7 ημέρες του ντοκιμαντέρ

Εβδομάδα αφιερώματος στο ντοκιμαντέρ οργανώνει η Πανελλήνια Ενωση Κριτικών Κινηματογράφου - ΠΕΚΚ (3-9/4, 7 μ.μ.), στο «Τριανόν», (ενιαίο εισιτήριο για κάθε μέρα, 7,5 ευρώ). Οι «7 ημέρες του ντοκιμαντέρ» - όπως τιτλοφορείται το αφιέρωμα - θα αρχίσουν με «πρόσωπα - μύθους». Θα ακολουθήσουν οι ενότητες: «Περιβάλλον και η οικολογία», «Κοινωνία», «Ανθρωπολογικό ντοκιμαντέρ», «Ιστορία», «Πολιτική επικαιρότητα». Ανάμεσά τους και τρία, βραβευμένα από την ΠΕΚΚ, ελληνικά ντοκιμαντέρ, που θα προβληθούν παρουσία των σκηνοθετών τους.

Το πρόγραμμα έχει ως εξής: 3/4: «Ο αρχιτέκτονάς μου», «Μαραντόνα», «Τσε: Ο έρωτας, η πολιτική, η εξέγερση». 4/4: «Ταξιδιάρικα πουλιά», «Μια άβολη αλήθεια», «Ο εφιάλτης του Δαρβίνου». 5/4: «Super size me», «Μέσα στο βαθύ λαρύγγι», «Enron, καρχαρίες στο δωμάτιο». 6/4: «Αγέλαστος πέτρα» (ακολουθεί συζήτηση με τον Φίλιππο Κουτσαφτή), «Buzz» (ακολουθεί συζήτηση με τον Σπύρο Ταραβήρα), «Το σπίτι του Κάιν» (ακολουθεί συζήτηση με τον Χρήστο Καρακέπελη). 7/4: «Η ιστορία της καμήλας που δάκρυσε», «Grizzly man», «Ιμαλάια». 8/4: «Σφαγή», «ΗΠΑ εναντίον Τζον Λένον», «Η γραμματέας του Χίτλερ». 9/4: «Ακήρυκτος πόλεμος», «Αυστηρώς ακατάλληλο», «Η σύντομη ζωή του Χοσέ Αντόνιο Γκουτιέρες».

Τρεις υπερήρωες από τον κόσμο των κόμικ και των βίντεο γκέιμ αντίπαλοι του Ιντιάνα Τζόουνς

Περιπέτεια εναντίον τεχνολογίας. [Του Παναγιωτη Παναγοπουλου, Η Καθημερινή, 30/3/2008]. Μια μάχη υπερηρώων αρχίζει στο τέλος της άνοιξης στις κινηματογραφικές αίθουσες. Τεχνολογία εναντίον περιπέτειας, ανανεωτικοί εναντίον παραδοσιακών, ανοιχτά τοπία εναντίον εργαστηρίων. Στα μπλοκμπάστερ του καλοκαιριού με κεντρικούς χαρακτήρες υπερήρωες, τα οποία θα αρχίσουν να βγαίνουν στις αίθουσες από το τέλος του Απριλίου, διακρίνεται μια τάση ανανέωσης και πιο σκοτεινοί τόνοι. Από την άλλη πλευρά, ένας διάσημος υπερήρωας κάνει μια πολυδιαφημισμένη επιστροφή, προσπαθώντας να αποδείξει ότι δεν είναι απαραίτητη η τεχνολογία και τα γκάτζετ για να κερδίσει κανείς την αφοσίωση του κοινού.

Επειτα από σχεδόν είκοσι χρόνια από την τελευταία του περιπέτεια, ο Ιντιάνα Τζόουνς επιστρέφει στις αίθουσες τον Μάιο με την τέταρτη και μάλλον τελευταία περιπέτειά του. Το «Βασίλειο του κρυστάλλινου κρανίου», που θα κάνει την παγκόσμια πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ των Καννών και θα βγει σε άπειρες αίθουσες του κόσμου τον Μάιο, είναι μια τελική προσπάθεια για την επιστροφή ενός ήρωα, ο οποίος δεν χρειάζεται τεχνολογικά παιχνιδάκια για να γοητεύσει το κοινό. Ενα μαστίγιο και αμέτρητα γυρίσματα της τύχης στην πλοκή θα πρέπει να είναι αρκετά. Θα είναι όμως; [συνέχεια ΕΔΩ]

ΒΛΕΠΕ ΚΙ ΑΥΤΟ:

E3 2006: Indiana Jones Eyes. The legendary artifact hunter makes the leap to next-gen. First details and screens! by Juan Castro

Ο Πέδρο Αλμοδοβάρ υπογράφει το σενάριο και τη σκηνοθεσία του βραβευμένου κοινωνικού δράματος «Μίλα της». Σε μια θεατρική παράσταση βαριετέ, δυο άντρες κάθονται μαζί, άγνωστοι μεταξύ τους, παρακολουθώντας δύο γυναίκες να λικνίζονται με νωχελικό ρυθμό στην πίστα. Οι ίδιοι άντρες θα αγαπήσουν με πάθος δυο γυναίκες σε κώμα. Ο νοσοκόμος Μπενίνο έχει φυλάξει όλο του το πάθος για την μπαλαρίνα Αλίσα και νιώθει ευτυχισμένος που μπορεί να την περιποιείται έστω και μέσα στο δωμάτιο μιας κλινικής. Σε κάποιο άλλο δωμάτιο ο Αργεντίνος Μάρκο, δημοσιογράφος, γύρω στα σαράντα, κλαίει για την Λίντια, την επαγγελματία ταυρομάχο, που δεν μπορεί να ακούσει τα λόγια αγάπης που της ψιθυρίζει... Παίζουν: Χαβιέ Καμάρα, Ντάριο Γκραντινέτι, Ροσάριο Φλόρες, Λεονόρ Ουάτλινγκ, Ελενα Ανάγια, Παζ Βέγκα (Σάββατο, 5/4, ΕΤ-3, 00.30).

Στίβεν Σόντερμπεργκ «Ο Εγγλέζος»

Μια ταινία δράσης είναι η ταινία του Στίβεν Σόντερμπεργκ «Ο Εγγλέζος». Ενας Εγγλέζος κακοποιός μετά την αποφυλάκισή του ταξιδεύει στο Λος Αντζελες, για να βρει και να εκδικηθεί το δολοφόνο της κόρης του. Συλλέγοντας ένα - ένα τα κομμάτια του παζλ που θα τον οδηγήσουν στο σκοπό του, φτάνει στο σημείο να ξεδιπλώσει το σκληρό του χαρακτήρα και να κάνει μια ενδοσκόπηση, εξετάζοντας τα λάθη του, αλλά και τις παράνομες απολαύσεις που γεύτηκε σε μια ζωή, η οποία χαρακτηρίστηκε από τη συνεχή άρνηση των νόμων. Αυτός που βρίσκεται πίσω από τη δολοφονία της κόρης του, ο Τόνι Βαλεντάιν, πρώην φίλος της, είναι ένα παιδί του '60, που προδίδοντας όλα όσα λάτρεψε σε εκείνη τη δεκαετία, γίνεται ένας ζάπλουτος μουσικός παραγωγός... Παίζουν: Τέρενς Σταμπ, Πίτερ Φόντα, Λέσλι Αν Γουόρεν, Μπάρi Νιούμαν, Τζο Νταλεσάντρο (Δευτέρα, 31/3, ΕΤ-1, 21.00)

Νίκου Κούνδουρου «Ο δράκος»

Ο Νίκος Κούνδουρος υπογράφει τη σκηνοθεσία της ελληνικής δραματικής ταινίας «Ο δράκος». Παραμονή Χριστουγέννων. Ενας μοναχικός κι ασήμαντος υπαλληλάκος, ο Θωμάς, ανακαλύπτει ξαφνικά ότι μοιάζει με τον φοβερό «δράκο της Αθήνας», έναν αδίστακτο κακοποιό που καταζητείται από την αστυνομία. Στην αρχή τα χάνει κάπως, αλλά στη συνέχεια δέχεται να υποδυθεί το ρόλο του «δράκου» και ως τέτοιος γίνεται αποδεκτός από τα μέλη μιας συμμορίας του υποκόσμου. Η συμμορία, με αρχηγό τον Χοντρό, συχνάζει σ' ένα λαϊκό καμπαρέ και ετοιμάζει ένα μεγάλο κόλπο: Την κλοπή ενός στύλου από το ναό του Ολυμπίου Διός και τη διάθεσή του σε ξένους αγοραστές. Οταν αποκαλύπτεται όμως ότι ο Θωμάς δεν είναι ο πραγματικός δράκος, τα μέλη της συμμορίας που τον πίστεψαν νιώθουν ότι προδόθηκαν και εξεγείρονται... Παίζουν: Ντίνος Ηλιόπουλος, Μαργαρίτα Παπαγεωργίου, Γιάννης Αργύρης, Θανάσης Βέγγος, Στέφανος Στρατηγός, Ανέστης Βλάχος (Τρίτη, 1/4, ΕΤ-1, 24.00).

Μάριο Μονιτσέλι «Εντιμότατοι φίλοι μου»

Ο Μάριο Μονιτσέλι υπογράφει τη σκηνοθεσία της ιταλικής κωμικής ταινίας «Εντιμότατοι φίλοι μου». Φλωρεντία. Ο δημοσιογράφος Περότσι, ο αρχιτέκτονας Μελάντρι, ο μπάρμαν Νέκι, ο χειρουργός Σασαρόλι και ο κόμης Μασέτι, πενηντάρηδες στην ηλικία αλλά σκανταλιάρικα παιδιά στην ψυχή και το πνεύμα, σκαρώνουν φάρσες και κάνουν πλάκες, προσπαθώντας με αυτόν τον τρόπο να ξορκίσουν τα γηρατειά και το θάνατο. Από τη μια πλάκα στην άλλη, φτάνουν στο σημείο να υποδυθούν τους εμπόρους ναρκωτικών, για να τιμωρήσουν κάποιον άπληστο συνταξιούχο. Ακόμα και όταν ο Περότσι, μετά από ένα σοβαρό καρδιακό επεισόδιο πεθαίνει, οι υπόλοιποι δεν πτοούνται και, τιμώντας το φίλο τους με το δικό τους τρόπο, διακωμωδούν την κηδεία του και βρίσκουν αφορμή για μια ακόμη φάρσα... Παίζουν: Ούγκο Τονιάτσι, Φιλίπ Νουαρέ, Γκαστόνε Μοσκίν, Αντόλφο Τσέλι, Μπερνάρ Μπλιέ, Ολγα Καρλάτου, Μιλένα Βούκοτιτς (Κυριακή, 30/3/2008, ΕΤ-1, 21.10)

Ντοκιμαντέρ: Μπορεί να είναι «εργαστήρι» ιδεών

«Παράδεισος- τρία ταξίδια στ ον κόσμο μας»

Το ντοκιμαντέρ, ειδικά το κινηματογραφικό, είναι ένας έμμεσος τρόπος για να εκφραστούν πολιτικές ιδέες, να διαφανεί ένας δρόμος για την επίλυση σημαντικών και ζωτικών προβλημάτων του ανθρώπου. Με αφορμή το 10ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης (10 - 16/3), θα αναφερθούμε σε ντοκιμαντέρ που προβλήθηκαν σ' αυτό και είχαν τις ρίζες τους στο πεδίο της πολιτικής. Πριν, όμως, θα κάνουμε μια θεωρητική προσέγγιση σε δύο βασικά θέματα που αφορούν στο ντοκιμαντέρ: Στον κινηματογραφικό του χαρακτήρα και στη δραματουργία.

