα πιο πετυχημένα τραγούδια και άλμπουμ στη σύγχρονη μουσική εποχή, το Goodbye Yellow Brick Road του Elton John, είναι επηρεασμένο από τον γνωστό δρόμο στην ταινία του 1939 Ο Μάγος του Οζ, από την οποία έγινε γνωστή η Judy Garland.

Οι Humphrey Bogart και Lauren Bacall έπαιζαν στο γκανγκστερικό μελόδραμα του 1948 Key Largo, που έγινε πετυχημένο τραγούδι το 1982 από τον Berie Higgins.

Συγκροτήματα του χαρντ ροκ συχνά αντλούν εμπνεύσεις από κινηματογραφικές ταινίες. Οι Iron Maiden, που είναι ένα από αυτά, έγραψαν το Caught Somewhere In Time επηρεασμένοι από το Blade Runner. Το τραγούδι τους Man On The Edge είναι εμπνευσμένο από την ταινία Falling Down, στην οποία έπαιζε ο Michael Douglas. Το Out Of The Silent Planet είναι επηρεασμένο από το Forbidden Planet, αλλά και από το μυθιστόρημα του 1938 με τον τίτλο του τραγουδιού που έγραψε ο C.S. Lewis. Η ίδια μπάντα έχει γράψει τη μεγάλη επιτυχία της The Number Of The Beast από ιδέα που βασίστηκε στην ταινία Damien: The Omen ΙΙ. Το 2000 το Wicker Song από το άλμπουμ Brave New World βασίζεται στο ομώνυμο φιλμ του 1973 με πρωταγωνιστή τον Christopher Lee και το Where The Eagles Dare στην ταινία του 1968, με τον ίδιο τίτλο, υπάρχει στο άλμπουμ τους Piece Of Mind. Σε ένα άλλο τραγούδι τους χρησιμοποιούν τον τίτλο της γνωστής ταινίας From here to eternity, το ίδιο κάνουν και με το Quest For Fire.

Οι Metallica είναι άλλη μία μπάντα από τον χώρο του ροκ που συχνά χρησιμοποιούν στα τραγούδια τους φράσεις και ιδέες από ταινίες. Στο Memory Remains η Marianne Faithfull, που συμμετέχει, απαγγέλλει μια φράση που είχε πει η Marilyn Monroe στην ταινία της Misfits. Το Sad But True των ιδίων βασίζεται σε μέρος της ταινίας Magic, στην οποία έπαιζε ο Anthony Hopkins το 1979. Οι Metallica χρησιμοποιούν στο Creeping Death φράσεις από το δεύτερο μέρος της ταινίας Οι Δέκα Εντολές. Ενα από τα σημαντικότερα άλμπουμ τους, το For Whom The Bell Tolls, χρησιμοποιεί τον τίτλο από το μυθιστόρημα του Hemmingway που εκδόθηκε το 1940 και το 1943 έγινε και πετυχημένη ταινία. Στο βίντεοκλίπ του τραγουδιού οι Metallica χρησιμοποιούν αποσπάσματα από το φιλμ.

Αλλες ταινίες: Rambling Rose, τραγούδι του Nat King Cole που εξελίχτηκε στο δράμα του 1991 με τους Robert Duvall και Laura Dern, Peggy Sue Got Married, από το τραγούδι του Buddy Holly, που έγινε η ταινία του 1986 με τους Nicolas Cage και Kathleen Turner, One Fine Day, ταινία του 1994, με τους George Clooney και Michelle Pfeiffer, τίτλος εμπνευσμένος από τραγούδι των Chiffons του 1963, My Girl, από το τραγούδι των Temptations, με πρωταγωνιστές τους Dan Aykroyd και Jamie Lee Curtis, Stand Bye Me, ταινία του 1987, με τους Corey Feldman και Will Wheaton, River Phoenix, John Cusack, Kiefer Sutherland, που παραπέμπει στην επιτυχία του Ben Ε. King, When Α Man Loves Α Woman, το δράμα του 1994 με πρωταγωνίστρια τη Meg Ryan, που ως έμπνευση είχε το τραγούδι τού Percy Sledge, Sea Of Love του 1989, με τον Al Pacino, εμπνευμένο από το ομώνυμο τραγούδι του Phil Philips.

Σε αρκετά ακόμα τραγούδια έχουν χρησιμοποιηθεί τίτλοι γνωστών κινηματογραφικών ταινιών, ή και το αντίθετο, χωρίς να έχουν άλλη σχέση με αυτές: Frankestein-Edgar Winter, Frankie And Johnnie-Sam Cooke, Iron Man-Black Sabbath, Pet Cemetary-Ramones - εδώ η ταινία πήρε τον τίτλο από το τραγούδι του συγκροτήματος.

Thursday, June 25, 2009

Κινηματογραφιστών αδιέξοδα


Στην αδιέξοδη - για μια πραγματική ανάπτυξη του ελληνικού κινηματογράφου προς όφελος των δημιουργών και του λαού - λογική της κυβέρνησης, αλλά και μέρους των φορέων της κινηματογραφικής κοινότητας, «βλέπουν» τη «λύση» 64 σκηνοθέτες και παραγωγοί που αποφάσισαν, σε ένδειξη διαμαρτυρίας... προς την κυβέρνηση «να απέχουμε από τα κρατικά βραβεία ποιότητας» και «να μη στείλουμε "ούτε ένα καρέ" ελληνικής ταινίας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης».

Σε χτεσινή συνέντευξη Τύπου που παραχώρησαν, απαιτούν την εφαρμογή του νόμου για την απόδοση του 1,5% των εσόδων των καναλιών στην κινηματογραφική παραγωγή, την επιστροφή του ειδικού φόρου στους παραγωγούς και την «υιοθέτηση αναπτυξιακών μέτρων για τις επενδύσεις στον κινηματογράφο, σύμφωνα με τα προτεινόμενα σχέδια που βρίσκονται στη διάθεση του Υπουργείου».

Ακριβώς όμως αυτά τα «σχέδια», που οι παραπάνω σκηνοθέτες ζητούν την εφαρμογή τους, υποσκάπτουν την πραγματική αγωνία και αυτών των κινηματογραφιστών για το μέλλον του ελληνικού κινηματογράφου, αφού κινούνται στον εμπορευματικό προσανατολισμό που επιβάλλει η ΕΕ και αποδέχονται πλήρως όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις. Προωθούν τη σύσταση και άλλων ανωνύμων εταιρειών (όπως του ινστιτούτου σεναρίου που προτείνει και η διορισμένη από το υπουργείο Πολιτισμού νομοπαρασκευαστική επιτροπή) αντί να απαιτήσουν την κοινωνικοποίηση όλων των φορέων του χώρου (Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης κ.λπ.), αποδέχονται την ιδιωτικοοικονομική λειτουργία των κρατικών φορέων και παγιδεύονται στη λογική των «κινήτρων» προς το κεφάλαιο του οπτικοακουστικού. [Ριζοσπάστης, Παρασκευή 26 Ιούνη 2009]

Νουάρ «Καταιγίδα» στη Λουϊζιάνα

  • Μια γαλλική ματιά στο αμερικανικό φιλμ νουάρ από τον Μπερτράν Ταβερνιέ παρουσιάζει η «Καταιγίδα στην ομίχλη», η ταινία που ξεχωρίζει στο πρόγραμμα της νέας κινηματογραφικής εβδομάδας. Από τις άλλες ταινίες, έχουμε κατ' αρχάς την κλασική «Λυσσασμένη γάτα» του Ρίτσαρντ Μπρουκς, ενώ ακολουθούν οι ταινίες: «Πάμε όπου θες» του Σαμ Μέντες, «Η πρόταση» της Αν Φλέτσερ και «Transformers: Η εκδίκηση των ηττημένων» του Μάικλ Μπέι.
  • Καταιγίδα στην ομίχλη

  • In the electric mist. Γαλλία/ΗΠΑ, 2009. Σκηνοθεσία: Μπερτράν Ταβερνιέ. Σενάριο: Γιέρζι Κρομολόφσκι, Μαίρη Ολσον-Κρομολόφσκι, από μυθιστόρημα του Τζέιμς Λι Μπερκ. Ηθοποιοί: Τόμι Λι Τζόουνς, Τζον Γκούντμαν, Πίτερ Στάρσγκαρντ, Κέλι ΜακΝτόναλντ. 117'

*****

Ο Πίτερ Στάρσγκαρντ στην «Καταιγίδα στην ομίχλη» του Μπερτράν Ταβερνιέ

Ο Πίτερ Στάρσγκαρντ στην «Καταιγίδα στην ομίχλη» του Μπερτράν Ταβερνιέ

Στους βαλτότοπους της Λουϊζιάνα, ένας αστυνομικός ντετέκτιβ προσπαθεί να εξιχνιάσει μια σειρά δολοφονίες από έναν κατά συρροή δολοφόνο, σε ένα σύγχρονο φιλμ νουάρ που συνδυάζει με τρόπο συναρπαστικό το μυστήριο με την ποίηση και το φανταστικό.

Μυστηριώδεις δολοφονίες, ενοχές αλλά και τα φαντάσματα του παρελθόντος είναι στο επίκεντρο του συναρπαστικού αστυνομικού θρίλερ «Καταιγίδα στην ομίχλη», που ο Γάλλος σκηνοθέτης Μπερτράν Ταβερνιέ γύρισε στην Αμερική, με βάση το μυθιστόρημα «Στην ηλεκτρική ομίχλη με ομόσπονδους νεκρούς» του Τζέιμς Λι Μπερκ. Η ταινία αφηγείται τις έρευνες του αστυνομικού ντετέκτιβ Ντέιβ Ρόμπισο (Τόμι Λι Τζόουνς) να εξιχνιάσει τη σχέση ανάμεσα στις σεξουαλικές δολοφονίες γυναικών, από έναν κατά συρροή δολοφόνο, στους βαλτότοπους της Λουϊζιάνα, με ένα παλιότερο φόνο που έγινε τριάντα χρόνια πριν, τη στιγμή που στους χώρους γυρίζεται μια ταινία με θέμα τον αμερικανικό Εμφύλιο Πόλεμο.

Ο Ταβερνιέ μετέφερε την ιστορία από τη δεκαετία του '90, όπως παρουσιάζεται στο μυθιστόρημα, στη Λουϊζιάνα μετά τον τυφώνα Κατρίνα, και τα επακόλουθα της τραγωδίας, ιδιαίτερα στην περίεργη σπατάλη των εκατομμυρίων δολαρίων που δόθηκαν για την ανοικοδόμηση της κατεστραμμένης περιοχής. Εδώ δεν πρόκειται απλά για το συνηθισμένο αμερικανικό φιλμ νουάρ αλλά για μια σύζευξη του πρώτου με το γαλλικό νουάρ, με τη φρέσκια ματιά ενός σκηνοθέτη που βλέπει πίσω από τις εικόνες και που, όπως μου ανέφερε ο ίδιος σε συνέντευξή του, «όταν κάνω μια ταινία μ' αρέσει να εξερευνώ το χώρο, να μαθαίνω γι' αυτόν - έτσι για την ταινία μου αυτή έκανα πολλές έρευνες, άκουγα, άνοιγα τα μάτια μου να αντιληφθώ τον κόσμο και την ατμόσφαιρα. Γιατί, όπως αναφέρει και ο Ρόμπισο στην ταινία, όταν κοιτάς, πρέπει και να βλέπεις».

Αυτήν ακριβώς τη ματιά πετυχαίνει ο σκηνοθέτης, δίνοντας μιαν άλλη διάσταση στην όλη αφήγηση (σ' αυτό βοηθά ιδιαίτερα η ατμοσφαιρική φωτογραφία του Μπρούνο ντε Κίζερ), χρησιμοποιώντας με φαντασία τη μουσική και τους χώρους (ιδιαίτερα τους βαλτότοπους της Λουϊζιάνα) και συνδυάζοντας την ατμόσφαιρα του φιλμ νουάρ μ' εκείνη ενός φανταστικού-ποιητικού κινηματογράφου. Ενώ, ταυτόχρονα, αναμιγνύει τη ρεαλιστική έρευνα για την ανακάλυψη του δολοφόνου, με διάφορα φλας-μπακ τόσο από το παλιότερο έγκλημα όσο και με διάφορες φανταστικές σκηνές του Ρόμπισο με έναν ανάπηρο Νότιο στρατηγό της εποχής του Εμφυλίου. Ακόμη, βρίσκει την ευκαιρία να κάνει κι ένα σχόλιο πάνω στον κινηματογράφο και τις τηλεοπτικές σαπουνόπερες καθώς και τη σχέση της μαφίας με το Χόλιγουντ, μέσα από μια δευτερεύουσα ιστορία με έναν αυταρχικό, μπλεγμένο με τη μαφία, παραγωγό (Τζον Γκούντμαν) κι έναν τηλεοπτικό σταρ με τον οποίο πιάνει φιλίες ο πρωταγωνιστής ντετεέτιβ του. Με ένα ιδανικό στον ρόλο του ντετέκτιβ Τόμι Λι Τζόουνς να ερμηνεύει με ξεχωριστή δύναμη και διεισδυτικότητα την πολύπλευρη (τόσο τη σκληρή όσο και την τρυφερή) προσωπικότητά του.

