ΜΕ ΤΗΝ ΔΕΞΙΑ... ΤΗ ΒΑΨΑΜΕ!

Να καταπιούν τον ΟΤΕ θέλουν τώρα οι Γερμανοί

Πόλεμος τραπεζών με έπαθλο το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο (Τ.Τ.) ξεσπά στην αγορά, θέτοντας τις προϋποθέσεις για ντόμινο ανακατατάξεων με εξαγορές και συγχωνεύσεις στο εγχώριο χρηματοπιστωτικό σύστημα.

ΚΑΙ Η ΕΘΝΙΚΗ ΣΤΗ ΜΑΧΗ ΓΙΑ ΤΟ ΤΑΜΙΕΥΤΗΡΙΟ

Πόλεμος τραπεζών για το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο

Παράδοση ΟΤΕ άνευ όρων θέλουν οι Γερμανοί

[ΤΑ ΝΕΑ, 22/4/2008]

Αυτά διαβάζω σήμερα και με πιάνει πανικός με μια κυβέρνηση που θέλει να ξεπουλήσει τα πάντα. Σε λίγο θα εμπορεύεται και το ανθρώπινο δυναμικό του τόπου. Δεν θα μπορούμε να είμαστε κύριοι του εαυτού μας. Η κυβέςρνηση θα κανονίζει αν θα δουλεύουμε, πού θα δουλεύουμε, πόσα θα παίρνουμε, τι θα τρώμε, πώς θα ντυνόμαστε, αν θα τρώμε κι αν θα ντυνόμαστε, αν θα έχουμε δικό μας σπίτι ή εξοχικό ή αυτοκίνητο!

Ο ΜΟΡΓΚΑΝ ΦΡΙΜΑΝ ΓΙΑ ΤΟ ΣΙΝΕΜΑ, ΤΗ ΖΩΗ, ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

«Δεν θέλω να ζήσω τις δύσκολες εποχές»

Του Βruce Weber Επιμέλεια: Εύη Ελευθεριάδου

«Δεν φοβάμαι τον θάνατο και δεν θέλω να ζω για πάντα. Φοβάμαι μόνο ότι θα έρθουν δύσκολες εποχές και δεν θά ΄θελα να βρίσκομαι εδώ για να τις ζήσω», λέει ο Μόργκαν Φρίμαν

Ο Μόργκαν Φρίμαν έγινε διάσημος για τους δεύτερους ρόλους του. Από τον «Σοφέρ της κυρίας Ντέιζι» μέχρι τον βοηθό του προπονητή μποξ στο «Μillion Dollar Βaby», για το οποίο κέρδισε το μοναδικό του Όσκαρ, έπαιζε πάντα δίπλα σε μεγάλους σταρ. «Ναι, τις περισσότερες φορές είμαι ο δεύτερος ρόλος. Αλλά αυτό είναι επιλογή μου. Ήθελα να δουλέψω με αυτούς τους ηθοποιούς - τον Ίστγουντ, τον Χάκμαν, τον Νίκολσον, την Άσλεϊ Τζαντ. Δεν με νοιάζει αν το όνομά μου είναι δεύτερο στους τίτλους».

Ο Φρίμαν μπήκε για τα καλά στον κινηματογράφο στα 50 του. «Για 20 χρόνια έκανα θέατρο και προσπαθούσα να γίνω γνωστός για να παίξω στο σινεμά. Είμαι γεννημένος ηθοποιός. Μου είναι πολύ εύκολο να υποκριθώ. Αυτό ήθελα να κάνω από τα παιδικά μου χρόνια. Δεν θέλω να παίζω θέατρο συχνά. Είναι πολλή δουλειά. Στις ταινίες δουλεύεις λίγο, παίρνεις πολλά λεφτά και προχωράς στην επόμενη. Αυτό μου αρέσει. Νομίζω πως, στα 70 μου, έχω δουλέψει αρκετά».

Αυτές τις ημέρες, πάντως, εμφανίζεται στην παράσταση «Country Girl» στο Μπρόντγουεϊ, στην οποία υποδύεται έναν βετεράνο ηθοποιό. Μαζί του πρωταγωνιστεί η Φράνσις ΜακΝτόρμαντ. «Ο φόβος μου στο θέατρο ήταν ότι δεν θα έβγαινε η φωνή μου. Στο σινεμά έχεις το μικρόφωνο μπροστά σου, και όλοι οι ηθοποιοί μιλάνε πολύ πιο σιγά. Στη σκηνή, όμως, αναρωτιέσαι αν μπορείς ακόμα να τα καταφέρεις. Αν η φωνή σου διατηρεί την ποιότητά της κι αν είναι ακόμα αξιόπιστο εργαλείο». Από μια άλλη άποψη, πάλι, θεωρεί το θέατρο ευκολότερο από τον κινηματογράφο.

«Όταν βλέπω τον εαυτό μου στην οθόνη, θέλω να τα παρατήσω. Μου φαίνεται ότι δεν κάνω τίποτα. Στη σκηνή, βλέπω τον εαυτό μου μέσα από τα μάτια του κοινού και η αυτοπεποίθησή μου ανεβαίνει στα ύψη».

Ο Φρίμαν δεν είναι από τους ηθοποιούς που κρέμονται από το στόμα του σκηνοθέτη για συμβουλές. «Δεν μου αρέσει να ρωτάω τι είναι αυτός ο ρόλος, και τι σημαίνει, και πώς πρέπει να τον παίξω. Σπάνια χάνομαι. Από τη στιγμή που συμφωνώ να παίξω έναν ρόλο, έχω καταλάβει τα πάντα γι΄ αυτόν».

Ο Μάης του '68 στις Κάνες

Τριφό, Λελούς, Γκοντάρ, Μαλ και Πολάνσκι σε συνέντευξη τύπου για να υποστηρίξουν τον Ανρί Λανγκλουά που ο Αντρέ Μαλρό είχε εκδιώξει από τη Γαλλική Ταινιοθήκη.

Στις 6 Μαΐου του 1968, στο Παρίσι, ο Ρομπέρ Φαβρ Λε Μπρε, πρόεδρος της οργανωτικής επιτροπής του Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Κανών, δήλωνε με αρκετή έπαρση στον τύπο, ότι εκείνη τη χρονιά «θα έλθουν στις Κάνες οι μεγαλύτεροι αστέρες των τεχνών, των γραμμάτων και του αθλητισμού, θα πραγματοποιηθούν οι καλύτερες εκδηλώσεις και φυσικά θα διαγωνιστούν οι καλύτερες ταινίες του κόσμου». Εκείνες τις πολυδιαφημισμένες ταινίες τότε δεν τις είδε κανείς. Το φεστιβάλ τελείωσε μόλις άρχισε, λόγω του Μάη του '68. Ομως, θα προβληθούν φέτος στις Κάνες, σαράντα χρόνια μετά, ένα χρέος του σινεμά στην Ιστορία.

Ο μεσιέ Λε Μπρε, που παινεύτηκε για τη βέβαιη επιτυχία του φεστιβάλ, δεν τα φανταζόταν αυτά. Ετσι, γύρισε βιαστικά την άλλη μέρα πίσω στις Κάνες, για να ρυθμίσει, πίνοντας τον καφέ του στην Κρουαζέτ τις τελευταίες λεπτομέρειες της τεράστιας επιτυχίας που προσδοκούσε. Δεν αντιλήφθηκε ότι η εξέγερση των φοιτητών που είχε ήδη ξεκινήσει θα μετέτρεπε τη λαμπρή γιορτή που φανταζόταν, σε μια αμφιθεατρικού τύπου αριστερή συζήτηση για τη «διάσωση του κινηματογράφου από τα μονοπώλια και την αποσύνδεσή του από τη βιομηχανία προκειμένου να υπηρετεί το λαό»... [Της ΕΛΕΩΝΟΡΑΣ ΟΡΦΑΝΙΔΟΥ, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 20/4/2008]

Ο Μάης που άλλαξε το σινεμά

Σαράντα χρόνια αργότερα, το φεστιβάλ των Καννών τιμά την εξέγερση που οδήγησε στον «εκδημοκρατισμό» του

Η ένταση και οι κοινωνικές ζυμώσεις που χαρακτήρισαν το 1968 έχουν ελάχιστα προηγούμενα στην παγκόσμια ιστορία. Στην Αμερική έγιναν οι δολοφονίες του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και του Ρόμπερτ Κένεντι και στην Πράγα πνίγηκε η «βελούδινη επανάσταση», ενώ οι γυναίκες και οι μαύροι ζητούσαν περισσότερα δικαιώματα. Ομως, το πιο χαρακτηριστικό γεγονός του ταραγμένου 1968 είναι ο γαλλικός Μάης, με τις εξεγέρσεις των φοιτητών, που οδήγησαν όλο τον κόσμο στους δρόμους σε μια παθιασμένη αναζήτηση ελευθερίας και φαντασίας. Περίπου τα δύο τρίτα των εργαζομένων ακολούθησαν το παράδειγμα των φοιτητών και βγήκαν στους δρόμους, απεργώντας και διαδηλώνοντας. Από το γενικότερο κλίμα δεν μπορούσε να εξαιρεθεί το φεστιβάλ των Καννών και οι κινηματογραφιστές, που δέχονταν με αμεσότητα τα κοινωνικά ερεθίσματα. Καθώς πλησιάζει η φετινή διοργάνωση, το φετινό φεστιβάλ με ένα αφιέρωμα τιμά τον Μάη του 1968, αν και ήταν μια χρονιά που αναγκάστηκε να διακόψει τη λειτουργία του και να μη δώσει βραβεία. Ταυτόχρονα, μικρότερα φεστιβάλ, όπως αυτό της Κωνσταντινούπολης που λήγει σήμερα, κάνουν αφιερώματα στον Μάη του ’68 και στο πώς επηρέασε τον παγκόσμιο κινηματογράφο... [Του Παναγιωτη Παναγοπουλου, Η Καθημερινή, 20/4/2008]

Αλφρεντ Χίτσκοκ «Νοτόριους»

Ο Αλφρεντ Χίτσκοκ [Alfred Hitchcock] σκηνοθετεί το κατασκοπικό δράμα «Νοτόριους». Λίγο πριν από τη λήξη του Β` Παγκοσμίου Πολέμου, ο ευγενικός αρχικατάσκοπος Ντέβλιν επιστρατεύει την ελευθερίων ηθών κόρη ενός καταδικασμένου προδότη, την Αλίσια, για να διεισδύσει σε μια ομάδα εξόριστων ναζί, στη Βραζιλία. Ερωτευμένη με τον άντρα που την έσωσε από μια φτηνή και ξοδεμένη ζωή, η Αλίσια υποφέρει όταν αισθάνεται ότι ο Ντέβλιν την προωθεί για να πετύχει τον σκοπό του και ότι για να φέρει η ίδια εις πέρας την αποστολή, πρέπει να παντρευτεί τον φασίστα Αλεξάντερ Σεμπάστιαν...

Το Νοτόριους είναι ένα από τα αριστουργήματα του Χίτσκοκ στη διάρκεια της χολιγουντιανής του πορείας. Πρόκειται για ρομαντικό ψυχολογικό δράμα και ταυτόχρονα ταινία κατασκοπίας, όπου ο μεγάλος μετρ, με έντονους και εύστοχους τους μηχανισμούς του σασπένς, πλάθει αμφιλεγόμενους χαρακτήρες μέχρι την τελευταία στιγμή της ταινίας, καταφέρνει να καθηλώσει τον θεατή. Παίζουν: Cary Grant, Ingrid Bergman, Claude Rains, Louis Calhern, Leopoldine Konstantin, Reinhold Schünzel, Moroni Olsen, Ivan Triesault, Alex Minotis, Wally Brown, Charles Mendl, Ricardo Costa, Eberhard Krumschmidt κ.ά. (Μ. Δευτέρα, 21/4, ΝΕΤ, 01.00).

Λικ Μπεσόν «Ιωάννα της Λωραίνης»

Μια επική περιπέτεια είναι η ταινία του Λικ Μπεσόν «Ιωάννα της Λωραίνης». Ετος 1429. Η πολιτική και η θρησκεία έχουν διχάσει τη Γαλλία, ενώ τα μέλη της βασιλικής οικογένειας μάχονται ακόμη και μεταξύ τους για την εξουσία μιας χώρας που αναζητά ένα θαύμα για να σωθεί. Ο λαός πιστεύει πως αυτό το θαύμα είναι η Ιωάννα της Λωραίνης, ένα θρησκόληπτο, αγράμματο κορίτσι, που ζητά να οδηγήσει το στρατό ενάντια στους Αγγλους με την ιδιότητα του αγγελιοφόρου από τον Θεό! Κανείς δε θα μπορέσει να την αποθαρρύνει ή να της αντισταθεί. Τα οράματα της Ιωάννας οδηγούν τη Γαλλία σε απελευθερωτικές νίκες, αλλά οι εχθροί δεν παραμονεύουν πια μονάχα στο αντίπαλο μέτωπο... Παίζουν: Μίλα Γιόβοβιτς, Τζον Μάλκοβιτς, Φέι Ντάναγουεϊ, Ντάστιν Χόφμαν, Πασκάλ Γκρέγκορι, Βένσαν Κάσελ, Τσέκι Κάριο, Ρίτσαρντ Ράιντινγκς, Ντέσμοντ Χάρινγκτον (Μ. Τετάρτη, 23/4, MEGA, 22.30).