Ουσιαστικά, αυτή η θεωρητική προσέγγιση έχει και ένα άμεσα πραχτικό στοιχείο. Δεν είναι μόνο μια ανάλυση της δομής του ντοκιμαντέρ, αλλά και μια θεώρηση του πώς ο θεατής προσλαμβάνει αυτά τα στοιχεία για να κάνει, ενδεχομένως, τις δικές του αναγωγές.

Μπορεί να ξεχωρίσει κανείς ένα κινηματογραφικό από ένα τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ από την εμφανή, πολλές φορές, δομή του. Το τηλεοπτικό μοιάζει με ρεπορτάζ, πιο επεξεργασμένο και εμπλουτισμένο με στοιχεία που του προσδίδουν ένα δραματουργικό στοιχείο. Το κινηματογραφικό έχει τη δομή ταινίας. Εχει σενάριο, το οποίο βασίζεται σε κάποια έρευνα, ακολουθεί την αισθητική των κινηματογραφικών σχολών (π.χ. κινηματογράφος - αλήθεια, direct cinema κ.λπ.), πλάθει μια ιστορία που αφορά σε ένα πραγματικό γεγονός και, σε μεγάλο βαθμό, δεν προδίδει την αλήθεια του γεγονότος. Σε όλες τις περιπτώσεις, η απόδοση της πραγματικότητας σε ένα κινηματογραφικό ντοκιμαντέρ περνά μέσα από το ιδεολογικό φίλτρο του σκηνοθέτη... [Γιάννης Φραγκούλης, Ριζοσπάστης, 30/3/2008]

Πέθανε ο «πατέρας» του «Κότζακ»

Email Picture

Bob Chamberlain / Los Angeles Times

Abby Mann won a screenwriting Oscar for "Judgment at Nuremberg." He was scrupulous in his investigative research before writing his scripts.

Σε ηλικία 80 ετών πέθανε την περασμένη Τρίτη ο βραβευμένος με Οσκαρ για τη «Δίκη της Νυρεμβέργης» σεναριογράφος Αμπι Μαν. Σπουδαία πένα όχι μόνον του κινηματογράφου αλλά και της τηλεόρασης, ο Μαν έχει μείνει στην ιστορία ως ο άνθρωπος που δημιούργησε τον «Κότζακ», τον διάσημο τηλεοπτικό αστυνομικό της Νέας Υόρκης που μετέτρεψε σε σταρ τον Τέλι Σαβάλας. Η επιτυχία του «Κότζακ»- πρωτοεμφανίστηκε στις οθόνες της τηλεόρασης το 1978-βοήθησε τον Μαν στη δημιουργία της μίνι σειράς «Κing» που αναφέρεται στον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Το 1966 ο Μαν απέσπασε μία ακόμη υποψηφιότητα ως σεναριογράφος της ταινίας «Το πλοίο των τρελών».

Abby Mann, 80; won screenwriting Oscar for 'Judgment at Nuremberg'

By Susan King, Los Angeles Times Staff Writer
March 28, 2008

Abby Mann, the Oscar-winning screenwriter of 1961's "Judgment at Nuremberg" and such acclaimed TV movies as 1973's "The Marcus-Nelson Murders" and 1989's "Murderers Among Us: The Simon Wiesenthal Story," died Tuesday of heart failure in Beverly Hills. He was 80. During his more than 50-year career as a writer, producer and director, Mann built a strong reputation for his issue-oriented, thought-provoking projects. A multiple Emmy winner, Mann was especially critical of the inner workings of the American criminal justice system. He was known for creating complex characters and was scrupulous in his investigative research.

"A writer worth his salt at all has an obligation not only to entertain but to comment on the world in which he lives," Mann said when he accepted his Oscar for "Judgment at Nuremberg," the Stanley Kramer drama about the Nuremberg war trials in Germany in 1948. One of the film's stars, Richard Widmark, died Monday at age 93.

Born Abraham Goodman in Philadelphia on Dec. 1, 1927, Mann was the son of a Russian-Jewish immigrant jeweler and grew up in East Pittsburgh in a predominantly Catholic working-class neighborhood. As one of the few Jews in the area, Mann always felt like an outsider, and his scripts years later focused on the world of outsiders -- the poor and racial minorities who were subjected to prejudice and injustice.

"I think he obviously was a very serious, substantive writer who was able to deal with a very strong social conscience and a very strong sense of what it was like to be an outsider, functioning within a society or system that didn't have your best interests at heart," said David Bushman, television curator at the Paley Center for Media in New York. "He elevated the level of television because of his skills as a writer and his devotion to taking on serious, controversial issues, . . . usually taking on the side of the underdog."

After attending Temple University and New York University, Mann served in the Army during World War II. He began his professional writing career in the early days of live television in the 1950s, penning scripts for such popular anthologies as "Cameo Theater," "Studio One," "Robert Montgomery Presents" and "Playhouse 90." "Judgment at Nuremberg" was originally presented live on "Playhouse 90" in 1959.

In a 2001 interview with the Associated Press, Mann said that when the drama first aired, "there were a lot of people who felt we really should not do it. The Cold War was at its height. Some people felt I was embarrassing the [Eisenhower] administration."

Not only did he write the film but Mann also penned a novel based on the movie.

The movie version of "Judgment" brought him to Hollywood, where he went on to write 1963's "A Child Is Waiting," directed by John Cassavetes, a drama that dealt with mentally challenged children, and the 1965 adaptation of Katherine Anne Porter's novel "Ship of Fools," which was directed by Kramer and brought Mann a second Oscar nomination.

Mann received an Emmy and a Writers Guild of America Award for the TV movie "The Marcus-Nelson Murders," which introduced the character of Kojak, played by Telly Savalas. The character proved to be so popular it was spun off into a long-running series.

The film was based on the 1963 rape and murder of two white professional women living in Manhattan. George Whitmore, a young black man who had been arrested previously for the murder of a black woman, signed a confession stating that he had murdered the two women. Whitmore later said that he was beaten and coerced into signing it. Mann visited Whitmore in jail and was so convinced after talking to him that Whitmore wasn't guilty -- and that officials had ignored Whitmore's alibi that he had been 50 miles away at the time of the murder -- that he wrote the screenplay. After the film aired, Whitmore was set free.

Mann also created and was co-executive producer of the 1975-76 series "Medical Story" and received an Emmy nomination for the pilot of "Skag," a short-lived 1980 series starring Karl Malden as the foreman of a Pittsburgh steel mill.

Mann, though, generally concentrated on movies and miniseries for television. Among his other credits are "The Atlanta Child Murders," "Teamster Boss: The Jackie Presser Story" and "Sinatra," in which he is credited as Ben Goodman, and "King," a miniseries on the life of the Rev. Martin Luther King Jr., which Mann also directed.

The home he owned with his wife, Myra, burned down on the first day of production of "Indictment: The McMartin Trial," the HBO movie in which Mann examined the machinations of the judicial system in the controversial preschool molestation case. After the film aired in 1995, Mann said that "people seem . . . obsessed by [the trial]. I suppose they realize that they have watched and believed stories that were as incredible as the Salem witch hunt."

Mann is survived by his wife and a son. A memorial service will be held Sunday at 11 a.m. at Hillside Memorial Park in Los Angeles.

Μεσογειακό Φεστιβάλ Νέων Κινηματογραφιστών στη Λάρισα

Ξεκινούν (31/3) στη Λάρισα οι προφεστιβαλικές εκδηλώσεις του 16ου Μεσογειακού Φεστιβάλ Νέων Κινηματογραφιστών, που θα διαρκέσουν μέχρι τις 3/4, ενώ μέχρι τις 6/4 θα διεξαχθεί το κυρίως πρόγραμμα. Πιστό στην παράδοσή του να προσκαλεί προσωπικότητες του εγχώριου και διεθνούς κινηματογράφου, φέτος το φεστιβάλ υποδέχεται το «δεξί χέρι» σκηνοθετών - όπως οι Μπονιουέλ, Γκοντάρ, Μαλ, Οσιμα - τον Γάλλο σεναριογράφο Ζαν Κλοντ Καριέρ, τον οποίο θα τιμήσει με «Χρυσό Ιππο». Αναλόγως θα τιμηθεί και ο σκηνοθέτης Κώστας Φέρρης.

Στο Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα συμμετέχουν 17 ταινίες μικρού μήκους και 25 ταινίες στο Μεσογειακό Διαγωνιστικό. Την Ελλάδα στο διεθνές εκπροσωπεί η ταινία του Χάρη Σταθόπουλου «Ισόγειο», ενώ στο μεσογειακό «Το πέρασμα» του Γιάννη Κατσάμπουλα και το «Μπλουζ για τη Νέδη Ράιαν» του Κύπριου Χριστόφορου Ροδίτη.

Η Ιταλία θα τιμήσει την Ειρήνη Παπά

Ο πρέσβης της Ιταλίας στην Ελλάδα Τζιανπάολο Σκαράντε (Gianpaolo Scarante) θα παραθέσει δεξίωση προς τιμήν της διεθνούς φήμης ελληνίδας ηθοποιού Ειρήνης Παπά, κατά την διάρκεια της οποίας θα ανακοινωθεί επίσημα η βράβευσή της με το «Διεθνές Βραβείο για τον Πολιτισμό 2008» από την οργάνωση «Premio Roma».

Το βραβείο αυτό του «Premio Roma» έχει δοθεί σε μεγάλες προσωπικότητες, όπως σε Ποντίφηκες και στο Δήμαρχο της Ρώμης Βάτερ Βελτρόνι (Walter Veltroni).

Σε συνέντευξη τύπου που θα προηγηθεί της δεξίωσης,θα είναι παρούσα η Ειρήνη Παπά και ο Πρόεδρος του «Premio Roma» Άλντο Μιλεζι (Aldo Milesi). Ανακοίνωση της ιταλικής πρεσβείας στην Αθήνα αναφέρει ότι πρόκειται για μια αναγνώριση της Ιταλίας σε μια διάσημη εκπρόσωπο της Ελλάδας στο εξωτερικό για την πολύχρονη προσφορά της στον χώρο του πολιτισμού.

Πέθανε ο ηθοποιός Ρίτσαρντ Γουίντμαρκ

20th Century Fox

Ο Richard Widmark, αριστερά, με τον Victor Mature το 1947 στην ταινία "Kiss of Death."

Ο αμερικανός ηθοποιός Ρίτσαρντ Γουίντμαρκ--που είχε γνωρίσει τη δόξα από τον πρώτο του ρόλο, το 1947, στην ταινία "το σταυροδρόμι του θανάτου" όπου ερμήνευε το ρόλο ενός ψυχοπαθή δολοφόνου--πέθανε σήμερα σε ηλικία 93 ετών μετά από μακρά ασθένεια, μετέδωσαν τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης. Ο Ρίτσαρντ Γουίντμαρκ πέθανε στην κατοικία του στο Ρόξμπερι του Κονέκτικατ, ανακοίνωσε ή σύζυγος του Σούζαν Μπλάντσαρντ, την οποία επικαλείται η ιστοσελίδα της εφημερίδας New York Times στο διαδίκτυο.

20th Century Fox, via Photofest

Η αρχή μιας κινηματογραφικής καριέρας: ο Richard Widmark δίνει το μοιραίο σπρώξιμο στην Mildred Dunnock στην ταινία “Kiss of Death” (1947).

Ο Γουίντμαρκ είχε παίξει σε περίπου 70 ταινίες στην περίπου πενηντάχρονη καριέρα του, με προτίμηση στους ρόλους των κακών και των σκληρών. Η ερμηνεία του στο ρόλο του γκάνγκστερ Τόμι Αντο "στο σταυροδρόμι του θανάτου" του Χένρι Χαθαουέι, για την οποία είχε προταθεί για Όσκαρ, θα παραμείνει ο πλέον σημαντικός ρόλος της καριέρας του.

