ΦΕΣΤΙΒΑΛ «ECOFILMS». Ντοκουμέντο της ... στάχτης

[Ριζοσπάστης, 27/6/2008, Του ΓΙΑΝΝΗ ΦΡΑΓΚΟΥΛΗ]

Το χαρακτήρα του Φεστιβάλ «Ecofilms» της Ρόδου αντανακλά η ταινία του Νίκου Καβουκίδη «Η στάχτη που μένει», που αναφέρεται στις μεγάλες περσινές πυρκαγιές στην Πελοπόννησο.

Η ταινία παρομοιάζει την Ολυμπιακή Φλόγα με τις φλόγες της πυρκαγιάς. Η ιερότητα της Ολυμπιακής Φλόγας αποδομείται και οι ιέρειες μεταμορφώνονται σε εφιάλτες. Αυτή η μετατροπή γίνεται με αντιστίξεις. Η πρώτη αντίστιξη είναι η αντίθεση του λόγου ποιητών και ο ρεπορταζιακός λόγος για τις πυρκαγιές. Η αφηγηματική απόσταση αφήνει το θεατή να «διαβάσει» το φιλμικό κείμενο και να δημιουργήσει με τη φαντασία του. Οι σεκάνς των πυρκαγιών και της τελετής της αφής της Ολυμπιακής Φλόγας (πλάνα αρχείου) δημιουργούν τη δεύτερη αντίστιξη: Το ιερό και το βέβηλο.

Σε αυτό το σημείο έρχεται ο λόγος των ποιητών και μιλά για τις φωτιές, τις καταστροφές, τους νεκρούς. Ποιήματα που δε γράφτηκαν για τις πυρκαγιές, αλλά που, τοποθετούμενα στο σωστό μέρος, παίρνουν άλλο νόημα. Η τελευταία αντίστιξη γίνεται με τον ποιητικό λόγο και τη μαρτυρία πυρόπληκτων. Μαρτυρία με στοιχεία ποιητικότητας και πολιτικού σχολίου. Τελικώς, η ανάμειξη των τεχνών καταλήγει στην πολιτική, αποδείχνοντας ότι ένας από τους καλύτερους τρόπους να μιλήσεις πολιτικά είναι η ποίηση, η τέχνη. Η ποίηση των Βρεττάκου, Ελύτη, Σεφέρη κ.ά. «μπερδεύεται» με τους ντόπιους, μπολιάζεται με την αρχαιότητα και θέτει ένα βασικό ερώτημα: Μπορούμε να πεθάνουμε φυσιολογικά, να ζήσουμε την ιστορία μας, να μιλήσουμε ειλικρινά για όλα αυτά;

Η ταινία του Καβουκίδη - συνδυασμός κινηματογράφου, λογοτεχνίας, ιστορίας, εικαστικών τεχνών - θέτει ξανά το θέμα της εγκληματικής αδιαφορίας του κράτους. Οι εικόνες της μιλούν από μόνες και γίνονται αμείλικτος τιμωρός της αδιάφορης εξουσίας.

ΖΑΝ ΝΤΕΛΑΝΟΥΑ: Ο ΕΧΘΡΟΣ ΤΗΣ "ΝΟΥΒΕΛ ΒΑΓΚ"

Ο εχθρός της «νουβέλ βαγκ» έφτασε τα 100

Ζαν Ντελανουά (1908-2008)

Ο Ζαν Ντελανουά, βραβευμένος με τον Χρυσό Φοίνικα των Κανών το 1946 για την ταινία «Ποιμενική συμφωνία», που για μια περίοδο βρέθηκε στο στόχαστρο των σκηνοθετών της «νουβέλ βαγκ», ιδιαίτερα των Φρανσουά Τριφό και Ζαν-Λικ Γκοντάρ, πέθανε την περασμένη βδομάδα, σε ηλικία 100 χρόνων.

Γεννημένος στις 12 Ιανουαρίου 1908, ο Ντελανουά δίσταζε ανάμεσα σε μια καριέρα τραπεζίτη, αθλητικογράφου και ντεκορατέρ πριν τελικά στραφεί στον κινηματογράφο. Η αδερφή του Ενριέτ Ντελανουά ήταν ήδη γνωστή ντίβα του βωβού. Ξεκίνησε ως ηθοποιός, για να στραφεί σύντομα στο μοντάζ και στη σκηνοθεσία ταινιών μικρού και μεσαίου μήκους. Γυρίζει την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία το 1935, είναι όμως με τη «Χρυσή Αφροδίτη» (1938) που σημειώνει την πρώτη του σημαντική επιτυχία. Στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, με την ταινία «Μακάο» (1941), από μυθιστόρημα του Μορίς Ντεκομπρά, αντιμετωπίζει προβλήματα λογοκρισίας επειδή χρησιμοποιούσε τον αντι-χιτλερικό ηθοποιό Εριχ φον Στρόχαϊμ. Ενώ, με την ιστορική ταινία «Ο στρατηγός του αυτοκράτορα» (1943), τόλμησε ως μέλος της επιτροπής απελευθέρωσης του κινηματογράφου να προσθέσει μερικές πατριωτικές ατάκες, καταγγέλλοντας έμμεσα την κυβέρνηση του Βισί.

Ο Πιερ Μπλανσάρ και η Μισέλ Μοργκάν, αταίριαστο και τραγικό ερωτικό ζευγάρι στην «Ποιμενική συμφωνία»

Η ταινία που τον επέβαλε ήταν οι «Αιώνιοι εραστές» (1943), σύγχρονη μεταφορά του θρύλου του Τριστάνου και της Ιζόλδης, βασισμένη σε σενάριο του Ζαν Κοκτό, με πρωταγωνιστές τούς Ζαν Μαρέ και Μαντλέν Σολόνζ. Οπαδός ενός καθαρά λαϊκού κινηματογράφου, με έρωτες, ιστορικά δράματα και διασκευές έργων γνωστών συγγραφέων, ο Ντελανουά κινηματογραφεί τον «Πύργο του μίσους» (1943), γύρω από την αντίσταση ενάντια στους Γερμανούς, και μετά την «Ποιμενική συμφωνία» (1946), διασκευή του έργου του Ζιντ. Ενώ στη συνέχεια γυρίζει τις ταινίες «Το μυστικό των Μάγερλινκ» (1949) με τον Ζαν Μαρέ, «Το μεγάλο μυστικό» (1954) με τους Μισέλ Μοργκάν και Ραφ Βαλόνε, «Μαρία Αντουανέτα» (1955) με τη Μισέλ Μοργκάν, «Η Παναγία των Παρισίων» (1956) με την Τζίνα Λολομπρίτζιντα και τον Αντονι Κουίν, «Η πονεμένη πριγκίπισσα» (1962) σε διασκευή του Ζαν Κοκτό. Το 1957 στρέφεται στο αστυνομικό θρίλερ, γυρίζοντας το ατμοσφαιρικό «Κλειδί του μυστηρίου», με τον Ζαν Γκαμπέν στον ρόλο του επιθεωρητή Μεγκρέ. Θα γυρίσει κι άλλες ταινίες με τον Γκαμπέν, με τελευταία τον «Ασο της ληστείας» (1967), ενώ με τη Λολομπρίτζιντα γυρίζει και την «Αυτοκρατορική Αφροδίτη» (1962) για τον γάμο του Ναπολέοντα με τη Μαρί-Λουίζ. Η τελευταία του ταινία ήταν «Η Μαρία από τη Ναζαρέτ» (1995).

Οταν το 1954 ο Φρανσουά Τριφό έγραφε το άρθρο «Μια ειδική τάση στο γαλλικό σινεμά», κάνοντας επίθεση στο εμπορικό σινεμά που εκπροσωπούσε ο Ντελανουά, αυτός έστειλε απάντηση χαρακτηρίζοντας την κριτική του Τριφό «τόσο χαμηλού επιπέδου που δεν συνάντησα ποτέ μου παρόμοιά της στα 20 χρόνια μου στο επάγγελμα».

[ΝΙΝΟΣ ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 25/06/2008]

Ινγκμαρ Μπέργκμαν «Χαμόγελα καλοκαιρινής νύχτας»

Directed by	Ingmar Bergman
Produced by	Allan Ekelund
Written by	Ingmar Bergman
Starring	Ulla Jacobsson Eva Dahlbeck Harriet Andersson Margit Carlqvist Gunnar Björnstrand Bibi Andersson
Cinematography	Gunnar Fischer
Release date(s)	December 26, 1955
Running time	108 min

Ο Ινγκμαρ Μπέργκμαν σκηνοθετεί τα «Χαμόγελα καλοκαιρινής νύχτας». Μια ιστορία, που εξετάζει τις σχέσεις ανδρών και γυναικών, σεξ και έρωτα και καταδεικνύει την υπεροχή των γυναικών. Ο Φρέντερικ, ένας γοητευτικός δικηγόρος, ζει με τη δεύτερη γυναίκα του, την Αν, με την οποία διατηρεί μια πλατωνική σχέση. Ο γιος του Χένρικ, από τον πρώτο γάμο, κυνηγάει την κοπέλα που κάνει τις δουλειές στο σπίτι, ενώ η πρώην φίλη του πατέρα του, η Ντεζιρέ, βρίσκεται στην πόλη και ο πρώην εραστής πάει να την επισκεφτεί. Ομως η Ντεζιρέ αγαπά κάποιον άλλο, έναν παντρεμένο κόμη. Ολοι αυτοί θα συναντηθούν στο σπίτι της μητέρας της τελευταίας για μια γιορτή που διοργανώνει το Σαββατοκύριακο... Μια σπινθηροβόλα κωμωδία, εμπνευσμένη από τον Σαίξπηρ. Με την Ούλα Γιάκομπσον (Σάββατο, 28/6, «Βουλή TV», 22.00).

Κινηματογραφικές προτάσεις

Συνέντευξη της Λίλας Καφαντάρη φιλοξενεί ανάμεσα σε άλλα η τελευταία αυτού του κύκλου εκπομπή «Cine plano». Η Λίλα Καφαντάρη είναι ηθοποιός με σημαντική καριέρα στο θέατρο και λιγότερο στον κινηματογράφο. Εχει δραστηριοποιηθεί επί σειρά ετών στο συνδικαλισμό στο χώρο των ηθοποιών και έχει διατελέσει πρόεδρος του Σωματείου τους. Στις τελευταίες εκλογές, εξελέγη βουλευτής του ΚΚΕ. Η εκπομπή θα συζητήσει με την Λίλα Καφαντάρη για θέματα πολιτικής στον κινηματογράφο και φυσικά για τις θέσεις του ΚΚΕ στο συγκεκριμένο χώρο. Θα προβληθεί επίσης, αφιέρωμα στον πολιτικό κινηματογράφο στην Ελλάδα. Θα αναφερθούν οι σημαντικές προσπάθειες των Ελλήνων δημιουργών που οριοθέτησαν και σηματοδότησαν τον πολιτικό κινηματογράφο στη χώρα μας. Θα παρουσιαστούν το «Δουλειές με φούντες» της Αγγελικής Μυλωνάκη, έκδοση της πολιτιστικής εταιρείας επιχειρηματιών Βορείου Ελλάδας και το dvd του Γιώργου Τσεμπερόπουλου «Αντε γειά...», βραβευμένο με πέντε κρατικά βραβεία. (Πέμπτη, 26/6, «902 TV», 23.00)

Πατρίς Λεκόντ «Ο δρόμος των αισθήσεων»

Ο Πατρίς Λεκόντ σκηνοθετεί το κοινωνικό δράμα «Ο δρόμος των αισθήσεων». Παρίσι, 1945. Το «Παλάτι της Ανατολής», ένα φημισμένο πορνείο, σύντομα θα κλείσει τις πόρτες του. Οι καιροί έχουν αλλάξει και όλοι πρέπει να προσαρμοστούν. Η Μαριόν, μια πανέμορφη νεοφερμένη «κοπέλα» του μπορντέλου, ονειρεύεται να κάνει καριέρα στο θέατρο επιζητώντας ταυτόχρονα και την αγάπη. Ο Μικρός Λουί, από την άλλη μεριά, είναι άνθρωπος που γεννήθηκε σε οίκο ανοχής και μεγάλωσε υπηρετώντας τις πόρνες. Είναι τρελά ερωτευμένος με την Μαριόν, ξέρει, όμως, ότι ποτέ δε θα γίνει δική του. Eτσι, αποφασίζει να της βρει τον άνθρωπο που θα την αγαπήσει και θα την κάνει ευτυχισμένη. Στο πρόσωπο του Ντιμίτρι Ζοσκό πιστεύει ότι βρήκε τον κατάλληλο άνθρωπο. Ομως, αυτός δεν είναι παρά ένας τζογαδόρος που έχει δοσοληψίες με τον υπόκοσμο... Παίζουν: Βενσάν Ελμπάζ, Λετίσια Κάστα, Πατρίκ Τιμσί (Πέμπτη, 26/6, ΝΕΤ, 02.00).