Ο ΝΤΑΣΣΕΝ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΑΝΘΡΩΠΙΝΑ «ΠΑΘΗ»

«Αυτός που έπρεπε να πεθάνει (Ο Χριστός ξανασταυρώνεται)»

Χρειάστηκε να περάσει μισός αιώνας και να «φύγει» από τη ζωή ο Ζυλ Ντασσέν, για να επανεμφανιστεί στη μεγάλη οθόνη το βασισμένο στο καζαντζακικό μυθιστόρημα «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», αριστούργημά του «Αυτός που έπρεπε να πεθάνει». Με χορηγό επικοινωνίας τον ραδιοτηλεοπτικό «902», η ασπρόμαυρη ταινία (120') προβάλλεται από την περασμένη Πέμπτη στο «Ιντεάλ».

Ο αυτοεξόριστος στο Παρίσι Ζυλ Ντασσέν βραβεύεται για το «Ριφιφί» (1956) στο Φεστιβάλ των Καννών, όπου γνωρίζει και ερωτεύεται τη Μελίνα Μερκούρη. Ο Ντασσέν, μαζί με τη Μ. Μερκούρη, επισκέπτεται στην Αντίπ, όπου ζούσε, ο επίσης ουσιαστικά αυτοεξόριστος, Νίκος Καζαντζάκης και ζητά την έγκρισή του μεγάλου συγγραφέα για κινηματογραφική μεταφορά του αλληγορικού μυθιστορήματός του «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται». Ο Καζαντζάκης δέχεται και ο Ντασσέν ταξιδεύει (ερχόμενος για πρώτη φορά στην Ελλάδα) στην Κρήτη, με το συνεργείο, τους ηθοποιούς και τη Μ. Μερκούρη, για τον πρωταγωνιστικό γυναικείο ρόλο. Πρότυπό του για την ερμηνεία του πρωταγωνιστικού ρόλου, του Μανολιού, ο Ντασσέν είχε τον φτωχούλη, όπως κι ίδιος, αγαπημένο παιδικό φίλο του, βασανισμένο αλλά και θαρραλέο απέναντι στο κακό, Μάρβιν.

Είναι η πρώτη ταινία (1957) που γυρίζει ο μεγάλος, προοδευτικός, διωκόμενος και αντιστεκόμενος στο μακαρθισμό σκηνοθέτης, ύμνος στον ελληνικό λαό και σ' όλους τους λαούς που αντιστέκονται στους καταπιεστές του ανθρώπου. Αν και η γαλλική παραγωγή, με αυτή την ταινία ο Ντασσέν ξεκινά ουσιαστικά την ελληνική του «περιπέτεια». Και το κάνει με έναν τρόπο βαθύτερα πανανθρώπινο, από ό,τι με το «Ποτέ την Κυριακή», τρία χρόνια αργότερα, όπως τουλάχιστον υποστηρίζει μερίδα της κριτικής. Αλλωστε, ο Ντασσέν δεν είναι «τουρίστας» στην Ευρώπη και δεν έρχεται ως «τουρίστας» στην Ελλάδα. Επιλέγει μια ήδη «καυτή» ιστορία του ρηξικέλευθου Καζαντζάκη και φτιάχνει μια ταινία «πολύ μπροστά από την εποχή της», όπως έχει χαρακτηριστεί.

Κρήτη 1920. Μια ομάδα ξεριζωμένων και εξαθλιωμένων φτάνει σε ένα χωριό που έχουν έθιμο να αναπαριστάνουν τα Πάθη, κάθε Μεγάλη Εβδομάδα, με ήρωες κατοίκους του χωριού: Ο «Χριστός», ο «Ιούδας» και η «Μαγδαληνή» στα «χέρια» του Καζαντζάκη και στη μηχανή του Ντασσέν μετατρέπονται σε αλληγορικά σύμβολα, που όχι μόνο ξεπερνούν την ηθογραφία, αλλά αποκαλύπτουν τις καθόλου μεταφυσικές βάσεις των ανθρώπινων, πραγματικών «παθών».

Το σενάριο, από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη, είναι του σκηνοθέτη και του Ben Barzman, η φωτογραφία των Gilbert Chain, Jacques Natteau, η μουσική επιμέλεια πάνω σε ελληνικά θέματα είναι του Georges Auric, τα κοστούμια του Γιάννη Τσαρούχη. Συγκλονιστική η Μελίνα Μερκούρη στο ρόλο της Κατερίνας, ενώ παίζουν ακόμη οι: Μορίς Ρονέ, Πιερ Βανέκ, Ροζέ Ανίν, Τζο Ντασσέν, Αννα Αρμάου, Δήμος Σταρένιος. Η ταινία διακρίθηκε με Ειδική Μνεία στο Φεστιβάλ Καννών το 1957 (ήταν υποψήφια και για το «Χρυσό Φοίνικα»), ενώ το 1958 ήταν υποψήφια για τα Βραβεία BAFTA. [Ριζοσπάστης, 20/4/2008]

Werner Herzog's wild world

Herzog directs Christian Bale in Rescue Dawn

The director's passion for film-making has taken him from tropical jungles to the Antarctic, he tells Marc Lee

In pictures: Werner Herzog's Rescue Dawn Werner Herzog is one of the great visionaries of modern cinema. His films are strange, daring and tinged with a kind of madness, a madness that the director seemingly shares with his subjects. His shoots are never easy, largely because he chooses to tell stories - or record real life - in the most extreme environments on earth.

The films for which he is best-known illustrate the point perfectly. In Fitzcarraldo (1982), a European adventurer decides to build an opera house in the South American jungle, a task that involves lugging a 350-ton steamboat over a mountain - so Herzog did exactly that with the help of local tribesmen.

His most successful feature documentary, Grizzly Man (2005), charts the bizarre life of a social misfit hell-bent on befriending wild bears who is then eaten by them. Location: remotest Alaska.

Then it was back to the jungle - this time in hot, humid Thailand - for his latest drama, Rescue Dawn, based on the experiences of an American fighter pilot shot down and captured by the enemy during the Vietnam War.

Most recently, he got as far from the tropics as possible by travelling to Antarctica's howling snowscapes for the documentary Encounters at the End of the World... [article continues, Telegraph, 12/4/2008]

Στα 82 έσβησε το άστρο της Χ. Κορτ

Η φωτογραφία της μαρτυρεί σκηνές μιας άλλης εποχής. Ασπρόμαυρης και υποφωτισμένης. Η Χέιζελ Κορτ [Hazel Court], ηθοποιός κυρίως ταινιών τρόμου, πέθανε σε ηλικία 82 χρόνων (15/4/2008). Βρετανίδα, πρωταγωνίστρια του φιλμ «The Raven», την θυμόμαστε σε ταινίες όπως «The premature burial» και «The masque of the red death». Οπως είπε και η κόρη της, «λάμβανε 100 επιστολές από θαυμαστές της τον μήνα η ίδια προσωπικά». Υπήρξε εξαιρετικά όμορφη, κοκκινομάλλα με πράσινα μάτια και σχεδόν τέλειο πρόσωπο. Οπως εξηγεί και η κόρη της, «ήταν σχεδόν σε κάθε εξώφυλλο των περιοδικών της εποχής». Γεννήθηκε στις 10/2/1926 στο Μπέρμιγχαμ και σαν τινέιτζερ ακόμη δοκίμασε την τύχη της στο θέατρο. Στα 18 της ερμήνευσε τον πρώτο της ρόλο στο σινεμά στο «Champagne Charlie» και έναν χρόνο μετά πρωταγωνιστούσε στο «Dreaming». Υπήρξε δημοφιλής και στην τηλεόραση σε σειρές όπως το «Dick and the duchess» αλλά και το «Presents» του Αλφρεντ Χίτσκοκ για την αμερικανική τηλεόραση. Είχε μόλις ολοκληρώσει την αυτοβιογραφία της.

Η Κωνσταντινούπολη αγαπά το σινεμά

Οι νέοι κατακλύζουν τις αίθουσες όπου προβάλλονται οι ταινίες του 27ου φεστιβάλ

[Του απεσταλμένου μας στην Κωνσταντινούπολη Παναγιωτη Παναγοπουλου, Η Καθημερινή, 17/4/2008]. Στα 27 του χρόνια, το φεστιβάλ της Κωνσταντινούπολης είναι σχετικά νέο σε σχέση με τις πολύ μεγαλύτερες διοργανώσεις σε όλο τον κόσμο, στις Κάννες, τη Βενετία, το Βερολίνο, ακόμη και τη Θεσσαλονίκη. Ομως οι άνθρωποι του φεστιβάλ στην Κωνσταντινούπολη εργάζονται σκληρά, έχουν πάθος για το σινεμά και χρόνο με τον χρόνο βελτιώνουν τη θέση τους στον παγκόσμιο χάρτη των κινηματογραφικών διοργανώσεων.

Από τις 5 Απριλίου, που έχουν αρχίσει οι προφεστιβαλικές εκδηλώσεις και ιδιαίτερα από τις 10 του μήνα, που το πρόγραμμα του φεστιβάλ βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, ο πεζόδρομος Ιστικλάλ, το κεντρικό σημείο της πόλης, όπου η ζωή δεν σταματά ούτε για μια στιγμή μέσα στο 24ωρο, έχει αποκτήσει έντονο κινηματογραφικό χρώμα. Τα μπάνερ του φεστιβάλ με την αφίσα, ένα ανθρώπινο σώμα τυλιγμένο με φιλμ, βρίσκονται παντού. Ομως η ζωντανή διοργάνωση δεν χρειάστηκε να κάνει ιδιαίτερη προσπάθεια για να «τυλίξει» τους θεατές. Απλώς ένα ενδιαφέρον πρόγραμμα και οι αίθουσες γεμίζουν με νεανικό κοινό.

Αφιέρωμα στις «Μέρες του ΄68» που άλλαξαν τον κόσμο

Σε... Μάη των αποτιμήσεων και των αφιερωμάτων μετατρέπεται ο «40άρης» πλέον θρυλικός Μάης της εξέγερσης. Τριπλό αφιέρωμα (κινηματογραφικό, εικαστικό και ιστορικό) στον Μάη του ΄68 συνδιοργανώνουν στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα το Φεστιβάλ Κινηματογράφου, το Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης και το περιοδικό «Ιστορείν».

Κινηματογραφικές προβολές με ταινίες από και για τον Μάη του ΄68, φωτογραφίες και εικαστικές εγκαταστάσεις, ιστορικές και κοινωνιολογικές αναλύσεις για τη χρονιά η οποία, αν και τελικά μπορεί να μην άλλαξεόπως δήλωνε- τον κόσμο, άλλαξε τον τρόπο που τον βλέπουμε, προετοιμάζουν οι διοργανωτές για τις «Μέρες του ΄68», σύμφωνα με τον τίτλο του αφιερώματος.

«Με αφορμή την 40ή επέτειο και όχι με διάθεση αποτίμησης της εξέγερσης όσο νοηματοδότησής της » όπως σημειώνουν οι διοργανωτές, το αφιέρωμα υποτιτλοφορείται: «40 έτη φωτός από τον Μάη του ΄68» το κινηματογραφικό, «Επανάσταση σ΄ αγαπώ» το εικαστικό και «Τα χρόνια της ουτοπίας: Κοινωνικά κινήματα και θεωρητικές αναζητήσεις σαράντα χρόνια μετά» το συνέδριο που θα πραγματοποιηθεί με τη συμμετοχή 40 ελλήνων και ξένων θεωρητικών της τέχνης, ιστορικών και πανεπιστημιακών. Κινηματογραφημένες κατά τη διάρκεια του Μάη, αλλά και ύστερα από αυτόν (κάποιες είναι σύγχρονες, με αναφορές στο ΄68) οι δέκα ταινίες του αφιερώματος επιχειρούν να καταγράψουν το πολιτικό, πνευματικό, καλλιτεχνικό και κοινωνικό πλαίσιο που τροφοδότησε το επαναστατικό κίνημα της περιόδου εκείνης.