Chester Higgins Jr./The New York Times

Ο Richard Widmark στο διαμέρισμά του στο Manhattan το 2001.

Richard Widmark, Film’s Hoodlum and Flawed Hero, Dies at 93

By ALJEAN HARMETZ, The New York Times, March 27, 2008. Richard Widmark, whose movie debut as a giggling killer made him an overnight star, giving rise to an enduring Hollywood career playing a gallery of chilling hoodlums and flawed heroes, died Monday at his home in Roxbury, Conn. He was 93.

The start for a star: Richard Widmark about to give a fatal shove to Mildred Dunnock in “Kiss of Death” (1947). His death was announced on Wednesday by his wife, Susan Blanchard. His health had been declining since he fractured a vertebra in recent months, she said. Mr. Widmark first etched his name in film noir history in the 1947 gangster movie “Kiss of Death,” playing Tommy Udo, a snickering, psychopathic ex-convict seeking revenge against an informer (played by Victor Mature). In one indelible scene, he binds the squealer’s mother (Mildred Dunnock) in her wheelchair with a cord ripped from a lamp and shoves her down a flight of stairs to her death.

“The sadism of that character, the fearful laugh, the skull showing through drawn skin, and the surely conscious evocation of a concentration-camp degenerate established Widmark as the most frightening person on the screen,” the critic David Thomson wrote in “The Biographical Dictionary of Film.” [συνέχεια ΕΔΩ]

Φρανσουά Οζόν «Η πισίνα»

Ο Φρανσουά Οζόν είναι ο σκηνοθέτης του ψυχολογικού δράματος «Η πισίνα». Η Σάρα Μόρτον είναι μια διάσημη Βρετανίδα συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων. Κουρασμένη από τη ζωή στο Λονδίνο και ψάχνοντας την έμπνευση για το καινούριο της βιβλίο, δέχεται την πρόσκληση του Γάλλου εκδότη της να τη φιλοξενήσει στη βίλα του στη Νότια Γαλλία. Στο βίλα, όμως, θα πάει και η κόρη του εκδότη, μια χυμώδης και αισθησιακή νεαρή κοπέλα και θα ταράξει την ηρεμία της σχολαστικής, αλλά και δύστροπης συγγραφέα. Μια σειρά από γεγονότα, ανάμεσά τους και ένα φόνος, θα μπλέξουν επικίνδυνα την κατάσταση, μια κατάσταση που δε θα είναι άσχετη και με τη δημιουργική διαδικασία της Σάρα Μόρτον. Κεντρικά πρόσωπα της ταινίας είναι οι δύο γυναίκες που έχουν τελείως διαφορετικούς χαρακτήρες. Η μία είναι προχωρημένης ηλικίας, κομπλεξική και αλκοολική, η άλλη μια νεαρή απελευθερωμένη γυναίκα που δεν έχει κόμπλεξ. Οι διαφορές τους, όμως, αντί να τις χωρίσουν τις φέρνουν πιο κοντά. Παίζουν οι Σαρλότ Ράμπλινγκ, Λουντιβίν Σανιέ, Τσαρλς Ντανς και Μιρέιγ Μοσέ (Τετάρτη ΕΤ-1 24.00).

Αϊζενστάιν «Θωρηκτό Ποτέμκιν»

Το αριστούργημα του Αϊζενστάιν «Θωρηκτό Ποτέμκιν» θα προβληθεί από την Κινηματογραφική Λέσχη της ΕΤ-1. Επος σοβιετικής παραγωγής 1925. Στο Θωρηκτό «Ποτέμκιν», το πλήρωμα αρνείται να φάει το σκουληκιασμένο κρέας και ξεσηκώνεται. Πετούν τους αξιωματικούς στη θάλασσα, ένας ναύτης σκοτώνεται από αξιωματικό. Ο νεκρός εκτίθεται σε λαϊκό προσκύνημα στην Οδησσό. Η ανταρσία εξαπλώνεται στην πόλη. Η φρουρά πυροβολεί το άοπλο πλήθος στα σκαλιά του λιμανιού. Το «Ποτέμκιν» σαλπάρει και διασχίζει το στόλο.

Η ταινία γυρίστηκε για να τιμήσει τον ξεσηκωμό του 1905. Ο Αϊζενστάιν στηρίζεται στα γεγονότα και τα ξαναπλάθει με ερασιτέχνες. Ενα έπος όπου ο ρυθμός και η λυρική έξαρση πλάθουν μια κινηματογραφική προσωδία, μια πρωτοφανή οπτική ποίηση. Η ταινία ανήκει στον κύκλο των αριστουργημάτων της 7ης τέχνης. Η προβαλλόμενη κόπια είναι προϊόν αποκατάστασης και αναπαλαίωσης, υπό την εποπτεία του Σεργκέι Γιούτκεβιτς και έχει προικιστεί με μουσική του Ντιμίτρι Σοστακόβιτς (Παρασκευή, 28/3, ΕΤ-1 24.00).

Αντονι Μινγκέλα: ο θάνατος τον βρήκε στο χειρουργείο

Ο θάνατος βρήκε στο χειρουργείο τον «Αγγλο ασθενή» Ο βραβευμένος σκηνοθέτης Αντονι Μινγκέλα απεβίωσε χθες σε ηλικία 54 ετών από αιμορραγία στη διάρκεια επέμβασης

Ο Αντονι Μινγκέλα σε στιγμιότυπο από την τελετή των Οσκαρ το 1997 με το χρυσό αγαλματίδιο που κέρδισε για τον «Αγγλο ασθενή». Δεξιά, σκηνή από την ταινία του με τους Ρέιφ Φάινς και Ζυλιέτ Μπινός

ΑΡ/RΕΕD SΑΧΟΝ

Σε ηλικία 54 ετών πέθανε χθες ο βραβευμένος με Οσκαρ για τον «Αγγλο ασθενή» (1996) βρετανός σκηνοθέτης Αντονι Μινγκέλα. Την είδηση ανακοίνωσε η ατζέντισσά του Τζούντι Ντάις, η οποία- όπως μετέδωσε το Reuters- ανέφερε ότι αιτία θανάτου ήταν η ακατάσχετη αιμορραγία έπειτα από χειρουργική επέμβαση για την αντιμετώπιση καρκίνου. Γιος ιταλικής καταγωγής ιδιοκτητών βιομηχανίας παγωτού, ο Μινγκέλα γεννήθηκε το 1953 στο Νησί του Γουάιτ κοντά στις νότιες ακτές της Βρετανίας. Μετά τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο του Χαλ εργάστηκε ως καθηγητής Πανεπιστημίου, οπότε άρχισε να γράφει μουσική και θεατρικά έργα... [συνέχεια ΕΔΩ]

Anthony Minghella 1954-2008 (10 pictures)

Φεστιβάλ Οικολογικών Ταινιών στη Ρόδο

Πολλές εκπλήξεις θα έχει το 8ο Φεστιβάλ Οικολογικών Ταινιών στη Ρόδο, το οποίο παρουσιάστηκε χτες σε συνέντευξη Τύπου. Το φεστιβάλ δίνει νέα ερεθίσματα για να βλέπουμε τον κινηματογράφο διαφορετικά, γιατί φιλοξενεί ταινίες που δεν είναι στενά οικολογικές, αλλά που μιλούν για τον άνθρωπο και τη θέση του στην κοινωνία. Ετσι το οικολογικό πρόβλημα παίρνει νέα διάσταση. Το Φεστιβάλ αυτό θεωρεί ότι περιβάλλον είναι ό,τι περιβάλλει τον άνθρωπο.

Στη φετινή διοργάνωση, (έναρξη 24 Ιουνίου), θα προβληθούν σημαντικές ταινίες. Μερικές, ως σύνθεση και προβληματισμός είναι πρωτοποριακές. Θα υπάρχουν τέσσερα διαγωνιστικά τμήματα, κινηματογραφικά αφιερώματα και εκδηλώσεις για παιδιά στο πρόγραμμα Ecokids, που αγάπησαν οι μικροί κινηματογραφόφιλοι στη Ρόδο. Φέτος φιλοξενούνται δύο μεγάλα ονόματα του παγκόσμιου κινηματογράφου. Ο Λουί Μαλ, με μια διαρθρωμένη σε οκτώ μέρη ταινία του για την Ινδία, με κατάδυση σε αγροτικές περιοχές, θρησκευτικές και πολιτιστικές πτυχές της. Και ο Βέρνερ Χέρτζογκ, γνωστός στην Ελλάδα από το «Grizlyman», το περίφημο ντοκιμαντέρ του, αλλά και από τις πειραματικές και εξπρεσιονιστικές ταινίες του. Θα προβληθεί η τελευταία ταινία του, που γυρίστηκε στο Νότιο Πόλο, στο σταθμό Μακμέρντο.

Θα γίνει και αφιέρωμα στα 40χρονα από τον Μάη του '68, με ένα ντοκιμαντέρ του Ζαν-Λουί Μανιερόν, και την προφητική ταινία «Μέγαρα» του Γιώργου Τσεμπερόπουλου, τότε που ο κινηματογράφος ήταν ένα «όπλο» αντίστασης στη χούντα. Επίσης, ένα μικρό αφιέρωμα με τίτλο «Η ποίηση σε κίνηση», σε συνεργασία με το Τμήμα Γραφιστικής του ΤΕΙ Αθήνας και του ηλεκτρονικού περιοδικού «Poema». Με όλα αυτά και άλλα που επιφυλασσόμαστε να γράψουμε, θα γεμίσουν οι μέρες μας με εικόνες από όλο τον κόσμο, νέες εμπειρίες και ερεθίσματα για γόνιμες συζητήσεις με τους Ρόδιους που όλο και περισσότερο αγκαλιάζουν το Φεστιβάλ.

[Γιάννης ΦΡΑΓΚΟΥΛΗΣ, Ριζοσπάστης, 19/3/2008]

Τα Βραβεία του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης

Η Αλίντα Δημητρίου, παραλαμβάνοντας βραβείο

Το Σάββατο, στο «Ολύμπιον», ολοκληρώθηκε το 10ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης «Εικόνες του 21ου αιώνα», με απονομή των εξής βραβείων: Βραβείο στην ενότητα «Κοινωνία και Περιβάλλον»: «Για το νερό: άνθρωποι και κίτρινα μπιτόνια» του Ούντο Μάουερ. Βραβείο Διεθνούς Αμνηστίας στην ενότητα «Ανθρώπινα Δικαιώματα και πρόσωπα του φασισμού»: «Η τιμή της ζάχαρης» του Μπιλ Χέινι. Βραβείο Διεθνούς Ομοσπονδίας Κριτικών Κινηματογράφου (FIPRESCI) για ελληνική παραγωγή: «Οι εραστές της Αξού» του Νίκου Λυγγούρη. Βραβείο της Ομοσπονδίας για ξένη παραγωγή: «Να 'σαι σαν τους άλλους» του Tanaz Eshagian. Βραβείο ΕΡΤ: «Οι εραστές της Αξού» του Νίκου Λυγγούρη. Βραβείο Υπουργείου Μακεδονίας - Θράκης για την ενότητα «Πορτρέτα - ανθρώπινες διαδρομές»: «Ο καθρέφτης και το μαχαίρι» του Δημήτρη Βερνίκου.

Το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου απένειμε δύο ισότιμα βραβεία στις ταινίες μικρού μήκους: «Etel Adnan - Εξόριστες λέξεις» της Βουβούλας Σκούρα και «Αλεξ» των Αλέξανδρου Παπανικολάου - Εμιλυς Γιαννούκου και τέσσερα ισότιμα βραβεία στις ταινίες μεγάλου μήκους: «Ο τρίτος Τάκης» της Κατερίνας Πατρώνη, «Ο καθρέφτης και το μαχαίρι» του Δημήτρη Βερνίκου, «Οι εραστές της Αξού» του Νίκου Λυγγούρη και «Πουλιά στο βάλτο» της Αλίντας Δημητρίου.