Τζον Φορντ «Επτά γυναίκες»

Επτά γυναίκες

Το «κύκνειο άσμα» του κορυφαίου σκηνοθέτη Τζον Φορντ είναι η ταινία «Επτά γυναίκες» ή (Επτά αμαρτωλές). Βρισκόμαστε στα 1935. Επτά Αμερικανίδες ηγούνται μιας ανθρωπιστικής αποστολής στην Κίνα. Αρχηγός της αποστολής είναι η σκληροτράχηλη Αγκάθα Αντριους. Ανάμεσά τους και μια έγκυος που συνοδεύεται από τον σύζυγό της Τσαρλς, ενώ όλες οι υπόλοιπες είναι ανύπαντρες και βρίσκονται στην Κίνα μόνες. Στα καταλύματα της αποστολής δημιουργείται συνωστισμός όταν επιδημία χολέρας χτυπάει τον γειτονικό οικισμό και πολλοί ζητούν καταφύγιο στην ομάδα των Αμερικανίδων. Τότε εμφανίζεται στην ομάδα η δόκτωρ Κάρτράιτ, μια δυναμική και συναισθηματική γυναίκα που προσπαθεί να φέρει τον πολιτισμό και το χιούμορ στην ομάδα, αλλά συχνά συγκρούεται με την τυπική Αγκάθα Αντριους. Η γενναία γιατρός θέτει συχνά τον εαυτό της σε κίνδυνο, προκειμένου να προσεγγίσει τον αιμοβόρο πολεμιστή Τούνγκα Καν και ενώ κερδίζει τον θαυμασμό των γυναικών της αποστολής, αμφισβητείται διαρκώς από την Αγκάθα. (Κυριακή, 22/6, ΕΤ-1, 21.15)

ΠΕΘΑΝΕ Ο ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ ΖΑΝ ΝΤΕΛΑΝΟΥΑ

Σε ηλικία 100 ετών πέθανε χθες το βράδυ ο Γάλλος σκηνοθέτης που είχε τιμηθεί με το Μεγάλο Βραβείο του Φεστιβάλ των Καννών το 1946 για την «Ποιμενική συμφωνία». Λάτρης της λογοτεχνίας, έγινε διάσημος σκηνοθετώντας το 1943, σε συνεργασία με τον Ζακ Κοκτό, την ταινία «L' eternel retour». Στη συνέχεια γύρισε για τον κινηματογράφο κλασικά έργα, όπως «Η Παναγία των Παρισίων» με τον Άντονι Κουίν και την Τζίνα Λολομπριτζίντα, το 1956. Έχοντας υπογράψει περισσότερες από τριάντα ταινίες, ο Ζαν Ντελανουά είχε αποδοκιμαστεί από τους κινηματογραφιστές της Νουβέλ Βάγκ (Γκοντάρ, Σαμπρόλ, Τριφό) που τον κατηγορούσαν για ακαδημαϊσμό.

Le réalisateur Jean Delannoy est mort

AFP/JOËL SAGET

Le réalisateur Jean Delannoy est mort mercredi 18 juin à l'âge de 100 ans. Il était considéré comme un solide artisan du cinéma français d'après-guerre, réputé pour ses adaptations littéraires et ses films historiques.

LEMONDE.FR avec AFP | 19.06.08 | 12h44 • Mis à jour le 19.06.08

Le réalisateur Jean Delannoy, mort mercredi 18 juin à l'âge de 100 ans, avait la réputation d'un solide artisan du cinéma français d'après-guerre, connu pour ses adaptations littéraires et ses films historiques. Né le 12 janvier 1908 à Noisy-le-Sec (Seine-Saint-Denis), il a exercé plusieurs professions avant de se lancer dans le cinéma, en 1930. Décorateur, acteur, monteur et finalement réalisateur, il acquiert une remarquable maîtrise technique, repérable dès son premier film, Paris-Deauville (1933). Amateur de littérature, il accède à une large notoriété en collaborant avec le poète Jean Cocteau pour la réalisation de L'Eternel retour (1943), adaptation du mythe de Tristan et Yseult incarnée par Jean Marais et Madeleine Sologne.

Il adapte André Gide dans La Symphonie pastorale – qui lui vaut un Grand Prix au tout premier Festival de Cannes, en 1946) –, Jean-Paul Sartre (Les jeux sont faits, en 1947), ou encore Madame de La Fayette (La Princesse de Clèves, en 1961). Il adapte des classiques comme Notre-Dame de Paris avec Anthony Quinn et Gina Lollobrigida, en 1956, ou Simenon avec Maigret tend un piège, en 1958, avec Jean Gabin, Annie Girardot et Jean Desailly, ou Maigret et l'affaire Saint-Fiacre, toujours avec Gabin. Outre Gabin, ses acteurs fétiches sont Michèle Morgan, Jean Marais et Gina Lollobrigida. Puis il passe des personnages historiques aux films d'inspiration religieuse, dont Marie de Nazareth en 1995.

Auteur méticuleux de plus d'un trentaine de films, il est chahuté dans les années 1950 par les cinéastes de la Nouvelle Vague (Godard, Truffaut...), qui lui reprochent son académisme d'habile technicien. Jean Delannoy occupe à partir des années 1960 des postes stratégiques, honorifiques ou officiels du cinéma français, notamment la présidence de l'Association des auteurs de films (1965-67), de l'Idhec (école de cinéma) en 1973 et du Syndicat national des auteurs et des compositeurs (1976-81).

AFP
Auteur méticuleux de plus d'un trentaine de films, Jean Delannoy est chahuté dans les années 1950 par les cinéastes de la Nouvelle Vague (Godard, Truffaut...) qui lui reprochent son académisme d'habile technicien.

AFP/OFF
Outre Gabin, ses acteurs fétiches sont Michèle Morgan, Jean Marais et Gina Lollobrigida.

SUR LE MÊME SUJET: Article d'archive La "Symphonie pastorale"

«EΦΥΓΕ» Η ΠΑΡΤΕΝΕΡ ΤΟΥ ΦΡΕΝΤ ΑΣΤΕΡ ΚΑΙ ΤΟΥ ΤΖΙΝ ΚΕΛΙ

Η Σιντ Τσάρις, ηθοποιός και χορεύτρια της χρυσής εποχής του Χόλιγουντ, πέθανε [17/6/2008] στο Λος Αντζελες από καρδιακή προσβολή σε ηλικία 87 ετών.

Η Σιντ Τσάρις [Cyd Charisse] γεννήθηκε [8/3/1921] στο Αμαρίγιο του Τέξας. Το πραγματικό της όνομα ήταν Τούλα Ελις Φίνκλι. Αρχισε χορό από 6 ετών, με την παρακίνηση του γιατρού της για τη θεραπεία μιας πολιομυελίτιδας. Από 13 ετών εντάχθηκε στα Ballets Russes.

To 1945 χόρεψε για πρώτη φορά με τον Φρεντ Αστέρ στο «Ziegfeld Follies». Επτά χρόνια αργότερα έγινε σταρ γοητεύοντας τον Τζιν Κέλι στο «Singing In The Rain». Ακολούθησε το «Brigadoon» του Βινσέντε Μινέλι με τον Τζιν Κέλι και τα «Dancing In the Dark» και «Silk Stockings» με τον Φρεντ Αστέρ.

Η παρακμή των μουσικών ταινιών στο τέλος της δεκαετίας του '60 σήμανε τέλος στην καριέρα της στον κινηματογράφο. Τότε στράφηκε στη Γαλλία για να γυρίσει την τελευταία της μουσική ταινία, «Les Collants Noirs», πριν προσπαθήσει να στραφεί σε δραματικούς ρόλους.

"Τα ουρλιαχτά και τα κλάματα δεν ήταν στο στυλ μου», είπε σε συνέντευξή της το 2004.

«ΓΥΝΑΙΚΕΙΕΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΕΣ» ΚΑΙ «ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ» ΣΤΗ ΣΑΝΓΚΑΗ

Δύο ταινίες θα εκπροσωπήσουν την Ελλάδα στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Σανγκάης (14-22/6). Πρόκειται για τις «Γυναικείες συνωμοσίες» του Βασίλη Βαφέα που συμμετέχει στο Διαγωνιστικό Τμήμα του Φεστιβάλ και την «Επιστροφή» του Βασίλη Δούβλη που συμμετέχει στο «Πανόραμα». Το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Σανγκάης (SIFF) θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα κινηματογραφικά Φεστιβάλ της Ασίας, καθώς συμμετέχουν όλοι οι εκπρόσωποι της κινηματογραφικής και τηλεοπτικής ασιατικής βιομηχανίας.

8ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ECOFILMS

Περισσότερες από κάθε άλλη φορά ταινίες περιλαμβάνει το 8ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου & Εικαστικών Τεχνών Ρόδου - Ecofilms (24-29/6). Συμμετέχουν 52 ελληνικές ταινίες και 80 από 41 χώρες, επιλεγμένες μεταξύ 650. Θα δοθούν 10 βραβεία (από 2 βραβεία για μικρού, μεσαίου, μεγάλου μήκους, 2 βραβεία κοινού και 2 βραβεία για τις καλύτερες ελληνικές συμμετοχές).

«Κάθε χρόνο στο φεστιβάλ το βραβείο κοινού πηγαίνει στις πιο τολμηρές αισθητικά και πολιτικά ταινίες. Ταινίες ριζοσπαστικές, σε σχέση με τις ταινίες που φιλοξενούν οι αίθουσες που μυρίζουν ποπ κορν και η τηλεόραση. Εχουμε ευθύνη ως κοινό και ως δημιουργοί να παράγουμε σκέψη και ταινίες αντίθετες στη διαβρωτική ροή των πραγμάτων», σημείωσε η καλλιτεχνική διευθύντρια, Λουκία Ρικάκη, σε χτεσινή συνέντευξη Τύπου.

Στην πρεμιέρα θα προβληθεί η «Υπόσχεση στους νεκρούς: Το ταξίδι της εξορίας του Αριελ Ντόρφμαν», παρουσία του Καναδού σκηνοθέτη Πίτερ Ρέιμοντ. Η ταινία αναφέρεται στον συγγραφέα Αριελ Ντόρφμαν, υπουργό Πολιτισμού στην κυβέρνηση του Αλιέντε, ο οποίος επέστρεψε στη μεταδικτατορική Χιλή, μετά από δεκαετίες περιπλανήσεων.

Παράλληλα θα γίνουν 4 αφιερώματα: Στον Λουί Μαλ, με προβολή επτά σπονδυλωτών ταινιών του για την Ινδία με τίτλο «Η Ινδία Φάντασμα». Στον Βέρνερ Χέρζογκ. Στους Γιώργο Τσεμπερόπουλο - Σάκη Μανιάτη με την ταινία τους «Μέγαρα» (για τους αγρότες στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, το 1973). Πρωτότυπο αφιέρωμα με τίτλο «Η ποίηση σε κίνηση» σε συνεργασία με τους σπουδαστές του Τμήματος Γραφιστικής του ΤΕΙ Αθήνας και το ηλεκτρονικό περιοδικό «Poema».

ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΩΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ

Από το Σάββατο το δεύτερο φεστιβάλ «Εmotion Ρictures», με 35 ταινίες, φιλοξενείται στο Μουσείο Μπενάκη της Πειραιώς

Επάνω, σκηνή από «Το τίμημα της ζωής» του Βρετανού Λόιντ Νιούσον και, αριστερά, από το «Ονειρό μου» του Κινέζου Γουάν Χον Χάι, την ταινία που θα ανοίξει το φεστιβάλ

Αρχικώς η ιδέα φάνηκε ριψοκίνδυνη. Ως εγχείρημα ωστόσο αποδείχθηκε απαραίτητο. Αυτό ήταν το συμπέρασμα της περυσινής επιτυχίας του πρώτου φεστιβάλ «Εmotion Ρictures- Ντοκυμαντέρ και Αναπηρία», το οποίο λιγότερο συγκίνησε και περισσότερο προβλημάτισε. Το μήνυμά του; Σε θέματα όπως η αναπηρία, οι συναισθηματισμοί είναι περιττοί. Το αποτέλεσμα ήταν μια δεύτερη διοργάνωση, και πάλι σε συνεργασία της Γενικής Γραμματείας Επικοινωνίας - Γενικής Γραμματείας Ενημέρωσης και του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου.

Το φεστιβάλ αρχίζει το ερχόμενο Σάββατο, 21 Ιουνίου, για να ολοκληρωθεί τη Δευτέρα 23 του μηνός, με χώρο και πάλι το Μουσείο Μπενάκη- Κτίριο Οδού Πειραιώς. Η Μαίρη Παπαλιού, καλλιτεχνική διευθύντρια του Εmotion Ρictures, νιώθει ικανοποιημένη που παρόντες πρόκειται να είναι προσωπικότητες οι οποίες αγκάλιασαν την προσπάθεια εν τη γενέσει της. Ανάμεσά τους ο βραβευμένος σκηνοθέτης και συγγραφέας Ζαν-Μαρί Ντρο και η καλλιτέχνις και παραολυμπιονίκης Εϊμι Μάλινς.

Θα φιλοξενηθεί επίσης ο 12χρονος (!) ινδός σκηνοθέτης Κισάν Σρικάντ, αλλά και η ανεξάρτητη φωτορεπόρτερ Εϊμι Λάιν, η οποία ταξιδεύει διαρκώς σε εμπόλεμες περιοχές και αιχμαλωτίζει στον φακό της στιγμιότυπα από συρράξεις. Η Λάιν θα συνεργαστεί με το φεστιβάλ για μια ταινία μικρού μήκους με επίκεντρο τα παιδιά στο πλαίσιο κινηματογραφικού εργαστηρίου, δημιουργώντας ένα ντοκυμαντέρ που βασίζεται στο φωτογραφικό αρχείο της, αρθρώνοντας έναν αντιπολεμικό λόγο.

STAN WINSTON, Ο ΜΑΕΣΤΡΟΣ ΤΩΝ ΣΠΕΣΙΑΛ-ΕΦΕ ΠΕΘΑΝΕ

Μόλις στα 62 του χρόνια πέθανε μετά από μια μακρόχρονη ασθένεια ο μαέστρος των σπέσιαλ-εφέ, Σταν Γουίνστον. Θυμηθείτε το "Τζουράσικ Παρκ"! Στη διάρκεια της καριέρας του είχε κερδίσει τέσσερα Όσκαρ και ήταν εκείνος που «μεταμόρφωσε» σε «Εξολοθρευτή» τον Αρνονλντ Σβαρτσενέγκερ αλλά και εκείνος που μας έφερε κοντά στον κόσμο των δεινοσαύρων στο «Jurassic Park». Ήταν εκείνος που είχε φτιάξει άλλωστε τη στολή που φορούσε ο Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ στην πρόσφατη κινηματογραφική παραγωγή «Ιron Man». Η εκπρόσωπος του στούντιο του εκλιπόντος ανέφερε ότι ο Γουίνστον έδωσε μία επταετή μάχη με μία νεοπλασματική νόσο του αίματος, το πολλαπλό μυέλωμα. Ο Γουίνστον είχε συνεργαστεί με μεγάλους σκηνοθέτες όπως ο Στίβεν Σπίλμπεργκ και ο Τζέιμς Κάμερον ενώ μεταξύ άλλων ήταν και εκείνος που επινόησε τα τρομακτικά πλάσματα Aliens ενώ στον τομέα του make up είχε επιμεληθεί την εμφάνιση του Τζόνι Ντεπ στον «Ψαλιδοχέρη» αλλά και την αμφίεση ως Πιγκουίνου του Ντάνι Ντε Βίτο στην ταινία «Batman Returns».

LOS ANGELES - Stan Winston, the Oscar-winning special-effects maestro responsible for bringing the dinosaurs of "Jurassic Park" and other iconic movie creatures to life, has died. He was 62. Winston died at his home in Malibu surrounded by family on Sunday evening after a seven-year struggle with multiple myeloma, according to a representative from Stan Winston Studio. Working with such directors as Steven Spielberg, James Cameron and Tim Burton in a career spanning four decades, Winston created some of the most memorable visual effects in cinematic history. He helped bring the dinosaurs from "Jurassic Park," the extraterrestrials from "Aliens, the robots from "Terminator" and even "Edward Scissorhands" to the big screen, and was a pioneer in merging real-world effects with computer imaging...

Special-effects artist Stan Winston dies

Play Slideshow

• Pause
• Slow
• Med
• Fast

Photo Gallery

Mon Jun 16, 8:53 PM ET

Prev 1 of 14 Next

Visual effects artists Stan Winston poses with the Academy Awards he won for Visual Effects for the movie Jurassic Park in 1993 at the 66th Academy Awards. The Stan Winston Studio told the Los Angeles Times June 16, 2008 that Winston, 62, an Oscar-winning visual effects artist died after a seven-year struggle with multiple myeloma at his Los Angeles home June 15, 2008.

(AMPAS/Handout/Reuters)

Στίβεν Φρίαρς «Μαίρη Ράιλι»

Στο βικτοριανό Λονδίνο, η Μαίρη Ράιλι νιώθει απόλυτα ασφαλής στην υπηρεσία του Δρ. Τζέκιλ, του οποίου τυχαίνει να είναι μια απλή υπηρέτρια, ερωτευμένη όμως με το αφεντικό της. Τα πράγματα αλλάζουν από τη στιγμή που η Μαίρη γνωρίζει τον αινιγματικό κύριο Χάιντ, βοηθό του Δρ. Τζέκιλ, για τον οποίο νιώθει μιαν εξίσου δυνατή ερωτική έλξη, παρά το γεγονός ότι πρόκειται για ένα σατανικό άτομο. Αυτό που δε γνωρίζει είναι ότι ο αξιότιμος Δρ. Τζέκιλ και ο σατανικός κύριος Χάιντ είναι οι δυο όψεις της ίδιας προσωπικότητας. Η ιστορία αυτή εξελίσσεται στο θρίλερ «Μαίρη Ράιλι», σε σκηνοθεσία Στίβεν Φρίαρς. Παίζουν: Τζούλια Ρόμπερτς, Τζον Μάλκοβιτς, Γκλεν Κλόουζ, Τζορτζ Κόουλ (Παρασκευή, 20/6, MEGA, 24.00).

Τζον Σέιλς «Το ψάρι του πάθους»

Μια αισιόδοξη ταινία σε σκηνοθεσία Τζον Σέιλς είναι «Το ψάρι του πάθους». Η Μέι Αλις, μια σταρ τηλεοπτικής σαπουνόπερας, μένει παραπληγική, ύστερα από ένα αυτοκινητικό ατύχημα. Απελπισμένη, αποσύρεται στο σπίτι της παιδικής της ηλικίας, στην εξοχή της Λουιζιάνας. Είναι ένας μικρός παράδεισος μέσα στα καταπράσινα μπαγιού. Ομως, η Μέι Αλις δε βρίσκει την ησυχία της. Οι διάφορες νοσοκόμες που προσλαμβάνει δεν έχουν την υπομονή και τη βούληση να της συμπαρασταθούν. Και η ίδια είναι επιθετική, αντιπαθητική, εξοργιστική. Τις διώχνει όλες, μία, μία. Το ίδιο «πιέζεται» και από τους πολυπληθείς επισκέπτες, φίλους ή κακεντρεχείς. Αποσύρεται όλο και περισσότερο στον εαυτό της και στη βαθιά απαισιοδοξία της. Προσλαμβάνει άλλη μια κοπέλα, την Σαντέλ, που είναι πιο επίμονη και υπομονετική. Διαφεύγει και εκείνη από έναν άντρα και μιαν ιδιαίτερα κακή ζωή... Παίζουν: Μαίρη Μακ Ντόνελ, Αλφι Γούνταρντ, Ντέιβιντ Στράδερν, Αντζελα Μπάσετ (Παρασκευή, 20/6, ΕΤ-1, 24.00).

Τζιουζέπε Τορνατόρε «Σινεμά ο παράδεισος»

Ο Τζιουζέπε Τορνατόρε γράφει και σκηνοθετεί τη βραβευμένη αισθηματική δραματική κομεντί «Σινεμά ο παράδεισος». Ενας διάσημος σκηνοθέτης πληροφορείται από ένα τηλεφώνημα της ηλικιωμένης μητέρας του ότι ο «Αλφρέντο πέθανε». Η είδηση τον μεταφέρει πολλά χρόνια πίσω, στο φτωχό χωριό της Σικελίας όπου μεγάλωσε λίγο μετά το τέλος του β` παγκοσμίου πολέμου, τότε που μυήθηκε στον κινηματογράφο μέσα από τη σχέση του με τον μηχανικό προβολής της μοναδικής κινηματογραφικής αίθουσας. Ο μικρός Τοτό μαγεύεται από τον κόσμο της έβδομης τέχνης, θα συγκινήσει με το πάθος του τον Αλφρέντο και παρά τις αντιρρήσεις της μητέρας του, θα γίνει βοηθός του. Ετσι, καταφέρνει να παρακολουθήσει ολόκληρες τις ταινίες, πριν λογοκρίνει τις «ακατάλληλες» σκηνές ο ιερέας του χωριού... Παίζουν: Φιλίπ Νουαρέ, Ζακ Περέν, Αντονέλα Ατίλι, Εντσο Καναβάλε, Ισα Ντανιέλι, Λέο Γκουλότα, Μάρκο Λεονάρντι (Δευτέρα, 16/6, ΕΤ-1, 19.30).

ΕΣΒΗΣΕ Ο ΜΠΟΜΠ ΑΝΤΕΡΣΟΝ

Ο Μπομπ Αντερσον, ο πιτσιρικάς της κλασικής χριστουγεννιάτικης ταινίας του Φρανκ Κάπρα «Μια υπέροχη ζωή», άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 75 ετών. Ο ίδιος ήταν μόλις 12 χρόνων, όταν ο Κάπρα τού έδωσε τον ρόλο του νεανικού άλτερ έγκο του Τζίμι Στιούαρτ, που εμφανίζεται στην ταινία σε φλασμπάκ.

Ο Αντερσον σταμάτησε να παίζει στη δεκαετία του '50 και πέρασε πίσω από την κάμερα, είτε ως βοηθός σκηνοθέτη είτε ως παραγωγός τηλεοπτικών ταινιών και σόου, ενώ υπηρέτησε το αμερικανικό ναυτικό ως φωτογράφος αεροσκαφών την περίοδο του πολέμου της Κορέας. Την εποχή της θητείας του ως ηθοποιός έπαιξε με τη Σίρλεϊ Τεμπλ στα φιλμ «Υoung people» (1940) και «Α tree grows in Βrooklyn» (1945).

Robert J. Anderson, 75; child actor was young George Bailey in 'It's a Wonderful Life'

Los Angeles Times, By Claire Noland, Los Angeles Times Staff Writer
June 8, 2008

Although best known for playing the young George Bailey in "It's a Wonderful Life," Robert J. Anderson had a long career in Hollywood, mostly behind the camera as an assistant director, production manager and producer.

Robert J. Anderson, a former child actor best known for playing the young George Bailey in the 1946 Christmas film classic "It's a Wonderful Life," has died. He was 75.

Email Picture

Known as Bobbie when he was young and Bob as an adult, Anderson died Friday of melanoma at his Palm Springs home, said Stephen Cox, a family friend and author of "It's a Wonderful Life: A Memory Book."

• 
  Photos: Bob Anderson

Anderson was 12 when director Frank Capra cast him as Jimmy Stewart's youthful counterpart in the heartwarming tale set in Bedford Falls. As the adult George Bailey contemplates suicide, his life is told in flashback so his guardian angel Clarence can get to know him. Young George rescues his brother from drowning, dreams about being an explorer and saves the town pharmacist, Mr. Gower, from accidentally poisoning a customer.