  • Λυσσασμένη γάτα

Cat on a hot tin roof. ΗΠΑ, 1958. Σκηνοθεσία: Ρίτσαρντ Μπρουκς. Σενάριο: Μπρουκς, από το θεατρικό έργο του Τενεσί Οουίλιαμς. Ηθοποιοί: Ελίζαμπεθ Τέιλορ, Πολ Νιούμαν, Μπερλ Αϊβς, Τζακ Κάρσον, Τζούντιθ Αντερσον. 108'

****

Ο Πολ Νιούμαν και η Λιζ Τέιλορ στη «Λυσσασμένη γάτα» του Ρίτσαρντ Μπρουκς

Ο Πολ Νιούμαν και η Λιζ Τέιλορ στη «Λυσσασμένη γάτα» του Ρίτσαρντ Μπρουκς

Με τις απογοητεύσεις, την απληστία αλλά και την ανικανότητα καταπιάνεται η πολύ πετυχημένη αυτή κινηματογραφική διασκευή του έργου του Τενεσί Οουίλιαμς. Εξαιρετικές ερμηνείες από την Τέιλορ και τον Νιούμαν.

Δεν δείχνει να έχει χάσει τίποτα από τη δύναμή της η ταινία αυτή του Ρίτσαρντ Μπρουκς που προβάλλεται σε επανέκδοση. Η Ελίζαμπεθ Τέιλορ στον ρόλο της Μάγκι και ο Πολ Νιούμαν σ' εκείνον του Μπρικ, είναι το ζευγάρι που επισκέπτεται τον πατέρα του Μπρικ, τον «Μπιγκ Ντάντι» (Μπερλ Αϊβς), με αφορμή την 60ή επέτειο των γενεθλίων του αλλά και για να μάθουν τα αποτελέσματα της ιατρικής εξέτασης του αυταρχικού αυτού πάτερ φαμίλια που πεθαίνει από καρκίνο. Στο σπίτι ζει και η αντιπαθητική σε όλους οικογένεια του αδερφού του Μπρικ, Γκούπερ (Τζακ Κάρσον), που μόνη τους έγνοια είναι πώς να κληρονομήσουν τη μεγάλη περιουσία του πατέρα.

Η κρίση στα μέλη μιας πλούσιας οικογένειας του αμερικανικού Νότου, μαζί με την απληστία, τις απογοητεύσεις και την ανικανότητα αλλά και την ομοφυλοφιλία ενός από τα μέλη της ήταν τα βασικά θέματα του θεατρικού έργου του Τενεσί Οουίλιαμς, στο οποίο βασίστηκε η ταινία. Μόνο που στη δεκαετία του '50 η αυστηρή τότε λογοκρισία δεν επέτρεπε στο Χόλιγουντ να καταπιάνεται με την ομοφυλοφιλία. Αποτέλεσμα, ο Ρίτσαρντ Μπρουκς («Η ζούγκλα του μαυροπίνακος», «Λόρδος Τζιμ») να εστιάσει το ενδιαφέρον του στην κρίση της οικογένειας με τα διάφορα προβλήματά της, αφήνοντας μόνο μικρές, διακριτικές υποψίες για την ομοφυλοφιλία του Μπρικ, προτιμώντας να τη μετατρέψει σε απλή ανικανότητα. Η οξυδέρκεια με την οποία ο Μπρουκς αντιμετωπίζει καταστάσεις και πρόσωπα, οι μελετημένες κινήσεις της μηχανής (η εξαιρετική έγχρωμη φωτογραφία είναι του Γουίλιαμ Ντάνιελς), αλλά και η θαυμάσια καθοδήγηση των ηθοποιών (με την Ελίζαμπεθ Τέιλορ σ' έναν από τους καλύτερους ρόλους της), μας θυμίζει την περίοδο όταν στο Χόλιγουντ σκηνοθέτες όπως ο Μπρουκς, ο Νίκολας Ρέι, ο Βινσέντε Μινέλι, ο Κινγκ Βίντορ, ο Ντάγκλας Σερκ και άλλοι μπορούσαν να μετατρέψουν μελοδραματικές ιστορίες σε αληθινά μοναδικά αριστουργήματα.

  • Πάμε όπου θες

Away we go. ΗΠΑ, 2009. Σκηνοθεσία: Σαμ Μέντες. Σενάριο: Ντέιβ Εγκερς, Βεντέλα Βίντα. Ηθοποιοί: Τζον Κρασίνσκι, Μάγια Ρούντολφ, Κάθριν Ο'Χάρα, Τζεφ Ντάνιελς, Μάγκι Γκίλενχαλ. 97'

**

«Ρόουντ μούβι» γύρω από ένα ζευγάρι 30 χρόνων που περιμένουν παιδί ξεκινά σ' ένα ταξίδι αναζήτησης κι επαφής με συγγενείς και φίλους, σε μια μπερδεμένη, βουτηγμένη στα προσωπικά της άγχη Αμερική.

Τι κάνετε αν είστε ευτυχισμένοι κι έχετε σύντροφο που περιμένει και παιδί, αλλά δεν ξέρετε, από δω και πέρα, ποιο δρόμο ν' ακολουθήσετε στη ζωή σας; Φοβάστε μήπως πως είστε αποτυχημένοι; Στη δύσκολη αυτή περίοδο θα ζητούσατε βοήθεια από τους γονείς σας; Αν όμως αυτοί ετοιμάζονται να φύγουν για ένα πολύ μακρινό ταξίδι, τι άλλο θα κάνατε; Θα στρεφόσαστε σε φίλους και συγγενείς; Κάτι τέτοιο συμβαίνει στο 30χρονο ανύπαντρο, διαφυλετικό, χωρίς κόμπλεξ, ζευγάρι της ταινίας. Πάμε όπου θες, λέει ο καθαρόαιμος Αμερικανός πλασιέ Μπερτ (Τζον Κρασίνσκι) στην Αφροαμερικάνα φιλενάδα του, Βερόνα (Μάγια Ρούντολφ). Κι αρχίζουν ένα ταξίδι που θα τους οδηγήσει από το Κολοράντο στο Φίνιξ της Αριζόνα, στη συνέχεια στη Μάντισον, μέχρι και το Μόντρεαλ κι ύστερα πίσω στο Μαϊάμι, για να επισκεφτούν αδελφούς, αδελφές, ξαδέρφια και φίλους. Μόνο που όλοι τους, παρ' όλο που θέλουν να δείχνουν ευτυχισμένοι, έχουν σοβαρά προβλήματα που κάθε φορά κάνουν το ζευγάρι να το βάζει στα πόδια.

Ο σκηνοθέτης Σαμ Μέντες γύρισε ένα road-movie, σχεδόν στο ίδιο διάστημα με την οσκαρική ταινία του «Ο δρόμος της επανάστασης», που μας δίνει μια διαφορετική οπτική του ζευγαριού που προσπαθεί να βρει τον δρόμο του, σε μια κοινωνία γεμάτη αποτυχημένους και φρικιά, που όμως δεν έχουν αίσθηση της κατάστασής τους. Μόνο που εδώ, παρά τις συμπαθητικές ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών, έχουμε ένα πολύ φλύαρο σενάριο, με φτηνή, αλά Χόλιγουντ ψυχολογία, και μια, παρά τις επιμέρους ευπρόσδεκτες ειρωνικές πινελιές, επίπεδη, χαλαρή σκηνοθεσία.

  • Η πρόταση

The proposal. ΗΠΑ, 2009. Σκηνοθεσία: Αν Φλέτσερ. Σενάριο: Πιτ Κιαρέλι. Ηθοποιοί: Σάντρα Μπούλοκ, Ράιαν Ρέινολντς, Μαίρη Στίνμπεργκεν, Κρεγκ Τ. Νέλσον. 107' * ½

Μέτρια ρομαντική κωμωδία γύρω από τις εχθρικές αρχικά σχέσεις ενός αταίριαστου ζευγαριού που τελικά βρίσκει τρόπο συνεννόησης.

Πώς μπορεί ένας άντρας που μισεί μια γυναίκα ν' αποφασίσει να την παντρευτεί; Μόνο αν εκείνη είναι το αφεντικό του, όπως είναι εδώ η Σάντρα Μπούλοκ, που ερμηνεύει την αυταρχική, μισητή στους υπαλλήλους της («μάγισσα» την αποκαλούν), εκδότρια βιβλίων κι εκείνος ένας φουκαράς βοηθός της (Ράιαν Ρέινολντς) που θέλει να γίνει διευθυντής και να εκδώσει το βιβλίο του.

Ο λόγος που τη σπρώχνει σ' αυτό τον γάμο: είναι Καναδή και κινδυνεύει με απέλαση έχοντας αγνοήσει κάποιο σημείο του μεταναστευτικού νόμου. Για να υποκύψει όμως στην απαίτησή της, εκείνος την αναγκάζει να τον συνοδεύσει στην Αλάσκα για να γνωρίσει τους γονείς του.

Το πρόβλημα βέβαια δεν είναι πως η ταινία γυρίστηκε στη Μασαχουσέτη αντί στην Αλάσκα, αλλά ότι ο σεναριογράφος Πιτ Κιαρέλι και η σκηνοθέτρια Αν Φλέτσερ εκμεταλλεύτηκαν όλα τα κλισέ παρόμοιων ιστοριών, με αφελείς, που δεν πείθουν, διαλόγους κι είναι μόνο χάρη σε κάποιες στιγμές της καλής ηθοποιού Σάντρα Μπούλοκ, που η ταινία καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον. Ενδιαφέρον όμως που πολύ γρήγορα εξανεμίζεται.

  • Transformers: Η εκδίκηση των ηττημένων

Transformers: Revenge of the fallen. ΗΠΑ, 2009. Σκηνοθεσία: Μάικλ Μπέι. Σενάριο: Ερεν Κρούγκερ, Ρομπέρτο Ορτσι, Αλέξ Κρούτζμαν. Ηθοποιοί: Σάια Λαμπέφ, Μέγκαν Φοξ, Τζος Ντιαμέλ, Τζον Τορτούρο. 150'

*

Περιπέτεια, στο στιλ των βίντεο γκέιμ, σίκουελ στους «Transformers» (2007), με ένα ακόμη πιο θορυβώδη, βουτηγμένο σε ατέλειωτα, αν και καλοφτιαγμένα, ειδικά εφέ, ρυθμό.

Σε μια «συνέχεια» της ταινίας του «Transformers» στράφηκε τη φορά αυτή ο γνωστός σκηνοθέτης περιπετειών Μάικλ Μπέι («Αρμαγεδδών», «Ο βράχος», «Το νησί»). Τη φορά αυτή ο νεαρός ήρωάς του, Σαμ Γουιτβίσκι, κινδυνεύει να αιχμαλωτιστεί από την εξωγήινη στρατιά των Ντεσέπτικον, για να του αφαιρέσουν το μυστικό που θα τους βοηθήσει να μπορέσουν να επιβιώσουν, εξοντώνοντας, ταυτόχρονα, την ανθρωπότητα. Ευτυχώς όμως ο Σαμ έχει για βοηθό το ρομπότ Optimus Prime... Για τις δυόμισι ώρες που κρατάει η ταινία (γιατί αλήθεια;), ο θεατής αντιμετωπίζει βασικά έναν καταιγισμό θορυβώδους, ατέλειωτης, επαναλαμβανόμενης χωρίς μεγάλες διαφορές, δράσης. Κάτι ανάμεσα στα κόμικς και τα βίντεο γκέιμ. *

Πέθανε η Φάρα Φόσετ. Ο Τσάρλι έχασε τον άγγελό του

  • Πέθανε η ηθοποιός Φάρα Φόσετ, διάσημη από το ρόλο της στην τηλεοπτική σειρά «Οι Αγγελοι του Τσάρλι», μετά από μακρόχρονη μάχη με τον καρκίνο του παχέως εντέρου.

"Η 62χρονη Φάρα, σύμβολο του σεξ στη δεκαετία του 70, πέθανε ήρεμα σε νοσοκομείο του Λος Αντζελες όπου νοσηλευόταν τους τελευταίους μήνες", ανακοίνωσε ο εκπρόσωπός της. Στο πλευρό της μέχρι την τελευταία στιγμή βρίσκονταν όλοι οι αγαπημένοι της, συγγενείς, φίλοι και ο -επί σειρά ετών- σύντροφός της, επίσης ηθοποιός, Ράιαν Ο' Νίλ.