Το αφιέρωμα περιλαμβάνει τις ταινίες «Πριν την επανάσταση» του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, «Οι έρωτες μιας ξανθιάς» του Τσεχοσλοβάκου Μίλος Φόρμαν, «Η Κινέζα» του Ζαν Λυκ Γκοντάρ, το θρυλικό ντοκυμαντέρ «Γούντστοκ», τη σουηδική ταινία «Είμαι περίεργη κίτρινη», το «Εάν» του Λίντσεϊ Αντερσον, «Τα γουρουνίσια χρόνια» του Εμίλε ντε Αντόνιο, το «Ζαμπρίσκι Πόιντ» του Μικαλάντζελο Αντονιόνι, «Το βάθος τ΄ ουρανού είναι κόκκινο» του Κρις Μαρκέρ και τον «Μιλού του Μάη» του Λουί Μαλ που θα προβληθούν στον κινηματογράφο Ολύμπιον της Θεσσαλονίκης από τις 5 ως τις 15 Μαΐου...

Πέθανε η σεναριογράφος Σούλα Πιερράκου

Κηδεύτηκε χθες από το Νεκροταφείο Ζωγράφου η σεναριογράφος Σούλα Πιερράκου. Από το 1973 ασχολήθηκε συστηματικά με τη συγγραφή σεναρίων για την τηλεόραση που έγιναν μεγάλες επιτυχίες, όπως «Οι φρουροί της Αχαΐας», διασκευή του ομότιτλου μυθιστορήματος του Τάσου Αθανασιάδη σε σκηνοθεσία Γιάννη Διαμαντόπουλου και «Μεθοριακός σταθμός», σειρά 349 επεισοδίων σε σκηνοθεσία Γ. Πετρίδη (ΥΕΝΕΔ 1974-1981) κ.ά. Η Πιερράκου γεννήθηκε στη Σκάλα Λακωνίας το 1943, σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πάντειο και θέατρο στη Σχολή Θεάτρου του Γρηγόρη Βαφιά. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα «Αθηναϊκή» (1964-1967) και έγραψε δύο μυθιστορήματα και 12 έργα για παιδικό θέατρο.

Η «Επιστροφή» του Βασίλη Δούβλη στο Κάρλοβι Βάρι

Στο τμήμα Variety Critics΄ Choice του Φεστιβάλ Κάρλοβι Βάρι, που θα πραγματοποιηθεί από τις 4 ως τις 12 Ιουλίου, θα προβληθεί η ταινία «Επιστροφή» του Βασίλη Δούβλη που διανεμήθηκε πριν από λίγο καιρό στις αίθουσες. Το Variety Critics΄ Choice είναι ένα παράλληλο τμήμα του Φεστιβάλ, την επιμέλεια του προγράμματος του οποίου έχει η συντακτική ομάδα του κορυφαίου κινηματογραφικού περιοδικού «Variety». Το πρόγραμμα περιλαμβάνει δέκα ταινίες από χώρες της Ευρώπης, παραγωγής της τελευταίας χρονιάς. Η «Επιστροφή» έχει αποσπάσει και το βραβείο FΙΡRΕSCΙ στο περασμένο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (2007).

The actress Julie Andrews looks back on a rough childhood

Julie Andrews in 'The Sound of Music.' (Argyle Enterprises and 20th Century Fox)

• Home A Memoir of My Early Years By Julie Andrews. 339 pages. $26.95, Hyperion; ; £18.99 Weidenfeld & Nicolson.
• Julie Andrews An Intimate Biography By Richard Stirling 376 pages. $27.95, St. Martin's Press; £17.99 Portrait.

Julie Andrews's memoir is full of crisp locutions like "poor unfortunate" and "banished to the scullery" and "trivet," a characteristically precise term that the dictionary defines as "an iron tripod placed over a fire for a cooking pot or kettle to stand on." It opens with a soppy poem she wrote about England, but what follows is a decisively unsoppy account of a typically dismal English childhood, complete with cramped lodgings and brutish relatives, which Andrews tells briskly and without self-pity.

Trivets come into it because, as is so often the case with the theatrically well-to-do, Andrews has refashioned herself out of trivet-level origins. The story starts in Walton-on-Thames, a village in the south of England, where she grew up. Her great-grandmother was a servant, her great-grandfather a gardener, and both grandparents on her mother's side died of syphilis, the only response to which is: blimey, they didn't put that in the press release for "Mary Poppins." (The book's tone addresses precisely this kind of joke and seems to implore, with weary finality, Enough already.)... [By Emma Brockes, International Herald Tribune]

Ομογενής ηθοποιός πρωταγωνιστεί σε νέο φιλμ του Χόλιγουντ

Δυο φορές τον απέρριψε το Εθνικό Ινστιτούτο Δραματικής Τέχνης της Αυστραλίας. "Πήγαινε να βελτιωθείς" του είπαν. Εκείνος βαρέθηκε να περιμένει, αλλά πήγε και τον βρήκε η τύχη του! Όχι ακριβώς η τύχη του, αλλά το Χόλιγουντ! Πρόκειται για τον 19χρονο ομογενή, Δημήτρη Μπαβέα, με καταγωγή από τα Κύθηρα, που πρωταγωνιστεί στη νέα ταινία φρίκης "The Ruins" που άρχισε ήδη να προβάλλεται στις ΗΠΑ και σύντομα θα προβληθεί και στην Αυστραλία. Η ταινία γυρίστηκε στην Χρυσή Ακτή της Αυστραλίας και σ' αυτήν ο Μπαβέας ενσαρκώνει το ρόλο ενός "μισότρελου" Έλληνα, που τον λένε Δημήτρη και μιλάει ελληνικά. "Νομίζω πως η ταινία αυτή, ως φιλμ τρόμου θα τρομάξει πολλούς θεατές", λέει ο νεαρός ομογενής ηθοποιός. [ΑΠΕ - ΜΠΕ]

ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Η εργατική τάξη ψάχνει το δρόμο του παραδείσου

Το κοινωνικό σινεμά επιστρέφει δειλά, θίγοντας ζητήματα όπως η παγκοσμιοποίηση και η ανεργία

Στην ταινία με τον οξύμωρο τίτλο «Ο αδελφός μου είναι μοναχοπαίδι», ο σκηνοθέτης Ντανιέλε Λουκέτι ανασυνθέτει μια εικόνα της ταραγμένης Ιταλίας του ’60 και του ’70 με αφορμή την κωμικοτραγική ιστορία μιας οικογένειας της εργατικής τάξης. Η σύντομη κινηματογραφική ιστορία του είναι ένα μείγμα κοινωνικοπολιτικού σινεμά και νοσταλγίας. Ο Λουκέτι κλιμακώνει μια πικρή αλληγορία για τους «κατώτερους» της κοινωνίας που περιμένουν το θαύμα, περιγράφοντας έναν μικρό εμφύλιο πόλεμο με πρωταγωνιστές τους δυο γιους της οικογένειας – έναν ακροαριστερό συνδικαλιστή κι έναν φασίστα. Η ταινία είναι συγκινητική και βαθιά πολιτική. Ο Λουκέτι επαναδιατυπώνει παρόμοια αιτήματα με αυτά που έθετε το πολιτικό και κοινωνικό σινεμά στην Ιταλία κατά τη δεκαετία του ’70. Παρακάμπτει τις ιστορικές καταβολές της σύγκρουσης Δεξιάς και Αριστεράς (το φαινόμενο του φασισμού και η γέννηση της τρομοκρατίας περιγράφονται επιφανειακά) και επαναφέρει το αίτημα της κοινωνικής χειραφέτησης και της πολιτικής πράξης μέσα σε ένα ουμανιστικό πλαίσιο, απαλλαγμένο από τις ιδεολογικές κόντρες του πρόσφατου παρελθόντος.

Το κοινωνικό σινεμά επιστρέφει δειλά στο προσκήνιο, θίγοντας επικαιρικά ζητήματα γύρω από την παγκοσμιοποίηση, την ανεργία και την ενσωμάτωση (ή μη) του ξένου στον δυτικοευρωπαϊκό κοινωνικό ιστό. Στο ντοκιμαντέρ «Το μεγάλο ξεπούλημα», ο Γερμανός Φλόριαν Οπιτζ περιγράφει τις αλλαγές στην καθημερινή ζωή των λαϊκών στρωμάτων σε διάφορες χώρες του πλανήτη μετά την ιδιωτικοποίηση της υγείας, της ύδρευσης, της παροχής ηλεκτρικού ρεύματος και των δημόσιων σιδηροδρόμων. Στο «Κους κους με φρέσκο ψάρι» του Γαλλοτυνήσιου Αμπτελατίφ Κεσίς ένας μεσήλικας και κάτι, Αραβας μετανάστης στη Γαλλία, ζει την τελευταία μεγάλη τρικυμία της ζωής του μέσα στα ήρεμα νερά του λιμανιού της Μασσαλίας. Μένει άνεργος και προσπαθεί να στήσει μια οικογενειακή επιχείρηση. Από την ανεργία ξεκινάει και ο Βρετανός Κεν Λόουτς στο «Ενας ελεύθερος κόσμος» για να σκιαγραφήσει το πορτρέτο μιας γυναίκας, που μεταμορφώνεται από θύμα σε θύτη μέσα σε ένα οικονομικό περιβάλλον αδυσώπητου ανταγωνισμού... [συνέχεια ΕΔΩ. Του Δημητρη Μπουρα, Η Καθημερινή, 14/4/2008]

Ο ΥΠΕΡΒΑΤΙΚΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΚΑΡΛ ΝΤΡΑΓΙΕΡ

Αφιέρωμα στο σύνολο του κινηματογραφικού έργου ενός πρωτοπόρου δημιουργού, βαθύτατα ουμανιστή και ασυμβίβαστου

Σκηνή από την ταινία του Ντράγιερ «Ο Λόγος»

Εάν πιστέψουμε τον Λαρς φον Τρίερ, ο Ντράγιερ σκόπευε να γυρίσει τη «Μήδεια» στην Ελλάδα με πρωταγωνίστρια τη Μαρία Κάλλας. Σαράντα χρόνια μετά το θάνατο του Δανού σκηνοθέτη (1889 - 1968), η «είδηση» δεν έχει ιδιαίτερη σημασία αφού, εν τω μεταξύ, η μεν Μαρία Κάλλας πρωταγωνίστησε στην ομώνυμη ταινία του Πιερ Πάολο Παζολίνι ο δε Λαρς φον Τρίερ ανέλαβε να ολοκληρώσει την τελευταία επιθυμία του Ντράγιερ σκηνοθετώντας την αρχαία ελληνική τραγωδία για την τηλεόραση της Δανίας (το 1988), σε σενάριο του «μεγάλου δασκάλου». Ελάχιστοι δημιουργοί στην ιστορία της 7ης Τέχνης μπορούν να φέρουν επαξίως και με τόσο καθολική αποδοχή τον χαρακτηρισμό του «δασκάλου». Και ο Καρλ Θίοντορ Ντράγιερ, νόθο παιδί μιας Σουηδέζας καμαριέρας και ενός Δανού κτηματία, που υιοθετήθηκε από τον τυπογράφο Καρλ Ντράγιερ και τη γυναίκα του, ανήκει σε αυτούς τους ελάχιστους... [συνέχεια ΕΔΩ. Της Μαρiας Κατσουνακη, Η Καθημερινή, 13/4/2008]

ΝΤΑΣΣΕΝ ΖΥΛ: Αταλάντευτες ιδέες, καίρια σκέψη

Με τον Χαρίλαο Φλωράκη, σε εκδήλωση της ΚΕ για τα 80χρονα του ΚΚΕ (21/12/1998)

Οποτε ο Ζυλ Ντασσέν έδινε συνεντεύξεις ο λόγος του αποτύπωνε το γνωσιακό πλούτο του, την κριτική σκέψη του, την αταλάντευτη πίστη του στις σοσιαλιστικές ιδέες, γιατί «είναι αγνές, βασισμένες στη λογική, στη δικαιοσύνη και τη γενναιοδωρία». Και σε όποιον τον ρωτούσε δήλωνε αμετανόητα «μαρξιστής και κομμουνιστής». Αξίζει να παραθέσουμε σπαράγματα της ιδεολογικής και καλλιτεχνικής σκέψης του, αντλημένα από συνεντεύξεις του σε διάφορες εφημερίδες.