In 1996, on the 50th anniversary of the movie's release, Anderson recalled shooting scenes with H.B. Warner, who played Mr. Gower.

"He actually bloodied my ear," Anderson told Cox for a Times story. "My ear was beat up, and my face was red and I was in tears. . . . I didn't know what we were building for. H.B. was perfect. He reached the crescendo. At the end when it was all over, he was very lovable. He grabbed me and hugged me, and he meant it."

The film, which initially flopped, became a holiday favorite in recent decades after it started airing repeatedly on TV when the copyright lapsed in the 1970s.

Anderson was born March 6, 1933, to a Hollywood family. His father, Gene Anderson, was involved in production at Columbia Pictures, and his uncle, William Beaudine, was a prolific director. Bobbie Anderson first appeared on screen as a toddler and went on to roles in the 1940 Shirley Temple movie "Young People," "A Tree Grows in Brooklyn" (1945) and "The Bishop's Wife" (1947), among others. He also appeared on TV, including a supporting role to Disney's "Spin and Marty" characters in the 1950s.

After serving in the Navy as a photographer, Anderson became an assistant director, production manager and producer for various studios.

"Most people don't know what happened to him, mainly because he stayed behind the cameras," Cox said Saturday. "Not that he didn't like 'It's a Wonderful Life.' He was very proud of his work in it."

Anderson is survived by his wife, Victoria; three sons, John of Lake Arrowhead, Bob Jr. of Long Beach and Joe of San Bernardino; three daughters, Kathleen Inman of Nyack, N.Y., Deborah Gutierrez of Boise, Idaho, and Heidi Anderson-Robinson of Ventura; 11 grandchildren; a brother, Beau Anderson; and a sister, Virginia McAfee.

Services are pending. Instead of flowers, donations in Anderson's memory may be made to the American Cancer Society.

ΨΗΦΙΑΚΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ - ΟΠΤΙΚΟΑΚΟΥΣΤΙΚΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ

Για τα υπερκέρδη των μονοπωλίων

Η ψηφιακή «επανάσταση» στον κινηματογράφο έχει ξεκινήσει «και δεν μπορεί να είναι αναίμακτη, το θέμα είναι να περιορίσουμε τα θύματα».

Αν και το παραπάνω συμπέρασμα από την προχτεσινή ημερίδα του Ινστιτούτου Οπτικοακουστικών Μέσων για τις «τάσεις και προοπτικές» του ψηφιακού κινηματογράφου, όπως το έθεσε ο πρόεδρος του ΙΟΜ, Ρ. Μορώνης, δημιουργεί περισσότερα ερωτήματα, σε ένα βαθμό είναι αντικειμενικό. Γιατί, όντως, είναι νωρίς να «χαρτογραφηθούν» επακριβώς οι συνέπειες της ψηφιακής τεχνολογίας στην παραγωγή, διανομή και προβολή των ταινιών. Πλην, όμως, δεν είναι λογικό το να σκεφθεί κανείς ότι το περισσότερο «αίμα» θα «χυθεί» από τους δημιουργούς, τους θεατές και τις «παραδοσιακές» αίθουσες. Γιατί, η νέα τεχνολογία θα εφαρμοστεί, σε μαζικό βαθμό, από τα ίδια μονοπώλια του οπτικοακουστικού που λυμαίνονται και τη σημερινή συμβατική τεχνολογία.

Προς το παρόν «παρακολουθούμε» την εξέλιξη. Ο Ντ. Χάνκοκ, επικεφαλής του στον τομέα του κινηματογράφου στο περιοδικό «Screen Digest» έδωσε μια αριθμητική εικόνα, σύμφωνα με την οποία υπάρχει αλματώδης αύξηση του αριθμού των ψηφιακών αιθουσών (115% μεταξύ 2006 - 2007). Την πρωτιά σε ψηφιακή παραγωγή ταινιών έχουν οι ΗΠΑ με 189 ταινίες (30% περίπου του συνόλου της παραγωγής), ενώ αλματώδης είναι και η αύξηση των αιθουσών που υποστηρίζουν τρισδιάστατη τεχνολογία: Από 98 αίθουσες που ήταν το 2005, ανήλθαν σε 1.298 το 2007. Αντιστοίχως, στην Ευρώπη, από 4 αίθουσες το 2005 έφτασαν στις 204 το 2007.

Ο υπόλοιπος προβληματισμός των συμμετεχόντων περιστράφηκε, κυρίως, γύρω από την «πειρατεία», αν και δεν έλειψαν οι αναφορές στις επιπτώσεις από την ψηφιακή τεχνολογία και στο περιεχόμενου του κινηματογραφικού «λόγου».

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΨΗΦΙΑΚΩΝ ΤΑΙΝΙΩΝ «DIGITAL WAVE»

Για τρίτη συνεχή χρονιά, θα πραγματοποιηθεί φέτος, στο πλαίσιο του 49ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, το Διαγωνιστικό Τμήμα Ψηφιακών Ταινιών «Digital Wave».

Tο «Digital Wave», είναι ένα διαγωνιστικό πρόγραμμα αφιερωμένο αποκλειστικά στη σύγχρονη ελληνική ψηφιακή κινηματογραφική παραγωγή. Mένοντας πιστό στον πρωταρχικό του στόχο, την προώθηση όσων δημιουργών επιλέγουν την ψηφιακή τεχνολογία ως εργαλείο διεύρυνσης των εκφραστικών τους μέσων, το Digital Wave ανοίγει ακόμη περισσότερο τους ορίζοντές του. Σκοπός του είναι να αποτελέσει τον βασικό χώρο προβολής και ανάδειξης των νέων τάσεων στη σημερινή εγχώρια οπτικοακουστική παραγωγή που επηρεάζεται από τις νέες ψηφιακές τεχνολογίες και τις εφαρμογές τους.

Έτσι, από τη φετινή διοργάνωση, το όριο στη διάρκεια των συμμετεχόντων παραγωγών αλλάζει (από 45 λεπτά και άνω που ίσχυε πέρυσι) και δικαίωμα συμμετοχής στο DigitalWave έχουν πλέον όλες οι ελληνικές ταινίες μυθοπλασίας διάρκειας από 30 λεπτά και άνω, οι οποίες έχουν γυριστεί αποκλειστικά σε ψηφιακό φορμάτ (από κινητό τηλέφωνο έως High Definition) και η παραγωγή των οποίων έχει ολοκληρωθεί έως και 12 μήνες από την έναρξη του Φεστιβάλ.

Δεν γίνονται δεκτές ταινίες που έχουν πραγματοποιήσει εμπορική προβολή, έχουν διανεμηθεί σε βίντεο ή / και DVD ή έχουν προβληθεί στην τηλεόραση στην Eλλάδα ή την Kύπρο. Η ημερομηνία προθεσμίας για την υποβολή αιτήσεων είναι η Δευτέρα, 8 Σεπτεμβρίου 2008. Η αίτηση συμμετοχής, καθώς και οι όροι συμμετοχής είναι διαθέσιμοι στην ιστοσελίδα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, www.filmfestival.gr.

ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΜΕ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΠΑΡΑΓΩΓΕΣ

Διεθνείς συνεργασίες με σκοπό την ανόρθωση της ευρωπαϊκής κινηματογραφικής βιομηχανίας, ανακοίνωσε η Ε.Ε.. Η πρόταση περιλαμβάνει τόσο συμπαραγωγές της Ε.Ε. με διεθνείς παραγωγές κινηματογραφικών ταινιών, όσο την ευρεία διανομή των ταινιών αυτών σε ολόκληρο τον κόσμο. Προτεινόμενη ετήσια χρηματοδότηση για την υλοποίηση αυτού του προγράμματος θα είναι το ποσό των 60 εκ. ευρώ.

Πάντως, το ενδιαφέρον τους έχουν ήδη εκφράσει παραγωγοί από την Ν. Αμερική, τον Καναδά, την Ασία και Ρωσία. Ωστόσο, από το πρόγραμμα δεν προβλέπεται να αποκλειστούν και οι Η.Π.Α., καθώς οι αμερικάνικες ταινίες καταλαμβάνουν πάνω από το 60% της ευρωπαϊκής αγοράς. Από την άλλη, η αγορά του ευρωπαϊκού κινηματογράφου κερδίζει μόλις 2-5% σε παγκόσμια κλίμακα.

Η Ε.Ε. θα συνεχίσει τις διαβουλεύσεις με παραγωγούς και διανομείς ταινιών, μέχρι τις 25 Ιουνίου, όπου θα πραγματοποιηθεί δημόσια ακρόαση για το προτεινόμενο σχέδιο.

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ «ΠΑΡΑΝΟΜΩΝ»

Η ταινία του Νίκου Κούνδουρου, που λογοκρίθηκε το 1958, για πρώτη φορά στον «Ζέφυρο».

Μαρία Κατσουνάκη, Η Καθημερινή, 11/06/2008

Καταγράφηκε στη φιλμογραφία του ως η τρίτη κατά σειρά ταινία, αμέσως μετά το «Δράκο» και πριν από «Το ποτάμι», μόνο που ελάχιστοι πρόλαβαν να τη δουν να προβάλλεται. «Ενα επεισόδιο παρμένο από τα ψιλά των εφημερίδων εκείνης της εποχής, πρόσβαλε τη Βασιλική Χωροφυλακή και το ασικλίκι της εξουσίας» και «Οι Παράνομοι», γυρισμένοι το 1958, απαγορεύτηκαν και χάθηκαν από τις αίθουσες για 50 χρόνια. Αύριο το λησμονημένο δημιούργημα του Νίκου Κούνδουρου θα δώσει την πρεμιέρα του στον «Ζέφυρο». Οι ήρωες της ταινίας, εξεγερμένοι Ελληνες, υπολείμματα των παλιών ληστοφυγόδικων και των ανταρτών του εμφυλίου, παγιδευμένοι στους βράχους των θεσσαλικών μετεώρων, παλεύουν να ξεφύγουν από την παγίδα της προσωπικής ζωής τους, αλλά και των χωροφυλάκων που τους έχουν περικυκλώσει.

Τι προκάλεσε την επέμβαση της λογοκρισίας της εποχής; Η σκηνή όπου οι χωροφύλακες εξοντώνουν έναν φυγόδικο την ώρα της παράδοσης. Ζήτησαν από τον Κούνδουρο να την αφαιρέσει. Ο σκηνοθέτης αρνήθηκε και η ταινία πρόλαβε να ζήσει μία μόνο εβδομάδα... Συμμετείχε όμως στο Διεθνές Φεστιβάλ του Βερολίνου, αποσπώντας εγκωμιαστικές κριτικές: «Ο σκηνοθέτης προβάλλει, θαρραλέα και χωρίς έλεος, την ερημιά και την εγκατάλειψη των ανθρώπων του μέσα σ’ ένα σκληρό κόσμο, που στο κάτω κάτω είναι και δικός μας κόσμος» (Die Zeit, Αμβούργο). Ολα τα αποσπάσματα -και είναι πολλά- που αλιεύσαμε από το βιβλίο του Γιάννη Σολδάτου «Οδύσσειες σωμάτων», μια εμπεριστατωμένη μονογραφία του Ν. Κούνδουρου, εστιάζουν στην «άγρια ομορφιά του απειθάρχητου τοπίου», «στην πλαστικότητα και υπέροχη φωτογραφία του φυσικού ντεκόρ», αντιπαραβάλλοντας τον πρωτογονισμό της εικόνας στο «εντελώς σύγχρονο κινηματογραφικό ύφος».

Η μεταπολεμική ελληνική κοινωνία, της δεκαετίας του ’50, ήταν γεμάτη ανοιχτές πληγές και πυκνά σκοτάδια. «Από πείσμα και από αφέλεια προσπάθησα να αγγίξω τις ανοιχτές πληγές, χωρίς να έχω καταλάβει πως ο πιο γρήγορος δρόμος για να βγούμε από την καταχνιά ήταν η λήθη, για νικητές και για νικημένους», λέει ο Ν. Κούνδουρος. Γύρισε τους «Παράνομους» στα έρημα τότε Μετέωρα, αρχίζοντας τον Αύγουστο με 42 βαθμούς και ολοκληρώνοντας τον Δεκέμβριο «με ένα δαιμονισμένο κρύο και βροχές». «Αναζητούσα στις σιωπές να πάρουν τη θέση των λόγων που δεν μπορούσαν να ειπωθούν». Πενήντα χρόνια αργότερα οι αναμνήσεις στοιχειώνουν ακόμη τον σκηνοθέτη:

«Η ολοκληρωτική κατάρρευση του αγώνα, δηλαδή του ονείρου που έθρεψε ένα λαό ταπεινωμένο από τις συνεχείς ήττες. Η ήττα υπήρξε οριστική και ανελέητη. “Οι Παράνομοι” είναι μια μικρή ελάχιστη ίσως φωνή για να εμποδίσει τη λησμονιά να ακυρώσει τους ήρωες τόσων και τόσων αγώνων», σχολιάζει στην «Καθημερινή».