Τέλος, δόθηκαν τέσσερα βραβεία κοινού: Ξένης παραγωγής άνω των 45΄: «Μέσ' απ' αυτά τα μάτια» της Χίλαρι Χελστάιν. Ξένης ταινίας κάτω των 45΄: «Η πόλη των γερανών» της Εύα Γουέμπερ. Ελληνικής ταινίας κάτω των 45΄: «The Archelon Bubble» του Ελευθέριου Φυλακτού. Ελληνικής ταινίας άνω των 45΄ λεπτών: «Πουλιά στο βάλτο» της Αλίντας Δημητρίου, η οποία παραλαμβάνοντας το βραβείο, τόνισε: «Αυτό το βραβείο δεν ανήκει σε μένα αλλά στην Αντίσταση. Το ότι υπάρχουμε τώρα εδώ είναι χάριν της Αντίστασης». Με την ευκαιρία να σημειωθεί ότι φιλοδοξία της «βετεράνου» του ελληνικού ντοκιμαντέρ Αλίντας Δημητρίου είναι να γυρίσει ντοκιμαντέρ για το ΔΣΕ και τη Μακρόνησο, με επίκεντρο, όπως και στα «Πουλιά στο βάλτο», τις γυναίκες αγωνίστριες.

«Αποτυχημένος» ο Δ. Εϊπίδης

Αποτυχημένο, υπερεκτιμημένο και δημιούργημα των δημοσιογράφων, χαρακτήρισε χθες τον διευθυντή του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης - Εικόνες του 21ου Αιώνα, Δημήτρη Εϊπίδη, ο πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών, Χάρης Παπαδόπουλος. Σε συνέντευξη Τύπου, που έδωσαν, τα μέλη της Εταιρείας, με αφορμή τον αποκλεισμό αρκετών από αυτούς από τη φετινή διοργάνωση, ξιφούλκησαν κατά του διευθυντή του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ, της διοίκησης του Φεστιβάλ Κινηματογράφου, αλλά και του υπουργείου Πολιτισμού, κάνοντας λόγο για «αυταρχισμό, αλαζονεία και απαξίωση των δημιουργών», ενώ ο κ. Εϊπίδης, που κλήθηκε να σχολιάσει τις δηλώσεις αυτές, απάντησε: «Δεν θα πω λέξη».

Οι σκηνοθέτες διαμαρτύρονται, επειδή πολλά ντοκιμαντέρ κόπηκαν και δεν προβάλλονται φέτος στο Φεστιβάλ, καθώς ο κ. Εϊπίδης εφαρμόζει τον κανονισμό, ο οποίος μειώνει στο 30% το ποσοστό συμμετοχής των ελληνικών ταινιών και προβάλλουν τα ντοκιμαντέρ αυτά σε ειδικές προβολές... [Μαρία Ριτζαλέου, Έθνος, 14/3/2008]

ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΑΦΕΑΣ. Αντρας μόνος ψάχνει...

Ενας άντρας στο κατώφλι της μέσης ηλικίας ζει τον απόλυτο εφιάλτη: απολύεται, χωρίζει με τη γυναίκα του και, σε μια ατέρμονη αναζήτηση ερωτικής συντρόφου, βρίσκεται εγκλωβισμένος σε μια παράλογη δίνη καταστάσεων με πρωταγωνίστριες γυναίκες διαφόρων τύπων και ηλικιών που παίζουν μαζί του. Ταυτόχρονα, βιώνει μερικά σουρεαλιστικά επαγγελματικά ραντεβού, και καταλήγει στην εντατική... Ονειρο ή πραγματικότητα;

Οκτώ χρόνια μετά την τελευταία του ταινία «Κάθε Σάββατο», ο Βασίλης Βαφέας επιστρέφει με «Γυναικείες συνωμοσίες» (από τις 27 του μηνός στα σινεμά) και «θύμα» τους έναν μεσήλικα που χάνει τα πάντα. Πρωταγωνιστές δύο θεατρικοί ηθοποιοί: ο Αλέξανδρος Τσακίρης και η Τζένη Σκαρλάτου (που απολαύσαμε στο θεατρικό «Σπιρτόκουτο»), και από τους νεότερους, η Φαίη Ξυλά και ο Νίκος Πουρσανίδης. Δεν θα μπορούσε βέβαια να λείπει σε ένα πέρασμα και ο ηθοποιός-φετίχ του Βαφέα: ο Κώστας Βουτσάς... [συνέχεια ΕΔΩ] [Της Ευάννας Βενάρδου, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 16/3/2008].

Τζορτζ Ρομέρο: το πρόσωπο του σινεμά τρόμου!

«Οι ταινίες τρόμου», λέει ο Τζορτζ Ρομέρο, «είναι ένας τρόπος να εξορκίζεις για λίγο τις μόνιμες φοβίες και τους συλλογικούς πανικούς που σε περιμένουν στην πραγματική ζωή»

Ανάσταση! Πριν από 40 χρόνια ακριβώς ένας πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης ερχόταν από το πουθενά για να αλλάξει με το ντεμπούτο του το πρόσωπο του μοντέρνου σινεμά τρόμου. Ηταν το 1968, χρονιά κοσμογονικών αλλαγών για την Αμερική και ο μόλις 28 ετών τότε Τζορτζ Ρομέρο προσπαθούσε να αποτυπώσει ρεαλιστικά σε φιλμ το εφιαλτικό ενδεχόμενο να ξυπνήσουν οι νεκροί.

Νεοϋορκέζος στην καταγωγή, ο Ρομέρο είχε αποφασίσει να εγκαταλείψει τις σπουδές του στο κολέγιο του Πίτσμπουργκ όπου φοιτούσε, όχι όμως και τη μουντή αυτή βιομηχανική πόλη, στην ύπαιθρο της οποίας επρόκειτο να γυρίσει την ταινία του. Ψάχνοντας απεγνωσμένα χρήματα, αποφάσισε με μόλις 100 χιλιάδες δολάρια που είχε συγκεντρώσει από ευκαιριακές δουλειές και συνδρομές φίλων, δανεικά μηχανήματα, ερασιτέχνες ηθοποιούς και ελάχιστες γνώσεις περί κινηματογράφου να υλοποιήσει ένα σενάριο για τη συγγραφή του οποίου είχε αφιερώσει αρκετά από τα ξενύχτια των πανεπιστημιακών του χρόνων... [συνέχεια ΕΔΩ]. [Του ΛΟΥΚΑ ΚΑΤΣΙΚΑ, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 16/3/2008].

Μισέλ Γκοντρί: «Πάντα με γοήτευαν τα σκουπίδια»

Από τα πετυχημένα, πρωτοποριακά μουσικά βίντεο που γύρισε για την Μπγιοργκ, ώς τις τρελές, ανεξάρτητες κωμωδίες που γύρισε στην Αμερική, ο Γάλλος, πρώην ντράμερ, Μισέλ Γκοντρί κατάφερε να δείξει το ξεχωριστό, διανθισμένο με σουρεαλιστικό χιούμορ, ταλέντο του. Φτάνει να θυμηθούμε ταινίες όπως «Η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού» (Οσκαρ σεναρίου), «Σε είδα στο όνειρό μου», «Η ανθρώπινη φύση», συχνά σε συνεργασία με τον σεναριογράφο Τσάρλι Κάουφμαν.

Με τη νέα του ταινία «Γύρισέ το μόνος», που είδαμε στο πρόσφατο Φεστιβάλ του Βερολίνου, συνεχίζει την κωμική, ανατρεπτική ματιά του: Ενας άντρας που, ύστερα από κάποιο ατύχημα, το μυαλό του μαγνητίζεται, καταστρέφει άθελά του όλα τα βίντεο σ' ένα βίντεο-κλαμπ. Για να ικανοποιήσουν μια πιστή πελάτισσα, αρχίζει με ένα φίλο του να ξαναγυρίζει τις ιστορίες των ταινιών σε δική τους βερσιόν: «Ρόμποκοπ», «Γκόστμπαστερς», «Rush Hour», κ.ά. Ευκαιρία για τρελά, σουρεαλιστικά γκαγκ, και ωραίες ερμηνείες από τους Τζακ Μπλακ, Μία Φάροου, Μος Ντεφ, Ντάνι Γκλόβερ... []συνέχεια ΕΔΩ] [Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 16/3/2/008].

Ο Ιντιάνα στα 65

[Της ΕΥΑΝΝΑΣ ΒΕΝΑΡΔΟΥ, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 16/3/2008]. Θα κάνει παγκόσμια πρεμιέρα στο ερχόμενο φεστιβάλ των Κανών ή δεν θα κάνει; Το ευρωπαϊκό φεστιβάλ, που ξεκινά στις 14 Μαΐου, δεν το έχει επιβεβαιώσει ακόμα. Οπως και να' χει, λίγες μέρες αργότερα, στις 22 Μαΐου, οι απανταχού θαυμαστές του Ιντιάνα Τζόουνς θα απολαύσουν και πάλι τον 65χρονο, αλλά πάντα γοητευτικό Χάρισον Φορντ στον ρόλο του πιο διάσημου αρχαιολόγου στο σελιλόιντ, δεκαεννέα χρόνια μετά την αναζήτηση για το Αγιο Δισκοπότηρο.

Κάτι οι επαγγελματικές υποχρεώσεις του παραγωγού Τζορτζ Λούκας, κάτι τα σενάρια που χώλαιναν (ο Λούκας απέρριπτε το ένα μετά το άλλο κι ας έφεραν αυτά τις υπογραφές δημιουργών όπως ο Σιάμαλαν, ο Στόπαρντ και ο Ντάραμποντ), τελικά η τέταρτη συνέχεια μας έρχεται πολύ καθυστέρημένα, αφού υποτίθεται πως θα βλέπαμε νέο Ιντιάνα Τζόουνς ήδη από τα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας... [συνέχεια ΕΔΩ]

ΚΕΝ ΛΟΟΥΤΣ: «Η κοινωνική πρόοδος είναι ένα τεράστιο ψέμα»

Ο καταξιωμένος άγγλος σκηνοθέτης στη νέα ταινία του στρέφει το βλέμμα στην εκμετάλλευση των μεταναστών που ζουν στις παρυφές ενός εχθρικού και αφιλόξενου Λονδίνου

[Ι. Ζουμπουλάκης, Το Βήμα, 16/3/2008]. Στην τελευταία ταινία του Κεν Λόουτς «Ενας ελεύθερος κόσμος...» («It's a free world...») η Αντζι (Κίρστον Γουόριν), μια γυναίκα χωρίς ιδιαίτερη μόρφωση και παιδεία αλλά δυναμική, έξυπνη, καπάτσα και φιλόδοξη, αποφασίζει να γίνει αφεντικό του εαυτού της στήνοντας ένα γραφείο ανεύρεσης εργασίας για μετανάστες στο σύγχρονο Λονδίνο. Το γραφείο λειτουργεί σε μια διαφορετική πραγματικότητα και με «ανορθόδοξους» κανόνες. Η εργασία πωλείται φτηνά και οι νόμοι θεσπίζονται για να καταργούνται. Η Αντζι και η συνεργάτιδά της αντιπροσωπεύουν ένα σημείο των καιρών μας: τη δελεαστική ιδέα να βγάλεις όσο το δυνατόν περισσότερα χρήματα, ανεξάρτητα από τις συνέπειες. Οι οποίες βέβαια υπάρχουν...