«Ριζοσπάστης» (1/3/1987). Συνέντευξη για τη συμμετοχή του στο Διεθνές Συνέδριο Επιστημόνων - Διανοουμένων - Καλλιτεχνών για την Ειρήνη: «Στο Συνέδριο, μίλησα κι εγώ για τον κίνδυνο του όρου "περιφερειακοί" ή "τοπικοί" πόλεμοι. Είναι γελοίο να χαρακτηρίζονται κάποιοι πόλεμοι "περιφερειακοί", ή "τοπικοί": Πρώτον, για τον κίνδυνο της εξάπλωσής τους και, δεύτερον, γιατί όταν λέμε "περιφερειακό" έναν πόλεμο νιώθουμε ασφαλείς και αδιαφορούμε που σκοτώνονται άλλοι άνθρωποι (...). Στην Αμερική πολλοί άνθρωποι της Τέχνης εξαγοράζονται, αλλά υπάρχουν κι άνθρωποι που μπορούν βοηθήσουν την ειρήνη (...). Ολα τα ψέματα, όλα τα κακά που κάνουν οι ΗΠΑ, τα κάνουν στο όνομα της δημοκρατίας. Αλλά και ο αμερικάνικος λαός είναι αφελής. Είναι επικίνδυνο να είσαι αφελής (...)»... [συνέχεια ΕΔΩ. Ριζοσπάστης, 13/4/2008]

Βάλτερ Σάλες «Ημερολόγια Μοτοσικλέτας»

Βασισμένη στα απομνημονεύματα του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, αλλά και του φίλου του Αλμπέρτο Γρανάδο, είναι η ταινία του Βάλτερ Σάλες «Ημερολόγια Μοτοσικλέτας», η οποία ακολουθεί ένα ταξίδι προσωπικής ανακάλυψης, ιχνηλατώντας την αφετηρία μιας επαναστατικής καρδιάς.

Το 1952, δύο νέοι άνδρες από την Αργεντινή, ο Ερνέστο Γκεβάρα και ο Αλμπέρτο Γρανάδο, ξεκινούν ένα οδοιπορικό για να ανακαλύψουν τη Λατινική Αμερική. Με ιδιαίτερα ρομαντική αίσθηση της περιπέτειας, οι δύο φίλοι αναχωρούν από το γνώριμο περιβάλλον τους στο Μπουένος Αϊρες πάνω σε μία ετοιμόρροπη Νόρτον. Η μηχανή χαλάει συνέχεια κατά τη διάρκεια του οκτάμηνου ταξιδιού τους, αλλά οι δυο φίλοι δεν το βάζουν κάτω και κάνουν οτοστόπ για να φτάσουν στην επόμενη στάση τους. Οταν φθάνουν σε οικισμό λεπρών βαθιά στον Περουβιανό Αμαζόνιο, αρχίζουν να διερωτώνται για την αξία της ανθρώπινης ζωής και τη σχέση της με τα οικονομικά συστήματα. Παίζουν: Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ, Ροντρίγκο Ντε Λα Σέρνα (Δευτέρα, 14/4, ΕΤ-1, 21.00).

ΖΥΛ ΝΤΑΣΣΕΝ: Πολέμιος - έργω και λόγω - του αντικομμουνισμού

Ο Ζυλ Ντασσέν, από συνέντευξή του στο «Ρ»

Ο Ζυλ Ντασσέν πέρασε στο διεθνές «πάνθεο» των μεγάλων κινηματογραφικών δημιουργών του 20ού αιώνα. Κατέκτησε τη θέση του σ' αυτό με την υψηλή ποιότητα του πλούσιου έργου του. Με το ιδεολογικό σθένος και την αντίστασή του στο μακαρθικό αντικομμουνιστικό εφιάλτη. Με το ξεχωριστό ανθρώπινο ήθος, την αξιοπρεπή στάση και αντοχή του απέναντι στις δυσκολίες της αυτοεξορίας του στην Ευρώπη. Προπάντων με την τόλμη του, να καταδικάσει, με δηλώσεις του σε ελληνικά, ευρωπαϊκά και αμερικάνικα ΜΜΕ (όταν άλλοι δημιουργοί - θύματα του μακαρθισμού σιωπούσαν), την ελεγχόμενη αμερικανική κινηματογραφική βιομηχανία Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου όταν βράβευσε τον προδότη - συνεργάτη του μακαρθισμού, Ηλία Καζάν, για το «σύνολο της προσφοράς του», δηλαδή και της αντικομμουνιστικής προδοσίας του. Τρεις φορές προσπάθησε η Αμερικανική Ακαδημία να βραβεύσει τον Καζάν (την τρίτη φορά το πέτυχε) και τις τρεις φορές την κατήγγειλε ο Ντασσέν. Ο Ντασσέν δεν αγάπησε, απλώς, τη Μελίνα Μερκούρη (γνωρίστηκαν το 1955, παντρεύτηκαν το 1960). Αγάπησε πολύ και το λαό μας. Γι' αυτό συντρόφευσε τον αγώνα του κατά της αμερικανοκίνητης χούντας, τίμησε τον πολιτισμό του και πρόσφερε στο ελληνικό θέατρο το σοφό ταλέντο του. Για να γνωρίσει ο αναγνώστης το δημιουργό και άνθρωπο Ντασσέν, επιχειρούμε μια συνοπτική αναφορά στο έργο, στο βίο, στις ιδέες του.
ΑΦΙΕΡΩΜΑ στον Ριζοσπάστη [13/4/2008], Κείμενα: Αριστούλα ΕΛΛΗΝΟΥΔΗ

«Cine plano» με τον Jean Claude Carriere

Συνέντευξη με τον σεναριογράφο Jean Claude Carriere, ο οποίος έχει συνεργαστεί με κορυφαίους σκηνοθέτες σε όλο τον κόσμο, όπως ο Λουί Μπουνιουέλ, ο Λουί Μαλ κ.ά., θα παρουσιάσει η εκπομπή «Cine plano». Εχει γράψει περίπου 130 σενάρια για τον κινηματογράφο, έχει σκηνοθετήσει τρεις ταινίες μικρού μήκους, η μία από τις οποίες βραβεύτηκε με Οσκαρ, και ορισμένα ντοκιμαντέρ. Επίσης, για 30 χρόνια, συνεργάζεται με τον Πίτερ Μπρουκ, στη συγγραφή θεατρικών έργων. Ο Jean Claude Carriere τιμήθηκε για το σύνολο της καριέρας του στο Φεστιβάλ της Λάρισας, πριν λίγες μέρες. Η εκπομπή θα μεταδώσει επίσης αφιέρωμα στη θεματολογία του ελληνικού κινηματογράφου, που σχετίζεται με το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου και τη χούντα. Ακόμη, θα παρουσιαστεί η κινηματογραφική αίθουσα «Ιντεάλ». Επιμέλεια - Παρουσίαση: Κώστας Σταματόπουλος σκηνοθέτης, και Γιάννης Φραγκούλης, κριτικός κινηματογράφου (Πέμπτη, 17/4, «902» TV, 23.00).

Αλφρεντ Χίτσκοκ «Νύχτα αγωνίας»

Ο Αλφρεντ Χίτσκοκ σκηνοθετεί το ψυχαναλυτικό θρίλερ «Νύχτα αγωνίας». Ο διευθυντής ενός ψυχιατρικού νοσοκομείου αναγκάζεται να αποσυρθεί και τη θέση του παίρνει ένας νεότερος επιστήμονας, ο Δρ. Εντουαρντς. Στο νοσοκομείο εργάζεται η αφοσιωμένη στο έργο της γιατρός Κόνστανς Πέτερσον, η οποία αμέσως συμπαθεί τον νέο της προϊστάμενο. Σύντομα, όμως, αρχίζει να παρατηρεί περίεργα σημάδια στη συμπεριφορά του. H γιατρός ανακαλύπτει ότι ο άντρας που έχει ερωτευτεί και είναι επικεφαλής του νοσοκομείου, δεν είναι ο γιατρός που νομίζει, αλλά ένας ασθενής του, ο Τζον Μπάλανταϊν. O Μπάλανταϊν βρίσκεται σε κατάσταση αμνησίας και εκφράζει την ενοχή του, πιστεύοντας ότι σε ένα κενό μνήμης ίσως έχει δολοφονήσει τον γιατρό. Παίζουν: Ινγκριντ Μπέργκμαν, Γκρέγκορι Πεκ, Μάικλ Τσέχοφ, Λέο Κάρολ, Τζον Εμερι, Νόρμαν Λόιντ (Δευτέρα, 14/4, ΝΕΤ, 01.00)

Ρόμπερτ Σιόντμακ «Βουβός πόθος»

Ο Ρόμπερτ Σιόντμακ σκηνοθετεί το θρίλερ αγωνίας «Βουβός πόθος». Στις αρχές του 20ού αιώνα, η νεαρή μουγκή Ελεν εργάζεται ως συνοδός και προσωπική βοηθός της πλούσιας ηλικιωμένης κυρίας Γουόρεν, σε ένα μεγάλο, αρχοντικό σπίτι, στην ύπαιθρο της Νέας Αγγλίας. Στο σπίτι μένουν επίσης οι δυο γιοι της κας Γουόρεν, η γραμματέας και το υπηρετικό προσωπικό. Οταν στη γύρω περιοχή, νέες γυναίκες με κάποια αναπηρία βρίσκονται δολοφονημένες, η κα Γουόρεν ανησυχεί ότι η Ελεν θα μπορούσε να είναι το επόμενο θύμα του άγνωστου δολοφόνου και την προτρέπει να φύγει από το σπίτι. Την ίδια γνώμη έχει και ο γιατρός της κας Γουόρεν, ο Δρ. Πάρι, ο οποίος γνωρίζει την αιτία που προκάλεσε την αφωνία της Ελεν και ελπίζει να την κάνει να ξαναμιλήσει... Παίζουν: Ντόροθι ΜακΓκουάιρ, Τζορτζ Μπρεντ, Εθελ Μπάριμορ, Κεντ Σμιθ, Ρόντα Φλέμινγκ (Πέμπτη, 17/4, ΝΕΤ, 01.00)

ΝΤΑΣΣΕΝ ΖΥΛ: Αυτοβιογραφικό σενάριο

Ο Ντασσέν, σε γύρισμα του «Δήμιου των κολασμένων» καταβρέχει τον πρωταγωνιστή Μπαρτ Λάνγκαστερ

Ο Ντασσέν, ογδοντάχρονος περίπου, εξέδωσε και προσπάθησε, μάταια να κινηματογραφήσει το αυτοβιογραφικό σενάριό του «Ο μπαμπάς τρελαινόταν για Καρούζο» (1990, εκδόσεις «Καστανιώτη»). Ενα σενάριο «απαθανάτισης» της οικογένειάς του, της ταξικής καταγωγής, της ένταξής του στο ΚΚ ΗΠΑ, φίλων, ομοϊδεατών που αλλαξοπίστησαν, του μακαρθικού εφιάλτη, της χολιγουντιανής «κόλασης», της αυτοεξορίας, των ευρωπαϊκών ταινιών του και της αγάπης του για την Ελλάδα. Αντλώντας λίγα αλλά χαρακτηριστικά στοιχεία και φράσεις - σπαράγματα αυτού του σεναρίου, επιχειρούμε μια συνοπτική βιογράφηση του Ζυλ Ντασσέν.

Ρωσοεβραίοι από την Οδησσό, μετανάστες στις ΗΠΑ ήταν οι γονείς του. Δεκαετία του '20. Δυο κόρες και τρία αγόρια είχε να θρέψει ο μεροκαματιάρης σε κουρείο, λάτρης του διάσημου τενόρου Καρούζο, σοσιαλιστής πατέρας του. Πείνα. Ανέχεια. Απλήρωτα νοίκια. Αλλεπάλληλες εξώσεις της οικογένειας από άθλια σπιτικά στο Χάρλεμ και το Μπρονξ, όπου ζούσε η εξαθλιωμένη λευκή και μαύρη εργατιά. Παντού η βία και εγκληματικότητα των μαφιόζων. Κοινωνική νόσος και τα παραβατικά παιδιά. Μόνα αντίδοτα η αλληλεγγύη των εργατών γειτόνων, τα λίγα φρούτα και λαχανικά που έκλεβε η εργάτρια στη λαχαναγορά θεία τους και το ρώσικο τραγούδι «Ο βαρκάρης του Βόλγα», που ο πατέρας έβαζε τα παιδιά του να τραγουδούν στις αμέτρητες στιγμές οικογενειακής απελπισίας. Ο δύστυχος πατέρας που, για να συνεχίσει το σχολείο ο πρωτότοκος γιος του, ζήτησε μικροβήθεια από τον κουνιάδο του, ταπεινώθηκε απ' αυτόν και αποδιώχτηκε από τη γυναίκα του. Τα αγόρια βγήκαν στη βιοπάλη. «Προστάτης» της οικογένειας έγινε ο 16χρονος Λου, που συνέχισε στο νυχτερινό σχολείο, όπως και οι μικρότεροι αδελφοί του... [Ριζοσπάστης, 13/4/2008].