Γιατί αποφάσισε να συναινέσει στην επαναπροβολή της ταινίας; «Αναθάρρησα με την απρόσμενη επιτυχία που είχε η επανέκδοση του “Δράκου” και έτσι λευτέρωσα τους “Παράνομους” και τους παρέδωσα στα χέρια της “New Star” και του Βελισσάριου Κοσσυβάκη, ο οποίος έχει το σύνολο του έργου μου. Εμπιστεύομαι την κρίση του και την άποψή του ότι ο κινηματογράφος δεν έχει προκαλέσει ακόμα κορεσμό στο μεγάλο κοινό και έχει πάντοτε τις δυνατότητες να επανέρχεται αναζητώντας αφενός ένα καινούργιο κοινό και αφετέρου να προσφέρει στους θεατές που είναι συνομήλικοι του “Δράκου” αισθήσεις άλλων εποχών».

Info: Η μουσική της ταινίας είναι του Μάνου Χατζιδάκι. Ο Νίκος Κούνδουρος εκτός από τη σκηνοθεσία και το σενάριο έχει επιμεληθεί και τα σκηνικά - κοστούμια. Πρωταγωνιστούν: Τίτος Βανδής, Πέτρος Φυσσούν, Νέλλη Αγγελίδου, Ανέστης Βλάχος. Η παραγωγή είναι της Φίνος Φιλμ.

«ΓΥΝΑΙΚΕΙΕΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΕΣ» ΣΤΗ ΣΑΝΓΚΑΗ

Για το διαγωνιστικό τμήμα του 11ου Κινηματογραφικού Φεστιβάλ της Σανγκάης που θα διεξαχθεί από το ερχόμενο Σάββατο 14 Ιουνίου ως το Σάββατο 21 του μηνός επελέγη η τελευταία ταινία του Βασίλη Βαφέα «Γυναικείες συνωμοσίες» (σκηνή από την ταινία, στη φωτογραφία). Πρόεδρος της εφετινής κριτικής επιτροπής θα είναι ο κινέζος σκηνοθέτης Γουόνγκ Καρ Βάι, γνωστός από τις ταινίες «2041» και «Ερωτική επιθυμία» (ο Καρ Βάι αντικατέστησε την αρχική επιλογή που ήταν ο Αντονι Μινγκέλα, ο οποίος έφυγε από τη ζωή τον περασμένο Απρίλιο). Οι «Γυναικείες συνωμοσίες» είναι η όγδοη μεγάλου μήκους ταινία του σκηνοθέτη και πραγματεύεται με σατιρική διάθεση τους πόθους και τρόμους του άνδρα στη μέση ηλικία.

Στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ της Σανγκάης, που είναι ένα από τα σημαντικότερα της Ασίας, προβάλλονται 16 ταινίες, ενώ περίπου 300 φιλοξενούνται σε όλα τα προγράμματα. Ο σκηνοθέτης θα τιμήσει το φεστιβάλ με την παρουσία του μαζί με την ηθοποιό της ταινίας Τζένη Σκαρλάτου. Η ταινία «Γυναικείες συνωμοσίες» έκανε πρεμιέρα πέρυσι στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και προβλήθηκε εμπορικά στις αίθουσες της χώρας μας στα τέλη του περασμένου Μαρτίου.

Εκτός από την ταινία του Β. Βαφέα στο Φεστιβάλ της Σανγκάης θα προβληθεί επίσης η «Επιστροφή» του Βασίλη Δούβλη στο μη διαγωνιστικό τμήμα του Πανοράματος.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΡΕΠΠΑΣ: «ΚΑΙ Η ΤΣΟΝΤΑ ΕΙΝΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ»!

Μια συζήτηση για εμπορικό σινεμά και Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου στα γυρίσματα της ταινίας την περασμένη Δευτέρα. «Το πορνό είναι κομμάτι του πολιτισμού»... Ο Μιχάλης Ρέππας μιλάει για το «Αυστηρώς κατάλληλον» που σκηνοθετεί με τον Θανάση Παπαθανασίου.

Ο Μιχάλης Ρέππας (αριστερά) και ο Θανάσης Παπαθανασίου (δεξιά) παρακολουθούν με συνεργάτες τους στο μόνιτορ σκηνές από το «Αυστηρώς κατάλληλον»

«Είναι μια μεγάλη φάρσα· ίσως ένα από τα πιο κωμικά πράγματα που έχουμε σκεφτεί» ισχυρίζεται ο Μιχάλης Ρέππας για την ιστορία της τέταρτης κινηματογραφικής ταινίας που αυτή την εποχή σκηνοθετεί με τον μόνιμο παρτενέρ του, τον Θανάση Παπαθανασίου. Το μεσημέρι της περασμένης Δευτέρας το επιτυχημένο ντουέτο του θεάτρου («Μπαμπάδες με ρούμι», «Φούστα μπλούζα»), της τηλεόρασης («Οι τρεις Χάριτες») και του κινηματογράφου («Safe sex», «Το κλάμα βγήκε από τον Παράδεισο») βρισκόταν σε ένα από τα πλατό των Studio Κappa στην Παλλήνη για το γύρισμα μιας σκηνής του «Αυστηρώς κατάλληλον». Η ταινία, παραγωγής Lumad, που συγχρηματοδοτείται από το Μega, την Αudio Visual και το Filmnet, διανύει την τρίτη εβδομάδα γυρισμάτων της, με ημερομηνία εξόδου τις 23 του ερχόμενου Οκτωβρίου. Την περασμένη Δευτέρα η ατμόσφαιρα στην αρχή ήταν συγκρατημένα ευχάριστη ως το αναμενόμενο ξέσπασμα του Ρέππα, δίπλα σε έναν ως συνήθως αμίλητο Παπαθανασίου... [ ΡΕΠΟΡΤΑΖ Ι. ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ, ΤΟ ΒΗΜΑ, 11/6/2008]

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΠΑΤΡΑΣ ΜΕ 99 ΣΚΗΝΟΘΕΤΕΣ

Ενενήντα εννέα σκηνοθέτες από 27 χώρες έχουν ως σήμερα υποβάλει αιτήσεις για συμμετοχή στο 10ο Διεθνές Πανόραμα- Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Πάτρας, το οποίο εφέτος θα διεξαχθεί από τις 21 ως τις 30 Σεπτεμβρίου. Ανάμεσα στις προϋποθέσεις συμμετοχής είναι οι ταινίες να έχουν πραγματοποιηθεί μέσα στα δύο τελευταία χρόνια, να είναι δουλειές πρωτοεμφανιζόμενων ή δευτεροεμφανιζόμενων σκηνοθετών, η διάρκεια των μεγάλου μήκους να είναι από 60 ως 90 λεπτά και η διάρκεια των μικρού μήκους ως 25 λεπτά. Η συμμετοχή μπορεί να κατατεθεί μέσω της ηλεκτρονικής σελίδας του Πανοράματος: www.

independent.gr. Οι υποβολές αιτήσεων σταματούν στις 15 Ιουλίου. Περισσότερες πληροφορίες στο τηλ. 2610 426.779 ή στο e-mail info@independent.gr.

ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΝΔΟΥΡΟΣ: «ΟΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΕΣ ΜΥΡΙΖΟΥΝ ΠΙΑ ΠΑΡΑΚΜΗ»

Για πρώτη φορά, από τη Πέμπτη, θα παιχτεί ολόκληρη η ταινία «Οι παράνομοι» του Νίκου Κούνδουρου με το μοντάζ που είχε κάνει ο ίδιος και όχι όπως την είχε πετσοκόψει η λογοκρισία

Ο Νίκος Κούνδουρος, χειμαρρώδης πάντα (και στα 82 του) μιλάει για το νέο μοντάζ που έκανε στην ταινία που είχε γυρίσει για τον Εμφύλιο, «Παράνομοι» και για τους «δολοφόνους του ελληνικού σινεμά.

«”Oι παράνομοι” είναι η ταινία της οργής. Η Αντίσταση μετά τον Εμφύλιο είχε πνιγεί, οι τρόποι έκφρασης των αγωνιστών είχαν καταργηθεί κάτω από τη βία ενός αστυνομικού κράτους. Θέλησα να αποτίσω ένα φόρο τιμής στον αντάρτη των βουνών, στον ταπεινωμένο, στον εξευτελισμένο, στον αγνοημένο Έλληνα που κράτησε ψηλά τη Ρωμιοσύνη»!

Λόγια του πατριάρχη του ελληνικού κινηματογράφου Νίκου Κούνδουρου, δημιουργού της ταινίας «Οι παράνομοι»- με director΄s cut ξανά στη μεγάλη οθόνη- ο οποίος εξακολουθεί να παραμένει «ενάντιος σε κάθε μορφή εξουσίας που μόνο βία ασκεί στη ζωή και στα όνειρά μας».

Τρεις φυγάδες, παράνομοι για διαφορετικούς λόγους ο καθένας- ο ένας είναι αντάρτης και κυνηγημένος, ο δεύτερος σκότωσε τον αδελφό του και ο τρίτος τον άνθρωπο που έγινε αιτία να κάψουν οι Γερμανοί να χωριό- είναι οι ήρωες της τρίτης ταινίας του... [ Του Παύλου Θ. Κάγιου, Τα Νέα, 10/6/2008]

ΙΟΜ: ΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΨΗΦΙΑΚΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ

Το Ινστιτούτο Οπτικοακουστικών Μέσων διοργανώνει ημερίδα με θέμα «Ψηφιακός Κινηματογράφος: Τάσεις & προοπτικές» την Τετάρτη, 11 Ιουνίου 2008 με στόχο να αναδείξει όλα τα ζητήματα που αλλάζουν με την εισαγωγή της ψηφιακής τεχνολογίας στην κινηματογραφική βιομηχανία και να θέσει τις βάσεις για την έναρξη ενός εποικοδομητικού διαλόγου που θα συμβάλει στην επίσπευση της πορείας της χώρας μας προς την ψηφιακή προβολή.

Τις εργασίες της ημερίδας θα χαιρετίσει ο Υπουργός Πολιτισμού Μιχάλης Λιάπης και η Γενική Γραμματέας Επικοινωνίας Μαργαρίτα Παπαδά - Χειμώνα. Εισηγητές της πρώτης ενότητας είναι οι David Hancock, Επικεφαλής Κινηματογράφου στο Screen Digest, Francisco Javier Cabrera Blázquez, Ερευνητής στο Νομικό Τμήμα του Ευρωπαϊκού Οπτικοακουστικού Παρατηρητηρίου, Γιώργος Παπαλιός, Πρόεδρος Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου και Βασίλης Κεσίσογλου, Σύμβουλος του Υπουργείου Πολιτισμού. Στη δεύτερη ενότητα θα μιλήσουν οι κ.κ. Peter Wilson, Διευθυντής ομάδας νέων τεχνολογιών του European Digital Cinema Forum, Χριστίνα Κάλλας – Καλογεροπούλου, Πρόεδρος Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Σεναριογράφων, Επίκ. Καθηγήτρια στο Τμήμα Κινηματογράφου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ, Δημήτρης Ποντίκας Σκηνοθέτης – Παραγωγός, Αντιπρόεδρος Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών, Βασίλης Κατσούφης, Πρόεδρος Συνδέσμου Ανεξάρτητων Παραγωγών Οπτικοακουστικών Έργων, Luc Pourrinet από το εργαστήριο επεξεργασίας φιλμ Arane-Gulliver, Αγγελος Βισκαδουράκης, Διευθυντής Φωτογραφίας, Μέλος της Ένωσης Τεχνικών Ελληνικού Κινηματογράφου & Τηλεόρασης - Οπτικοακουστικού Τομέα και Δέσποινα Μουζάκη, Επίκ. Καθηγήτρια στο Τμήμα Κινηματογράφου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ, Διευθύντρια ΦΚΘ. Προσκεκλημένοι της τρίτης ενότητας είναι οι κ.κ. Antoine Virenque, Γενικός Γραμματέας της Διεθνούς Ομοσπονδίας των Ενώσεων Διανομέων Κινηματογραφικών Ταινιών και Αντιπρόεδρος του European Digital Cinema Forum, Κίρα Κιτσοπανίδου, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Sorbonne Nouvelle, Πέγκυ Καρατζοπούλου – Βάβαλη, Μέλος Διοικούσας Επιτροπής Ένωσης Διανομέων Κινηματογραφικών Ταινιών Ελλάδος, Μέλος της Executive Committee Europa Distribution και Λεωνίδας Παπαγεωργίου, Μέλος Δ.Σ. Πανελλήνιας Ένωσης Αιθουσαρχών Κινηματογράφου.