Τη Δευτέρα, το τηλεοπτικό δίκτυο ABC είχε ανακοινώσει ότι "ο ηθοποιός εξέφρασε την επιθυμία να νυμφευθεί την αγαπημένη του Φάρα, με την οποία έχει και ένα γιο". Η Φάρα Φόσετ, που εδώ και τρία χρόνια αγωνιζόταν για τη ζωή της, απάντησε τη Δευτέρα--για πρώτη φορά στις επανειλημμένες εκκλήσεις του 68χρονου συντρόφου της να ενωθούν με τα δεσμά του γάμου--ότι δέχεται να γίνει γυναίκα του τώρα, λίγο πριν εγκαταλείψει τα εγκόσμια. Η πολλές φορές εκρηκτική και θυελλώδης σχέση των δύο ηθοποιών διήρκεσε 27 χρόνια.

Ο εφευρέτης της σαπουνόπερας

  • Του Δημήτρη Δανίκα, ΤΑ ΝΕΑ: Πέμπτη 25 Ιουνίου 2009

«Η λυσσασμένη γάτα» Τότε, το 1958, οι  χυμοί της Λιζ Τέιλορ  μόλις 26, του Πολ  Νιούμαν 33. Δύο  τρυφερούδια σε  σαπουνόπερα που  μαϊμουδίζει δράμα  και οικογενειακή  τραγωδία

Εξωφρενικό αλλά εντελώς αληθινό. Όπως τουλάχιστον το εισέπραξα εγώ βλέποντας την επανακυκλοφορία της «Λυσσασμένης γάτας» του 1958 με το δίδυμο των λαμπερών ανερχόμενων τότε αστέρων Λιζ Τέιλορ και Πολ Νιούμαν. Αν πίσω από τον μανδύα μιας δραματικής ιστορίας κρύβεται ο εφευρέτης της σαπουνόπερας, ε τότε αυτός είναι ο Τένεσι Ουίλιαμς (1911-1983)

Εννοώ την κινηματογραφική μεταφορά και καθόλου την οποιαδήποτε θεατρική. Εννοώ ακόμα την άρτια, επαγγελματική, σκηνοθεσία του Ρίτσαρντ Μπρουκς (παρεμπιπτόντως θυμίζω πως τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1962, υπογράφει το «Γλυκό πουλί της νιότης» και ακόμα θυμίζω τον τίτλο της καλύτερής του στιγμής, που δεν είναι άλλη από το ασπρόμαυρο «Ιn Cold Βlood», το ανεπανάληπτο «Εν ψυχρώ»).

Για να ολοκληρώνω με την ιστορική διαδρομή. Από την πληθωρική σχέση του Τένεσι Ουίλιαμς με το σινεμά, όπου μετράω καμιά εξηνταριά θεατρικά, νουβέλες, σενάρια αλλά και διαλόγους, δύο οι κορυφαίες μεταφορές θεατρικών έργων του στην οθόνη. Το πρώτο «Λεωφορείο ο πόθος» του Ηλία Καζάν και του 1951. Με Μπλανς Ντιμπουά τη Βίβιαν Λι και Στάνλεϊ Κοβάλσκι τον Μάρλον Μπράντο. Η δεύτερη, οκτώ χρόνια αργότερα, «Ξαφνικά πέρυσι το καλοκαίρι». Με σκηνοθέτη τον Τζόζεφ Μάνκιεβιτς και καστ από Μοντγκόμερι Κλιφτ και Λιζ Τέιλορ αλλά με αληθινή πρωταγωνίστρια την Κάθριν Χέπμπορν.

Και στις δύο αυτές περιπτώσεις το κρυμμένο πρόσωπο του Τένεσι Ουίλιαμς ήταν η ομο φυλοφιλία. Η Μπλανς Ντιμπουά είναι ο ίδιος. Μη γελιόμαστε. Γι΄ αυτό ο Κοβάλσκι την μισεί, επειδή στο βάθος την ποθεί. Και γι΄ αυτό ο Ουίλιαμς βάζει απέναντι στον (τραβεστί) εαυτό του, έναν τόσο αρρενωπό Κοβάλσκι. Κι αυτός ταυτόχρονα θέλει αλλά δεν μπορεί δημοσίως να ομολογήσει το πρόβλημά του. Έτσι, διαρκώς κρυμμένος πίσω από τους επινοημένους χαρακτήρες των έργων του. Άλλοτε γυναίκες, άλλοτε άνδρες- άλλοτε παρόντες, άλλοτε απόντες.

Ποιο το βάσανο της κυρίας Βάιολετ (Κάθριν Χέπμπορν) στο «Ξαφνικά πέρυσι το καλοκαίρι»; Ο γιος της. Τον «κατασπάραξαν» κάτι αλήτες στην Ιταλία. Γκέι, πλαγίως, ο μέλλων σύζυγος της Κάθριν (Λιζ Τέιλορ) και υιός της αριστοκρατικής κυρίας Βιολέτας. Το «περιβάλλον των νεκροζώντανων αριστοκρατών του Νότου μ΄ έκανε ομοφυλόφιλο,» ομολογεί πλαγίως. Έτσι, ενοχοποιημένος ο ίδιος. Θεωρούσε παρέκκλιση και αρρώστια την κατάστασή του. Έτσι, έψαχνε ενόχους. Κι έτσι, στο «Cat on a hot tin roof» («Λυσσασμένη γάτα») ενοχοποιεί τον αυταρχισμό του ζάπλουτου πατέρα του.
Αλλά και εδώ δεν ομολογείται η αλήθεια. Υπονοείται. Γιατί το όνομα του χαρακτήρα που υποδύεται ο Πολ Νιούμαν είναι Βrick (τούβλο). Μα γιατί δεν έχει τα κότσια να ορθώσει το ανάστημά του. Να δείξει πόρτα στη στερημένη σύζυγό του (Λιζ Τέιλορ). Να ομολογήσει στον δεσποτικό πατέρα του, τον Βig Daddy (Μπερλ Άιβς) «ναι κοιμόμουν με τον Σκίπερ γι΄ αυτό θρηνώ τον θάνατό του και γι΄ αυτό τώρα σας κατηγορώ».

Έτσι εξηγείται ο νάρθηκας στο τραυματισμένο πόδι του. Γι΄ αυτό με πατερίτσες. Γι΄ αυτό, προσωρινά, σακάτης και κουτσός. Το εργαλείο μισό. Έτσι εξηγείται η ενοχοποίηση των πάντων. Ένοχος ο δεσποτικός πατέρας του. Ένοχη η χυμώδης γυναίκα του. Ένοχα όλα τα μέλη της οικογένειας του αδελφού του. Ένοχες όλες οι παραλλαγές των «κανονικών» οικογενειακών σχέσεων. Για τη δυσλειτουργία του «ποδιού» του έχει συνωμοτήσει το σύμπαν του οικογενειακού θεσμού.

Έτσι εξηγείται ακόμα η αυτοαπομόνωσή του. Όμως επειδή η βασική αιτία δεν ομολογείται ευθέως ο θεατής εκλαμβάνει τη φανερή εξήγηση ως ακατανόητη και ελλιπή. Έτσι το ίδιο σουρεαλιστική η απέχθειά του προς το χυμώδες κορμί της Μάγκι. Μα είναι δυνατόν δίπλα σου να περιφέρεται να ξεγυμνώνεται να σε προκαλεί και γονυπετής να σε εκλιπαρεί κι εσύ να διώχνεις ένα τέτοιο κορμί; Μόνο αν το γυναικείο σώμα αντιπαθείς. Και γι΄ αυτό ο αδελφός του ο Κούπερ (Τζακ Κάρσον) μαζί με την γυναίκα του την Αΐντα (Τζούντιθ Άντερσον) παριστάνουν ένα από τα πιο αντιπαθητικά «κανονικά» ζευγάρια από συστάσεως κινηματογράφου.

Πλαγίως χλευάζει την κανονικότητα γιατί ο ίδιος θεωρεί τον εαυτό του «μη κανονικό». Και συμβαίνει το εξής αντιφατικό. Από τη μια να λοιδορεί την οικογένεια του Κούπερ. Από την άλλη, με την τελική συμφιλίωση του Βrick με την Μάγκι, το θεσμό της οικογένειας να αποθεώνει. Γιατί αυτή η υποχώρηση, αυτή η αυτοταπείνωση, αυτή η αναδίπλωση; Μα φυσικά εξ ανάγκης. Έτσι το έργο εκπίπτει. Στην κινηματογραφική του μεταφορά, εννοείται. Το οικογενειακό δράμα καταλήγει προάγγελος σαπουνόπερας.

Ο λόγος απλός. Το χρήμα κάνει κακό. «Με το χρήμα αγοράζεις αντικείμενα Βig Daddy» φωνάζει σ΄ ένα ξέσπασμα ο Βrick στον μελλοθάνατο πατέρα του. «Με το χρήμα δεν αγοράζεις Αγάπη». Ποια η αιτία της κόντρας γιου με πατέρα; Φυσικά η Αγάπη. Αυτή η κοινότοπη αποκάλυψη, κεντρικό δραματουργικό στοιχείο κάθε σαπουνόπερας, αποφλοιώνει το δράμα και αποκαλύπτει μια βαθύτερη αδυναμία. Η αυτολογοκρισία καταφέρνει να μετατρέψει έναν γίγαντα σε έναν επιδέξιο Νίκο Φώσκολο της Αμερικής. Κρίμα!

Με δυο λόγια: Ο δευτερόκοτος και γοητευτικός γιος ζάπλουτου γαιοκτήμονα του Νότου, απομονωμένος στο δωμάτιό του, διώχνει από κοντά του την όμορφη γυναίκα του και αρνείται να συμμετάσχει στο γενέθλιο πάρτι του πατέρα του. Ταυτόχρονα ο μεγάλος αδελφός του μαζί με τη σύζυγο και τα παιδιά τους προσβλέπουν στην κολοσσιαία περιουσία του Βig Daddy. Άλλωστε η κουνιάδα τους, η όμορφη Μάγκι, είναι στείρα. Επομένως τα 20.000 στρέμματα καλλιεργημένης γης θα καταλήξουν στη δική τους περιουσία. Ένα πράγμα τους χαλάει τα σχέδια. Ο καρκίνος του πατέρα. Έτσι αρχίζει το οικογενειακό στριπτίζ. Από το κακό κάτι καλό στο τέλος θα βγει!

«Η λυσσασμένη γάτα»
Λιζ Τέιλορ ούτε λυσσασμένη, ούτε γάτα Πολ Νιούμαν με πατερίτσα Μπερλ Άιβις, γίγαντας σωστός
ΒΑΘΜΟΙ=5 (μισή αλήθεια)

Για πάντα μαζί, χωρίς στεφάνι και παπά

Εκεί, εκεί, με την οικογένεια στην Αμερική. Μοιάζει και είναι ιδεολογία. Όμως στο βάθος πρόκειται για αθεράπευτη υστερία. Εννιά στις δέκα ιστορίες οποιουδήποτε είδους και γραφής, στο τέλος οικογένεια γιατί χανόμαστε όλοι μαζί. Ακόμα και στον μεταμοντέρνο χιπισμό του Σαμ Μέντες («Αmerican Βeauty») με τον ελληνικό τίτλο «Πάμε όπου θες» (Αway we go»).

Μοναδική παρεκτροπή από τα χρηστά ήθη κάθε family ιστορίας Μade in USΑ, το πείσμα της εγκύου ηρωίδας με το όνομα Βερόνα (Μάγια Ρούντολφ). Ναι στην οικογένεια όχι στον γάμο. Προσθέτοντας για να σκοτώσει την ανασφάλεια του Μπερτ και μέλλοντος πατρός του κοριτσιού τους (Τζον Κραζίνσκι): «Μην ανησυχείς, μέχρι τον θάνατο πάντα μαζί». Ως εκ τούτου τα ράσα δεν κάνουν τον παπά ούτε η τελετή και ο θεσμός εξασφαλίζουν στο ζευγάρι διά βίου συμβίωση.

Έτσι, επιστροφή στην εποχή των λουλουδιών. Μερική. Από τη μια μεριά συμβίωση με βούληση ελεύθερη και αμφί πλευρη. Από την άλλη μονογαμική η σχέση χωρίς τονωτικές ενέσεις και άλλες παρεκκλίσεις. Ο Μέντες παίρνει από τον χιπισμό ό,τι γουστάρει. Δικαίωμά του. Προφανώς έχει βαλθεί να τον «ξεπλύνει» στα μάτια των νοικοκυραίων. Ταυτοχρόνως, από την άλλη ενοχοποιεί όλες τις εκδοχές των νόμιμων σχέσεων με τα δεσμά του γάμου.