Ιδού ο... «Ελεύθερος κόσμος...» της ταινίας του Λόουτς: ο κόσμος των ταλαιπωρημένων μειονοτήτων, μεταναστών από κάθε σημείο του πλανήτη, ανθρώπων αναγκασμένων να προσφέρουν εργασία για ένα κομμάτι ψωμί (αν το πάρουν κιόλας) και να ζουν σε τρώγλες στις παρυφές ενός εχθρικού και αφιλόξενου Λονδίνου· του Λονδίνου εκείνου που δεν θα επισκεφθούν ποτέ τουρίστες. Είναι ένας κόσμος που ο Λόουτς κοιτάζει με συμπάθεια αλλά και με το ψυχρό μάτι του κριτικού απέναντι σε ένα σύστημα αλόγιστης κοινωνικής αδικίας.

Ο Κεν Λόουτς ανήκει στους σκηνοθέτες που όταν δίνουν συνέντευξη μιλούν έτσι όπως γυρίζουν ταινίες: εν προκειμένω ο χαμηλός τόνος της φωνής και η λιτότητα και ακρίβεια του λόγου είναι τα χαρακτηριστικά του. Δεν του λείπει ο χιούμορ (κάποια στιγμή αποκάλεσε την πολιτική του Τόνι Μπλερ «The Blair Witch Project»), αλλά σίγουρα ποτέ δεν θα γύριζε μια κωμωδία... [συνέχεια ΕΔΩ].

Η τρομερή ενηλικίωση των αδελφών Κοέν

Ο φετινός τους θρίαμβος, με το «Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους», σηματοδοτεί την κορυφή της καλλιτεχνικής τους διαδρομής

[The Observer, Η Καθημερινή, 16/3/2008]. Πριν από δέκα χρόνια, σε ένα άρθρο στο New Yorker με τίτλο «Τα έξυπνα πουλιά», η κριτικός Ντάφνι Μέρκιν κατακεραύνωνε τους αδελφούς Κοέν για την «καθυστερημένη ηθική ανάπτυξή» τους. Ολη η ευφυΐα και η δεξιοτεχνία τους, έγραψε, «δεν μπορούν να ισοφαρίσουν την αίσθηση κενού στις ταινίες τους. Αν δεν βρουν τον τρόπο να αφήσουν λίγο την πραγματική ζωή να μπει μέσα, ο Τζόελ και ο Ιθαν Κοέν θα φαίνονται κάπως καθηλωμένοι - στο επίπεδο των πιο έξυπνων παιδιών της τάξης».

Δεν ήταν καινούργια κριτική αυτή. Πολλοί άλλοι έλεγαν παρόμοια πράγματα για το ντουέτο συγγραφέων - παραγωγών - σκηνοθετών από τον καιρό του φιλμ «Μόνο αίμα», που ήταν το εκπληκτικά πρώιμο ντεμπούτο τους το 1984. Σε εκείνη η ταινία, φόρο τιμής στη διφορούμενη δυναμική του συγγραφέα Τζέιμς Μακέιν, επέδειξαν μια οξύτατη αίσθηση της αμερικανικής καθομιλουμένης. Ηταν επίσης μια ταινία στιλπνή, στεγνή σαν σκόνη και αφοπλιστικά ειρωνική... [συνέχεια ΕΔΩ].

Οι Αμερικανοί αναζητούν νέα ταλέντα

Τα στούντιο καλούν για συνεργασία σκηνοθέτες που έχουν ξεχωρίσει σε διεθνή φεστιβάλ

[Του Παναγιώτη Παναγόπουλου, Η Καθημερινή, 16/3/2008]. Η πιο σημαντική κινηματογραφία του κόσμου αναζητεί νέες δυνάμεις και έμπνευση σε πρόσωπα που έχουν δείξει το ταλέντο τους και τη δυνατότητα να δημιουργήσουν κινηματογραφικά έργα, τα οποία θα διαφέρουν και θα αφορούν το κοινό. Και το αμερικανικό σινεμά, έπειτα από τους νέους σκηνοθέτες του ανεξάρτητου κινηματογράφου, στρέφεται πλέον σε δημιουργούς από άλλες χώρες, ώστε να δώσει στις ταινίες του, τα προϊόντα της κινηματογραφικής βιομηχανίας, μια νέα διαφορετική ματιά. Από την εποχή του Εριχ φον Στρόχαϊμ και του Μπίλι Γουάιλντερ ο αμερικανικός κινηματογράφος βασιζόταν στην έμπνευση ξένων σκηνοθετών, προκειμένου να προχωρήσει και να παράξει ταινίες με διαφορετική αισθητική και αντίληψη για τα πράγματα. Τα τελευταία χρόνια, το κάλεσμα των στούντιο προς σκηνοθέτες που έχουν ξεχωρίσει σε διεθνή φεστιβάλ ή στην ευρωπαϊκή κυρίως αγορά, είναι πολύ πιο συχνό. Ακόμη και όταν καλούνται να ξαναγυρίσουν τη δική τους ταινία... [συνέχεια ΕΔΩ].

ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ: Αφουγκράζονται την ελληνική κοινωνία

Τρεις γνωστοί ξένοι, προσκεκλημένοι του φετινού 10ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ, μιλούν στην «Κ» για την εγχώρια παραγωγή

[Της Μαρίας Κατσουνάκη, Η Καθημερινή, 16/3/2008]. Ο 30χρονος Κινέζος σκηνοθέτης Γιανγκ Τσανγκ υπέγραψε μία από τις πιο ενδιαφέρουσες ταινίες του φετινού 10ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ, που ολοκληρώθηκε χθες: «Ανεβαίνοντας τον Γιανγκτσέ», ο τίτλος του και θέμα του ένα αμφιλεγόμενο σύμβολο του κινεζικού οικονομικού θαύματος. Το μεγαλύτερο υδροηλεκτρικό φράγμα στην ιστορία, τα «Τρία φαράγγια», θα εκτοπίσει εκατομμύρια Κινέζους από τις κατοικίες τους για να μπορέσει να ολοκληρωθεί. Το κινεζικό όνειρο του 21ου αιώνα περιλαμβάνει μια ανησυχητική και καθόλου φωτεινή πλευρά. Ο νεαρός σκηνοθέτης, που ζει στον Καναδά, πάλευε 4 χρόνια για να το ολοκληρώσει. Στην έναρξη του ντοκιμαντέρ, μια φράση του Κομφούκιου: «Με τρεις τρόπους κατακτούμε τη σοφία: ο στοχασμός είναι η ευγενέστερη μέθοδος, η μίμηση η ευκολότερη και η εμπειρία η πιο πικρή». Ο θεατής ενός φεστιβάλ ντοκιμαντέρ έρχεται αντιμέτωπος και με τα τρία βήματα. Παρακολουθεί ιστορίες αυθεντικές που οδηγούν στον στοχασμό, εύκολες απομιμήσεις που τις αφήνει πίσω του μόλις πέσουν οι τίτλοι του τέλους και ντοκιμαντέρ – εμπειρίες που αλλάζουν το βλέμμα του απέναντι στον κόσμο. Το κοινό μιας διεθνούς συνάντησης με ταινίες ντοκιμαντέρ διαφέρει κάπως από εκείνο ενός κινηματογραφικού φεστιβάλ. Τα ντοκιμαντέρ δεν έχουν σταρ, σπανίως φιλοδοξούν να ψυχαγωγήσουν, στόχος τους, κυρίως, είναι να ανοίξουν διάλογο με την πραγματικότητα που μας περιβάλλει ή που βρίσκεται μέσα μας... [συνέχεια ΕΔΩ]

Ξένος, ο μεγάλος πρωταγωνιστής

Η «Διόρθωση» είναι η πιο πρόσφατη από τις ταινίες με θέμα τον ρατσισμό στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα

[Του Δημήτρη Μπούρα, Η Καθημερινή, 16/3/2008]. Παραμονές της εθνικής μας εορτής θα κάνει πρεμιέρα στην Αθήνα η «Διόρθωση» του Θάνου Αναστόπουλου. Είναι μια ταινία με άριστες διαπιστεύσεις: Εδρεψε θετικές κριτικές στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης τον περασμένο Νοέμβριο, συμμετείχε στο Forum της πρόσφατης Μπερλινάλε και επιλέχθηκε από το MOMA της Νέας Υόρκης για το πρόγραμμα ενός φεστιβάλ με τίτλο New Directors / New films.

«Διορθώνοντας» τη θολή κινηματογραφική μας εικόνα στο εξωτερικό, η ταινία πραγματεύεται την ξενοφοβία και τον ακραίο ρατσισμό στη σύγχρονη Ελλάδα. Το σενάριο συνδέει τη μυθοπλασία της με ένα αληθινό περιστατικό (τη δολοφονία ενός Αλβανού φιλάθλου από Ελληνες χούλιγκαν τη βραδιά της ήττας της Εθνικής μας ομάδας ποδοσφαίρου και πρωταθλήτριας Ευρώπης, στα Τίρανα) και στη συνέχεια περιστρέφεται γύρω από ένα προσωπικό, σχεδόν υπαρξιακό δράμα. Το κεντρικό πρόσωπο, ο Ελληνας δολοφόνος του Αλβανού, αποφυλακίζεται και περιπλανιέται αποξενωμένος στους δρόμους της Αθήνας, σαν ένας άνθρωπος δίχως πατρίδα. Η «Διόρθωση» είναι η τελευταία μιας σειράς ελληνικών ταινιών που έχουν ως θέμα τους την αμηχανία, τη σπασμωδική αντίδραση και την εσωστρέφεια της σύγχρονης Ελλάδας απέναντι στον ξένο... [συνέχεια ΕΔΩ]

Φραντσέσκο Ρόζι «Λάκι Λουτσιάνο»

Με το θέμα της μαφίας, ένα από τα αγαπημένα του θέματα, καταπιάνεται στην κοινωνική ταινία «Λάκι Λουτσιάνο», ο σημαντικός Ιταλός σκηνοθέτης Φραντσέσκο Ρόζι. Σκοπός του σκηνοθέτη είναι να καταδείξει τη σχέση της μαφίας με την εξουσία και να αποκαλύψει τη διαφθορά που υπάρχει στα ανώτερα πολιτικά στρώματα. Η κάμερά του παρακολουθεί με επιμονή και λεπτομέρεια τον αινιγματικό Ιταλό μαφιόζο Λουτσιάνο από τη στιγμή του επαναπατρισμού του στην Ιταλία, και επιπλέον, το ρόλο που πρόκειται να παίξει στα πολιτικά πράγματα της μεταπολεμικής Ιταλίας. Ταυτόχρονα, ο Ρόζι τονίζει το ρόλο της Αμερικής και τη σχέση της με τη μαφία. Παίζουν: Τζιαν Μαρία Βολοντέ, Ροντ Στάιγκερ, Τσαρλς Σιρακούζα (Κυριακή, 16/3, ΕΤ - 1, 21.10)

Πτυχές κοινωνικής «κόλασης»

Σε ταινίες όπως αυτές που αναφέρουμε, κυρίαρχη θέση κατέχει το πολιτικό μήνυμα. Στο Τμήμα Ανθρώπινα Δικαιώματα του Φεστιβάλ συμμετείχαν η νορβηγική ταινία των Γκαρντ Αλεξάντερ Αντρέασεν - Σιγκρούν Νόρντερβαλ «Ατιμασμένη», που αφορά σε μια Πακιστανή που θεωρήθηκε υπεύθυνη για την έχθρα μεταξύ μιας πλούσιας και μιας φτωχής οικογένειας, στην οποία ανήκε η γυναίκα. Το τοπικό συμβούλιο των φατριών τιμώρησε τη γυναίκα με βιασμό. Η γυναίκα αρνήθηκε την κατηγορία, ξεκίνησε δικαστικό αγώνα και το θέμα έφτασε στις διεθνείς οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Η ρουμανική ταινία της Αντίνα Πιντιλίε «Μη με παρεξηγήσεις» αναφέρεται στους τροφίμους ενός ψυχιατρικού ασύλου. Γενικά και κοντινά πλάνα αποστασιοποιούν το θεατή. Η ταινία αυτή, με πρωταγωνιστές ερασιτέχνες, μπορεί να χαρακτηριστεί ντοκιμαντέρ επειδή αναφέρεται σε πραγματικό γεγονός. Πάντως θα μπορούσε να είναι και εξαιρετική ταινία μυθοπλασίας.