H ημερίδα θα πραγματοποιηθεί στην αίθουσα εκδηλώσεων (Κέντρο Τύπου) της Γενικής Γραμματείας Επικοινωνίας – Γενικής Γραμματείας Ενημέρωσης (Φραγκούδη 11 & Αλ. Πάντου, Καλλιθέα) και θα είναι ανοιχτή στο ευρύ κοινό. Προσέλευση 09:30. Επίσης, πληροφορίες σχετικά με την ημερίδα και το πρόγραμμα, μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα του Ινστιτούτου: www.iom.gr.

ΚΡΙΣΤΙΝ ΣΚΟΤ ΤΟΜΑΣ. ΜΗΔΕΙΑ ΜΕ ΑΙΤΙΑ

ΠΡΟΣΩΠΟ

Στη νέα ταινία «Απλά... σ' αγαπώ», που προβάλλεται ήδη στη χώρα μας, υποδύεται μια γυναίκα η οποία έχει σκοτώσει το παιδί της. Η ίδια εξηγεί πώς προσήγγισε έναν τόσο απαιτητικό ρόλο

«Θεέ μου!.. Είναι τόσο δύσκολο να μιλήσει κανείς για αυτή την ταινία!»

Το μικρό αλλά έντονο ξέσπασμα της Κριστίν Σκοτ Τόμας, στα μέσα περίπου της ημίωρης συνομιλίας που είχαμε στο περασμένο Φεστιβάλ του Βερολίνου, ήταν δικαιολογημένο. Η ηθοποιός βρισκόταν σε υπερένταση και οι λόγοι ήταν δύο:

Πρώτον, ήταν πολύ κουρασμένη. Εκείνη την ημέρα του περασμένου Φλεβάρη είχε ξυπνήσει στο Παρίσι, είχε φάει μεσημεριανό στο Λονδίνο, απ' όπου ταξίδεψε για Βερολίνο, απ' όπου θα επέστρεφε στο Παρίσι τα μεσάνυχτα, αμέσως έπειτα από αυτή τη συνομιλία.

Δεύτερον, δεν της άρεσε καθόλου που ήταν αναγκασμένη να απαντά σε ερωτήσεις σχετικές με την ηρωίδα της τελευταίας της ταινίας «Απλά... σ' αγαπώ». Εκεί όπου η κομψή αριστοκράτισσα του «Αγγλου ασθενούς» έδωσε την πραγματική ερμηνεία της ζωής της, παίζοντας μια τραγική παιδοκτόνο. Μια σύγχρονη Μήδεια...

Μόνον που η Ζιλιέτ, όπως ονομάζεται η ηρωίδα της Κριστίν Σκοτ Τόμας στο «Απλά... σ' αγαπώ», σκότωσε το παιδί της για να το λυτρώσει. Το παιδί ήταν καταδικασμένο να πεθάνει, καθώς έπασχε από μια ανίατη μορφή καρκίνου - κάτι που η μητέρα δεν αποκάλυψε ποτέ στη δίκη που ακολούθησε. Επειτα από 15 χρόνια κάθειρξης, επιμένει να κρατά το μυστικό για τον εαυτό της στο σπίτι της αδελφής της (Ελσα Ζίλμπερσταϊν) που τη στηρίζει στο ξεκίνημα της καινούργιας της ζωής...

Ολα τα παραπάνω, συν την κούραση, ήταν που προκαλούσαν σύγχυση στην Κριστίν Σκοτ Τόμας. Η δουλειά της στην ταινία «Απλά... σ' αγαπώ» είχε προ καιρού τελειώσει, όμως να που μέσα στην πολυτελή αίθουσα του ξενοδοχείου Adlon Kempinski ήταν υποχρεωμένη να τα «ξαναβλέπει» μπροστά της.

Η αμηχανία της ήταν φανερή. Κόμπιαζε. Επαναλάμβανε τις ερωτήσεις σαν να ήθελε να τις καταλάβει καλύτερα. Ενίοτε τραβούσε προς τα πίσω τα κοντά καστανά μαλλιά της, κρατώντας τα με το ένα χέρι ψηλά. Το θέαμα ήταν αστείο. Διόρθωνε συνέχεια και χωρίς να υπάρχει λόγος τις τιράντες του μαύρου Gucci κρουαζέ της. Χάιδευε τα μεγάλα σκουλαρίκια της. Σταύρωνε χέρια, σούφρωνε χείλη, έσμιγε μάτια και φρύδια, δημιουργώντας μια σειρά από ρυτίδες στο πλατύ μέτωπο του μικρού προσώπου της... [Ι. ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ, ΤΟ ΒΗΜΑ, 8/6/2008]

ΣΤΑ ΘΕΡΙΝΑ ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΠΙΤΕΡ ΓΟΥΙΑΡ

Από τις πιο ενδιαφέρουσες επανεκδόσεις και μια υπενθύμιση της αξίας του καλύτερου αλλά και πιο υποτιμημένου Αυστραλού σκηνοθέτη είναι το «Μυστικό του βράχου των κρεμασμένων». Την ερχόμενη Πέμπτη, οι αίθουσες της πόλης (ξανα)καλούν τους κινηματογραφόφιλους να προσπαθήσουν να εξηγήσουν το «Μυστικό του βράχου των κρεμασμένων». Στη βικτοριανή Αυστραλία των αρχών του 20ού αιώνα, τρία κορίτσια, μαθήτριες μιας ακριβής ιδιωτικής ακαδημίας θηλέων και η νεαρή δασκάλα τους, εξαφανίζονται μυστηριωδώς στη διάρκεια μιας επίσκεψής τους για πικνίκ σε μια ξακουστή για την ομορφιά της υπαίθρια τοποθεσία.

Ιχνη, τίποτα. Απαντήσεις καμία. Και όπως το αυθεντικό αίνιγμα (πρόκειται για αληθινή ιστορία) παραμένει άλυτο, έτσι και η κινηματογραφική του δραματοποίηση από τον Πίτερ Γουίαρ αποφεύγει την επεξηγηματική πιθανολογία, στο πλαίσιο μιας ταινίας που φλερτάρει ενδολογικά με το θρίλερ τρόμου, αλλά αφορά βασικά μια μελέτη για την καταπιεσμένη γυναικεία σεξουαλικότητα και την αδυναμία της απορροφημένης στα προνόμιά της αριστοκρατικής τάξης να συμφιλιωθεί με το μυστήριο της φύσης.

Το φιλμ φθάνει στα θερινά σινεμά ως μια από τις πιο ενδιαφέρουσες επανεκδόσεις της τρέχουσας καλοκαιρινής περιόδου και μαζί σαν μια ευπρόσδεκτη υπενθύμιση της αξίας του Γουίαρ - αναμφίβολα ο καλύτερος σκηνοθέτης που έβγαλε ποτέ η αυστραλέζικη ήπειρος αλλά και ο πιο υποτιμημένος. Υποτιμημένος, ίσως γιατί ποτέ δεν κινήθηκε με βάση τις ντιρεκτίβες μιας εμπορικής κατασκευής. Χαμηλότονος και συχνότατα λυρικός, είχε ανέκαθεν σαν πρωταρχικό του θέμα το άγνωστο και τη μάταιη προσπάθεια του ανθρώπου να μυηθεί σ' αυτό.

Αλλωστε, σχεδόν όλες οι ταινίες του χρονογραφούν μια περιπέτεια εσωτερική, ανεξαρτήτως των εξωτερικών χαρακτηριστικών που μπορεί να τις κατατάσσουν σε είδη και καλούπια. Αυτό ισχύει και για τις δουλειές του που υπερέβησαν δημοφιλικά το αυστηρά καλλιτεχνικό τους μέγεθος, έγιναν εμπορικές επιτυχίες και έφθασαν μέχρι και τις οσκαρικές λίστες - όπως τα «Επικίνδυνα χρόνια», «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών», «Μάρτυρας εγκλήματος» ή «Τhe Truman show»... [Ρόμπυ Εκσιέλ, ΕΘΝΟΣ, 7/6/2008]

«DUNE» 24 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ...

Το δρόμο για τις κινηματογραφικές αίθουσες αναμένεται να βρει για δεύτερη φορά μετά από 24 χρόνια, η ταινία επιστημονικής φαντασίας, Dune.

Πρόκειται για το βραβευμένο (1965) μυθιστόρημα του Φρανκ Χέμπερτ, που μας μεταφέρει στον πλανήτη των ερήμων, Αρράκις -ή αλλιώς Dune- στον οποίο αντίπαλες φατρίες δίνουν σκληρό αγώνα για τον έλεγχο του σπάνιου μπαχαρικού Μελάνζ.

Ο Χέμπερτ έδωσε συνέχεια στο Dune με πέντε ακόμα έργα. Το κλασικό Dune επανέφεραν στο προσκήνιο το 1999 ο γιος του συγγραφέα, Μπράιαν Χέμπερτ και ο Κέβιν Άντερσον με μια νέα σειρά βιβλίων. Το 2000 μεταφέρθηκε στη μικρή οθόνη σε μια μίνι σειρά, που τιμήθηκε μάλιστα με δύο βραβεία Emmy.

Ωστόσο, δεν είναι η πρώτη φορά που το Dune μετενσαρκώνεται σε κινηματογραφικό έργο. Το 1984, ο δημιουργός του «Ανθρώπου Ελέφαντα», Ντέιβιντ Λιντς επιχείρησε να κινηματογραφήσει το συγγραφικό αυτό έπος, χωρίς να εισπράξει τις αναμενόμενες κριτικές. Στην επανέκδοση του φιλμ, από την Paramount Pictures, οι Μπράιαν Χέμπερτ και ο Κέβιν Άντερσον θα αναλάβουν την παραγωγή, ενώ όσον αφορά στην σκηνοθεσία γίνεται λόγος για τον Πήτερ Μπεργκ.

ΠΕΘΑΝΕ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΙΤΑΛΙΚΗΣ ΚΩΜΩΔΙΑΣ, ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ ΝΤΙΝΟ ΡΙΖΙ

Ο σκηνοθέτης Ντίνο Ρίζι, που θεωρείται ο πατέρας της ιταλικής κωμωδίας, έφυγε από τη ζωή σήμερα το πρωΐ στην κατοικία του στη Ρώμη, σε ηλικία 91 ετών.

Dino Risi

Ο Ρίζι γεννήθηκε στις 23 Δεκεμβρίου 1916 στο Μιλάνο και γνώρισε την αποθέωση στη δεκαετία του '50, γυρίζοντας εμβληματικές ταινίες, που καθόρισαν το πνεύμα της ιταλικής κωμωδίας, όπως ο «Φανφαρόνος», «Τα Τέρατα», ή το αριστουργηματικό «Άρωμα Γυναίκας», μία κωμωδία για έναν άνδρα που είναι διχασμένος ανάμεσα στον πόθο της αγάπης και στην επιθυμία του θανάτου και χάρισε στον Βιτόριο Γκάσμαν το βραβείο πρώτου ανδρικού ρόλου στις Κάνες το 1975.