Παράδειγμα, οι γονείς του Μπερτ παντελώς αδιάφοροι για την έλευση της εγγονής. Σιγά τώρα που θα κάτσουν να περιμένουν. «Πάμε» λένε «στην Ευρώπη» Και το εγγονάκι σας; «Θα το δούμε σε δύο χρόνια». Παράδειγμα; Η εξαδέλφη του Μπερτ παντρεμένη κι αυτή, προτείνει στον εξάδελφό της και το κορίτσι του να κάνουν έρωτα όλοι μαζί. Η απόλαυση του στοματικού σεξ μοναδική. Μ΄ ένα λόγο, ναι στα αισθήματα, όχι στον γάμο.

Με δυο λόγια: Ανύπαντρο ζευγάρι, προκειμένου να βρει το τέλειο μέρος να μεγαλώσει το κυοφορούμενο μωρό τους, διανύει την μισή Αμερική και τον Καναδά μαζί. Από Φίνιξ, Τουσόν, Μάντσον μέχρι Μοντρεάλ δηλαδή. Σε κάθε στάση και από ένας παντρεμένος συγγενής, φίλος ή συμμαθητής. Όλα τα παντρεμενα ζευγάρια σε ολοσχερή παρακμή. Μοναδική ελπίδα η ανιδιοτελής σχέση του Μπερτ για τη Βερόνα. Χίπιδες χωρίς χιπισμό. Επομένως, Ηome Sweet Ηome!

«Πάμε όπου θες»
Χαμηλόφωνη, τρυφερή αλλά επίπεδη κομεντί Για πάντα μαζί Χωρίς γάμο, στεφάνι και παπά
ΒΑΘΜΟΙ=5 (σκεπτόμενη πλήξη)


Μόνοι οι γενναίοι

Φαινόμενο σύγχρονο, ιδιαίτερο και αντιφατικό. Συνέβη λόγου χάριν το περασμένο επταήμερο με την «Αρπαγή» («Τaken») του Ολιβιέ Μπερό και παραγωγό τον Λικ Μπεσόν. Οι Γάλλοι εισβάλλουν, διορθώνουν και αποκαθιστούν τη χαμένη τιμή της Αμερικής. Δούρειος ίππος του γαλλικού κινηματογράφου, οι ξεχασμένες αξίες του χολιγουντιανού Μain Stream. Παράδειγμα; «Ιn the electric Μist», δηλαδή «Καταιγίδα στην ομίχλη» του Μπερτράν Ταβερνιέ, γυρισμένο εξ ολοκλήρου στη Λουιζιάνα με πρωταγωνιστή τον Τόμι Λι Τζόουνς.

Lonely are the Βrave. Μόνοι είναι οι γενναίοι. Το μοτίβο πίσω από αυτό το μείγμα φιλμ νουάρ και Western μαζί. Μπροστά ο Ταβερνιέ, ο σκηνοθέτης του «Round Μidnight με πρωταγωνιστή τον Ντέξτερ Γκόρντον (1923-1990), από τα πιο θρυλικά σαξόφωνα στην διαδρομή της μαύρης τζαζ, βλέπει σίριαλ κίλερ. Αυτή η διάσταση τον φέρνει στη σημερινή εποχή. Πίσω ο στερεότυπος χαρακτήρας ενός ηθικού και αταλάντευτου σερίφη της περιοχής. Να δεις που μου θυμίζει τις «3 ταφές του Μελκιάδες Εστράδα». Δηλαδή μόνος εναντίον όλων. Και να δεις που η αναφορά του ίδιου χαρακτήρα προέρχεται από τον πεισματάρη Γουίλ Κέιν, δηλαδή τον Γκάρι Κούπερ του αλησμόνητου «Ηigh Νoon» του 1952 («Το τρένο θα σφυρίξει τρεις φορές»). Ο Ταβερνιέ κάνει ό,τι έπρεπε να κάνουν οι Αμερικανοί. Ανοίγει το καπάκι της κιβωτού και ξεσκονίζει τα κειμήλια που μας έκαναν να αγαπήσουμε το σινεμά.

Αυτή η αγάπη είναι που κάνει τον Ταβερνιέ, δηλαδή τον Τόμι Λι Τζόουνς, να καταφύγει στο όνειρο και τη νοσταλγία. Αυτή η λησμονημένη από τους Αμερικανούς αγάπη είναι που κάνει τον σερίφη να βλέπει στο όνειρό του την μορφή ενός έντιμου στρατηγού των Νοτίων και του Εμφυλίου. Όμως η παραδοχή της ήττας είναι εμφανής. Ο σερίφης καταφεύγει στο όνειρο, δηλαδή την ουτοπία. Με σύμμαχο και συμπαραστάτη έναν νεκρό. From the grave ο μεγάλος γενναίος λοιπόν. Αυτός εμπνέει τον σερίφη τον ζωντανό. «Μείνε ακλόνητος στις αρχές και τους στόχους σου» του λέει. «Κακοί άνθρωποι καταστρέφουν τον κόσμο σου». Και ακόμα πιο πέρα: «Είμαστε τίμιοι αλλά υπηρετήσαμε άπληστους ανθρώπους». Επομένως; Οι νεκροί καθορίζουν τη διαδρομή του γενναίου σερίφη. «Δεν έχω άλλη επιλογή» ο Τόμι Λι Τζόουνς ομολογεί.

Οι νεκροί αναδύονται από τον βάλτο της Αμερικής. Προσέξτε την επαγωγική λογική. Λουιζιάνα, δηλαδή αποικία της Γαλλίας, δηλαδή Νότος, δηλαδή ρατσισμός. Αυτό από το χθες το ιστορικό. Σήμερα ο τυφώνας Κατρίνα. Δουλεμπόριο λευκής σαρκός, σίριαλ κίλερ κοριτσιών και μέσα στο σκατό να κολυμπάει ένας αρχιμαφιόζος ιταλικής καταγωγής με το παρατσούκλι Βaby Feet (Τζον Γκούντμαν). Ποιος ο ένοχος αυτών των δολοφονιών; Όλα συνδέονται με το παρελθόν. «Ξέχασε το παρελθόν. Δεν έχεις οίκτο;» τον ρωτάει η γυναίκα του. Όχι! Η Ιστορία γράφεται από τους νικητές Η μυθολογία από τους ηττημένους. Γι΄ αυτό πάντα με τους Ινδιάνους. Γι΄ αυτό πάντα με τον Κλιντ Ίστγουντ και τον Τόμι Λι Τζόουνς. Χωρίς αυτούς το αμερικανικό σινεμά θα ήταν μόνο για νεκροζώντανους οργανισμούς!

Με δυο λόγια: Σερίφης παλαιών αρχών στη Λουιζιάνα της παρακμής προσπαθεί να εξιχνιάσει δολοφονίες νεαρών γυναικών. Όλες οι ενδείξεις και τα στοιχεία οδηγούν στην περίπτωση σίριαλ κίλερ. Πρώτος ύποπτος στη λίστα ένας αρχιμαφιόζος γιγαντιαίων διαστάσεων. Όμως κάθε φορά που μια πόρτα ανοίγει, μια δεύτερη κλειστή τον εμποδίζει. Έτσι στο παρελθόν επιστρέφει. Όλα εξηγούνται από την κατάληξη μιας παλιάς σχέσης. Το παρελθόν φυγείν αδύνατον.

«Καταιγίδα στην ομίχλη»
Μείγμα φιλμ νουάρ με γουέστερν Γάλλος ο σκηνοθέτης Αμερικανική η πλοκή Γίγαντας ο Τόμι Λι Τζόουνς
ΒΑΘΜΟΙ=7 (μόνος εναντίον όλων)


Το κοροϊδάκι της μεγαλομπεμπέκας

Δύο ακόμα πρεμιέρες. Αισθηματική κομεντί η πρώτη. Αction movie η δεύτερη.

«Η πρόταση» (Τhe Ρroposal) της Να Φλέτσερ με Σάντρα Μπούλοκ και Ράιαν Ρέινολντς. Ανύπαντρη μεγαλομπεμπέκα ηλικίας 45 ακριβώς (τόσο η Μπούλοκ) είναι η «σκύλα»- αρχηγός εκδοτικού οίκου. Και όχι μόνο αυτό. Ιδιαιτέρα γραμματέας της «σκύλας» ο νεαρός Ράιαν Ρέινολντς, μόλις 33. Όταν όμως η bitch αντιμετωπίζει το φάσμα της απέλασης από την Αμερική με προορισμό τον Καναδά, τότε αυτομάτως προτείνει στο σκυλάκι «είσαι να παντρευτούμε με λευκό γάμο;».

Το κοροιδάκι συναινεί με αντάλλαγμα μια θέση στην επιχείρηση, πιο υψηλή. Έτσι το ζεύγος αποφασίζει ταξιδάκι στην Αλάσκα ώστε η νύφη με συγγενείς και φίλους του γαμπρού να γνωριστεί. Από εδώ και πέρα η Φλέτσερ εγκαταλείπει το πιπεράτο και αρχίζει να σουλατσάρει παρέα με το γλυκανάλατο και το αμερικανικό μελάτο. Ηalf and Ηalf που πάει να πει μισή ώρα περνάει φίνα. Το υπόλοιπο πλήξη και συνηθισμένη οικογενειακή βιτρίνα.



«Τransformers- Η εκδίκηση πλησιάζει» Φανταστική περιπέτεια με σκηνοθέτη τον Μάικλ Μπέι, παραγωγό τον Στίβεν Σπίλμπεργκ και πρωταγωνιστές
ΒΑΘΜΟΙ=5 (μισό μισό)

Σάια Λαμπέφ, Μέγκαν Φοξ, Τζος Ντουχάμελ, Ταϊρίζ Γκίμπσον, Τζον Τορτούρο. Το σίκουελ των «Τransformers» του 2007. Όπου ο νεαρός Σαμ μακριά από τους δικούς του καθώς και τον έρωτά του, με φύλακα- άγγελο ένα ρομπότ ονόματι Βumblebee. Η μάχη για το Σύμπαν μόλις άρχισε!

ΒΑΘΜΟΙ= DΟΝ΄Τ ΚΝΟW (ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΩ ΔΕΙ)

«Θα παντρευτούμε, μόλις μπορεί να πει το “ναι”...»

  • Λίγοι γνωρίζουν ίσως ότι ο Ράιαν Ο’ Νιλ δεν παντρεύτηκε ποτέ με τη Φάρα Φόσετ. Και δεν είναι ότι δεν της έκανε πρόταση γάμου. Απλώς, ύστερα από τόσα χρόνια συμβίωσης, κάθε φορά που το επιχειρούσε, εκείνη γελούσε.

Και τώρα που η γυναίκα - μύθος είναι στο κρεβάτι, με μεταστατικό καρκίνο, κι εκείνος βρίσκεται διαρκώς κοντά της, η είδηση ότι ο Ράιαν Ο’ Νιλ θα παντρευτεί τη Φάρα Φόσετ, δεν μπορεί παρά να συγκινήσει. «Της ζήτησα να με παντρευτεί, ξανά, και είχε συμφωνήσει», είπε ο 68χρονος ηθοποιός στην εκπομπή της Μπάρμπαρα Γουόλτερς στην αμερικανική τηλεόραση.

Από το 1982 και μετά υπήρξαν ζευγάρι με μικρά και μεγαλύτερα διαλείμματα. Εχουν και έναν γιο μαζί, τον Ρέντμοντ. «Συνήθιζα να της κάνω πρόταση γάμου αλλά είχε γίνει κάτι σαν το αστείο μας», λέει σήμερα ο Ράιαν Ο’ Νιλ, προσθέτοντας ότι αυτή τη φορά είναι αποφασισμένος. «Θα παντρευτούμε μόλις μπορεί να πει το “ναι”. Ισως απλώς να μπορεί να γνέψει το κεφάλι της». Εδώ και δύο εβδομάδες η Φάρα Φόσετ νοσηλεύεται σε νοσοκομείο του Λος Αντζελες... Είχαν πει ότι θα επέστρεφε σπίτι της, αλλά τα νέα μάλλον δεν είναι καλά.

Τενεσί Ουίλιαμς με χολιγουντιανό χάπι εντ

  • Λυσσασμένη γάτα *** ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ. Σκηνοθεσία: Ρίτσαρντ Μπρουκς. Ερμηνεία: Λιζ Τέιλορ, Πολ Νιούμαν, Μπερλ Αϊβς, Τζακ Κάρσον, Τζούντιθ Αντερσον.