ΝΤΑΣΣΕΝ ΖΥΛ: Ταινίες- παραστάσεις

«Ποτέ την Κυριακή»

Σπούδασε ηθοποιός. Πρωτοεμφανίστηκε το 1936 στο (αριστερής ιδεολογίας) Εβραϊκό Θέατρο Ν. Υόρκης. Παράλληλα έγραφε ραδιοφωνικές εκπομπές και σκηνοθετούσε παραστάσεις. Το 1940 δουλεύει στο Χόλιγουντ, ως βοηθός του Χίτσκοκ και γυρίζει ντοκιμαντέρ μικρού μήκους για διάφορους δημιουργούς (Ρούμπινσταϊν, Καζάλς, Πόε κ.ά.). Μετά την «Αποκαλυπτική καρδιά» (1941), με επτάχρονο συμβόλαιο, η «Μάγιερ» του αναθέτει τη μεγάλου μήκους ταινία «Πράκτορας των ναζί» (1942). Ακολουθούν άλλες τρεις ταινίες και «Το φάντασμα του Κάντερβιλ» (1944), που η «Μάγιερ» πετσοκόβει στο μοντάζ. Ο Ντασσέν απεργεί 14 μήνες, επιδιώκοντας να σπάσει το συμβόλαιό του. Μάταια. Το 1945, λόγω του άσχημου πρωταγωνιστή του στην κωμωδία «Γράμμα στην Ηβη», η «Μάγιερ» σπάει το συμβόλαιο. Ακολουθούν: 1946 «Δυο έξυπνοι άνθρωποι». 1947 «Ο δήμιος των κολασμένων», που με ντοκιμαντερίστικο ρεαλισμό αποκαλύπτει τις απάνθρωπες αμερικανικές φυλακές. Μια ταινία - αλληγορία «ενός κόσμου φασιστικού» και «κραυγή για ελευθερία και αξιοπρέπεια του ανθρώπου». Η εταιρεία κατακρεούργησε «το ένα τέταρτο της ταινίας. Αφαίρεσε το λόγο ύπαρξής της. Εμεινε η βία, όχι τα αίτιά της», έλεγε ο Ντασσέν.

Το 1948, σε πραγματικούς χώρους, με άγνωστους ηθοποιούς, γυρίζει τη «Γυμνή πόλη». Ταινία - ντοκουμέντο για τη νεοϋορκέζικη βία και την εγκληματικότητα. Ο αντικομμουνισμός φουντώνει. Ενας από τους σεναριογράφους της ταινίας φυλακίζεται. Το μοντάζ της ταινίας γίνεται ερήμην του Ντασσέν: «Οταν την πρωτοείδα έβαλα τα κλάματα από την αηδία... Από την ταινία αφαιρέθηκαν όλες οι αντιθέσεις της Νέας Υόρκης, γύρω από τις οποίες είχα χτίσει το έργο. Ο αμύθητος πλούτος και η μιζέρια». Το 1949, με ανεξάρτητο παραγωγό, σε πραγματικούς χώρους κοινωνικών συγκρούσεων, γυρίζει τους «Ανθρώπους του αίματος», με θέμα το ελεγχόμενο και αιματοβαμμένο από τη Μαφία εμπόριο οπωροκηπευτικών... [Ριζοσπάστης, 13/4/2008].

ΙΤΑΛΙΚΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ ΠΑΠΑ

Αν ζητήσετε από οποιονδήποτε Ιταλό ένα διάσημο ελληνικό όνομα, τα περιθώρια για εκπλήξεις είναι πολύ περιορισμένα. Να είστε προετοιμασμένοι για την ίδια μονότονη απάντηση: Irene Papas.

Η Ειρήνη Παπά είναι εδώ και πολλά χρόνια η πιο αναγνωρίσιμη προσωπικότητα της Ελλάδας στην Ιταλία. Και σήμερα στις 7.30 το απόγευμα, ο πρέσβης της Ιταλίας στην Αθήνα, κ. Gianpaolo Scarante, θα ανακοινώσει επίσημα τη βράβευσή της με το «Διεθνές Βραβείο για τον Πολιτισμό 2008» από την οργάνωση Premio Roma. Πρόκειται για μία εξαιρετικά τιμητική διάκριση, καθώς το συγκεκριμένο βραβείο έχει απονεμηθεί κατά το παρελθόν σε ποντίφικες και στον δήμαρχο της Ρώμης Βάλτερ Βελτρόνι, ανάμεσα σε άλλους. Σύμφωνα με ανακοίνωση της πρεσβείας, η βράβευση αποτελεί «αναγνώριση της Ιταλίας σε μια διάσημη εκπρόσωπο της Ελλάδας στο εξωτερικό για την πολύχρονη προσφορά της στον χώρο του πολιτισμού».

Οι δεσμοί της Ειρήνης Παπά με το ιταλικό κοινό χρονολογούνται από τη δεκαετία του ’60, όταν η Ελληνίδα ηθοποιός πρωταγωνιστούσε σε διεθνείς παραγωγές με έντονο ελληνικό χρώμα, όπως τα «Κανόνια του Ναβαρόνε» (1961) και ο «Αλέξης Ζορμπάς» (1964).Το 1968 ήρθε ο ρόλος της Πηνελόπης στην «Οδύσσεια» του Φράνκο Ρόσι για λογαριασμό της ιταλικής τηλεόρασης. Η παρουσία της σε μία εξαιρετικά δημοφιλή σειρά την καθιέρωσε ως σύμβολο της ελληνικής ομορφιάς. Οι δεσμοί ενισχύθηκαν με συμμμετοχές της Ειρήνης Παπά σε θεατρικές και τηλεοπτικές παραγωγές στην Ιταλία.

Η ρομαντική όψη του Κλούνεϊ

Μια αισθηματική κομεντί, παρένθεση στις πολιτικοποιημένες ταινίες του

«Είσαι όπως εκείνα τα κοκτέιλ... Το πρώτο κατεβαίνει γλυκά γλυκά και τα επόμενα σε βαράνε στο κεφάλι», λέει σε μια σκηνή ο Τζορτζ Κλούνεϊ στη δημοσιογράφο που ερμηνεύει η Ρενέ Ζελβέγκερ. Εχει ποτέ ο ίδιος πει αυτή τη φράση στην πραγματική ζωή; «Οχι», απαντάει, «αλλά πολλές γυναίκες μπορεί να έχουν σκεφτεί αυτό που λέει αργότερα η Ρενέ: “Το μόνο που απεχθάνομαι περισσότερο στους άντρες που με φλερτάρουν είναι οι άντρες που δεν με φλερτάρουν”».

Πρωταγωνιστής στην ταινία, ο Κλούνεϊ κάνει στο «Leatherheads» την τρίτη του σκηνοθετική προσπάθεια. Λαμπερός και γοητετικός στα 47 του χρόνια (τα κλείνει τον Μάιο), βρίσκεται στο απόγειο της καριέρας του και εκφράζει με σθένος τις πολιτικές του ανησυχίες - από την αντίθεσή του στον πόλεμο εναντίον του Ιράκ μέχρι την κινητοποίηση για να σταματήσει η γενοκτονία στο Νταρφούρ. Στην αμερικανική προεκλογική εκστρατεία έχει υποστηρίξει τον Ομπάμα, αλλά αρνήθηκε να γίνει «διαφημιστής» του, όπως έκανε για τη Χίλαρι ο Τζακ Νίκολσον με το τηλεοπτικό του σποτ.

Για το φιλμ «Leatherheads», που βγήκε τώρα στις αμερικανικές οθόνες και θα έρθει αργότερα στην Ευρώπη, ο Κλούνεϊ λέει: «Είναι τοποθετημένη στη δεκαετία του 1920 και μιλάει για τους αστέρες του ράγκμπι, τους ήρωες του πολέμου και ένα ερωτικό τρίο που γεννάει πολλές εκπλήξεις: εγώ παίζω τον προπονητή των Dodge, τον Κόνολι, η Ρενέ τη δημοσιογράφο Λέξι και ο Τζον Κρασίνσκι τον πρωταθλητή και ήρωα πολέμου Κάρτερ Ράδερφορντ»... [Η Καθημερινή, 6/4/2008]

16ο ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΛΑΡΙΣΑΣ

Ποιοτικό, αλλά αβοήθητο

(Του συνεργάτη μας ΓΙΑΝΝΗ ΦΡΑΓΚΟΥΛΗ).--

Με επιτυχία τέλειωσε το 16ο Μεσογειακό Φεστιβάλ Νέων Κινηματογραφιστών Λάρισας. Με καλύτερες ταινίες από πέρσι και σημαντικές προσωπικότητες, των οποίων την προσφορά τίμησε, διαφοροποιήθηκε πολύ από τα άλλα Φεστιβάλ στην Ελλάδα.

Αναγκαίες, όμως, είναι κάποιες παρατηρήσεις. Ο προϋπολογισμός του είναι ο ελάχιστος για μια διοργάνωση που φιλοξενεί Ελληνες και ξένους κινηματογραφιστές και προβάλλει ταινίες από πολλές χώρες. Η επιχορήγηση του ΥΠΠΟ είναι δυσανάλογη με την ποιότητα της διοργάνωσης. Αλλά και η επιχορήγηση του Δήμου Λαρισαίων είναι σκανδαλωδώς ελάχιστη. Ελαμψαν με την απουσία τους όσοι ασκούν εξουσία στη Λάρισα. Γιατί; Ακόμα δεν έχουν πιστέψει στην αξία αυτού του θεσμού; Το γεγονός ότι το συγκεκριμένο φεστιβάλ διατηρεί το επίπεδό του, οφείλεται στη μεγάλη προσπάθεια των υπευθύνων της διοργάνωσής του.

Τιμώμενα πρόσωπα ήταν ο Ζαν-Κλοντ Καριέρ και ο Κώστας Φέρρης. Ο πρώτος, σεναριογράφος (μεταξύ άλλων των Μπουνιουέλ και Μαλ), είναι μεταξύ των πρωτεργατών του σουρεαλισμού, με πάνω από 100 σενάρια στο ενεργητικό του, πολλά θεατρικά έργα και βιβλία. Ο δεύτερος είναι μια αναγνωρισμένη προσωπικότητα του διεθνούς κινηματογράφου.

Από ταινίες που είδαμε, θα αναφερθούμε στο γενικότερο κλίμα της προβληματικής τους. Τα θέματα που απασχόλησαν, σχεδόν, όλους τους σκηνοθέτες είναι η μοναξιά και η αλλοτρίωση του ανθρώπου στη σύγχρονη πόλη και οι μετανάστες. Οι διαγωνιζόμενες ταινίες μικρού μήκους είχαν υψηλή ποιότητα, αισθητικά και σεναριακά. Οι ελληνικές ταινίες διαγωνίστηκαν επάξια με ξένες ταινίες. Ιδιαίτερα, το «Πέρασμα» του Γιάννη Κατσάμπουλα, έδειξε ότι ο ελληνικός κινηματογράφος όταν θέλει μπορεί να φτάσει σε υψηλά επίπεδα ποιότητας.

Ευχόμαστε του χρόνου το Φεστιβάλ Λάρισας να έχει την πρέπουσα συμπαράσταση της πολιτείας και της ΤΑ. Μόνον έτσι θα μπορέσει να δυναμώσει τη φωνή του. Να κάνει μια ολοκληρωμένη παρέμβαση στο κινηματογραφόφιλο κοινό της Λάρισας.