Τέλος ο «Παράδεισος - τρία ταξίδια στον κόσμο μας», της Φινλανδής Ελίνα Χιρβόνεν, έχει θέμα τους λαθρομετανάστες στην Ευρώπη. Θέμα που γίνεται μια εξαιρετικής κινηματογραφικής αφήγησης ταινία, χωρίς να χάνει το πολιτικοκοινωνικό του μήνυμα, ιδιαίτερα όταν η φωνή off, πάνω στις εικόνες λαθρομεταναστών, η φωνή του πατέρα που μιλά για τον αποχωρισμό από το παιδί του και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει, έρχεται σε αντίστιξη με τις εικόνες. (Του ΓΙΑΝΝΗ ΦΡΑΓΚΟΥΛΗ, Ριζοσπάστης, 15/3/2008)

ΣΤΟΝ ΔΑΝΑΟ: Αφιέρωμα στον Ινγκμαρ Μπέργκμαν

Δεκαεννέα ταινίες μεγάλου μήκους και μία μικρού με την υπογραφή του σουηδού σκηνοθέτη Ινγκμαρ Μπέργκμαν πρόκειται να προβληθούν από την Πέμπτη 20 ως την Τετάρτη 26 Μαρτίου στον Δαναό (λεωφ. Κηφισιάς και Πανόρμου). Ο Μπέργκμαν σκηνοθέτησε περισσότερες από 50 ταινίες και έφερε τον άνθρωπο στο επίκεντρο της Εβδομης Τέχνης. Γεννημένος στην Ουψάλα της Σουηδίας το 1918 άρχισε την καριέρα του στο θέατρο και το 1944 έγραψε το πρώτο σενάριο για την «Τρέλα» του Αλφ Σιόμπεργκ . Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του έγινε την επόμενη χρονιά με την «Κρίση» και η παγκόσμια αναγνώριση ήρθε με τα «Χαμόγελα καλοκαιρινής νύχτας», χιουμοριστική μελέτη στον έρωτα. Λίγο αργότερα ο Μπέργκμαν καταξιώθηκε ως μετρ της κινηματογραφικής γλώσσας με το δράμα φαντασίας «Η έβδομη σφραγίδα».

[Η ΕΒΔΟΜΗ ΣΦΡΑΓΙΔΑ. Η περίφημη σκηνή με το σκάκι. Ο Ιππότης και ο Θάνατος...]

Εκτός από τις τρεις παραπάνω ταινίες θα προβληθούν επίσης οι «Πηγή των παρθένων», «Περσόνα», «Πάθος», «Αγριες φράουλες», «Σιωπή», «Ολες αυτές οι γυναίκες», «Ο άνθρωπος με τα δύο πρόσωπα», «Μέσα από τον σπασμένο καθρέπτη», «Ωρα του λύκου», «Καλοκαίρι με τη Μόνικα», «Φθινοπωρινή σονάτα», «Μαγεμένος αυλός», «Κραυγές και ψίθυροι», «Μετά την πρόβα», «Stimulantia: Ντάνιελ» (επεισόδιο σπονδυλωτής ταινίας), η κινηματογραφική εκδοχή της τηλεοπτικής μίνι σειράς «Σκηνές από έναν γάμο» και το μικρού μήκους ντοκυμαντέρ του «Το πρόσωπο της Κάριν». Οι διοργανωτές εξασφάλισαν επίσης τα ντοκυμαντέρ «Η φωνή του Μπέργκμαν», «Ιngmar Βergman; Ιntermezzo» που αναφέρονται στον σκηνοθέτη.

Το αφιέρωμα προέκυψε από τη συνεργασία της σουηδικής πρεσβείας στην Αθήνα και του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Νύχτες Πρεμιέρας.

ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ: «Σοδειά» εξαιρετικών ταινιών

«Πουλιά στο βάλτο», ντοκιμαντέρ της Αλίντας Δημητρίου για τη γυναίκα στην ΕΑΜική Αντίσταση

[Του ΓΙΑΝΝΗ ΦΡΑΓΚΟΥΛΗ, Ριζοσπάστης, 14/3/2008]

Οταν υπάρχει «σοδειά» εξαίρετων ταινιών-ντοκιμαντέρ, είναι επόμενο να χαίρεται ο θεατής τους. Θα ξεκινήσουμε με την πολύ καλή τουρκική ταινία «Προς παραδειγματισμό», του Νετζατί Σενμέζ. Μια ταινία-«μελέτη» για την αισθητική του ντοκιμαντέρ. Το θέμα της είναι οι καταδικασμένοι σε θάνατο στην Τουρκία. Μια στοίβα παπουτσιών των ήδη εκτελεσμένων, που όλο μεγαλώνει. Ο σκηνοθέτης από την πρώτη σκηνή μπαίνει στο θέμα και αρχίζει την αφήγησή του με εικαστικό τρόπο. Τρόπο, που χρησιμοποιεί και με συνεντεύξεις. Προσπαθεί να είναι αντικειμενικός, παρά την εμφανή υποκειμενική ματιά του. Μ' αυτή τη διπλή ντοκιμαντερίστικη αφήγηση, το θέμα, το μήνυμα και η αισθητική παντρεύονται αρμονικά.

Στην ταινία της Αλίντας Δημητρίου «Πουλιά στο βάλτο» έχουμε διαφορετικό τρόπο αφήγησης. Θέμα της είναι γυναίκες της Εθνικής Αντίστασης. Οι μαρτυρίες είναι συγκλονιστικές. Η σκηνοθέτις μπαίνει προοδευτικά στο θέμα και το εξετάζει με πάθος. Η γυναίκα με τον εθνικοαπελευθερωτικό αντιστασιακό αγώνα της κερδίζει μια ισότιμη με τον άνδρα θέση, πράγμα που δεν της αναγνώριζε η ελληνική κοινωνία. Το πολιτικό μήνυμα της ταινίας βάζει τα πράγματα στη θέση τους.

Η Βουβούλα Σκούρα, με την ταινία «Ετέλ Αντναν, εξόριστες λέξεις», παντρεύει έξοχα το λόγο με την εικαστική δημιουργία. Θέμα της είναι η ελληνικής καταγωγής Λιβανέζα ποιήτρια. Το θέμα είναι «πιασάρικο», όμως η Σκούρα ξεφεύγει από τις εύκολες συναισθηματικές εξάρσεις. Με πολύ όμορφο εικαστικό τρόπο μεταφράζει τις λέξεις σε εικόνες. Τα ποιήματα γίνονται εικόνες και έτσι αυτή η μορφή τέχνης γίνεται λαϊκή, μπαίνει στην καθημερινότητα, κερδίζει τη θέση που της αξίζει.

Η ταινία του Μανώλη Δημελλά «Live and let live», που αναφέρεται στην κρατική βία του απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική, έχει επίκεντρο έναν Ελληνα, τον Δημήτρη Τσαφέντα, ο οποίος δολοφόνησε τον πρωθυπουργό της χώρας. Στην ταινία γίνεται έντονη και εύστοχη κριτική στο καθεστώς και την κοινωνία του απαρτχάιντ.

Γιορτή των «κομμένων» στο «Φιλίπ»

Οχι μόνο δεν πτόησε κινηματογραφιστές και κοινό η δίωρη διακοπή του ρεύματος στην προβολή των αποκλεισμένων από το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης ταινιών στο «Σινέ Φιλίπ», αλλά αποτέλεσε και ευκαιρία για αυτοσχέδιο δρώμενο. Στις 12/3, βραδιά ολοκλήρωσης της Γιορτής Ντοκιμαντέρ, που οργάνωσαν οι κομμένοι σκηνοθέτες, κάτω από τα φώτα ασφαλείας, ενισχυμένα με κεράκια φουαγιέ, την κατάσταση διασκέδασε ο σκηνοθέτης Αγγελος Σπάρταλης, με μαντινάδες και, εκτός προγράμματος, προβολή ενός μονόλεπτου ντοκιμαντέρ.

Στη λήξη της γιορτής παραβρέθηκε η βουλευτής του ΚΚΕ, Εύα Μελά, η οποία ενημέρωσε τους δημιουργούς για την κατάθεση Ερώτησης του Κόμματος αναφορικά με τα προβλήματα του ελληνικού ντοκιμαντέρ και ειδικότερα με τις αρνητικές εξελίξεις στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Η βραδιά έκλεισε με προβολή της επίσης κομμένης από το Φεστιβάλ ταινίας του Αντρέα Θωμόπουλου «Για τη Μήδεια του Ευριπίδη».

Εκ μέρους του «Νεανικού Πλάνου», ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους, σκηνοθέτης Δημήτρης Σπύρου, ανακοίνωσε ότι πολλοί θεατές και σκηνοθέτες που συμμετείχαν στη «Γιορτή Ντοκιμαντέρ» ζήτησαν να καθιερωθεί, σε ετήσια βάση, βδομάδα ντοκιμαντέρ στο «Φιλίπ».

ΠΕΘΑΝΕ Ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΚΑΖΑΝ

Χτυπημένος από τον καρκίνο, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 74 ετών, ο ηθοποιός Βαγγέλης Καζάν, μια από τις πιο χαρακτηριστικές φυσιογνωμίες του νέου ελληνικού κινηματογράφου.

Ο Βαγγέλης Καζάν γεννήθηκε στο Ναύπλιο το 1938. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Κωστή Μιχαηλίδη και η πρώτη του εμφάνιση στο θέατρο έγινε το 1960 με το έργο Ριχάρδος ο Γ' στο Εθνικό Θέατρο. Στη δεκαετία του '60 εργάστηκε στο θίασο των Ηνωμένων Καλλιτεχνών της Νέας Ιωνίας αλλά και σε άλλους θιάσους.

Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε το 1953 στην ταινία Από έξι μείναμε δύο και ακολουθούσησαν πολλές άλλες. Το 1972 απέσπασε το βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για το ρόλο του στην ταινία Θίασος, του Θ.Αγγελόπουλου.

Εμφανίστηκε σε πολλές ταινίες μικρού μήκους, μεταξύ των οποίων και η σουηδική του Ολιβιέρ Βαχμάν Η αδελφή μου μιλάει ελληνικά. Στην τηλεόραση συμμετείχε στις σειρές Χατζηεμμανουήλ, Η αγάπη της γάτας, Επισκέπτης της ομίχλης.

Η κηδεία του Βαγγέλη Καζάν θα γίνει στις 10:30 το πρωί της Τετάρτης από το Νεκροταφείο Σχιστού.

LiveAndLetLive

Δημήτρης Τσαφέντας: Ένα οδοιπορικό στην πολυτάραχη ζωή του

Μια άγνωστη πτυχή της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας φέρνει στο φως το ντοκιμαντέρ LiveAndLetLive, που προβάλλεται φέτος στο 10 Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.

Το έργο του Μανώλη Δημελλά αποτελεί ένα οδοιπορικό στη ζωή του Δημήτρη Τσαφέντα, του ανθρώπου, ο οποίος το 1966 δολοφόνησε τον πρωθυπουργό της Νότιας Αφρικής, «αρχιτέκτονα του Άπαρτχαϊντ», Χέντρικ Φερβούντ, βάζοντας τη χώρα στον δρόμο, που αργότερα οδήγησε στην απελευθέρωση του Νέλσον Μαντέλα.