Μισό αιώνα μετά την πρώτη προβολή της, η «Λυσσασμένη γάτα» κρατιέται ζωντανή, αλλά και αντιφατική, για τρεις λόγους.

Πρώτον, για τις κορυφαίες ερμηνείες της Λιζ Τέιλορ και του Πολ Νιούμαν στην πρώτη και μοναδική, αν δεν μας απατά η μνήμη, συνάντησή τους σε κινηματογραφικό πλατό. Δεύτερον, για τη στατική - θεατρική σκηνοθεσία του Ρίτσαρντ Μπρουκς (συνυπογράφει με τον Τζέιμς Πόε το σενάριο). Τρίτον, για το χολιγουντιανό χάπι έντ, που έκανε τον Τενεσί Ουίλιαμς να μη θέλει να ακούει για μια ταινία -εμπορική επιτυχία- βασισμένη στο ομότιτλο θεατρικό έργο του.

Η «Λυσσασμένη γάτα», «Γάτα σε καυτή τσίγκινη στέγη» κατά το πρωτότυπο «Cat On A Hot Tin Roof», προστίθεται σε έναν μικρό κατάλογο προσεκτικά επιλεγμένων επανεκδόσεων κλασικών ταινιών, οι οποίες δίνουν μια ανάσα στα θερινά σινεμά της Αθήνας.

  • Ο Νότος

Η ιστορία εκτυλίσσεται στην έπαυλη ενός μεγαλοκτηματία του Νότου, του Μπιγκ Ντάντι όπως τον αποκαλούν, την βραδιά των γενεθλίων του. Ο Μπιγκ Ντάντι επιστρέφει από ένα ιατρικό τσεκ απ, που επιβεβαίωσε τους φόβους του γιατρού του ότι είναι χτυπημένος από τον καρκίνο. Είναι χαρούμενος γιατί δεν ξέρει την αλήθεια. Είναι σαν να έχει ξαναγεννηθεί (σύμφωνα με μια διάσταση του διονυσιακού μύθου, πολυχρησιμοποιημένη από τον Ουίλιαμς) και είναι αποφασισμένος να ξεκαθαρίσει την κατάσταση με τους δυο γιους του.

Ο πρωτότοκος μοιάζει σαν ευνουχισμένος στη σκιά του πανίσχυρου πατέρα του. Ειναι παντρεμμένος με μια ανόητη και υστερική, που γεννοβολάει διαρκώς παιδιά και καταστρώνει σχέδια για την κληρονομιά της πατρικής περιουσίας. (Ο σαρκασμός του Μπρουκς δεν έχει προηγούμενο.)

Ο δευτερότοκος, ο Μπρικ, είναι ο άσωτος της οικογένειας. Εχει παρατήσει τον αθλητισμό και δεν νοιάζεται για τίποτα μετά τον θάνατο ενός επιστήθιου φίλου του. Επιπλέει στο αλκοόλ και αποφεύγει κάθε επαφή με τη γυναίκα του, τη χυμώδη Μάγκι, που μόνον ο Μπιγκ Ντάνι συμπαθεί (και ορέγεται).

Η Μάγκι, που προέρχεται από την κατώτερη κοινωνική τάξη, κρατάει ως επτασφράγιστο μυστικό την απουσία κάθε ερωτικής επαφής με τον άντρα της. Πιστεύει πως μόνον έτσι θα παραμείνει στο παιχνίδι της διεκδίκησης της περιουσίας του Μπιγκ Ντάντι, που κορυφώνεται σαν τραγωδία, αλλά και σαν παρωδία.

  • Ευτυχία στο τέλος

Ενας βασικός άξονας στο έργο του Ουίλιαμς αφορά τα καταπιεσμένα συναισθήματα και τη σεξουαλικότητα που υπερβαίνει τους ανθρώπους. Οι σχέσεις εξουσίας είναι άμεσα συναρτημένες με τη σεξουαλικότητα και οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή (ή σε ευνουχιστικό συμβιβασμό).

Ετσι εξηγείται η έντονη δυσφορία και η αντίδραση του Ουίλιαμς όταν είδε στην οθόνη τη «Λυσσασμένη γάτα». Η ομοφυλοφιλία του Μπρικ, που υπονοείται σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, στο τέλος «γιατρεύεται» στην αγκαλιά της «λυσσασμένης» Μάγκι. Το πρόβλημα μετατέθηκε, από τους φοβισμένους παραγωγούς, στη σχέση πατέρα - γιου.

Oι άλλες ταινίες
  • Η πρόταση (**)

Το μοτίβο της σύγκρουσης αρσενικού - θηλυκού, που υπήρξε ο πυρήνας πολλών επιτυχημένων σκρούμπολ κωμωδιών του παλιού Χόλιγουντ, επανέρχεται στην ερωτική κομεντί της Αν Φλέτσερ («Step Up», «27 Φορέματα»).

Η Μάργκαρετ, μια Καναδή στρίγκλα κοντά στα σαράντα που ζει στη Νέα Υόρκη και διαπρέπει ως διευθυντικό στέλεχος σε ένα εκδοτικό οίκο, ξυπνάει ένα πρωί σε έναν εφιάλτη. Το αμερικανικό κράτος δεν δίνει δεκάρα για τις επαγγελματικές επιδόσεις και την κοινωνική της θέση και την αντιμετωπίζει σαν να ’ταν μια εξαθλιωμένη λαθρομετανάστρια από τη Λατινική Αμερική. Και όλα αυτά γιατί η υπεροπτική Μάργκαρετ αψήφησε το γεγονός ότι η βίζα της έχει ημερομηνία λήξης και έκανε παράτυπα ένα ταξίδι στο εξωτερικό. Τώρα αντιμετωπίζει την απέλασή της με συνοπτικές διαδικασίες. Η λαμπρή καριέρα και η κοσμική ζωή φτάνουν στο τέλος τους.

Η Μάργκαρετ, όμως, είναι μια σιδηρά κυρία που πάντα βρίσκει μια λύση. Τη στιγμή της απόγνωσης πείθει, με τον τρόπο της, τον καταπιεσμένο γραμματέα της, τον νεαρό Αντριου, να κάνουν έναν εικονικό γάμο, σωτήριο και για τους δύο. Πιστεύει πως έτσι θα εξασφαλίσει την πολυπόθητη πράσινη κάρτα διαρκείας, όμως λογαριάζει χωρίς τον ξενοδόχο.

Ο υπάλληλος στην υπηρεσία αλλοδαπών είναι αδέκαστος, σχολαστικός και μισογύνης. Αδιαφορεί για τα περί κεραυνοβόλου έρωτα κι αν δεν πειστεί πως το «ζευγάρι» συνδέεται από καιρό ερωτικά, θα καταγγείλει και τους δύο μελλόνυμφους για απάτη.

Μέχρι αυτό το σημείο η Φλέτσερ ελέγχει πλήρως τα δεδομένα μιας κωμωδίας, στην οποία ο ρόλος της γυναίκας είναι κομμένος και ραμμένος σύμφωνα με τα πρότυπα των αντρικών χαρακτήρων.

Τα πράγματα αλλάζουν, όταν η Μάργκαρετ, αποδεχόμενη τους όρους του Αντριου, αφήνει τη Νέα Υόρκη για ένα τριήμερο σε ένα μικρό ψαροχώρι της Αλάσκας, όπου ζουν οι γονείς και το σόι του «γαμπρού». Εκεί αρχίζουν οι αποκαλύψεις και οι ανατροπές, που είναι λυτρωτικές και προετοιμάζουν το ψεύτικο ζευγάρι για τον αληθινό έρωτα. Η Μάργκαρετ στην ψυχρή Αλάσκα συναντάει μια ζεστή οικογένεια. Αυτό που της έχει λείψει στη ζωή και την έχει κάνει στρίγκλα... Στους βασικούς ρόλους η Σάντρα Μπούλοκ και ο Ράιαν Ρέινολντς.

  • Πάμε όπου θες

Δραματική κομεντί του Σαμ Μέντες, η οποία γυρίστηκε σε χρόνο-ρεκόρ από τον Βρετανό σκηνοθέτη την εποχή που ολοκληρωνόταν ο «Δρόμος της επανάστασης». «Ηταν μια εκτόνωση μετά την πίεση των γυρισμάτων και του μοντάζ», λέει ο Μέντες.

Κεντρικά πρόσωπα της ταινίας είναι ένα νεαρό ζευγάρι που παθαίνει πανικό όταν μαθαίνει πως θα αποκτήσει παιδί. Με τον Τζον Κραζίνσκι και τη Μάγια Ρούντολφ.

  • Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Πέμπτη, 25 Iουνίου 2009

Φαντάσματα του βάλτου. Ο Μπερτράν Ταβερνιέ σκηνοθετεί ένα ατμοσφαιρικό θρίλερ στη Λουιζιάνα

  • Του Δημητρη Mπουρα, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 25/6/2009
  • Καταιγίδα στην ομίχλη ** ½ ΘΡΙΛΕΡ. Σκηνοθεσία: Μπερτράν Ταβερνιέ. Ερμηνεία: Τόμι Λι Τζόουνς, Πίτερ Σάρσγκαρντ, Τζον Γκούντμαν, Κέλι ΜακΝτόναλντ, Μέρι Στινμπέργκεν, Νεντ Μπίτι.

ΚΡΙΤΙΚΗ. Η τελευταία ταινία του Μπερτράν Ταβερνιέ είναι μια ιστορία φαντασμάτων, αθόρυβη, παράξενη και διόλου μεταφυσική, που διαδραματίζεται στον ομφαλό του αμερικανικού Νότου, στη Λουιζιάνα. Η αστυνομική ίντριγκα, που οδηγεί έναν γερασμένο αστυνομικό σε ένα ρατσιστικό παρελθόν το οποίο πολλοί θα ’θελαν να ξεχάσουν, είναι ένα ρεαλιστικό πρόσχημα για τον βετεράνο Γάλλο σκηνοθέτη.

  • Αναχρονιστικός ήρωας

Το σενάριο της ταινίας βασίζεται σε ένα βιβλίο του διάσημου συγγραφέα αστυνομικών ιστοριών Τζέιμς Λι Μπερκ. Ο πρωτότυπος ψυχεδελικός τίτλος του «In The Electric Mist With Confederate Dead» θα μπορούσε να αποδοθεί: Στην Ηλεκτρισμένη Πρωινή Πάχνη με τον Νεκρό Ομοσπονδιακό. Ο Ταβερνιέ έχει μια αγάπη για την κουλούρα της Αμερικής. Το 1983 ταξίδευσε με τον σκηνοθέτη Ρόμπερ Πάρις στον «γέρο», των μαύρων και του Φόκνερ, Μισισιπή για το ντοκιμαντέρ «Mississipi Blues».

Το 1986 γύρισε την πιο τρυφερή ταινία μυθοπλασίας για την τζαζ, το «Μεσάνυχτα και κάτι», σκηνοθετώντας τον σαξοφωνίστα Ντέξτερ Γκόρντον σε ένα ρόλο που θα ταίριαζε στον Μπέρντι, στον Κολτρέιν, στον Μάιλς, ή σε άλλους τσακισμένους γίγαντες της «μαύρης» μουσικής του 20ού αιώνα. Σήμερα, μοιάζει σαν ένας επισκέπτης στη Λουιζιάνα, άλλοτε ενθουσιασμένος κι άλλοτε αμήχανος. Σαν μια σκιά πίσω από τον πρωταγωνιστή του, Τόμι Λι Τζόουνς.

Ο Αμερικανός ηθοποιός ενσαρκώνει έναν αναχρονιστικό ήρωα. Εναν «νεκρό», που συναντιέται με το φάντασμα ενός στρατηγού των Νοτίων στους βάλτους την ώρα της πάχνης του πρωινού.

  • Τοπίο στην ομίχλη

Ο Ντέιβ Ρομπισό, ένας κουρασμένος αστυνομικός, βετεράνος υπολοχαγός του Βιετνάμ και πρώην αλκοολικός, ζει ήσυχα στους βάλτους με τη γυναίκα του και την υιοθετημένη κόρη τους. Η μικρή τους πόλη, που έχει ανοιχτές τις πληγές από την «Κατρίνα», αναστατώνεται μετά την ανακάλυψη του πτώματος μιας νεαρής λευκής πόρνης. Ο Ρομπισό αναλαμβάνει την υπόθεση και, πριν καλά καλά αρχίσει τις ανακρίσεις, ανακαλύπτει σε έναν απομακρυσμένο βάλτο έναν αλυσοδεμένο ανθρώπινο σκελετό, που μάλλον ξεθάφτηκε από τον καταστροφικό τυφώνα. Πρόκειται μάλλον για ένα ρατσιστικό έγκλημα. Ο άνθρωπος που οδήγησε τον Ρομπισό στον σκελετό είναι ένας αλκοολικός σταρ του Χόλιγουντ που βρίσκεται στην περιοχή για τα γυρίσματα μιας ταινίας γύρω από τον Εμφύλιο. Ο νεαρός ηθοποιός επιμένει πως, όταν πέφτει η ομίχλη στους βάλτους, γίνονται ορατές οι φιγούρες μιας ομάδας ηττημένων στρατιωτών των Νοτίων που περιπλανιούνται σαν ζόμπι μαζί με τον κουτσό στρατηγό τους. Και ο Ρομπισό αρχίζει να τον συμπαθεί και να βυθίζεται σε μια παραίσθηση.