Τα βραβεία

Τα βραβεία του 16ου Μεσογειακού Φεστιβάλ Νέων Κινηματογραφιστών (Λάρισα 2008). Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα: «Χρυσός Ιππος»: «Σώζοντας τη μαμά και τον μπαμπά» (Γαλλία - ΗΠΑ). «Αργυρός Ιππος»: «Κερδίζοντας έδαφος» (Γερμανία). Τιμητικές διακρίσεις: «Μποκάζ» (Νορβηγία), «Κάτω από το δέρμα» (Ελβετία - Γαλλία), «Ισόγειο» του Χάρη Σταθόπουλου. Μεσογειακό Διαγωνιστικό Τμήμα: «Χρυσός Ιππος»: «Δωμάτιο Α» (Μαρόκο). «Αργυρός Ιππος»: «Νασίζα» (Ισπανία). Τιμητικές διακρίσεις: «Το πέρασμα» του Γιάννη Κατσάμπουλα. «Η κούκλα» (Ισπανία). «Κίνα, Κίνα» των Ζοάο Πέντρο Ροντρίγκεζ, Ζοάο Ρούι Γκουέρα Ντα Μάτα. «Δρόμοι» (Ισραήλ). Βραβεία ΕΤΕΚΤ Καλύτερης φωτογραφίας: Σταμάτης Γιαννούλης («Το Πέρασμα»). Καλύτερου μοντάζ: Φραν Καράμες, Γκιγιέρμο Ρίος («Νασίζα»). Καλύτερης ηχοληψίας: Νταβίντ Ροντρίγκεζ («Εκλαμψη»). Βραβεία ΣΕΗ Καλύτερης γυναικείας ερμηνείας: Ναταλία Νιτσέντα («Ιδιοκτησία»). Καλύτερης ανδρικής ερμηνείας: Τάσος Νούσιας («Το πέρασμα»). Βραβείο ΚΟΝΤΑΚ καλύτερης ελληνικής ταινίας: «Το πέρασμα». [Ριζοσπάστης, 8/4/2008]

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

5/4/2005

-- Βραβεία Μεσογειακού Φεστιβάλ Λάρισας

8/4/2004

-- Γαλλική «επέλαση»... στη Λάρισα

20/3/2003

-- Κινηματογράφος Νέων της Μεσογείου

7/4/1998

-- Τα βραβεία του Μεσογειακού Φεστιβάλ

8/4/1997

-- Μεσογειακός κινηματογράφος στη Λάρισα

Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΟΧΤΩΒΡΗ

Η ... «συνείδηση» του κινηματογράφου

«Ο άνθρωπος με την κινηματογραφική μηχανή» του Τζίγκα Βερτόφ

Ο κινηματογράφος ως τέχνη θα παρέμενε στα «σπάργανα» ή θα αφορούσε μια «ελίτ», αν δεν υπήρχαν οι ρηξικέλευθες τομές που επέφερε στη φόρμα και το περιεχόμενο, στη θεωρία και την πράξη του, η Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση.

Αυτό το προφανές, που σήμερα επιχειρεί να απαξιώσει η αντικομμουνιστική και αντισοβιετική υστερία, ανέδειξε η εκδήλωση, για τη συνεισφορά της Επανάστασης στο σύγχρονο κινηματογράφο, που διοργάνωσε το Πολιτιστικό Τμήμα της ΚΕ του ΚΚΕ και η Πολιτιστική Επιτροπή του ΚΣ της ΚΝΕ (4/4) στην αίθουσα των συνεδρίων του Κόμματος, κλείνοντας το τετράπτυχο αφιέρωμα στην Τέχνη του Οχτώβρη, με αφορμή τα 90χρονα της Επανάστασης και του ΚΚΕ.

Το ρόλο της Τέχνης στη διαμόρφωση της κοινωνικής συνείδησης και τη χρήση της ως «όπλου» ιδεολογικής χειραγώγησης από τον καπιταλισμό, ανέδειξε εισηγητικά ο Στράτος Σαραντίδης, μέλος του Πολιτιστικού Τμήματος της ΚΕ του Κόμματος.

«Στη διαμόρφωση μιας συνείδησης που θα βλέπει ως προοπτική το σοσιαλισμό, η προοδευτική, ριζοσπαστική τέχνη και πολιτιστική δράση, ταυτόχρονα με την πολιτική δράση, παίζουν κρίσιμο ρόλο», σημείωσε ο ομιλητής. «Αναδεικνύεται, λοιπόν, σε κεντρικό ζήτημα σήμερα αυτό που βάζουν τα τελευταία συνέδρια του Κόμματός μας για την αλλαγή της πολιτιστικής ατμόσφαιρας, τη συσπείρωση δυνάμεων στο χώρο της Τέχνης. Χωρίς Τέχνη με αυτά τα χαρακτηριστικά, οργανικό στοιχείο του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου, δεν μπορεί να υπάρξει ολοκληρωμένο και ισχυρό τέτοιο μέτωπο». Κάλεσε τους καλλιτέχνες για δημιουργία ενός πλατιού κοινωνικού - πολιτιστικού ρεύματος, «που θα αντιλαμβάνεται τον εαυτό του και το ρόλο του ως τμήματος της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού, που θα συμβάλει στην αλλαγή της κοινωνίας».

Η εκδήλωση έκλεισε με προβολή του ντοκιμαντέρ για την Οχτωβριανή Επανάσταση και τη συνεισφορά της στο σύγχρονο κινηματογράφο, σε σενάριο - σκηνοθεσία, Κώστα Σταματόπουλου, με αφηγητές τους: Τάκη Βαμβακίδη, Κωνσταντίνα Γεωργαντά, Γιάννα Δημητρίου, Φώτη Μιχαλόπουλο. Η ταινία «ξενάγησε» τους θεατές στη γέννηση του κινηματογράφου, στην ωρίμανση και ανέλιξή του σε Τέχνη, μέσα από την παρουσίαση ρευμάτων, κινημάτων και δημιουργών που άνθισαν στο σοσιαλισμό. [Ριζοσπάστης, 8/4/2008]

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

4/4/2008

-- Από τον Ερενμπουργκ στο σοβιετικό κινηματογράφο

23/3/2008

-- Ο πολιτισμός του Οχτώβρη δείχνει το δρόμο!

16/3/2008

-- Για τον ποιητή της επανάστασης

13/3/2008

-- Κόκκινος Οκτώβρης και Τέχνη

8/3/2008

-- Τέχνη και Οχτωβριανή Επανάσταση

Ο Charlton Heston πέθανε στα 84 χρόνια του

Ο Τσάρλτον Ηστον [Charlton Heston], ήταν ένας από τους τελευταίους θρύλους του Χόλιγουντ, σπουδαίος ήθοποιός, αλλά και μφιλεγόμενη προσωπικότητα. Πέθανε χθες σε ηλικία 84 ετών στην κατοικία του στο Μπεβερλι Χιλς, ανακοίνωσε η οικογένειά του. Είχε τιμηθεί το 1959 με το Οσκαρ καλύτερου ηθοποιού για την ταινία "Μπεν Χουρ" και ο οποίος είχε υποδυθεί τον Μωυσή στην ταινία "Οι Δέκα Εντολές" του Σεσίλ Ντε Μιλ το 1956, έπασχε τα τελευταία χρόνια από τη νόσο του Αλτσχάιμερ. Στο πλευρό του βρισκόταν η σύζυγός του Λίντια Κλαρκ, επίσης ηθοποιός, με την οποία παντρεύτηκαν το 1944 και έζησαν μαζί 64 χρόνια.

Charlton Heston as Moses in The Ten Comandments

"Κανένας δεν θα μπορούσε να ζητήσει μια πιο γεμάτη ζωή από αυτήν. Κανένας δεν θα μπορούσε να δώσει περισσότερα στην οικογένειά του, στη δουλειά του, στην πατρίδα του. Οπως έλεγε και ο ίδιος: Εζησα μια υπέροχη ζωή. Εζησα αρκετά για δυο ανθρώπους", αναφέρει σε ανακοίνωσή της η οικογένειά του η οποία ευχαριστεί τους αγαπημένους φίλους, συναδέλφους και θαυμαστές του ηθοποιού για την αγάπη και τη στήριξή τους.

Associated Press

Charlton Heston posed with his Oscar statuette after winning the 1959 Academy Award for best actor for his portrayal of Ben-Hur.

More Photos >

Ωστόσο, ο πιο αμφιλεγόμενος ρόλος του Ηστον δεν ήταν κάποιος ρόλος σε ταινία, αλλά αυτός του προέδρου της Εθνικής Ενωσης Οπλοκατοχής, ενός πανίσχυρου λόμπι στις ΗΠΑ που προασπίζει τα δικαιώματα των κατόχων και κατασκευαστών όπλων.

Email Picture

American Cinematheque

EPIC: Heston as Moses in Cecil B. DeMille's 1956 epic, "The Ten Commandments."

Charlton Heston, 84; Oscar-winning actor played larger-than-life figures

The Oscar winner played Moses and Michelangelo, then later became a darling of conservatism.

By Robert W. Welkos and Susan King, Special to Los Angeles Times, April 6, 2008

Charlton Heston, the Oscar-winning actor who achieved stardom playing larger-than-life figures including Moses, Michelangelo and Andrew Jackson and went on to become an unapologetic gun advocate and darling of conservative causes, has died. He was 84. Heston died Saturday at his Beverly Hills home, said family spokesman Bill Powers. In 2002, he had been diagnosed with symptoms similar to those of Alzheimer's disease.

Photo Gallery

Charlton Heston, 1923-2008

With a booming baritone voice, the tall, ruggedly handsome actor delivered his signature role as the prophet Moses in Cecil B. DeMille's 1956 Biblical extravaganza "The Ten Commandments," raising a rod over his head as God miraculously parts the Red Sea. Heston won the Academy Award for best actor in another religious blockbuster in 1959's "Ben-Hur," racing four white horses at top speed in one of the cinema's legendary action sequences: the 15-minute chariot race in which his character, a proud and noble Jew, competes against his childhood Roman friend.

Heston stunned the entertainment world in August 2002 when he made a poignant and moving videotaped address announcing his illness. Late in life, Heston's stature as a political firebrand overshadowed his acting. He became demonized by gun-control advocates and liberal Hollywood when he became president of the National Rifle Assn. in 1998.

Wyatt Counts

Charlton Heston had been suffering from Alzheimer’s.

More Photos »

Heston answered his critics in a now-famous pose that mimicked Moses' parting of the Red Sea. But instead of a rod, Heston raised a flintlock over his head and challenged his detractors to pry the rifle "from my cold, dead hands."

Like the chariot race and the bearded prophet Moses, Heston will be best remembered for several indelible cinematic moments: playing a deadly game of cat and mouse with Orson Welles in the oil fields in "Touch of Evil," his rant at the end of "Planet of the Apes" when he sees the destruction of the Statue of Liberty, his discovery that "Soylent Green is people!" in the sci-fi hit "Soylent Green" and the dead Spanish hero on his steed in "El Cid."...

ΒΛΕΠΕ ΚΑΙ:

Ben Hur star Charlton Heston dies. The Independent, Sunday, 6 April 2008

Heston: a movie legend. The Independent, Sunday, 6 April 2008

Charlton Heston. Telegraph.co.uk, 07/04/2008

God, guns and glory. Charlton Heston was a great actor who played mighty men - from Moses to a spaceman in a loincloth. And he thought his movies could change the world. David Thomson, Tuesday April 8, 2008, The Guardian

Charlton Heston. Hollywood actor who played Ben-Hur, Michelangelo, El Cid, Moses, American presidents and God. Brian Baxter, Monday April 7, 2008, The Guardian

Related articles [The Guardian]
07.04.2008: Tributes paid to Oscar winner who was known for his larger-than-life roles
07.04.2008: Comment: A mighty figure with a booming, virile voice
07.04.2008: Obituary: Charlton Heston
Blog: Peter Bradshaw on Charlton Heston
Special report: Charlton Heston 1923-2008

Gallery: 'A god-like hero'
Special report: Charlton Heston

Ζυλ Ντασσέν: Γεια σας! Και σας ευχαριστώ!

Αρχές του ’90, ο Ζυλ Ντασσέν σκηνοθετούσε στο θέατρο Τζένη Καρέζη τον «Θάνατο του εμποράκου». «Δυστυχώς δεν θα μπορέσετε να του μιλήσετε στο τηλέφωνο. Θα τον βρείτε μόνο στο θέατρο. Πηγαίνει το πρωί και επιστρέφει σπίτι ξημερώματα. Δεν τον βλέπω καθόλου». Η Μελίνα Μερκούρη στην άλλη πλευρά του τηλεφώνου μάς ενημερώνει για το πρόγραμμα του Ντασσέν. Ευγενής και προστατευτική, ίσως και να προσπαθεί να μας αποτρέψει θέλοντας να ελαφρύνει το πρόγραμμά του.