Τα κίνητρα της δολοφονίας παραμένουν μέχρι σήμερα αδιευκρίνιστα. Ο ίδιος ο Μίμης Τσαφέντας δεν δικάστηκε ποτέ ουσιαστικά για το έγκλημά του, έζησε τα επόμενα χρόνια του στις φυλακές υψίστης ασφαλείας της Πρετόριας και πέθανε ξεχασμένος σε ψυχιατρική κλινική το 1999.

Το LiveAndLetLive φιλοδοξεί να φέρει σε επαφή το κοινό της Θεσσαλονίκης με μια πιο ενδιαφέρουσες και δραματικές πολιτικές δολοφονίες της σύγχρονης ιστορίας.

Συμμετέχει στο επίσημο πρόγραμμα του φετινού Φεστιβάλ, στην Ενότητα «Η καταγραφή της μνήμης» και μεταφέρεται στην κινηματογραφική αίθουσα Φρίντα Λιάππα την Τετάρτη 12/3 στις 18:00 και την Παρασκευή 14/3 στις 18:30 , στην αίθουσα Τώνια Μαρκετάκη.

«Αν λησμονήσουμε τις αξίες μας, αν ξεχάσουμε τι πάει να πει άνθρωπος, αν κρίνουμε τον διπλανό μας από το χρώμα, από τη μυρωδιά ή από το αν μας μοιάζει ή όχι, τότε άνθρωποι σαν τον Μίμη Τσαφέντα θα αλλάζουν την ιστορία σαν θεοί και εμείς θα αναρωτιόμαστε ήταν τρελός ή ήρωας;»

• Δείτε το TO TRAILER στο: http :// www . youtube . com / watch ? v = gSUodMN 3 Hes
  http :// tdf . filmfestival . gr / default . aspx ? lang = el - GR & loc =3& page =697& SectionID =17& MovieID =78 site του Φεστιβάλ ντοκ. Θεσσαλονίκης.

Μια ενδιαφέρουσα πτυχή στη μακρά ιστορία του απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική, ο "μαύρος" πληθυσμός της οποίας υπέφερε για πολλά χρόνια. Ωστόσο, το αξιοσημείωτο είναι ότι ένας ελληνικής καταγωγής, δηλ. ο Τσαφέντας, ουσιαστικά έδωσε το σύνθημα για το γκρέμισμα ενός συστήματος που αποτέλεσε μια μαύρη κηλίδα στη σύγχρονη "πολιτισμένη" ανθρωπότητα, αφού οι επιπτώσεις του απαρτχάιντ τυράννησαν πολλές γενιές Νοτιοαφρικανών. Η αποτύπωση αυτού του ιστορικού γεγονότος, της δολοφονίας του "αρχιτέκτονα" του απαρτχάιντ, του λευκού πρωθυπουργού Φερβούντ, τουλάχιστον στο ελληνικό κοινό αποκαλύπτει άγνωστα περιστατικά.

Mel Gibson: Παλεύει να νικήσει το αλκοόλ!

Mel Gibson, who made worldwide news by unleashing an anti-Semitic tirade during his July 2006 arrest for drunk driving, is no longer under court supervision. A Los Angeles Superior Court judge, Lawrence Mira, told the 52-year-old Oscar- winning actor this week that he had completed the requirements of his no- contest plea and was not required to make further progress reports to the court. For the past year, Gibson has regularly attended required Alcoholics Anonymous meetings, a court official said. He remains on probation for about another 18 months, the official said. Gibson has apologized repeatedly for his remarks.

Όλο συγνώμες ζητεί ο Μελ Γκίμπσον και στο τέλος δεν θα τον ακούει κανείς. Δεν ξέρει ότι τα ποτά και τα ξενύχτια έχουν κλείσει τα καλύτερα τα σπίτια;

Η τρελούτσικη Marion Cotillard...

Marion Cotillard of France won the best actress prize for her portrayal of Edith Piaf at the British Academy Film Awards, while the literary tearjerker "Atonement" was named best picture. The night's biggest surprise was the success of the Piaf film "La Vie en Rose," which took four prizes - music, costume design, makeup and the acting award for Cotillard.

Ντοκιμαντέρ: τέχνη ή μαρτυρία;

Joris Ivens

Ο Γιόρις Ιβενς [JORIS IVENS] και ο Μάικλ Μουρ είναι και οι δύο ντοκιμαντερίστες. Ο πρώτος, απών πλέον, ένας από τους κορυφαίους εκπροσώπους, ποιητής του είδους. Ο δεύτερος, βραβευμένος με Οσκαρ ισχυρός (αν λάβει κανείς υπόψη την απήχηση των ταινιών του) αντίπαλος του Τζορτζ Μπους. Δημιουργός υπεράνω πάσης υποψίας, ο πρώτος. Σταρ, πολιτικά στρατευμένος και αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, ο δεύτερος. Τι σχέση έχουν οι λεπταίσθητες φορμαλιστικές ασκήσεις του Ιβενς με τους ακραιφνώς καταγγελτικούς τόνους του Μουρ; Ο Ιβενς έφυγε από την πατρίδα του την Ολλανδία και ταξίδευε στα πέρατα του κόσμου για να υπηρετήσει το ανθρωπιστικό και κοινωνικό ιδεώδες του. Ο Μουρ για το «Φαρενάιτ 9/11» συνεργάστηκε με δημοσιογράφους που βρίσκονταν στο Ιράκ. Στηρίχτηκε σε επίσημες αναφορές του Πενταγώνου και σε μυστικά έγγραφα που έφτασαν στα χέρια του ύστερα από εντατική έρευνα για να αποδείξει ότι αυτός ο πόλεμος είναι βρώμικος και κατασκευασμένος.

Michael Moore

Ανάμεσα στους δύο ποιον θα προτιμήσουμε; Ρητορικό το ερώτημα. Κρίνουμε το μέσο ή την κινηματογραφική γλώσσα; Το θέμα ή τη γραφή; «Η ποικιλία είναι μεγάλη και τα ερωτήματα αυτά έχουν απαντηθεί στο εξωτερικό εδώ και χρόνια. Μόνο εδώ σέρνονται ακόμη, σε αυτή τη χώρα με το απόλυτο κενό της ακαδημαϊκής εκπαίδευσης και την έλλειψη θεωρητικής κατάρτισης», ξεσπαθώνει φίλος σκηνοθέτης. Η ρήξη που έχει δημιουργηθεί ανάμεσα στον διευθυντή του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και μερίδα Ελλήνων σκηνοθετών (με αφορμή την αυστηρή και αυθαίρετη, όπως υποστηρίζουν οι επιτιθέμενοι, επιλογή των ελληνικών ντοκιμαντέρ για το επίσημο πρόγραμμα της φετινής διοργάνωσης – «αποκλεισμό» τον ονομάζουν) έχει και μια ενδιαφέρουσα αισθητική - υφολογική σύγκρουση. Είναι ντοκιμαντέρ το δημοσιογραφικό ρεπορτάζ; Οχι, υποστηρίζουν οι ενάντιοι. Ναι, δηλώνει ευθαρσώς ο διευθυντής... [Αναγνώσεις, Tης Μαριας Κατσουνακη, Η Καθημερινή, 9/3/2008]

Βασίλης Γεωργιάδης «Τα κόκκινα φανάρια»

Ο Βασίλης Γεωργιάδης υπογράφει τη σκηνοθεσία της αξιόλογης ελληνικής ταινίας «Τα κόκκινα φανάρια». Το σπίτι με τα κόκκινα φανάρια βρίσκεται στην Τρούμπα του Πειραιά. Σ' αυτό ζουν κι εργάζονται πέντε γυναίκες: Η Ελένη, μια κοπέλα που μεγάλωσε στις όχθες του Δούναβη και σπούδασε γλυπτική στο Βουκουρέστι, αλλά η λαίλαπα του πολέμου την έφερε στην Ελλάδα, η Μαίρη που ερωτεύεται παράφορα ένα ξανθό αγόρι το οποίο μαζί της γνώρισε για πρώτη φορά τον έρωτα, η Μαρίνα, η αποκαλούμενη «πριγκίπισσα», άβουλη στα χέρια του αδυσώπητου πάτρωνά της, η Αννα μάνα ενός παιδιού και η Μυρσίνη, μια νεοφώτιστη πόρνη. Σε λίγο θα κλείσουν όλα τα σπίτια της Τρούμπας προς μεγάλη απογοήτευση των πατρώνων τους. Παίζουν: Τζένη Καρέζη, Μαίρη Χρονοπούλου, Γιώργος Φούντας, Μάνος Κατράκης, Αλεξάνδρα Λαδικού, Δέσπω Διαμαντίδου (Τρίτη, 11/3, ΕΤ-1, 00.05).

Πανδώρα Μουρίκη: «Ντίκος Βυζάντιος - Στα ίχνη της χαμένης ματιάς»

«Ντίκος Βυζάντιος - Στα ίχνη της χαμένης ματιάς» της Πανδώρας Μουρίκη

«Το ντοκιμαντέρ για τον σημαντικό αυτό ζωγράφο προβλήθηκε τον περασμένο Σεπτέμβριο στο Μουσείο Μπενάκη και θα προβληθεί σε 17 χώρες μέσω της EBU (σ.σ. ένωση των ευρωπαϊκών οπτικοακουστικών δικτύων), αλλά το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ έκρινε ότι δεν μπορούσε να προβληθεί επειδή... "υπήρχαν πολλά ντοκιμαντέρ με ζωγράφους"»! Προσθέτει ότι και η περσινή της ταινία «Home - η δική μου Σιέρα Λεόνε» δεν προβλήθηκε στο Φεστιβάλ, παρά το γεγονός ότι ταίριαζε απόλυτα στη θεματική του για τα παιδιά πρόσφυγες, ενώ ήταν και το μοναδικό ελληνικό ντοκιμαντέρ με ήρωα παιδί. «Ο κ. Εϊπίδης δε βλέπει την ελληνική παραγωγή. Κάνανε επιλογή με ονόματα και τίτλους. Πέρυσι "έκοψε" την ταινία του Τάσου Ψαρρά για τον Σικελιανό. Για τον Ντίκο Βυζάντιο δεν είχαν ιδέα. Δεν κρίνανε την ποιότητα της ταινίας, αλλά το όνομα του ζωγράφου... [Ριζοσπάστης, 9/3/2008]

Νίκος Θεοδοσίου: «Ο κος Λεονάρδος και οι άλλοι»

«Ο κος Λεονάρδος και οι άλλοι» του Νίκου Θεοδοσίου

«Το πρόβλημα που υπάρχει με το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης εμφανίζεται συχνά σαν μία αντιπαράθεση ανάμεσα στον καλλιτεχνικό διευθυντή του και τους σκηνοθέτες ντοκιμαντέρ. Στην πραγματικότητα είναι κάτι πολύ πιο βαθύ και ουσιαστικό. Από τις επαφές με ξένους συναδέλφους έχω σχηματίσει την εικόνα ότι σχεδόν σε όλες τις χώρες του κόσμου υπάρχει εδώ και χρόνια μια οργανωμένη επίθεση στο ντοκιμαντέρ του δημιουργού. Κύριος φορέας αυτής της επίθεσης είναι τα μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα. Γι' αυτά η άμεση, αντικειμενική καταγραφή της πραγματικότητας, είναι το αυθεντικό ντοκιμαντέρ. Επιβάλλοντας τους δικούς τους, τηλεοπτικούς ρυθμούς παραγωγής, προωθούν ένα είδος βιομηχανοποιημένου ντοκιμαντέρ. Γι' αυτό το ντοκιμαντέρ δε χρειάζεται ένας σκηνοθέτης με καλλιτεχνικές και κοινωνικές ευαισθησίες. Αρκεί ένας άνθρωπος με μία κάμερα. Βέβαια, η αντικειμενικότητα αυτού του ντοκιμαντέρ είναι μια απάτη... [Ριζοσπάστης, 9/3/2008]

Η ελληνική δημιουργία στη «δίνη» ... της ποσόστωσης

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Ως «αριθμοί» αντιμετωπίζονται οι Ελληνες κινηματογραφιστές από τη διοίκηση του Φεστιβάλ, που εφαρμόζει το «πνεύμα» της ασκούμενης αντιδραστικής πολιτικής για τον Πολιτισμό

Η απόφαση του διευθυντή του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης Δ. Εϊπίδη, να αποκλείσει περίπου 50 ελληνικές ταινίες από όλα τα τμήματα της διοργάνωσης προκάλεσε την εύλογη οργή των δημιουργών. Εκείνοι διαμαρτυρήθηκαν μέσω κοινής επιστολής. Η στάση, ωστόσο, του διευθυντή στην καθιερωμένη συνέντευξη Τύπου ενόψει της έναρξης της διοργάνωσης (σ.σ. ξεκίνησε ήδη από την Παρασκευή) «ξεχείλισε» το «ποτήρι» της οργής. Ετσι, οι δημιουργοί κλιμάκωσαν τη διαμαρτυρία τους με τη διοργάνωση της δικής τους «Γιορτής Ντοκιμαντέρ» στο φιλόξενο «Σινέ Φιλίπ» στην Αθήνα.