  • Παρόν και παρελθόν

Ο χαμηλότονος Ταβερνιέ θέλει να ακροβατήσει σε μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν. Παρακάμπτει με ευκολία την τετριμμένη μεταφυσική, όμως, δεν καταφέρνει να συνδέσει τον κόσμο των ζωντανών και των νεκρών σαν να επρόκειτο για συγκοινωνούντα δοχεία.

Wednesday, June 24, 2009

Όσκαρ καλύτερης ταινίας: Δέκα οι υποψηφιότητες από το 2010


Ο αριθμός των ταινιών που επιλέγονται για το Οσκαρ καλύτερης ταινίας θα αυξηθεί από πέντε σε δέκα το 2010, ανακοίνωσαν σήμερα οι οργανωτές αυτής της λαμπρής χολιγουντιανής τελετής.

Ο πρόεδρος της Ακαδημίας τεχνών και επιστημών του κινηματογράφου, Σίντ Γκάνις, ανακοίνωσε την απόφαση αυτή σε συνέντευξη τύπου στο χώρο της ακαδημίας.

«Μετά από περισσότερες από έξι δεκαετίες, η ακαδημία επιστρέφει εν μέρει στις αρχικές της επιλογές, όταν ο ανταγωνισμός ήταν ευρύτερος για την βασική απονομή του Οσκαρ της χρονιάς», δήλωσε.

«Το τελικό αποτέλεσμα, βεβαίως θα είναι το ίδιο-ένας μόνος νικητής για την καλύτερη ταινία-όμως οι 'φιναλίστ' του ανταγωνισμού θα είναι δέκα ταινίες του 2009 και όχι πέντε», διευκρινίστηκε από την ίδια πηγή.

www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ - ΜΠΕ

Ελληνική νουβέλ-βαγκ στις «Νύχτες πρεμιέρας»

  • Την ώρα που «τρέχουν» πολλά φεστιβάλ σε όλη την Ελλάδα, ως είθισται κάθε καλοκαίρι, το 15ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας - Νύχτες Πρεμιέρας (16 έως 27 Σεπτεμβρίου) άρχισε ήδη να στέλνει τις πρώτες ειδήσεις για τη φθινοπωρινή ατζέντα μας.

Από την «Στρέλλα» του Πάνου Χ. Κούτρα, που θα κάνει πρεμιέρα στις «Νύχτες Πρεμιέρας»

Από την «Στρέλλα» του Πάνου Χ. Κούτρα, που θα κάνει πρεμιέρα στις «Νύχτες Πρεμιέρας»

Τρία νέα βραβεία για Ελληνες δημιουργούς, δύο πολυαναμενόμενες ελληνικές ταινίες, είκοσι σπάνια cult διαμάντια, αφιερώματα στον πρωτοπόρο Δανό σκηνοθέτη-ποιητή Γιόργκεν Λεθ και τον Πολωνό δημιουργό Σμπίγκνιου Ριμπζίνσκι, είναι μερικά από τα highlights του φετινού φεστιβάλ.

Στη φιλοσοφία του ανέκαθεν ξεχώριζε η στήριξη νέων δημιουργών και φυσικά του ελληνικού σινεμά. «Κάτι αλλάζει στο τοπίο του ελληνικού κινηματογράφου. Οι νέοι δημιουργοί καταπιάνονται με τολμηρά θέματα, αναζητούν πρωτότυπες φόρμες έκφρασης, αναμετρώνται με τις δυσκολίες τους, ξεπερνούν τις αδυναμίες τους και κατακτούν τα διεθνή φεστιβάλ, όπως έδειξε το βραβείο του «Κυνόδοντα» του Γιώργου Λάνθιμου στις Κάνες. Ολη αυτή η αλλαγή -γρήγορη και ουσιαστική- γεννά ελπίδες αλλά και υποχρεώσεις. Το ελληνικό σινεμά έχει την ανάγκη όλων μας», υποστηρίζει ο καλλιτεχνικός διευθυντής του φεστιβάλ και διευθυντής του περιοδικού «ΣΙΝΕΜΑ» Ορέστης Ανδρεαδάκης.

Φέτος, λοιπόν, οι «Νύχτες Πρεμιέρας» προχωρούν σε πιο πρακτικά βήματα. Θεσμοθετούν 3 νέα βραβεία σε πρωτοεμφανιζόμενους Ελληνες δημιουργούς.

«Το Κακό 2: Η εποχή των ηρώων» του Γ. Νούσια. Μια ακόμη πολυαναμενόμενη ελληνική ταινία

«Το Κακό 2: Η εποχή των ηρώων» του Γ. Νούσια. Μια ακόμη πολυαναμενόμενη ελληνική ταινία

* Σκηνοθέτη: Για πρώτη ταινία μεγάλου μήκους, που είχε τουλάχιστον μία δημόσια προβολή με εισιτήριο σε αίθουσα ή φεστιβάλ στην Ελλάδα από την 1η Σεπτεμβρίου 2008 έως τις 31 Αυγούστου 2009.

* Πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού: Αντρα και γυναίκας που συμμετείχαν σε ελληνική ταινία μεγάλου μήκους που προβλήθηκε με εισιτήριο, το ίδιο διάστημα.

Το φεστιβάλ δεν σταματάει στα βραβεία. Ανάμεσα σε άλλες ταινίες θα κάνουν σ' αυτό πρεμιέρα η πολυσυζητημένη ταινία του Πάνου Χ. Κούτρα «Στρέλλα» με ηρωίδα μια τρανσέξουαλ, καθώς και το «Το Κακό 2: η εποχή των ηρώων» του Γιώργου Νούσια.

Το υπόλοιπο διεθνές πρόγραμμα είναι εξίσου ενδιαφέρον.

* Το περιοδικό «ΣΙΝΕΜΑ», συνδιοργανωτής Φεστιβάλ, γιορτάζοντας τα 20 χρόνια του, προτείνει 20 καλτ ταινίες που μάζεψε με κόπο από τα... τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Ανάμεσά τους το «Enter the Dragon» (1973) με τον Μπρους Λι, το πολωνικό σουρεαλιστικό «Το χειρόγραφο της Σαραγόσα» (1965) του Βόιτσεκ Χας, βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Γιαν Πότοτσκι. Θα προβληθούν ακόμα οι «Αληθινές ιστορίες» (1896) του ηγέτη των Talking Heads, Ντέιβιντ Μπερν, ένα άγνωστο στο κοινό cult αριστούργημα για μια φανταστική πόλη στην Αμερική, και το «This is Spinal Tap» (1984), ένα παράξενο μουσικό ντοκιμαντέρ τού Ρομπ Ράινερ για ένα συγκρότημα το οποίο δεν είναι καν... συγκρότημα.

* Αφιερώματα: Ο Δανός Γιόργκεν Λεθ είναι ανθρωπολόγος, κριτικός της τζαζ και ποιητής. Οι «Νύχτες Πρεμιέρας» παρουσιάζουν μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα ντοκιμαντέρ του αλλά και το εμβληματικό «The Five Obstructions» (2003), που υπέγραψε ο Γιόργκεν Λεθ με τον Λαρς φον Τρίερ, του οποίου είναι φίλος και δάσκαλος. Θα προβληθούν ακόμα μερικά από τα πιο αντιπροσωπευτικά φιλμ του Σμπίγκνιου Ριμπζίνσκι. Βραβευμένος με Οσκαρ για το μικρού μήκους animation «Tango», ο πρωτοπόρος δημιουργός χρησιμοποίησε την τεχνολογία και τα ειδικά εφέ για να μετατρέψει τον κινηματογράφο στην απόλυτη εικαστική εμπειρία.

Οι αίθουσες του φεστιβάλ παραμένουν οι ίδιες: Αττικόν Cinemax Class, Απόλλων Cinemax Class και Δαναός 1 & 2. Συνεχίζονται τα δύο διαγωνιστικά τμήματα, Διεθνές (βραβείο Χρυσής Αθηνάς, 10.000 ευρώ) και «Μουσική & Φιλμ» (βραβείο 10.000 ευρώ) αλλά και τα: Πανόραμα, «Μετά τα μεσάνυχτα», Πρεμιέρες, «Σινεμά στα όρια», «Ντοκιμαντέρ» και «Μικρές ιστορίες».

Υπάρχουν και νέα... τεχνολογικής φύσεως. Τέρμα οι ουρές εισιτηρίων για τους σινεφίλ. Θα λειτουργήσει online προπώληση, με δυνατότητα αγοράς εισιτηρίων με πιστωτική αλλά και έκδοσή τους από αυτόματα μηχανήματα στους χώρους των κινηματογράφων. Τον Σεπτέμβριο θα πωλούνται και οι κάρτες διαρκείας.

**Για να μη χάνετε κανένα νέο για τις «Νύχτες Πρεμιέρας» υπάρχει η επίσημη ιστοσελίδα (www.aiff.gr) ή αυτή του περιοδικού «ΣΙΝΕΜΑ» (www.cinemag.gr). Μπορείτε να γράφετε τις απόψεις σας στο διαδραστικό και ανανεωμένο blog (http://nyxtespremieras.blogspot.com/). Οι Νύχτες Πρεμιέρας έχουν αποκτήσει και το δικό τους Twitter (http://twitter.com/nyxtespremieras).

Tuesday, June 23, 2009

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ: Ξανά για το θεσμικό πλαίσιο


Την υλοποίηση του δικού τους νομοθετικού πλαισίου για τον κινηματογράφο ζητούν με επιστολή τους στον υπουργό Πολιτισμού η Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών και άλλοι φορείς. Την επιστολή συνυπογράφουν σκηνοθέτες και κινηματογραφικές λέσχες, χωρίς όμως το σύνολο της κινηματογραφικής κοινότητας. Σημαντικοί φορείς όπως η Πανελλήνια Ομοσπονδία Θεάματος Ακροάματος, το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών, το σωματείο των μικρομικάδων κ.ά. έχουν διαχωρίσει τη θέση τους από το λεγόμενο κινηματογραφικό «συνέδριο» το 2007, οπότε διαφάνηκαν οι ιδεολογικές διαφορές στα αιτήματα του κινηματογραφικού χώρου.

Το εν λόγω νομοσχέδιο, που κατατέθηκε στο ΥΠΠΟ (Οκτώβρης 2008), ανεξάρτητα από επιμέρους διαφορές από τις προτάσεις της διορισμένης από το ΥΠΠΟ νομοπαρασκευαστικής επιτροπής τον περσινό Σεπτέμβρη, ουσιαστικά δεν ξεφεύγει από τη στρατηγική της ΕΕ και των ελληνικών κυβερνήσεων για αγοραία αντιμετώπιση του κινηματογράφου. Είναι χαρακτηριστικό πως οι ίδιοι οι φορείς στην επιστολή τους σημειώνουν ότι η πρότασή τους «ενθαρρύνει τη συνέργεια με τον ιδιωτικό τομέα, μέσα από σύγχρονες μεθόδους ενισχύσεων και επενδυτικών κινήτρων» και «συνέργειες με τις υγιείς δυνάμεις της αγοράς» (σ.σ. οι υπογραμμίσεις δικές μας).

Γι' αυτό το ΥΠΠΟ, απαντώντας, «εκφράζει την ικανοποίησή του» για «τη συνεχή και εποικοδομητική συνεργασία για τη διαμόρφωση του νέου νόμου για τον Κινηματογράφο». Προσθέτει ότι τις προσεχείς ημέρες θα συνεχιστούν «οι συναντήσεις, με στόχο την ταχεία ολοκλήρωση των διαβουλεύσεων, προκειμένου να δοθεί στη δημοσιότητα το τελικό κείμενο του νομοσχεδίου».