Μια Δευτέρα πρωί, μετά την καθιερωμένη συνέντευξη Τύπου, τον πλησίασα και του ζήτησα να μου διαθέσει ένα τέταρτο από τον χρόνο του, όχι για μια «ορθόδοξη» συνέντευξη αλλά για ένα παιχνίδι. «Θα σας προτείνω ονόματα και εσείς θα σχολιάζετε», του είχα πει τρακαρισμένη, αλλά και αποφασισμένη να μην παραιτηθώ εύκολα. Αμφιταλαντεύτηκε για μια στιγμή, ύστερα χαμογέλασε, με πήρε από το μπράτσο και με οδήγησε στο φουαγιέ. Ζήτησε πολύ ευγενικά (μια λέξη με όλα της τα παράγωγα, που δύσκολα θα μπορούσε να παρακάμψει κανείς μιλώντας για τον Ντασσέν) έναν ελληνικό καφέ και… «Χόλιγουντ». «Unfair…» απάντησε χωρίς να διστάσει. «Φυλακή. Αλλά δεν είναι απόλυτη αλήθεια. Υπάρχουν πολύ καλές και δημιουργικές στιγμές και πολλή φιλία. Υπάρχει διαφθορά, κάτι που θυμίζει κόλαση. Αλλά και πολλοί ταλαντούχοι άνθρωποι, ανήσυχα πνεύματα…». Ακολουθεί μια αλυσίδα ονομάτων... [Της Μαριας Κατσουνακη, Η Καθημερινή, 6/4/2008]

ΒΛΕΠΕ ΚΑΙ: Είχε την ευφυΐα να με στηρίξει Του Τάσου Μπουλμέτη, Τρεις ζωές κι ένας θάνατος Του Δημήτρη Μπούρα, Με επηρέασε η «Νύχτα και η πόλη» Του Μάρτιν Σκορσέζε, Η Μελίνα ως μούσα τον κατέστρεψε Του Κωνσταντινου Γιανναρη

Η ΡΟΜΑΝΤΙΚΗ ΟΨΗ ΤΟΥ ΚΛΟΥΝΕΪ

Μια αισθηματική κομεντί, παρένθεση στις πολιτικοποιημένες ταινίες του

«Είσαι όπως εκείνα τα κοκτέιλ... Το πρώτο κατεβαίνει γλυκά γλυκά και τα επόμενα σε βαράνε στο κεφάλι», λέει σε μια σκηνή ο Τζορτζ Κλούνεϊ στη δημοσιογράφο που ερμηνεύει η Ρενέ Ζελβέγκερ. Εχει ποτέ ο ίδιος πει αυτή τη φράση στην πραγματική ζωή; «Οχι», απαντάει, «αλλά πολλές γυναίκες μπορεί να έχουν σκεφτεί αυτό που λέει αργότερα η Ρενέ: “Το μόνο που απεχθάνομαι περισσότερο στους άντρες που με φλερτάρουν είναι οι άντρες που δεν με φλερτάρουν”».

Πρωταγωνιστής στην ταινία, ο Κλούνεϊ κάνει στο «Leatherheads» την τρίτη του σκηνοθετική προσπάθεια. Λαμπερός και γοητετικός στα 47 του χρόνια (τα κλείνει τον Μάιο), βρίσκεται στο απόγειο της καριέρας του και εκφράζει με σθένος τις πολιτικές του ανησυχίες - από την αντίθεσή του στον πόλεμο εναντίον του Ιράκ μέχρι την κινητοποίηση για να σταματήσει η γενοκτονία στο Νταρφούρ. Στην αμερικανική προεκλογική εκστρατεία έχει υποστηρίξει τον Ομπάμα, αλλά αρνήθηκε να γίνει «διαφημιστής» του, όπως έκανε για τη Χίλαρι ο Τζακ Νίκολσον με το τηλεοπτικό του σποτ.

Για το φιλμ «Leatherheads», που βγήκε τώρα στις αμερικανικές οθόνες και θα έρθει αργότερα στην Ευρώπη, ο Κλούνεϊ λέει: «Είναι τοποθετημένη στη δεκαετία του 1920 και μιλάει για τους αστέρες του ράγκμπι, τους ήρωες του πολέμου και ένα ερωτικό τρίο που γεννάει πολλές εκπλήξεις: εγώ παίζω τον προπονητή των Dodge, τον Κόνολι, η Ρενέ τη δημοσιογράφο Λέξι και ο Τζον Κρασίνσκι τον πρωταθλητή και ήρωα πολέμου Κάρτερ Ράδερφορντ»... [Η Καθημερινή, 6/4/2008]

Νίκος Κούνδουρος «Μικρές Αφροδίτες»

Ο Νίκος Κούνδουρος υπογράφει τη σκηνοθεσία της δραματικής κοινωνικής ταινία «Μικρές Αφροδίτες». Κάπου στην Ελλάδα, το 2000 π.Χ., μια ομάδα βοσκών κατεβαίνει από τα βουνά αναζητώντας νέους βοσκότοπους. Χάνοντας το δρόμο τους, συναντούν κάποιες γυναίκες ψαράδων, που οι άντρες τους είναι στη θάλασσα. Ανάμεσα στον Σκύμνο, τον νεαρό γιο ενός βοσκού και τη Χλόη, μια δωδεκάχρονη κοπέλα, γεννιέται ένας σύντομος και βίαιος έρωτας. Τα παιχνίδια των δύο εφήβων ξυπνούν τον πόθο στον Λύκα, έναν μουγκό βοσκό ο οποίος καταφέρνει να κερδίσει τη Χλόη. Μην μπορώντας να συμβιβαστεί με την πικρή γεύση της προδοσίας, ο Σκύμνος αφήνεται να τον πάρουν τα κύματα... Παίζουν: Ντίνος Ηλιόπουλος, Μαργαρίτα Παπαγεωργίου, Γιάννης Αργύρης, Θανάσης Βέγγος, Στέφανος Στρατηγός, Ανέστης Βλάχος, Αντρέας Ντούζος, Ζαννίνο, Θόδωρος Ανδριανόπουλος, Μαρίκα Λεκάκη, Φρίξος Νάσου, Κώστας Σταυρινουδάκης, Αλέκος Τζανετάκος (Τρίτη, 8/4, ΕΤ-1, 24.00)

Σενάριο: Βασίλης Βασιλικός, Κώστας Σφήκας, από το Δάφνις και Χλόη του Λόγγου και τα Ειδύλλια του Θεοκρίτου. Φωτογραφία: Giovanni Variano. Σκηνικά-Κοστούμια: Νίκος Κούνδουρος. Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος. Μοντάζ: Γιώργος Τσαούλης. Ηθοποιοί: Κλεοπάτρα Ρώτα (Χλόη), Ελένη Προκοπίου (Άρτα), Τάκης Εμμανουήλ (Τσάκαλος), Βαγγέλης Ιωαννίδης (Σκύμνος), Ζαννίνο (αρχηγός των βοσκών), Ανέστης Βλάχος (ένας βοσκός), Κώστας Παπακωνσταντίνου (Λύκας), Βασίλης Καΐλας. Παραγωγή: Ανζερβός, Μίνως Φιλμ. Διάρκεια: 88 λεπτά. Ασπρόμαυρη. Βραβείο σκηνοθεσίας και βραβείο καλύτερης ταινίας Διεθνούς Ένωσης Κριτικών στο Φεστιβάλ Βερολίνου 1963. Βραβείο καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, μουσικής και κριτικών στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 1963. (Ο σκηνοθέτης, προσφάτως, άλλαξε τον τίτλο της ταινίας σε: Το σημάδι της Αφροδίτης.)

Ο Νίκος Κούνδουρος γεννήθηκε στον 'Αγιο Νικόλαο Κρήτης το 1926. Σπούδασε ζωγραφική και γλυπτική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. Οι δύο πρώτες του ταινίες ΜΑΓΙΚΗ ΠΟΛΗ (1954), και Ο ΔΡΑΚΟΣ τον καθιέρωσαν με το πέρασμα του χρόνου ως έναν από τους σημαντικότερους Έλληνες σκηνοθέτες. Έχει σκηνοθετήσει 11 ταινίες που έχουν όλες συμμετάσχει και βραβευθεί σε ελληνικά και διεθνή φεστιβάλ (Φεστιβάλ Βενετίας, Βερολίνου κ.λπ.). Διετέλεσε Πρόεδρος της Εταιρίας Ελλήνων Σκηνοθετών.

Στο «Cine plano» του 902TV την Πέμπτη [10/4]

Με την κριτική ταινιών που βγαίνουν στις αίθουσες κινηματογράφου την ίδια μέρα θα ασχοληθεί η εκπομπή «Cine plano». Επίσης, θα προβληθεί συνέντευξη του γνωστού σκηνοθέτη Κώστα Φέρρη («Ρεμπέτικο», «Φόνισσα», «Εμποροι των Εθνών», «Προμηθέας Δεσμώτης», «Oh Babylon»). Ο Κ. Φέρρης έχει ασχοληθεί παράλληλα με το ρεμπέτικο και έχει ανεβάσει μουσικοθεατρικές παραστάσεις. Δούλευε ως βοηθός σκηνοθέτη με τον Jean Daniel Polet στη Γαλλία, ενώ για πολλά χρόνια ήταν μέλος του ΔΣ της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών και εκπρόσωπός της στη FERA. Κατάγεται από την Αίγυπτο και σε πολύ νεαρή ηλικία ήρθε στην Αθήνα για να ασχοληθεί με τον κινηματογράφο.

Στην εκπομπή θα προβληθεί ακόμη αφιέρωμα στο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου που γίνεται στην Αθήνα και θα παρουσιαστούν το βιβλίο «Η θεατρική όψη του Αλέκου Δαμιανού», του Κωνσταντίνου Κυριάκου και η κινηματογραφική αίθουσα «Φιλίπ». Επιμέλεια - παρουσίαση: Κώστας Σταματόπουλος, σκηνοθέτης και Γιάννης Φραγκούλης, κριτικός κινηματογράφου (Πέμπτη, 10/4, «902» TV, 23.00).

Γκαμπριέλε Μουτσίνο «Το τελευταίο φιλί»

Ο Γκαμπριέλε Μουτσίνο σκηνοθετεί και γράφει την ιταλική κομεντί «Το τελευταίο φιλί». Η Τζούλια και ο Κάρλο συζούν ευτυχισμένοι επί τρία χρόνια, μέχρι που η Τζούλια ανακαλύπτει ότι είναι έγκυος. Ο Κάρλο πανικοβάλλεται και αναζητά την ερωτική περιπέτεια στην αγκαλιά της 18χρονης Φραντζέσκας, θέλοντας να νιώσει και πάλι ελεύθερος. Οι φίλοι του Κάρλο βιώνουν αντίστοιχες καταστάσεις: Ο Πάολο αρνείται να παγιδευτεί στην οικογενειακή επιχείρηση και θέλει να φύγει μακριά, ο Αντριάνο είναι αποφασισμένος να πάρει διαζύγιο και ο Αλμπέρτο πλαγιάζει κάθε βράδυ με άλλη γυναίκα. Η μητέρα της Τζούλια πανικοβάλλεται όταν ανακαλύπτει πως θα γίνει γιαγιά, ενώ παράλληλα βιώνει με εξαιρετική δυσφορία την αδιαφορία του συζύγου της και την πληκτική ερωτικά καθημερινότητά της... Παίζουν: Στέφανο Ακόρσι, Τζοβάννα Μετζοτζόρνο, Στεφάνια Σαντρέλι, Κλάουντιο Σάνταμαρία, Τζόρτζιο Παζότι, Μαρτίνα Στέλλα (Δευτέρα, 7/4, ΕΤ-1, 21.00)

Μάικ Νίκολς «Γουλφ»

Ενα θρίλερ είναι η ταινία του Μάικ Νίκολς «Γουλφ». Ο Γουίλ Ράνταλ είναι ένας Νεοϋορκέζος μεσόκοπος συγγραφέας, που βλέπει το γάμο του να διαλύεται και την καριέρα του να καταστρέφεται. Ενα βράδυ, οδηγώντας σ' έναν έρημο και χιονισμένο δρόμο, χτυπάει με το αμάξι του ένα λύκο, που προλαβαίνει και τον δαγκώνει στον καρπό πριν εξαφανιστεί στο δάσος. Από εκείνη τη στιγμή, η ζωή του Γουίλ αλλάζει ριζικά. Οι αισθήσεις του οξύνονται, οι δυνάμεις του πολλαπλασιάζονται και ανακτά τη χαμένη του σεξουαλικότητα. Ομως, χωρίς να το καταλαβαίνει, σιγά σιγά μεταμορφώνεται σ' έναν επικίνδυνο λυκάνθρωπο. Τώρα, ο μόνος άνθρωπος που εμπιστεύεται και λατρεύει είναι η κόρη του πρώην εκδότη του. Αλλά τα ζωώδη ένστικτά του έρχονται στην επιφάνεια, καθώς πλησιάζει πανσέληνος... και η ζωή της αγαπημένης του κινδυνεύει! Παίζουν: Τζακ Νίκολσον, Μισέλ Φάιφερ, Τζέιμς Σπέιντερ, Κέιτ Νέλιγκαν, Κρίστοφερ Πλάμερ (Κυριακή, 6/4, MEGA, 24.00).