Ο ελληνικός κινηματογράφος βιώνει μια ακόμη έξαρση της χρόνιας κρίσης που τον μαστίζει. Αιτία είναι η πολιτική όλων των κυβερνήσεων, που επιχειρούν να εφαρμόσουν και στον οπτικοακουστικό τομέα το στρατηγικό στόχο του ευρω-ενωσιακού κεφαλαίου για πλήρη εμπορευματοποίηση του πολιτισμού. Μπροστά λοιπόν στη συνεχιζόμενη επίθεση ενάντια στην ελληνική κινηματογραφία, με τα χειρότερα να έπονται από το «πολύκροτο» νομοσχέδιο για τον κινηματογράφο, οι δημιουργοί δεν έχουν την «πολυτέλεια» να περιορίζονται στα πρόσωπα, αλλά να επικεντρωθούν στο αντιδραστικό πολιτικό πλαίσιο. Αλλωστε, οι αντιδραστικές «μεταλλάξεις» του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου ή του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης δε σταμάτησαν από τις αλλαγές προσώπων στις διοικήσεις τους... [Ριζοσπάστης, 9/3/2008]

Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ και "κομμένοι"!

«Η τέχνη είναι για ξεσήκωμα»... Μιλούν στον «Ρ» τέσσερις από τους «κομμένους» σκηνοθέτες.

«Ηταν να φύγω» της Λουκίας Ρικάκη

Λουκία Ρικάκη («Ηταν να φύγω»): «Παρακολουθώ το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ από την πρώτη χρονιά. Από το 2000 συμμετέχω κάθε χρόνο με ταινία. Ολες κατέληξαν στο πληροφοριακό τμήμα και σε όχι ιδιαίτερα προνομιακές ώρες προβολής. Οι ίδιες ταινίες έχουν διεθνή διανομή, προβλήθηκαν σε πολλά φεστιβάλ στο εξωτερικό και ορισμένες έχουν βγει σε αίθουσες στην Ελλάδα και έχουνε κάνει δεκάδες χιλιάδες εισιτήρια. Η αυθόρμητη κινητοποίηση των ντοκιμαντεριστών έγινε με αφορμή τις αυθαιρεσίες και τη λανθασμένη πολιτική του Φεστιβάλ. Τα τελευταία χρόνια έχει αλλάξει προσανατολισμό: Ενώ πολλές ταινίες μας δε "χωρούν", πια, στο πρόγραμμά του, εύκολα βρίσκουν θέση εκεί πολλαπλά επεισόδια τηλεοπτικών σειρών ρεπορτάζ. Πολλοί αξιόλογοι δημιουργοί με μεγάλο έργο στο ντοκιμαντέρ βρίσκονται φέτος εκτός Φεστιβάλ... [Ριζοσπάστης, 9/3/2008]

Λεωνίδας Βαρδαρός: «Τόποι πολιτικής εξορίας - Αϊ Στράτης»

«Τόποι πολιτικής εξορίας - Αϊ Στράτης», του Λεωνίδα Βαρδαρού

«Τα πολιτιστικά αγαθά έχουν γίνει προϊόντα και η βιομηχανία του θεάματος έχει διεισδύσει σε όλους τους χώρους που παράγεται πολιτισμός, με τη βοήθεια της κυβέρνησης, μέσω σειράς νομοθετικών ρυθμίσεων. Αυτές οι ρυθμίσεις δεν είναι θέμα προσώπων και υπουργών, αλλά είναι κυβερνητική βούληση να αποποιηθεί τις ευθύνες της και στο χώρο του κινηματογράφου. Αυτό αποδείχτηκε και στην πράξη: Τα τελευταία χρόνια, όλο και λιγότερα δίνονται για την παραγωγή ταινιών, όλο και λιγότερες ταινίες παράγονται. Σα να μην έφταναν αυτά, έχουμε και τις "ιδιορρυθμίες" των "σοφών" του χώρου, όπως η περίπτωση της διοίκησης που εφαρμόζει ο διευθυντής του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ. Η πολιτεία δαπανά διπλάσια χρήματα για να προβάλει την ξένη παραγωγή από αυτά που δίνει για την εγχώρια. Το 2002 πέρασε "νύχτα" η διάταξη που όριζε ότι για να πάρεις μέρος στα Κρατικά Βραβεία πρέπει να πας οπωσδήποτε στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Το 2003 οι φορείς ορίσαμε ότι θα υπάρχει μια πενταμελής επιτροπή που θα αποφασίζει για τις ταινίες που θα συμμετέχουν, στη βάση τού να προβάλλεται όλη η ετήσια ελληνική παραγωγή στα διάφορα τμήματα... [Ριζοσπάστης, 9/3/2008]

Μιχαήλ Καλατόζοφ «Οταν περνούν οι γερανοί»

Ο Μιχαήλ Καλατόζοφ υπογράφει τη σκηνοθεσία της βραβευμένης αντιπολεμικής ρομαντικής ταινίας «Οταν περνούν οι γερανοί». Στη Μόσχα, το 1941, έχει ξεσπάσει ο πόλεμος. Οι Γερμανοί εισβάλλουν, κηρύσσεται γενική επιστράτευση. Η Βερόνικα και ο αγαπημένος της Μπόρις ζουν κάποιες στιγμές ευτυχίας. Πάνω τους πετούν οι γερανοί. Παρά την πίεση όλων των δικών του και της Βερόνικα, ο Μπόρις κατατάσσεται εθελοντής και φεύγει για το μέτωπο. Σ' έναν τρομερό βομβαρδισμό, η Βερόνικα χάνει τους δικούς της και καταφεύγει στην οικογένεια του Μπόρις. Ο αδερφός του τη βιάζει και παντρεύονται. Εκείνη είναι εσωτερικά συντριμμένη. Τα γερμανικά στρατεύματα προχωρούν, η οικογένεια μετακινείται στη Σιβηρία, όπου η Βερόνικα περνά δύσκολες μέρες. Ο Μπόρις σκοτώνεται στο μέτωπο, εκείνη το αγνοεί... Πρωταγωνιστούν: Τατιάνα Σαμοΐλοβα, Αλεξέι Μπατάλοφ, Μ. Μερκούλιεφ, Α. Χβόριν (Σάββατο, 15/3, ΕΤ-3, 00.30).

Ντζίγκα Βέρτοφ «Ο άνθρωπος με την κινηματογραφική μηχανή»

Ο Ντζίγκα Βερτόφ σκηνοθετεί την ταινία «Ο άνθρωπος με την κινηματογραφική μηχανή». Θεατές μπαίνουν σε μια αίθουσα κινηματογράφου. Ο μηχανικός προβολής ετοιμάζει τις μπομπίνες του. Μια ορχήστρα προετοιμάζεται να ερμηνεύσει τη συνοδευτική μουσική. Η κάμερα περιγράφει μια πόλη κοιμισμένη μετά την αυγή. Η πόλη θα ξυπνήσει σιγά σιγά. Μια κοπέλα σηκώνεται και ντύνεται, ένα τρένο παίρνει θέση στις γραμμές για αναχώρηση και ολόκληρη η πόλη ζωντανεύει, κινείται, τα τραμ, οι μηχανές, τα αυτοκίνητα, τα αεροπλάνα. Ο άνθρωπος με την κάμερα, σε μια πλατφόρμα πάνω σε αυτοκίνητο, αποτυπώνει σε φιλμ την κίνηση της πόλης. Καταγράφει όλους τους ρυθμούς, από όλες τις γωνιές, τους τροχούς, τις μηχανές, τη ράφτρα, την τηλεφωνήτρια, τους εργάτες χειριστές, τη μοντέζ της ταινίας. Σιγά σιγά, ο ρυθμός επιταχύνεται, ο καμέραμαν σαν να μεθάει από την ταχύτητα... (Παρασκευή, 14/3, ΕΤ-1, 00.05).

ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ: ΚΛΙΜΑΚΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ

Σε «μάχη χαρακωμάτων» εξελίσσεται η αντίδραση κινηματογραφιστών και φορέων του χώρου για το μαζικό αποκλεισμό Ελλήνων σκηνοθετών από το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης που ξεκινά σήμερα.

Σήμερα, λοιπόν, ξεκινά και η «Γιορτή Ντοκιμαντέρ» των «κομμένων» σκηνοθετών στο «Σινέ Φιλίπ» (Αθήνα), ενώ η Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών και το Παράρτημα Σκηνοθετών Θεσσαλονίκης καλούν τους κομμένους ντοκιμαντερίστες να προβάλουν τις ταινίες τους και στην αίθουσα «Μέγας Αλέξανδρος» (Τσιμισκή 14, Θεσσαλονίκη) από 11 - 15/3. Η ΕΕΣ καλεί τους σκηνοθέτες να επικοινωνήσουν στα τηλέφωνα 210-8223205, 210-8228936, για την προβολή των ταινιών τους.

Ταυτοχρόνως, το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης προσπαθεί, με αμήχανο τρόπο, να απαντήσει στο σάλο που ξεσήκωσε η απόφαση της διεύθυνσής του. Αρνούμενη να δώσει στοιχεία για τις αποκλεισμένες ταινίες στην ΕΕΣ (σ.σ. βλ. χθεσινό «Ρ»), δίνει στοιχεία για τη συμμετοχή ελληνικών ντοκιμαντέρ στις τρεις τελευταίες διοργανώσεις! Ετσι, στο 8ο Φεστιβάλ, προβλήθηκαν 64 ελληνικές ταινίες σε σύνολο 161 (39,75%), συν 23 ελληνικές ταινίες στην «Ανοιχτή Οθόνη». 9ο Φεστιβάλ: 75 ελληνικές σε σύνολο 206 (36,40%), συν 30 ελληνικές στην «Ανοιχτή Οθόνη». 10ο (φετινό): 47 ελληνικές σε σύνολο 153 (30,71%). Αρα, επιβεβαιώνονται οι σκηνοθέτες που μιλούν για μείωση του ελληνικού ντοκιμαντέρ στη διοργάνωση!

Κατά τ' άλλα, το Φεστιβάλ δεν μπαίνει καν στον «κόπο» να απαντήσει και στα άλλα ζητήματα που θέτουν οι σκηνοθέτες και αφορούν στην αλλαγή του προσανατολισμού του προς την τηλεόραση και την εμπορικότητα. [Ριζοσπάστης, 7/3/2008]