Το θέμα λοιπόν δεν είναι ποιου το νομοσχέδιο θα προταχθεί, αλλά τι θα είναι αυτό το νομοσχέδιο. [ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 24/6/2009]


Συνεργασία για τη διαμόρφωση του νέου Νόμου για τον Κινηματογράφο

Από το Υπουργείο Πολιτισμού, με αφορμή τη σημερινή ανοιχτή επιστολή της Διασωματειακής Επιτροπής των Φορέων του Κινηματογράφου, εκδόθηκε η ακόλουθη ανακοίνωση:
Το Υπουργείο Πολιτισμού εκφράζει την ικανοποίησή του προς τη Διασωματειακή Επιτροπή των Φορέων του Κινηματογράφου, αλλά και προς όλους τους Φορείς του χώρου για τη συνεχή και εποικοδομητική συνεργασία για τη διαμόρφωση του νέου Νόμου για τον Κινηματογράφο.
Θέλουμε να διαβεβαιώσουμε τους ανθρώπους του κινηματογράφου, ότι θα συνεχίσουμε να εργαζόμαστε από κοινού για την κατάθεση και την ψήφιση του νέου Νόμου. Ο Νόμος θα έλθει να επικαιροποιήσει εκείνον της αείμνηστης Μελίνας Μερκούρη, ώστε να εκσυγχρονίσει ολόκληρο το θεσμικό πλαίσιο του Κινηματογράφου (συμπεριλαμβανομένων και των Κρατικών Κινηματογραφικών Βραβείων Ποιότητας), δίνοντας έτσι νέα ώθηση στην ελληνική κινηματογραφία. Στόχος μας είναι ένα νομοθετικό πλαίσιο που θα επιλύει χρονίζοντα προβλήματα, και παράλληλα θα προσφέρει ευκαιρίες και ώθηση στους αξιόλογους, νέους δημιουργούς.
Προς αυτή την κατεύθυνση, με πρωτοβουλία του Υπουργού Πολιτισμού, συνεχίζονται τις προσεχείς ημέρες οι συναντήσεις, με στόχο την ταχεία ολοκλήρωση των διαβουλεύσεων, προκειμένου να δοθεί στη δημοσιότητα το τελικό κείμενο του νομοσχεδίου. [ΔΕΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΥΠΠΟ, 23.06.2009]


Monday, June 22, 2009

Η ΚΡΙΣΤΙΝ ΣΚΟΤ ΤΟΜΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗ ΖΩΗ: «Η ωριμότητα με κάνει λιγότερο απόμακρη»

Είναι παρεξηγημένη στον χώρο της. Αν και ελκυστική, θηλυκή και σαγηνευτική, στην πιάτσα του θεάματος της έχουν κολλήσει τους χαρακτηρισμούς «υστερική» και «ψηλομύτα». Ο Άντονι Μινγκέλα, ο σκηνοθέτης με τον οποίον είχε συνεργαστεί στον «Άγγλο ασθενή», είχε πει γι΄ αυτήν πως είναι κλειστός χαρακτήρας. Ο Χιου Γκραντ υποστηρίζει πως «θέλει απλώς ζέσταμα». Άλλοι πάλι λένε πως είναι εγκάρδια, θερμή και καλή. Τι ισχύει τελικά για την Κριστίν Σκοτ Τόμας; Η ίδια πάντως δεν αποδέχεται τον χαρακτηρισμό της υστερικής.

Ξεκαθαρίζει όμως ότι ο εκνευρισμός- που πλέον δεν έχει- αλλά και η νέα τάση της να «κατακεραυνώνει» όποιον βρίσκεται γύρω της, είναι απλά φήμες. Γι΄ αυτό και απορρίπτει τον χαρακτηρισμό της «μεγάλης σκύλας» που της προσάπτουν. «Δεν αντέχω την απογοήτευση, όπως επίσης να περιμένεις κάτι και να μη συμβαίνει όπως θέλεις. Ίσως φταίει ότι πάντα ήμουν προετοιμασμένη για το χειρότερο. Κι αν μιλήσουμε ψυχαναλυτικά, η διάθεσή μου μάλλον οφειλόταν στη μεγαλύτερη απογοήτευση της ζωής μου, τον θάνατο του πατέρα μου».

Πάντως εξακολουθεί να είναι «δύσκολη» με τους σκηνοθέτες με τους οποίους συνεργάζεται και το παραδέχεται. «Μπορεί να μην είμαι σίγουρη για τίποτε στον κόσμο, όμως στη δουλειά μου ξέρω τι κάνω. Καμιά φορά τα βάζω και με τον εαυτό μου και τότε βλέπω τους υπόλοιπους στο γύρισμα να κοιτούν αλλού χωρις να μιλούν και αντιλαμβάνομαι ότι το ΄χω παρατραβήξει», λέει στους «Sunday Τimes».

«Συχνά έδινα την εντύπωση της απόμακρης, της αυτάρεσκης, αλλά είναι απλώς μια εντύπωση. Κρυβόμουν πίσω από εκφράσεις διότι ήμουν ντροπαλή και δεν ήθελα να το προσέξει κανείς. Όμως είναι ωραίο να έχεις αυτοπεποίθηση και τώρα είναι καλύτερα τα πράγματα. Είναι απόρροια της ωριμότητας με την πάροδο του χρόνου και μου δίνει μεγάλη ανακούφιση», λέει η Βρετανίδα ηθοποιός η οποία στα 48 της επιστρέφει δυναμικά στην ενεργό δράση ύστερα από μια μικρή περίοδο κατά την οποία κράτησε χαμηλούς τόνους.

Αυτή την περίοδο κάνει πρόβες για τον «Γλάρο» του Τσέχωφ που θα ανέβει στο Μπρόντγουεϊ ενώ πρόσφατα πρωταγωνίστησε σε τρεις ταινίες: τη βρετανική «Εasy Virtue» του Νόελ Κάουαρντ (θα προβληθεί στην Ελλάδα από τις 23 Ιουλίου), την πιασάρικη αμερικανική κομεντί «Ψωνίζω άρα υπάρχω» και τη γαλλική δραματική «Απλά... Σ΄ αγαπώ». Στην τελευταία υποδύθηκε μια γυναίκα που προσπαθεί να επανενταθχεί στην κοινωνία ύστερα απο 15 χρόνια φυλάκισης, ερμηνεία που συζητήθηκε πολύ.
  • Επιμέλεια: Χρήστος Ν.Ε. Ιερείδης, ΤΑ ΝΕΑ: Δευτέρα 22 Ιουνίου 2009



Μετάνιωσε η Άντι ΜακΝτάουελ...


Άντι ΜακΝτάουελ
  • Μετάνιωσε η Άντι ΜακΝτάουελ για τη δήλωσή της ότι «οι γυναίκες ηθοποιοί που διανύουν τα 50 έτη της ηλικίας τους έχουν το δικό τους μερίδιο στην κινηματογραφική βιομηχανία και μπορούν ακόμη να αναζητήσουν ρόλους». Σε πρόσφατη συνέντευξή της όμως κατηγόρησε τους παραγωγούς του Χόλιγουντ επειδή προτιμούν νέες και ωραίες και γυρνούν την πλάτη τους σε ικανές ηθοποιούς μεγαλύτερης ηλικίας. «Περνούν τα χρόνια και έρχεται η στιγμή που οι παραγωγοί δεν ξέρουν τι να κάνουν με τις ήδη καταξιωμένες ηθοποιούς. Πιστεύω ότι θα πρέπει κάποιος να είναι ανοιχτός σε νέες ιδέες. Να μη μένει προσκολλημένος στο παρελθόν, τότε που ήταν νέος και οι προτάσεις έπεφταν βροχή», λέει η 51χρονη πλέον ηθοποιός.
    ΤΑ ΝΕΑ: Δευτέρα 22 Ιουνίου 2009

Άλεκ Μπόλντουιν: «Έχω ημερομηνία λήξης»

Άλεκ Μπόλντουιν

Ο Άλεκ Μπόλντουιν δήλωσε την ημερομηνία λήξης της καριέρας του ως ηθοποιός: τον Μάρτιο του 2012. «Εκείνη την ημέρα, θα σηκωθώ από το κρεβάτι και θα πω:

"Και τώρα τι κάνω; Έχω τελειώσει;". Νομίζω ότι ναι. Μπορεί μέχρι τότε να έχω τελειώσει ένα θεατρικό έργο ή κάτι τέτοιο, αλλά στο πάρτι των τελευταίων γυρισμάτων θα ανακοινώσω την αποχώρησή μου», δήλωσε ο πρωταγωνιστής της ταινίας «Τhe Cooler» στο περιοδικό «Ρlayboy». Ο Μπόλντουιν σκοπεύει να αφοσιωθεί στον ρόλο του οικογενειάρχη μόλις λήξει το συμβόλαιό του για την αμερικανική τηλεοπτική σειρά 30 Rock. «Έχω αυτήν την ανόητη φαντασίωση ότι ξαναπαντρεύομαι κι ότι έχω ένα παιδί. Θα ήθελα να έχω μία άλλη ευκαιρία με ό,τι έχω μάθει από τη ζωή. Το παιδί μου, γύρω στα 8 το φαντάζομαι να έρχεται μία μέρα από το σχολείο και να μου λέει ότι η μαμά του συμμαθητή του τού είπε ότι ήμουν διάσημος ηθοποιός στην τηλεόραση. Και μόλις το παραδεχόμουν και του έδειχνα τα DVD της σειράς το παιδί θα αντιδρούσε κάπως έτσι:

"Θες να πεις ότι ήσουν στην τηλεόραση και ότι τώρα μένεις σπίτι και το μόνο που κάνεις είναι οι δουλειές του σπιτιού, ενώ η μαμά δουλεύει;".

"Ακριβώς αυτό έκανα γιε μου", θα του απαντούσα».
  • ΤΑ ΝΕΑ: Δευτέρα 22 Ιουνίου 2009

Πολυαναμενόμενες πρεμιέρες και ταινίες καλτ στις φετινές Νύχτες Πρεμιέρας

  • Από τις 16 ως τις 27 Σεπτεμβρίου σε τέσσερις αίθουσες
Η ταινία Στρέλλα του Πάνου Κούτρα θα κάνει πρεμιέρα στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας.
Η ταινία Στρέλλα του Πάνου Κούτρα θα κάνει πρεμιέρα στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας.

  • Τρία νέα βραβεία, δύο πολυαναμενόμενες ελληνικές ταινίες, 20 σπάνιες cult ταινίες, ένας πρωτοπόρος Δανός σκηνοθέτης και ο Πολωνός δημιουργός που ένωσε το σινεμά με τις εικαστικές τέχνες κάνουν πρεμιέρα στο 15ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας, ανάμεσα σε πολλές καινοτομίες.
  • Επιπλέον, μετά από γενική και πολύχρονη απαίτηση των πιστών του θεατών, το φεστιβάλ εγκαινιάζει φέτος online προπώληση εισιτηρίων, καθώς και αγορά εισιτηρίων για όλες τις αίθουσες σε κεντρικά σημεία της Αθήνας. Παράλληλα, ανανεώνει και εμπλουτίζει την παρουσία του στο Ίντερνετ μέσα από το site του, το blog του και το Twitter.

Το 15ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας - Νύχτες Πρεμιέρας ετοιμάζεται και φέτος να υποδεχτεί το κοινό του από τις 16 έως τις 27 Σεπτεμβρίου 2009 στις γνωστές κινηματογραφικές αίθουσες Αττικόν, Απόλλων και Δαναός 1 & 2.

  • Τρία νέα βραβεία

Με διάθεση να ενισχύσει τις προσπάθειες των νέων δημιουργών, το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας θεσμοθετεί τρία νέα βραβεία σε πρωτοεμφανιζόμενους δημιουργούς στηρίζοντας έτσι έμπρακτα τον Ελληνικό Κινηματογράφο.

-Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη: θα απονεμηθεί στον Έλληνα σκηνοθέτη του οποίου η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους είχε τουλάχιστον μία δημόσια προβολή με εισιτήριο σε κινηματογραφική αίθουσα ή κινηματογραφικό φεστιβάλ σε οποιοδήποτε σημείο της ελληνικής επικράτειας από την 1η Σεπτεμβρίου 2008 έως τις 31 Αυγούστου 2009.

-Βραβεία Πρωτοεμφανιζόμενου Ηθοποιού (ένα σε πρωτοεμφανιζόμενο άνδρα και ένα σε πρωτοεμφανιζόμενη γυναίκα ηθοποιό) στους ηθοποιούς που ξεχώρισαν για τις ερμηνείες τους συμμετέχοντας για πρώτη φορά σε οποιαδήποτε ελληνική ταινία μεγάλου μήκους που προβλήθηκε με εισιτήριο κατά το ίδιο διάστημα.