16Ο ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΛΑΡΙΣΑΣ

Χρυσός Ιππος στον σεναριογράφο του Μπουνιουέλ. Εναν άνθρωπο-κλειδί του γαλλικού σινεμά, τον σεναριογράφο Ζαν Κλοντ Καριέρ, θα τιμήσει το 16ο Μεσογειακό Φεστιβάλ Λάρισας (4-6 Απριλίου) με τον Χρυσό Ιππο Καριέρας για τη συνολική του προσφορά.

Σενάρια για Γκοντάρ, Φόρμαν, Οσιμα έχει γράψει ο 77χρονος Καριέρ, αλλά και το «Μαχαμπαράτα» για την παράσταση του Πίτερ Μπρουκ

Ο Καριέρ θα έρθει στη θεσσαλική πρωτεύουσα να παραλάβει το βραβείο του. Να θυμίσουμε ότι ενώ ξεκίνησε την καριέρα του γράφοντας σενάρια για τον Ζακ Τατί κι έπειτα για τον Πιερ Ετέξ, μέχρι σήμερα ο 77χρονος Καριέρ έχει δουλέψει με τους πιο σπουδαίους δημιουργούς. Εχει γράψει τα σενάρια ταινιών όπως «Η ωραία της ημέρας» και το «Σκοτεινό αντικείμενο του πόθου» του Λουίς Μπουνιουέλ, «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω» του Γκοντάρ, «Η πισίνα» του Ζακ Ντερέ, «Η φυγή» του Μίλος Φόρμαν, «Μαξ αγάπη μου» του Οσιμα, «Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι» του Φίλιπ Κάουφμαν. Ενώ έχει συνεργαστεί και με τον Πίτερ Μπρουκ σε πολλές θεατρικές του παραστάσεις, όπως στη «Μαχαμπαράτα»...

Με τον Χρυσό Ιππο Καριέρας θα τιμηθεί και ο Κώστας Φέρρης. Θα προβληθεί μια ωριαία σύμπτυξη της ταινίας που τον καθιέρωσε και του χάρισε πολλά βραβεία, το «Ρεμπέτικο».

Το φεστιβάλ έχει δύο διαγωνιστικά τμήματα, το Διεθνές με 17 ταινίες, και το Μεσογειακό με 25. Την Ελλάδα εκπροσωπεί, στο πρώτο, το «Ισόγειο» του Χάρη Σταθόπουλου. Στο Μεσογειακό συμμετέχουν οι ταινίες «Το πέρασμα» του Γιάννη Κατσάμπουλα και «Blues για τη Νέδη Ράιαν» του Κύπριου Χριστόφορου Ροδίτη. Σε καθένα από τα επίσημα τμήματα απονέμεται Χρυσός Ιππος και χρηματικό έπαθλο 1.500 ευρώ.

ΖΑΚ ΛΑΝΓΚ: «ΑΔΕΛΦΟΣ ΓΙΑ ΜΕΝΑ Ο ΝΤΑΣΣΕΝ»

Τη βαθιά του θλίψη για το θάνατο του Ζιλ Ντασέν εκφράζει με ανακοίνωσή του ο πρώην υπουργός Πολιτισμού της Γαλλίας Ζακ Λανγκ. Ο Γάλλος πολιτικός, ο οποίος υπήρξε προσωπικός φίλος του Ζιλ Ντασέν και της Μελίνας Μερκούρη, εξηγεί ότι ανάμεσά τους «υπήρξαν άρρηκτοι δεσμοί φιλίας».

Κατά τη δεκαετία του 1980, όπως αναφέρει, με τη Μελίνα Μερκούρη και τον Ζιλ Ντασέν βρέθηκαν μαζί «σε κοινές δράσεις, στους αγώνες που κάναμε για τον σοσιαλισμό και τον πολιτισμό στην Ευρώπη». «Ο Ζιλ ήταν για μένα αδελφός. Τον θαύμαζα σαν σκηνοθέτη, και συγκεκριμένα ως τον σκηνοθέτη που ανέδειξε την εκθαμβωτική ηθοποιό που υπήρξε η Μελίνα Μερκούρη στο έργο ''Ποτέ την Κυριακή'' που πέρασε για πάντα στην ιστορία του μεταπολεμικού κινηματογράφου», αναφέρει ο πρώην υπουργός Πολιτισμού της Γαλλίας.

Ο Τζακ Λανγκ υπογραμμίζει «το ανθρωπιστικό ιδεώδες» στο οποίο παρέμεινε πιστός ο Ζιλ Ντασέν, καθώς και την αφοσίωσή του στη Μελίνα, «στην οποία αφιέρωσε όλη του τη ζωή». «Για χάρη της έγινε ολοκληρωτικά Έλληνας. Την υποστήριξε με όλη του τη δύναμη στους στόχους της. Μετά το χαμό της Μελίνας συνέχισε να αγωνίζεται για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα», αναφέρει ο Τζακ Λανγκ και προσθέτει ότι ο Ζιλ Ντασέν δημιούργησε το Ίδρυμα «Μελίνα Μερκούρη» με τη βοήθεια πολλών καλλιτεχνών και ευεργετών, το οποίο συνετέλεσε αποφασιστικά στην κατασκευή του νέου μουσείου της Ακρόπολης. «Ο Ζιλ ήταν ένα σπάνιο και γενναιόδωρο άτομο», καταλήγει ο Τζακ Λανγκ.

www.kathimerini.gr με πληροφορίες από το ΑΠΕ-ΜΠΕ

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΤΑΣΣΕΝ

Συλλυπητήρια της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών για το θάνατο του Ζυλ Ντασσέν

Βαθιά συλλυπητήρια για την απώλεια του Ζυλ Ντασσέν εκφράζει η Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών, η οποία ομόφωνα αποφάσισε να καθιερώσει «Βραβείο Ζυλ Ντασσέν», για τους νέους δημιουργούς του ελληνικού κινηματογράφου. Το συλλυπητήριο μήνυμα της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών είναι το ακόλουθο:

«Σήμερα, οι Έλληνες σκηνοθέτες, με αληθινή συντριβή, καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε την απώλεια του Ζυλ Ντασσέν. Του ανθρώπου που ήταν για μας το ζωντανό παράδειγμα ήθους και ευγένειας.

Γιατί ο Ζυλ Ντασσέν μάς δίδαξε σεμνά και αθόρυβα ότι ο άνθρωπος της τέχνης, για να είναι χρήσιμος και να δημιουργεί, πρέπει να γίνει ο ίδιος έργο τέχνης, να ζει σαν καλλιτέχνης, αρχή που τήρησε και διατήρησε σαν φωτεινό παράδειγμα μέχρι το τέλος, χωρίς να φοβάται κανένα τίμημα. Η ζωή του όλη, μας υπενθύμιζε διαρκώς ότι τον κόσμο δεν αρκεί να τον ερμηνεύεις, αλλά πρέπει και να τον αλλάζεις. Του ανθρώπου που μας έμαθε ότι γίνεσαι ευτυχισμένος όταν προσφέρεις ανιδιοτελώς τις γνώσεις και τον χρόνο σου.

Οι Έλληνες σκηνοθέτες θα τον ευγνωμονούν για πάντα για τη γενναιοδωρία του και την ανεξάντλητη βοήθειά του. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ την τιμή και τη συγκίνηση που μας έδωσε όταν πρόσφατα στο Κινηματογραφικό Συνέδριο και ενώ η υγεία του ήταν επιβαρημένη, δεν αρνήθηκε να δηλώσει «παρών» δίπλα μας. Του ανθρώπου που μας δίδαξε τον μεγάλο έρωτα στα μάτια της Μελίνας.

Έκλεισε τον κύκλο του στο μέγεθος του ημίθεου, γιατί ο Ζυλ Ντασσέν έδωσε και πήρε αληθινή αγάπη. Του ανθρώπου που στο ερώτημα ποιος είσαι, απαντούσε : Έλληνας! Και αυτή ήταν για μας η μεγαλύτερη προσφορά του Ζυλ Ντασσέν: πριν γνωρίσει και αγαπήσει την Ελλάδα, την ονειρεύτηκε.

Θα φυλάξουμε για πάντα στην καρδιά μας σαν σπόρο το τελευταίο του δάκρυ που μας χάρισε όταν πριν λίγο καιρό από το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης αντίκρισε τον Παρθενώνα. Έφυγε πλήρης ημερών, δημιουργίας και δράσης. Το Διοικητικό Συμβούλιο της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών, στη σημερινή του συνεδρίαση, τιμώντας τη μνήμη του Ζυλ Ντασσέν, επί σειρά ετών επίτιμου μέλους του σωματείου μας, αποφάσισε ομόφωνα να καθιερώσει βραβείο ``Ζυλ Ντασσέν`` για τους νέους δημιουργούς του ελληνικού κινηματογράφου».

Décès du réalisateur américain Jules Dassin...

Décès du réalisateur américain Jules Dassin à l'âge de 96 ans

source : Associated Press le 31/03/2008 22:43, © Le Nouvel Observateur

Le réalisateur américain Jules Dassin, père du chanteur Joe Dassin, est décédé lundi soir à Athènes à l'âge de 96 ans, a-t-on appris de source hospitalière.

Les causes de son décès n'ont pas été divulguées, l'hôpital Hygeia faisant savoir qu'il y était soigné depuis deux semaines.

Son épouse grecque Melina Mercouri avait été à l'affiche de certains de ses plus grands succès, comme "Jamais le dimanche" (1960). "Du Rififi chez les hommes" (1954) avait valu à Dassin le prix de la Mise en scène au festival de Cannes -où il avait fait la rencontre de Mercouri.

En tout, Mercouri, décédée en 1994, avait joué dans sept de ses plus de 20 films, parmi lesquels ont note aussi "Reunion in France" (1942), "Les forbans de la nuit" (1950) et "Toptaki" (1964).

Lundi soir, le Premier ministre grec Costas Karamanlis a rendu hommage à un "Grec de la première génération".

"La Grèce pleure la perte d'un être humain exceptionnel, un artiste important, et d'un vértibale ami", a-t-il déclaré dans un communiqué.

Après ses débuts à Hollywood dans les années 1940, il rencontra quelques problèmes au sein du milieu en raison de ses opinions gauchistes et fut placé sur la célèbre liste noire des personnalités communistes. Il se rendit alors à Londres, et vécut également en Italie et en France avant de gagner la Grèce en 1966 après avoir épousé Mercouri.

Cette dernière a entamé une carrière politique après avoir quitté le grand écran, entrant au Parlement en 1974 et devenant ministre de la Culture en 1981. AP

mgh/v679

La mort de Jules Dassin

La mort de Jules Dassin, metteur en scène réaliste et sans complaisance

V. S.
01/04/2008 | Mise à jour : 08:20, Le Figaro

En plein maccarthysme, il avait dû fuir les États-Unis pour l'Europe en direction de l'Angleterre, puis de la France. Crédits photo : AFP

Le réalisateur américain, décédé lundi à l'âge de 96 ans, s'était fait remarquer avec Les forbans de la nuit (1950) et Du rififi chez les hommes (1954).

Il avait conservé «la curiosité et l'enthousiasme d'un jeune homme», affirmait ceux qui l'avaient rencontré récemment. Pourtant, sa santé souffrait le nombre des années. À 96 ans, le réalisateur américain ne quittait plus son appartement athénien de la rue Melina-Mercouri, du nom de son épouse, l'actrice grecque avec laquelle il forma l'un des couples mythiques du cinéma. Il l'avait mise en scène dans huit films, dont Jamais le dimanche (1960) ou encore Topkapi (1964), et épousée en 1966. Deux enfants étaient nés de cette union, Joe Dassin, le chanteur français populaire décédé en 1980 et l'actrice Julie Dassin.

Fils d'une famille d'immigrants russes, il naît le 18 décembre 1911 à Middletown (Connecticut), et grandit à Harlem, avec ses sept frères et sœurs. C'est par la mise en scène théâtrale, dont il est très tôt passionné, qu'il vient au cinéma.

Sur la liste noire à Hollywood

Le «gamin», réaliste et sans complaisance semble promis à une brillante carrière à Hollywood. Mais c'est sans compter les années noires outre-Atlantique : la chasse aux communistes dans les studios de cinéma américains va durer de 1947 et 1960.

Jules Dassin quitte les États-Unis pour l'Angleterre au climat plus clément. C'est là qu'il tourne Les Forbans de la nuit (1950), dans les bas-fonds de Londres. Malheureusement, le maccarthysme traverse l'Atlantique. Le réalisateur s'exile une nouvelle fois, en direction de la France. Là, il tourne Du rififi chez les hommes, étonnante plongée dans le Paris nocturne, et qui fut récompensé du grand prix de la réalisation au Festival de Cannes en 1955.

Jules Dassin a succombé lundi à «une grippe» dans une clinique privée d'Athènes où il était soigné pour une fracture de la hanche.