Ο Ντίνο Ρίζι σκηνοθέτησε ορισμένους από τους κυριότερους Ιταλούς ηθοποιούς του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα, από τη Σοφία Λόρεν, τον Βιτόριο Γκάσμαν, και τον Αλμπέρτο Σόρντι έως τον Ούγκο Τονιάτσι. Είχε τιμηθεί με τον Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ Βενετίας για το σύνολο του έργου του. Η τελευταία ταινία που σκηνοθέτησε ήταν μία παραγωγή για την τηλεόραση με τίτλο «Οι νεαρές της Μις Ιταλία», το 2002. Αμέσως μετά την είδηση του θανάτου του, ο ιταλικός Τύπος αφιέρωσε ουρανομήκη αφιερώματα στις ιστοσελίδες του, διανθισμένα με φωτογραφίες του «μεγάλου γέρου του σινεμά» με τα πάλλευκα μαλλιά του.

«Μαζί με τον Μάριο Μονιτσέλι, τον Έτορε Σκόλα, τον Λουΐτζι Κομεντσίνι και τον Νάνι Λόι, υπήρξε ένας από τους μεγάλους δασκάλους της ιταλικής κωμωδίας. Υπήρξε ένα είδος Μπίλι Γουάιλντερ α λα Ιταλικά», τονίζει η εφημερίδα Λα Ρεπούμπλικα. «Γύρισε ταινίες που θα μείνουνε στην ιστορία του κινηματογράφου», υπερθεματίζει η Λα Στάμπα. Για το ANSA, o Ρίζι είναι ο «πατέρας της ιταλικής κωμωδίας», που «γνώριζε να παντρεύει το λαϊκό πνεύμα με την μέθοδο, το χυδαίο χιούμορ με μία υποδόρια ηθική».

ΒΛΕΠΕ ΚΑΙ ΑΥΤΑ:

Dino Risi, la deuxième mort de la comédie italienne

BLOG «Cinoque» Il avait réalisé, entre autres, «Le Fanfaron», «Les monstres» ou «Parfum de femme». Le cinéaste Dino Risi, authentique maître de la comédie italienne, est mort hier à Rome, à 91 ans.

LIBERATION.FR : samedi 7 juin 2008

Italian director Dino Risi dies

Mr Risi's Profumo di Donna (Scent of a Woman) was remade with Al Pacino

Italian director Dino Risi, who was nominated for two Oscars for the 1974 film Profumo di Donna (Scent of a Woman), has died in Rome aged 91.

Mr Risi, who was known as one of the masters of Italian comedy, had been suffering ill-health for some time.

He made more than 50 productions, many focusing on his country's society in the boom years after World War II.

Italy had lost "a noble and vital father of its cinema and its culture", said Rome's mayor, Gianni Alemanno.

"His legacy is pages of minute work by someone who loved the world and his country," he added.

"We have lost one of the masters of the most beautiful and intense seasons of the Italian comedy, which gave the world so much."

Μάριο Μονιτσέλι: «Ιστορίες της κλειδαρότρυπας»

Ο Μάριο Μονιτσέλι σκηνοθετεί την κωμική ταινία «Ιστορίες της κλειδαρότρυπας». Μια ομάδα νεαρών κινηματογραφιστών, που δηλώνει φαν του «σινεμά-βεριτέ» απαθανατίζει κρυφά επί ένα χρόνο τα όσα συμβαίνουν στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου, θέλοντας να «συλλάβει», εν αγνοία τους, με το φακό, τις αυθόρμητες αντιδράσεις καθημερινών ανθρώπων, που ζουν ανυποψίαστοι, τη ζωή τους. Στη συνέχεια, οι επίδοξοι κινηματογραφιστές έρχονται σε επαφή με τον ηλικιωμένο και τσιγκούνη παραγωγό Μενγκαρόνι, για να του πουλήσουν την ταινία τους. Ομως ο Μενγκαρόνι δεν εγκρίνει το ντοκουμέντο που του φέρνουν και αντιπροτείνει να επικοινωνήσουν με τους «ηθοποιούς» τους και να τους πείσουν να συνεχίσουν τους ρόλους τους, ώστε να ολοκληρωθούν οι ιστορίες. Θαυμάσιοι οι δύο πρωταγωνιστές: Βιτόριο Γκάσμαν και Μόνικα Βίτι. Παίζουν: Βιτόριο Γκάσμαν, Μόνικα Βίτι, Ενρίκο Μοντεζάνο, Μπεατρίτσε Μπρούνο (Κυριακή, 8/6, ΝΕΤ, 02.00)

Τζιμ Τζάρμους: «Διακοπές διαρκείας»

Ο Τζιμ Τζάρμους σκηνοθέτησε την ταινία «Διακοπές διαρκείας». Ο νεαρός Κρις Αλοΐσιας Πάρκερ, περιπλανιέται στους δρόμους της Νέας Υόρκης. Καταλήγει σε ένα διαμέρισμα, όπου ξαναβρίσκει μια κοπέλα. Χορεύει λίγο μαζί της και διαβάζει κάποιους στίχους από τα «Τραγούδια του Μαλνταρόρ» του Λοτρεαμόν. Αποφασίζει να επισκεφτεί την μητέρα του, που είναι κλεισμένη σε ψυχιατρικό άσυλο. Εκείνη μοιάζει ολότελα χαμένη. Δεν αναγνωρίζει το γιο της. Ο Πάρκερ, φεύγει, περπατάει σε δρόμους έρημους και θλιβερούς, συναντά κάποιους περιθωριακούς τύπους. Ενα διαλυμένο νέο, ένα κορίτσι που τραγουδάει. Μπαίνει σε έναν κινηματογράφο, που προβάλλει το φιλμ «Αγριος σαν τη θύελλα» του Νίκολας Ρέι. Τη νύχτα, στέκεται και παρακολουθεί, ώρα πολλή, ένα σαξοφωνίστα που παίζει... Παίζουν: Κρις Πάρκερ, Λεϊλά Γκαστίλ, Τζον Λιούρι, Ρίτσαρντ Μπόες, Σάρα Ντράιβερ (Παρασκευή 13/6, ΕΤ1 24.00).

Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΗΣ ΕΝΙΑΙΑΣ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑΣ

Το «Sex and the City» κάνει εισπρακτικά ρεκόρ σε όλον τον κόσμο, υπερκαλύπτοντας το κόστος

Από φαινόμενο της τηλεόρασης και της ποπ κουλτούρας, το «Sex and the City» εξελίσσεται και σε κινηματογραφικό γεγονός. Η έξοδος της ταινίας που βασίζεται στη δημοφιλή και αγαπημένη σειρά, έχει σπάσει κάθε προσδοκία στο διεθνές box office, αλλά και στην ανταπόκριση που έχει η κατηγορία των λεγόμενων chick flicks, των «γυναικείων» ταινιών.

Η ελαφρότητα στην εικόνα, με την έμφαση στα ρούχα και το χιούμορ, σε συνδυασμό με βαθύτερες πτυχές της σειράς σε ό,τι αφορά τις σχέσεις, είναι που τής έδωσαν μεγαλύτερη διάσταση και την έφεραν στη θέση του φαινομένου της ποπ κουλτούρας. Ο τίτλος «Sex and the City», ακόμη και μετά τη διακοπή της σειράς, εξακολούθησε να σημαίνει πολλά περισσότερα από την απλή ευχαρίστηση που μπορεί να προσφέρει μια τηλεοπτική σειρά στο κοινό της. Ετσι, το λάπτοπ της Κάρι μπήκε ως έκθεμα στο μουσείο Smithsonian της Ουάσιγκτον, ανάμεσα στους πρόσφατους εθνικούς θησαυρούς. Γι’ αυτό οι τουρίστες της Νέας Υόρκης έχουν τη δυνατότητα να κάνουν προγραμματισμένους περιπάτους «Sex and the City» στα μέρη που γύριζαν οι τέσσερις φίλες και εξ αιτίας του πολυεπίπεδου χαρακτήρα του σεναρίου, η σειρά είναι ένα από τα δημοφιλέστερα θέματα μελετών στα αμερικανικά πανεπιστήμια, στα τμήματα επικοινωνίας και γυναικείων σπουδών. Το «Sex and the City» πυροδότησε το ξέσπασμα ενός νέου κινήματος φεμινισμού, με τις γυναίκες να υπερασπίζονται τη θηλυκότητά τους, βλέποντας τους άντρες δίπλα τους και όχι απέναντί τους και κάνοντας σεξ με ελευθεριότητα, όχι όπως στη σεξουαλική επανάσταση, ως αντίδραση, αλλά επειδή ξέρουν τι θέλουν και τι απολαμβάνουν... [Του Παναγιώτη Παναγόπουλου, Η Καθημερινή, 6/6/2008]

SEX, ΧΙΟΥΜΟΡ ΚΑΙ ΣΧΕΣΕΙΣ

Οι ηρωίδες της επιτυχημένης σειράς επανασυνδέονται ωριμότερες

Sex and the city. Κομεντί σχέσεων. Σκηνοθεσία: Μάικλ Πάτρικ Κινγκ. Πρωταγωνιστούν: Σάρα Τζέσικα Πάρκερ, Κιμ Κατράλ, Σίνθια Νίξον, Κριστίν Ντέιβις, Κρις Νοθ, Τζένιφερ Χάντσον, Ντέιβιντ Αϊγκενμπεργκ.

Αν μείνει κανείς στην επιφάνεια του «Sex and the city», θα δει υπερβολικές σπατάλες, εξωφρενικά ρούχα και μια ζωή μακριά από την καθημερινή πραγματικότητα των περισσότερων από εμάς. Ομως δεν είναι αυτό που για έξι σεζόν έκανε μεγάλη επιτυχία τη σειρά, με αποτέλεσμα να μείνει ανάμεσα στις κορυφαίες στιγμές της τηλεόρασης. Η επιτυχία του «Sex and the city» οφείλεται στο ότι κάτω από την ελκυστική και λουστραρισμένη του επιφάνεια κρύβονταν αλήθειες για τις φιλικές και ερωτικές σχέσεις, δοσμένες με χιούμορ και στυλ.

Οχημα χειραφέτησης. Εκτός όμως απ' αυτό, η σειρά λειτούργησε και σαν όχημα έκφρασης και χειραφέτησης της σύγχρονης γυναίκας, που αποκτά μεγαλύτερη δύναμη στον χώρο της εργασίας και περισσότερα χρήματα, αλλά ταυτόχρονα δεν αρνείται τη θηλυκότητά της και την ανάγκη της να έχει έναν σύντροφο στο πλευρό της.

Δεν χρειάστηκε να περάσει πολύς καιρός από το τέλος της τηλεοπτικής ζωής του «Sex and the city» για να γίνουν συζητήσεις για την κινηματογραφική του μεταφορά. Τέσσερα χρόνια μετά, η ταινία είναι έτοιμη, με τη συνέχεια της κοινής ιστορίας της Κάρι, της Σαμάνθας, της Μιράντα και της Σάρλοτ και της προσωπικής ιστορίας της καθεμιάς. Η εξυπνάδα στο στήσιμο της ιστορίας είναι ότι δεν προσπάθησε να επαναλάβει το ανάλαφρο κλίμα της σειράς. Οι ηρωίδες έχουν μεγαλώσει και ο τρόπος που αντιμετωπίζουν τη ζωή ως σαραντάρες (ή ακόμη και στα πενήντα) είναι εντελώς διαφορετικός από τη συμπεριφορά τους στα τριάντα και κάτι τους.

Η Κάρι (Σάρα Τζέσικα Πάρκερ) έχει πια μια στρωτή σχέση με τον Mr Big (Κρις Νοθ), που απέκτησε και όνομα -Τζον- και βρίσκεται στα πρόθυρα του γάμου. Η υπερ-σεξουαλική Σαμάνθα (Κιμ Κατράλ) έχει υποκύψει στη μονογαμία και στη σχέση της με τον νεαρό ηθοποιό Σμιθ. Η Μιράντα (Σίνθια Νίξον), που μετακόμισε στο Μπρούκλιν για χάρη του γάμου της, βλέπει τις θυσίες της να αγνοούνται, καθώς ο άντρας της την απατά. Και η Σάρλοτ (Κριστίν Ντέιβις) είναι η μόνη που φαίνεται να έχει αποκτήσει την απόλυτη ευτυχία μέσα σε μια οικογένεια.