Μια πολυμελής ανεξάρτητη κριτική επιτροπή από άτομα κύρους όλων των ειδικοτήτων του κινηματογράφου συστήνεται αυτές τις μέρες με σκοπό να επιλέξει και να απονείμει αυτά τα βραβεία. Σκοπός του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας είναι τα βραβεία αυτά να συνοδεύονται και από ένα σημαντικό χρηματικό ποσό. Για το λόγο αυτό βρίσκεται σε επαφή με δημόσιους φορείς και ιδιωτικούς χορηγούς οι οποίοι επιθυμούν να στηρίξουν αυτά τα βραβεία.

Η παρουσία του ελληνικού κινηματογράφου στη φετινή διοργάνωση θα είναι σημαντική, αφού το 15ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας, ανάμεσα στις άλλες, εξασφάλισε σε πανελλήνια πρεμιέρα και την ταινία του Πάνου Χ. Κούτρα «Στρέλλα». Αφού κέρδισε τις εντυπώσεις, προκάλεσε συζητήσεις και διαφήμισε το ελληνικό σινεμά στα διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ, με πρώτο αυτό του Βερολίνου σε μια sold-out παγκόσμια πρεμιέρα, η τρανσέξουαλ Στρέλλα ετοιμάζεται να πει την ιστορία της και στο ελληνικό κοινό. Παράλληλα, θα προβληθεί σε μια μοναδική επετειακή προβολή και η πρώτη δημιουργία του Πάνου Χ. Κούτρα «Η Επίθεση του Γιγαντιαίου Μουσακά» 10 χρόνια μετά την πρεμιέρα της στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας.

Επίσης, πανελλήνια πρεμιέρα θα κάνει στο 15ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας και η ταινία «Το Κακό 2: Η Εποχή των Ηρώων» του Γιώργου Νούσια. Μετά την πρεμιέρα της πρώτης ταινίας στις Νύχτες Πρεμιέρας πριν από τέσσερα χρόνια, το «Κακό» επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος για να γεμίσει και πάλι με αίμα και ζόμπι τις σκοτεινές αίθουσες.

Τέλος, το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας βρίσκεται σε επαφή και με άλλους Έλληνες δημιουργούς οι οποίοι έχουν εκφράσει την επιθυμία τους να προβάλλουν τις ταινίες τους στο φεστιβάλ. Ο ελληνικός κινηματογράφος και οι Έλληνες δημιουργοί έχουν την αμέριστη συμπαράσταση του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας, το οποίο πολύ σύντομα θα είναι σε θέση να ανακοινώσει όλους τους ελληνικούς τίτλους της φετινής διοργάνωσης.

  • Σπάνιες cult δημιουργίες

Το περιοδικό ΣΙΝΕΜΑ – συνδιοργανωτής του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας – γιορτάζει τα είκοσι χρόνια παρουσίας του με ένα μοναδικό τρόπο: είκοσι ταινίες του παγκόσμιου κινηματογράφου που ο χρόνος απέδειξε ότι αξίζουν τον χαρακτηρισμό cult, θα προβληθούν στις ελληνικές αίθουσες.

Για παράδειγμα, το θρυλικό «EntertheDragon» του 1973 με τον αξέχαστο Μπρους Λι στην πρώτη του εμφάνιση στο Χόλιγουντ και την τελευταία ταινία που πρόλαβε να ολοκληρώσει πριν το θάνατό του. ‘Η το πολωνικό σουρεαλιστικό αριστούργημα «Το Χειρόγραφο της Σαραγόσα» του 1965, όπου ο Βόιτσεκ Χας μεταφέρει το ομότιτλο εμβληματικό μυθιστόρημα του Γιαν Πότοτσκι από τις αρχές του 19ου αιώνα στη μεγάλη οθόνη: ένα καλειδοσκόπιο από ιστορίες διαφορετικών ηρώων που διασταυρώνονται με ένα πρωτοποριακό συρταρωτό τρόπο. Και το «Αληθινές Ιστορίες» του ηγέτη των TalkingHeads, Ντέιβιντ Μπερν, ο οποίος το 1986 μας παρέδωσε ένα άγνωστο στο ευρύ κοινό μα απόλυτα cult αριστούργημα για μια φανταστική πόλη κάπου στην Αμερική. Μαζί και το «ThisisSpinalTap» του 1984, με τον Ρομπ Ράινερ να φτιάχνει την πιο παράξενη μουσική ταινία, το καλύτερο μουσικό ντοκιμαντέρ όλων των εποχών το οποίο ωστόσο δεν είναι καν ντοκιμαντέρ, αφού το συγκρότημα στο οποίο αναφέρεται δεν είναι καν συγκρότημα.

Στο ίδιο κλίμα ακολουθούν και οι υπόλοιπες ταινίες του αφιερώματος, οι κόπιες των οποίων χαμένες στο χρόνο μοιάζουν με ιερό δισκοπότηρο για την ομάδα του φεστιβάλ που τις αναζητεί και τις βρίσκει σε ταινιοθήκες, πανεπιστήμια και ξεχασμένες εταιρίες παραγωγής στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.

  • Πρωτοπόροι Ευρωπαίοι δημιουργοί

Το 15ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας συστήνει στο ελληνικό κοινό δύο πολυσχιδείς Ευρωπαίους δημιουργούς. Ο Δανός Γιόργκεν Λεθ είναι ανθρωπολόγος, κριτικός της τζαζ και ποιητής, εμείς όμως θα τον γνωρίσουμε ως τον δημιουργό μερικών από τα πιο ενδιαφέροντα ντοκιμαντέρ στην ιστορία του κινηματογράφου, μέσα από το ειδικό αφιέρωμα που θα προβληθεί στις Νύχτες Πρεμιέρας. Ο Γιόργκεν Λεθ είναι φίλος και δάσκαλος του Λαρς φον Τρίερ με τον οποίο συνυπέγραψαν το 2003 το εμβληματικό φιλμ «TheFiveObstructions», το οποίο φυσικά θα προβληθεί στο αφιέρωμα.

Επίσης, το 15ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας θα προβάλλει και τα πιο αντιπροσωπευτικά φιλμ από το έργο του Πολωνού Σμπίγκνιου Ριμπζίνσκι. Βραβευμένος με Όσκαρ για το μικρού μήκους animation«Tango», είναι ένας από τους πρωτοπόρους δημιουργούς του κινηματογράφου, που χρησιμοποίησε την τεχνολογία και τα ειδικά εφέ για να μετατρέψει τον κινηματογράφο στην απόλυτη εικαστική εμπειρία.

  • Τα τμήματα του φεστιβάλ

Με τη συνέπεια των τελευταίων ετών στη δομή του προγράμματος, το 15ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας - Νύχτες Πρεμιέρας περιλαμβάνει και τα δύο διαγωνιστικά του τμήματα.

Στο Διεθνές Διαγωνιστικό τμήμα, ταινίες νέων σκηνοθετών θα προσπαθήσουν να κερδίσουν τις εντυπώσεις της Επιτροπής Νέων που αποτελείται από νέους 18 – 25 ετών, φοιτητές κινηματογραφικών σχολών της Ευρωπαϊκής Ένωσης που θα αποφασίσουν ποια ταινία θα βραβευτεί με τη Χρυσή Αθηνά, βραβείο συνοδευόμενο από χρηματικό έπαθλο 10.000 ευρώ. Ας σημειωθεί εδώ ότι το βραβείο Χρυσή Αθηνά απεικονίζει την Αθηνά της Γιγαντομαχίας, από το ανατολικό αέτωμα του αρχαίου ναού της Αθηνάς στην Ακρόπολη, το οποίο χρονολογείται στο 510 π.Χ και φυσικά εκτίθεται στο νέο Μουσείο της Ακρόπολης. Η κατασκευή του βραβείου είναι προσφορά των κοσμηματοπωλείων ZOLOTAS. Η Επιτροπή Νέων θα απονέμει επίσης το Βραβείο Σκηνοθεσίας της Πόλης των Αθηνών και το Βραβείο Σεναρίου, ενώ όπως και κάθε χρόνο οι ίδιοι οι θεατές θα αναδείξουν την πιο αγαπημένη τους ταινία με το Βραβείο Κοινού ψηφίζοντας μετά από κάθε προβολή.

Για τρίτη χρονιά θα απονεμηθεί και το βραβείο Χρυσή Αθηνά, μαζί με 10.000 ευρώ για την καλύτερη ταινία στο πολύ δημοφιλές Διαγωνιστικό Τμήμα Μουσική & Φιλμ. Η πενταμελής Διεθνής Κριτική Επιτροπή που θα αποφασίσει για το βραβείο, φέτος έχει μια ιδιομορφία, αφού τα διάσημα μέλη της έρχονται στην Αθήνα για να ανοίξουν το διάλογο γύρω από το πιο ακανθώδες καλλιτεχνικό πρόβλημα των ημερών μας. Περισσότερες λεπτομέρειες θα ανακοινωθούν σύντομα.

Το πρόγραμμα του 15ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας περιλαμβάνει και τα αναπόσπαστα πλέον τμήματα:

Πανόραμα με τις σημαντικότερες και πιο ενδιαφέρουσες ταινίες της παγκόσμιας κινηματογραφικής φεστιβαλικής σοδειάς,

Μετά τα Μεσάνυχτα, με ταινίες που η ώρα προβολής τους είναι απλά ένας ακόμα λόγος για να προκαλέσουν ανατριχίλες,

Πρεμιέρες με όλες τις μεγάλες επιτυχίες της επόμενης κινηματογραφικής σεζόν που όπως κάθε χρόνο βλέπουμε πρώτοι,

Σινεμά στα Όρια για όσους θέλουν να μάθουν για ένα σινεμά που δε φοβάται τις ακροβασίες,

Ντοκιμαντέρ γιατί η πραγματική ζωή είναι εκείνη που πολλές φορές ξεπερνά την τέχνη και

Μικρές Ιστορίες γιατί μια κινηματογραφική εμπειρία μπορεί να αφήσει το σημάδι της ανεξαρτήτως διάρκειας.

  • Πώληση εισιτηρίων και διαδίκτυο

Το 15ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας - Νύχτες Πρεμιέρας εκσυγχρονίζεται με μια καινοτομία που θα διευκολύνει όλους τους φίλους του φεστιβάλ. Για πρώτη φορά θα λειτουργήσει φέτος η online προπώληση των εισιτηρίων για τις προβολές της φετινής διοργάνωσης στους κινηματογράφους Αττικόν CinemaxClass, Απόλλων CinemaxClass και Δαναός 1 & 2. Θα δίνεται η δυνατότητα αγοράς των εισιτηρίων για όλες τις προβολές και όλες τις μέρες με πιστωτική κάρτα και με έκδοσή τους από τα αυτόματα μηχανήματα στους χώρους των κινηματογράφων.

Επιπλέον, από το κέντρο της Αθήνας θα μπορεί κανείς να αγοράζει εισιτήρια τόσο για τους κινηματογράφους Αττικόν και Απόλλων, όσο και για τους κινηματογράφους Δαναός 1 & 2, ενώ εισιτήρια θα πωλούνται και σε άλλα τέσσερα τουλάχιστον σημεία της Αθήνας, δίνοντας έτσι την ευκαιρία σε όλους να οργανώσουν ευκολότερα τους μαραθώνιους των προβολών τους! Φυσικά, τον Σεπτέμβριο θα διατεθούν προς πώληση και οι Κάρτες Διαρκείας με τα μοναδικά προνόμια για τους πιστούς φίλους που τις κάνουν ανάρπαστες κάθε χρόνο.

Όσοι θέλουν να ενημερώνονται συστηματικά για όλες τις εξελίξεις στο 15ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας - Νύχτες Πρεμιέρας κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, μπορούν να επισκέπτονται την επίσημη ιστοσελίδα του φεστιβάλ (www.aiff.gr) και την ιστοσελίδα του περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ (www.cinemag.gr).

Μετά από την περσινή πρώτη απόπειρα και με έντονο τον αέρα της αλλαγής λειτουργεί και φέτος ένα πλήρως ανανεωμένο blog (http://nyxtespremieras.blogspot.com/), όπου το φεστιβάλ περιμένει τον κόσμο του για να μοιραστεί μαζί του σκέψεις, σχόλια, ιδέες και απόψεις για όλα όσα συμβαίνουν εντός και εκτός σκοτεινών αιθουσών.

Επιπλέον, ακολουθώντας τη σύγχρονη τάση κοινωνικής δια-δικτύωσης, οι Νύχτες Πρεμιέρας έχουν αποκτήσει και το δικό τους Twitter (http://twitter.com/nyxtespremieras) για όσους πιστούς φίλους θέλουν να ακολουθούν την κάθε τους κίνηση.

  • Εύη Ελευθεριάδου, ΤΑ ΝΕΑ: Δευτέρα 22 Ιουνίου 2009. Τελευταία ενημέρωση: 22/06/2009 15:30. Web-Only