Με όπλο την ισχυρή φιλία. Το σενάριο είναι γραμμένο γύρω από το πώς διατηρείται μια ερωτική σχέση ζωντανή και υγιής και αυτό αφορά τις τρεις από τις τέσσερις ηρωίδες. Κάποια σχέση μπορεί να διορθωθεί, κάποια να χρειαστεί αγώνα, κάποια να πρέπει να τελειώσει. Αρκεί, στην ανισορροπία των ερωτικών σχέσεων να υπάρχει ένα αντίβαρο ικανό να δώσει δύναμη στις δύσκολες στιγμές. Κι αυτό είναι η ισχυρή φιλία που δένει τις τέσσερις ηρωίδες. Στις σχεδόν δυόμισι ώρες που διαρκεί η ταινία υπάρχουν χαρές, απογοητεύσεις, χιούμορ, συγκίνηση και άπειρα ρούχα διαλεγμένα με εκκεντρικότητα από την ενδυματολόγο Πατρίσια Φιλντ. Αν θέλει να γίνει κανείς αρνητικός απέναντι στην ταινία, μπορεί να βρει δικαιολογίες για να το κάνει. Τόσο το χιούμορ όσο και οι καταστάσεις δεν είναι τόσο αιχμηρά όσο κάποιες στιγμές των καλύτερων επεισοδίων της σειράς.

Ομως το κινηματογραφικό «Sex and the city» μοιάζει με μια επανασύνδεση παλιών φίλων, που δεν κοιτάζουν τα ελαττώματά τους, αλλά το τι αγαπούν ο ένας στον άλλο. Οι τέσσερις ηρωίδες του, λοιπόν, έχουν πολύ κόσμο που τις έχει αγαπήσει και του έχουν λείψει. Σε μια από τις τελευταίες σκηνές, που διαδραματίζεται σε -τι άλλο; - μια ντουλάπα, αρκετά μάτια θα δακρύσουν από συγκίνηση. Από την πλευρά τους, τέλος, οι πρωταγωνίστριες είναι εξαιρετικά άνετες, επιστρέφοντας στους ρόλους που τις ανέδειξαν και τους οποίους έχτισαν με επιμονή και λεπτομέρεια.

[Του Παναγιωτη Παναγοπουλου, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 5/6/2008]

ΣXETIKA ΘEMATA

Μελόδραμα χωρίς χρυσόσκονη_

Φρενίτιδα στο Μανχάταν, στυλ στο Τόκιο_

Oι αλλες ταινιες_

ΜΟΔΑ, ΨΩΝΙΑ ΚΑΙ ΕΡΩΤΕΣ ΣΕ ΨΗΛΑ ΤΑΚΟΥΝΙΑ

Οι τέσσερις πρωταγωνίστριες του σίριαλ κρατούν τους ίδιους ρόλους για δυόμισι ώρες στη μεγάλη οθόνη. Από αριστερά, οι Σίνθια Νίξον, Κριστίν Ντέιβις, Σάρα Τζέσικα Πάρκερ και Κιμ Κατράλ σε σκηνή από το «Sex and the city»

Δεν υπήρξα ποτέ μέλος του φαν κλαμπ της τηλεοπτικής σειράς «Sex and the city». Παραδέχομαι ωστόσο ότι το κινηματογραφικό φιλμ του Μάικλ Πάτρικ Κινγκ που την ακολούθησε με κράτησε. Σαν να μην έφτανε αυτό, με συγκίνησε! Και δεν περιμένεις κάτι τέτοιο από μια «γυναικεία» ταινία δυόμισι ωρών που συχνά σου δίνει την αίσθηση ότι ξεφυλλίζεις glossy περιοδικό μόδας ή ότι βρίσκεσαι στην Πέμπτη Λεωφόρο του Μανχάταν για ψώνια. Μπράβο λοιπόν στους παραγωγούς της σειράς που κατάφεραν να κατασκευάσουν μια κινηματογραφική ταινία όχι αποκλειστικώς απευθυνόμενη στους φανατικούς θαυμαστές αλλά ενδεχομένως σε ευρύτερη γκάμα. Πυρήνας, ο επικείμενος γάμος της συγγραφέως Κάρι (Σάρα Τζέσικα Πάρκερ και συμπαραγωγός της ταινίας) με τον μεγαλύτερό της Μπιγκ (Κρις Νορθ). Αμφιβολίες, απογοητεύσεις, μπόλικα μουσκεμένα χαρτομάντιλα. Αναγκαστικά οι ιστορίες των υπολοίπων μελών της παρέας βρίσκονται σε δεύτερη μοίρα γαρνίροντας τον κορμό. Η δικηγόρος Μιράντα ( Σίνθια Νίξον ) αντιμετωπίζει προβλήματα με τον σύζυγό της (Ντέιβιντ Αϊγκενμπεργκ). Η υποχόνδρια νοικοκυρά Σάρλοτ (Κριστίν Ντέιβις) που τρώει αμερικανικές πουτίγκες στο Μεξικό επειδή φοβάται τη δηλητηρίαση πρόκειται- επιτέλους- να γεννήσει. Τέλος, η πληθωρική Σαμάνθα (Κιμ Κατράλ) κοντεύει τα 50 και συνεχίζει να έχει το σεξ διαρκώς στο μυαλό της. Και καλά κάνει γιατί, πιστέψτε με, έχει τα φόντα και με το παραπάνω. Η ταινία είναι δροσερή, καλοκαιρινή, φτιαγμένη με κέφι από ένα επιτελείο καλών επαγγελματιών που γνωρίζει απ΄ έξω και ανακατωτά πρόσωπα, τύπους και καταστάσεις (ο σκηνοθέτης Μάικλ Πάτρικ Κινγκ ήταν σεναριογράφος και παραγωγός της σειράς). Οι γνώστες θα τη λατρέψουν, οι υπόλοιποι θα τη συμπαθήσουν...

Το μυστικό μιας σύγχρονης Μήδειας

Μέσα από ένα αξιοζήλευτο ντεμπούτο στην κινηματογραφική σκηνοθεσία, ο νεαρός γάλλος συγγραφέας Φιλίπ Κλοντέλ έδωσε επίσης την ευκαιρία στη βρετανίδα ηθοποιό Κριστίν Σκοτ Τόμας να πετύχει μια σπουδαία ερμηνεία παίζοντας την πρώην κατάδικο για τον φόνο του παιδιού της, η οποία καλείται να επανενταχθεί στην κοινωνία. Η Ζιλιέτ (Σκοτ Τόμας) φιλοξενείται στο σπίτι της αδελφής της ( Ελσα Ζίλμπερσταϊν ), επίσης μητέρα. Ο πόνος της παιδοκτόνου είναι βωβός και με τη σιωπηλή συμπεριφορά της σε κάνει να αναρωτιέσαι για όσα κρύβονται στο μυαλό της. Εχει τελικά μετανιώσει για την πράξη της; Και αν όχι γιατί; Οταν το μεγάλο μυστικό της ταινίας αποκαλύπτεται (έπειτα από περίπου μία ώρα) ο θεατής έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με ένα τεράστιο ηθικό δίλημμα ενώ ταυτοχρόνως ο Κλοντέλ χειρίζεται με υποδειγματική ακρίβεια ζητήματα όπως η άφεση και η συμφιλίωση.

Αγέραστη κωμωδία, άγνωστη γκέισα

Δύο παραγωγές του 1960, η μια γνωστή, η άλλη καθόλου. Η γνωστή δεν χρειάζεται συστάσεις. Είναι η περίφημη «Γκαρσονιέρα» («Τhe apartment») του Μπίλι Γουάιλντερ και των πέντε Οσκαρ. Ασπρόμαυρη, αγέραστη στον χρόνο κομεντί, ένα απολαυστικό ερωτικό γαϊτανάκι ανάμεσα στον Τζακ Λέμον, τη Σίρλεϊ Μακ Λέιν και τον Φρεντ Μακ Μάρεϊ. Η άγνωστη ταινία είναι η ιαπωνική, το «Μια γυναίκα ανεβαίνει τη σκάλα», του παραγνωρισμένου ιάπωνα σκηνοθέτη Μίκιο Ναρούζε (1905-1969). Το έργο του πρωτοπαρουσιάστηκε στην Ελλάδα στο περυσινό φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και η ταινία είναι το πορτρέτο μιας χήρας γκέισας ( Χιντέκο Τακαμίνε ) που αναζητεί μια καλύτερη ζωή.

▅ «Κάτω από το ίδιο φεγγάρι» («La misma luna») της Πατρίσια Ρίγκεν. Το χρονικό των εμπειριών ενός ανήλικου Μεξικανού ( Αντριάν Αλόνσο ) ο οποίος εισχωρεί παράνομα στην Αμερική προκειμένου να ανακαλύψει τα ίχνη της λαθρομετανάστριας μητέρας του. Δυνατό θέμα αλλά κλαψιάρικη διάθεση που εκβιάζει το συναίσθημα. ▅ «Ρότενμπουργκ, ο κανίβαλος» («Rohtenburg») του Μάρτιν Βάις. Αχαρη ανασκόπηση της αληθινής ιστορίας του γερμανού ομοφυλόφιλου κανίβαλου Αρμιν Μέιβες ( Τόμας Χούμπερ ) ο οποίος ανακάλυπτε τα θύματά του μέσω αγγελιών στο Ιnternet. Η ψευδοφιλοσοφίζουσα αφήγηση της αμερικανίδας φοιτήτριας ( Κέρι Ράσελ ) που υποτίθεται ότι ερευνά την υπόθεση είναι τουλάχιστον ενοχλητική και οι σκηνές από την παιδική ηλικία του κανίβαλου δεν έχουν πειθώ.

[ΤΟΥ Ι. ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗ, ΤΟ ΒΗΜΑ, 5/6/2008]

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΑΜΑΧΗ ΣΤΟΝ ΔΙΕΘΝΗ ΤΥΠΟ

Η ιστοσελίδα ScreenDaily.com για την αγωγή της Οdeon σε δημοσιογράφο του «Βήματος»

Το ενδιαφέρον του ξένου Τύπου προκάλεσε η αγωγή της κινηματογραφικής εταιρείας Οdeon ΑΕ κατά του «Βήματος» και του κινηματογραφικού κριτικού της εφημερίδας Γιάννη Ζουμπουλάκη. Αφορμή υπήρξε δημοσίευμα (9.3.2008) με τίτλο «Μόλις πούλησα» που αναφέρεται στην φετινή ελληνική κωμωδία «Μόλις χώρισα», παραγωγής της εταιρείας.

«Ο διχασμός ανάμεσα στους κινηματογραφικούς κριτικούς και στην κινηματογραφική βιομηχανία πήρε μια πρωτοφανή τροπή στην Ελλάδα, όταν ο Μάνος Κρεζίας, επικεφαλής της Οdeon, κατέθεσε αγωγή εναντίον του κριτικού του “Βήματος”» αναφέρεται στην ιστοσελίδα ScreenDaily.com της κινηματογραφικής έκδοσης «Screen Daily». Στο άρθρο της ιστοσελίδας που τιτλοφορείται «Η Οdeon κατέθεσε αγωγή σε εφημερίδα για “δυσφήμηση” σε κινηματογραφική παρουσίαση» εκπρόσωπος της εταιρείας αναφέρει ότι «η εταιρεία μας δεν έχει πρόβλημα με τις αρνητικές κριτικές και υποστηρίζει την ελευθερία έκφρασης. Η αντίδρασή μας οφείλεται στη δυσφήμηση και στα ψέματα που υπάρχουν στο άρθρο».

Το ScreenDaily.com φιλοξενεί επίσης την άποψη τόσο του εναγόμενου κριτικού/ δημοσιογράφου όσο και λοιπών διανομέων. Η Πέγκυ Καρατζοπούλου της ΡCV δηλώνει αντίθετη στην «ακρότητα μέτρων όπως οι μηνύσεις» και ο Γιώργος Στεργιάκης της Αma Films αναφέρει ότι «δεν μπορούμε να κατηγορούμε τους κριτικούς όποτε είναι αρνητικοί και να τους κολακεύουμε όποτε γράφουν θετικά».

Από την πλευρά του ο Τάκης Βερέμης της Αudiovisual λέει ότι ο «κινηματογραφικός κριτικός πρέπει να έχει ελευθερία έκφρασης, αλλά και η κινηματογραφική εταιρεία έχει το δικαίωμα να προστατεύσει τον εαυτό της αν τα δημοσιεύματα επηρεάζουν τη φήμη της».